Χαμολιά

 

Αν μια χώρα συνεχίζει να σε εκπλήσει ευχάριστα με το τι ανακαλύπτεις περπατώντας τη παρά το ότι την περπατάς δεκαετίες τώρα μάλλον δε τη λες και άσχημη. Βέβαια το "ευχάριστα" θα πάρει ένα ερωτηματικό στην πορεία γιατί Ελλάδα αφού. Στην εικόνα που μόλις είδατε φαίνεται στο βάθος η παραλία της Χαμολιάς και εγώ παίρνω ένα μονοπάτι που πάει παράλληλα με την ακτογραμμή δίπλα στην πετρόκτιστη αυτή μάντρα:

Between a rock and a hard place:

Στο Google Maps το μονοπάτι αυτό εμφανίζεται ως δρόμος και μάλιστα κάνει και πλοήγηση σε αυτόν ακόμη και στην επιλογή "αυτοκίνητο" ενώ όπως είδατε είναι μάλλον για κατσίκια. Τέτοιοι δρόμοι σε αντίστοιχες περιοχές συχνά παραμένουν σε μια κατάσταση σαν αυτή είτε από καταπατήσεις γειτονικών ιδιοκτητών είτε επειδή οι τελευταίοι προτιμούν το δύσβατο με αντάλλαγμα την ησυχία τους. Πιο κάτω ο "δρόμος" γίνεται δρόμος κανονικός (αν και χωρίς άσφαλτο βέβαια) και μάλιστα με όνομα παρακαλώ,  αλλά εγώ τον αφήνω για λίγο αφού μου έκανε τα γλυκά μάτια η θάλασσα πλάι του:

Άλλο σύνηθες εύρημα στα παράλια της Αττικής: πολυβολείο του Β' ΠΠ, μαντρωμένο εντός ιδιοκτησίας (;) (επίσης σύνηθες).

Έχω καταγράψει πολλά τέτοια, ιδιαίτερα γύρω από το Σούνιο όπου τα περισσότερα τα έχω καταχωρήσει εγώ στο Google Maps. Μπορείτε να βρείτε σχετικές αναρτήσεις στο blog μου χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα keywords (WWII κλπ). Αχρείαστα να παραμείνουν αλλά όπως πάει ο κόσμος δεν αποκλείεται να φτιάξουμε κι άλλα.

Ο πόλος έλξης της περιοχής όμως είναι ο τοπικός υδροβιότοπος που βρίσκεται πίσω από τον υπέροχο αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας (για τον οποίο έχω γράψει παλιότερα εδώ). Σε μια συννεφιασμένη Κυριακή όπως η σημερινή, είναι πραγματικά ότι πιο γαλήνειο ως θέαμα:

Αν σας αρέσουν τα πουλιά πάρτε κυάλια, κάμερες, φακούς και ελάτε. Εκτός από την πανίδα θα χαϊδέψει τα αυτιά και τα μάτια σας ο Ερασίνος ποταμός που εκβάλλει εκεί. Σκεφτείτε ότι το νερό που βλέπετε έρχεται από τον Υμηττό. Το ποταμάκι αυτό έχει δώσει και το όνομά του στο δρόμο που με έφερε ως εδώ. Υπάρχουν και μερικές ενημερωτικές πινακίδες στο χώρο:

Βλέπω ένα δρομάκι ανηφορικό να οδηγεί σε ένα παρατημένο σπίτι οπότε φυσικά δε χάνω την ευκαιρία να ανεβώ να δω περί τίνος πρόκειται αφού τα παρατημένα σπίτια μου ασκούν κάποιου είδους γοητεία. Στην περίπτωση αυτή όμως μιλάμε για βίλα (για τα Ελληνικά δεδομένα):

Άλλο ένα πρώην αξιοζήλευτο και νυν εγκαταλελειμμένο εξοχικό από τα αμέτρητα που μπορεί να βρει κανείς σε όλη τη χώρα, ιδιαίτερα στην Αττική. Είναι από τις πρώτες ερωτήσεις που μου κάνουν επισκέπτες από το εξωτερικό (how come so many ruins?) αφού πρώτα με ρωτήσουν αν το κράνος δεν είναι υποχρεωτικό για τις μηχανές (τι να τους πεις, ότι δεν έχουν εγκέφαλο οι Έλληνες που δεν το φοράνε άρα δεν έχει κάτι να προστατέψει το κράνος;).

Η θέα του σπιτιού αυτού όπως φαντάζεστε δεν παίζεται:  

Έπεσε πολύ πέτρα στο ισόγειο:

Σήμερα είναι party venue για graffiti:

Καλές οι μηχανές αλλά και το ποδήλατο λέει πολύ:

Είναι κρίμα που δεν έχω ταγκάρει όλα τα αντίστοιχα ακίνητα που έχω βρει στις κατά καιρούς εξορμήσεις μου ώστε να μπορεί κάποιος να τα δει όλα σε μια λίστα. Αποκρουστική μεν αυτή η αντίθεση της εγκατάλλειψης και του βανδαλισμού σε συνδυασμό με την όμορφη θέα αλλά ελκυστική συγχρόνως:

Δείτε την κεντρική εστία στο σαλόνι:

Κάποτε ζέσταινε τον ιδιοκτήτη, τώρα έχουν ξηλώσει μέχρι και τα πατώματα. Η θέα όμως εντυπωσιακή:

Όπως και η αντίθεση με αυτό το χάλι:

Επίσης εντυπωσιακό είναι το επίπεδο βανδαλισμού που συνήθως έχουν υποστεί τέτοια κτίσματα. Το έχουν "γδύσει" σε τέτοιο βαθμό που απορεί κανείς αν είχε μείνει ημιτελές αλλά κάποιες λάμπες στα ντουί, σπασμένες φυσικά, μάλλον μαρτυρούν πως κατοικήθηκε πριν εγκαταλειφθεί, πιθανότατα λόγω αυθαιρεσιών.

Κατηφορίζω το δρομάκι που με έβγαλε σε αυτό το ακίνητο και believe it or not, η σακούλα που βλέπετε δίπλα στο στύλο είναι γεμάτη κωλόχαρτα (τα οποία επίσης βλέπεται) και μάλιστα φρεσκοπεταμένα αφού βρωμάει ο τόπος: 

"Ναι, τι;"

Και ένα βιντεάκι με τη μουσικούλα μου μιας και ο αέρας χάλασε το φυσικό ήχο: