Μουσική διαμαρτυρία από τους μαθητές των μουσικών και καλλιτεχνικών σχολείων της Αττικής στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας στα #Τέμπη pic.twitter.com/z027IOIioV
— EFSYN (@EFSYNTAKTON) March 10, 2023
Το 2023, τα παιδιά αυτής της χώρας, και μάλιστα αυτά που έχουν κλίση προς τις τέχνες, δρουν λες και είναι κομπάρσοι από ταινία του '80 σε σκηνοθεσία Χάρρυ Κλυν η οποία σατιρίζει το ελεεινό εκπαιδευτικό μας σύστημα. Έτοιμο και το soundtrack: "Τέμπη και θρήνος φοβερός, βάλτε ν' αρχίσει ο χορός, δε ντρέπετ' ο αριστερός, γιατί αυτός είναι αλλιώς." (Ξέρω cringy αλλά blame the 80s not me).
Τα παιδιά της ΠΑΣΟΚάρας έβγαλαν Τσίπρες και οι Τσίπρες έβγαλαν αυτά εδώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι καλλιεργείται επίμονα η κουλτούρα της ανευθυνότητας εδώ και πάνω από 4 δεκαετίες, οι παραπάνω παρενέργειες δεν είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη όσο αποκρουστικές/ανατριχιαστικές και να είναι.
Μπορεί αυτό να αλλάξει; Δύσκολα και μόνο με επιμονή και πολύ τύχη. Γιατί και όλα σωστά να γίνουν από μια φωτισμένη ηγεσία, η ίδια η ιστορία της χώρας είναι χτισμένη πάνω σε μύθους που προκαλούν στρεβλώσεις (για να μην πω προκαλούν σκέτο):
Ο "Γέρος" της Δημοκρατίας π.χ. είχε και αυτός την φαύλη πλευρά του παρά την ορθή αντικομμουνιστική του στάση. Άλλωστε τον καιρό του κάποιοι τον φωνάζαν "παπατζή" λόγω αλλαγής θέσεων κατά όπως βόλευε και ο ονομαστικός νόμος "Ακρίτα" είναι μια ενδεικτική αν και σαφώς όχι η σημαντικότερη ένδειξη.
Ο "Πατέρας" της Δημοκρατίας ήταν ο άνθρωπος που έγινε ΠΘ πρώτη φορά από το Βασιλιά και δεύτερη με το πλέον φαύλο εκλογικό σύστημα παγκοσμίως, γνωστό και ως "τριφασικό". Φυσικά του πιστώνεται ότι γύρισε πιο άνθρωπος από τη Γαλλία (Vive la France, Σερραίο τον πήρες Ευρωπαίο τον έκανες) και ότι ήταν απαραίτητο στοιχείο σταθερότητας με την πτώση της Χούντας και αντίβαρο στην ΠΑΣΟΚική σαχλαμάρα της μεταπολίτευσης αλλά ο πρότερος βίος του τον έκανε "Πατέρα" της Δημοκρατίας μόνο ως προς τη πιθανή σχέση του με τη μάνα της (διαβάζουν και μικρά παιδιά δε μπορώ να τα γράψω όλα).
Ένας μύθος που ευτυχώς ξέφτισε με τον καιρό είναι αυτός του Παπανδρεϊσμού. Ακόμη και αυτός, ο τόσο κραχτός, ίσως να μην είχε ξεφτίσει τόσο αν ο δημιουργός του δεν νοιαζόταν καθόλου για την υστεροφημία του. Την είχε γραμμένη όπως και τη χώρα. Την τελευταία την θυμόταν μόνο για κανα τσαμπουκά με τους Τούρκους και τους "Κουτόφραγκους". Κατά τα άλλα γέμισε το Δημόσιο Βασιλοσαμαράδες και τα τοξικά απόβλητά του τα πληρώνουμε ακόμη και σήμερα. Και για κάμποσο καιρό ακόμη.
Δεν περιορίζεται στην πολιτική όμως η στρέβλωση των μύθων και η αδυναμία μας να τους απομυθοποιήσουμε δημιουργικά. Ακόμη χειρότερα, η συντριπτική πλειοψηφία της τέχνης υπηρέτησε το γλείψιμο του πελάτη της (του κοινού δηλαδή), την ικανοποίηση των ταπεινών ενστίκτων του και την ατζέντα ανατολικών πρακτόρων. Σε αυτό το καλλιτεχνικό καθεστώς λοιπόν μια χαρά μπορούσε π.χ. να τραγουδά η Λένα Πλάτωνος για τους "δήμιους της Αμερικάνικης Πρεσβείας" αλλά δε νομίζω να υπήρχε χώρος να τραγουδήσει κάποιος για τους σφάχτες της Μόσχας.
Όταν τα έχουμε μοιράσει τόσο στραβά τα πράγματα για τόσες δεκαετίες επόμενο είναι η ιστορία να μας τρίβει στη μούρη τα παράγωγα της τύφλας μας. Ένα από αυτά είναι και το "πένθιμο" πανηγύρι των καλλιτεχνικών (;) παιδιών του παραπάνω βίντεο. Τουλάχιστον σήμερα τρώει το σχετικό κράξιμο ενώ (φαντάζομαι) δεν τόλμησε κανείς να πει κάτι για τους "δήμιους της Αμερικάνικης Πρεσβείας" στην καρδιά της ΠΑΣΟΚάρας τότε (1985). Μια εποχή κατά την οποία ο καημένος ο Μάνος στην αντιδικία του με την Αυριανή (τι ντροπή να αφήνει μια ολόκληρη χώρα έκθετο τον Μάνο στην καφρίλα των Κουρήδων) δε βρήκε συμπαράσταση ούτε από τη "φίλη" του Μελίνα (άλλος μύθος και αυτή...).
Don't live your myth in Greece. Bust it.
No comments:
Post a Comment