Σχόλιο στο blog του Μίμη

Ανδρουλάκη:


Φυσικά και είμαστε τύφλα κ. Ανδρουλάκη αφού στην περιφέρειά σας για παράδειγμα οι ψηφοφόροι επέλεξαν εσάς των γλαφυρών περιγραφών και της άρνησης λήψης θέσης με δυνατότητα πραγματικού έργου, ενώ άφησαν έξω τον Γ. Ραγκούση των πραγματικών μεταρρυθμίσεων με τόλμη, χωρίς περιστροφές και τσαλίμια.

Παρόμοια τύφλα και στην Α' Αθηνών βέβαια όπου προτιμήθηκε ο φίλος σας κ. Σκανδαλίδης (βάση ποιου έργου άραγε;) αντί της κ. Διαμαντοπούλου η οποία στο κάτω κάτω κατάφερε ένα νόμο για την Παιδεία με πρωτοφανή πλειοψηφία.

"Δεν περιγράφω άλλο"...όπως έλεγε και ο κάποτε υποψήφιος στις αυτοδιοικητικές εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για τις φουστανελάτες αναμεταδόσεις αγώνων της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου κ. Χελάκης...η πολύ πρόοδος σε αυτό το χώρο μας έκανε φέσι...

Σχόλιό μου...

...στο blog του Προκόπη Δούκα:

Πολύ καλή και ορθή ανάλυση κ. Δούκα, μια επισήμανση - διαφοροποίηση έχω σε ένα σημείο:

Όντως ζήσαμε αυτό που χαρακτηρίσατε "σαμποτάζ των μεταρρυθμίσεων" μετά το 2009 και μάλιστα με αρχηγό αντιμεταρρύθμισης την κ. Λ. Κατσέλη, αλλά οι επιλογές του κόσμου στις προχθεσινές εκλογές δεν μας δείχνουν ότι καταδίκασαν την μεταρρυθμιστική ολιγωρία του ΠΑΣΟΚ, αλλιώς θα βλέπαμε μετακινήσεις σε πιο μεταρρυθμιστικά κόμματα. Ελάχιστες βέβαια οι εναλλακτικές, αλλά αυτές δεν μπήκανε καν στη βουλή. Και σίγουρα αυτός που π.χ. αφήνει το ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά μεταρρυθμίσεις αναζητά. Αφήνω δε το γεγονός ότι οι αποδεδειγμένα μεταρρυθμιστές του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Γ. Ραγκούσης) δεν εξελέγησαν καν (ο συγκεκριμένος πήρε λιγότερους ψήφους και από τον μόνιμο βουλευτή των τελευταίων δεκαετιών Α. Κακλαμάνη).

Για μένα αυτό είναι το θλιβερότερο όλων: Το γεγονός ότι οι επιλογές του κόσμου στις τελευταίες εκλογές αντί των απαραίτητων αλλαγών φέρνουν οπισθοδρόμηση. Δεν είναι δυνατόν το 2012 να αποθεώνεται η ρητορική του Α. Παπανδρέου του 70. Θα μου πείτε γιατί δεν είναι;...η ιστορία επαναλαμβάνεται και κανείς δεν μαθαίνει δυστυχώς.

Φυσικά κάποιος μπορεί να πει ότι είναι μαγική εικόνα το αποτέλεσμα αφού πολλοί δεν ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές και μάλιστα αυτοί που δεν ψήφισαν είναι και οι πλέον απαιτητικοί ψηφοφόροι. Φοβάμαι ότι αυτοί βρίσκονται σε ακόμη χειρότερη πλάνη ακόμη και από αυτούς που ψηφίζοντας έδιωξαν τη Διαμαντοπούλου και το Ραγκούση για να βάλουν μέσα την Κουντουρά και τον Χαϊκάλη. Διότι το σκεπτικό “έχω να διασχίσω μια έρημο αλλά κανένα από τα οχήματα που μου προσφέρονται δεν είναι της αρεσκείας μου οπότε θα το κόψω με το πόδι” δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Και τώρα είμαστε πιο κοντά από ποτέ στο να μείνουμε καταμεσής χωρίς όχημα.

Πάντως λύσεις πάντα υπάρχουνε και το σκύψιμο του κεφαλιού δεν βοηθά. Αντίθετα οι καταστάσεις πλέον επιβάλλουν ΑΜΕΣΑ τον σχηματισμό του κόμματος που θα αλλάξει το σκηνικό προς το λογικότερο (γιατί αυτό έχουμε χάσει: την κοινή λογική και τον αυτοσεβασμό μας). Στον πυρήνα του σχηματισμού αυτού προσωπικά θα ήθελα (μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων ουσίας) αυτούς που τόλμησαν να δουν την τίγρη στα μάτια και άφησαν έργο εν μέσω δυσμενέστατων συνθηκών, άσχετα αν ο (πάντα σοφός;) λαός τους άφησε έξω επειδή δεν είχαν ψέματα και ρουσφέτια να μοιράσουν. Όσοι νομίζουν ότι είμαι υπερβολικός στην κριτική του εκλογικού σώματος ας θυμηθούν την πανηγυρική επανεκλογή του Καραμανλή το 2007 (με τρία εκατομμύρια ψήφους!) με μισή Ελλάδα καμένη και 68 νεκρούς. Ας ήτανε καλά τα τριχίλιαρα που μοιράστηκαν και οι διορισμοί που ακολούθησαν και τίναξαν τη μπάνκα στον αέρα.

Συγνώμη για το σεντόνι που έγραψα...έχω ξεφύγει...τράτζικ...

Ελληνάκο...

...σου έπεσε και επίσημα ο φερετζές του δήθεν "φτωχού πλην τίμιου αγανακτισμένου". Πελατάκος είσαι και μάλιστα της κακιάς ώρας. Μόλις είδες ότι πάει να τελειώσει ο "Ξαπλόπουλος" του  Δημοσίου το γύρισες στους (αυθεντικούς) "λεφτά υπάρχουν". Αριστερά - Δεξιά δε σε νοιάζει...αρκεί να φεσώνουμε τις επόμενες γενιές.

Βέβαια φοβάμαι ότι υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο...αυτοί οι αυτόκλητοι "προοδευτικοί" "ασυμβίβαστοι" που δεν θέλουν να λερώσουν τα χεράκια τους και ας είμαστε όλοι αγγαρεία στο μέτωπο. Φάτε στη μάπα τώρα το Βαλκανικό Λαϊκιστάν αλλά μη κλαίτε σα μωρές και αθώες. Ειδικά σε αυτές τις εκλογές τα ξέραμε ΟΛΑ ΟΛΟΙ.

"Σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη σκατοκαριόλες"...και εσάς και εσένα που έγραψες το στίχο αυτό χρόνια πριν...

Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν 2-3 άνθρωποι που στέκονται ακόμα όρθιοι μέσα σε αυτό το καραγκιοζιλίκι θα μπορέσουν (προλάβουν) να κάνουν κάτι.

www.greecedebtfree.org (GDF)

Instead of "protesting" some guys take real action with nice ideas.

Πολύ καλό(ς) και όμως αληθινό(ς)

Not that bad...

My sweethearts just offered me the first tomatoes!

And they are so tasty!

Αφιερωμένο στη σύμπραξη ΜΛ-ΚΚΕ & ΚΚΕ-ΜΛ

Βολικοί αποπροσανατολισμοί, άβολες αλήθειες

Από το Ellinaki:

“The public will believe anything, so long as it is not founded on truth”. - Edith Sitwell.

Τώρα που δεν υπάρχουν φράγκα για ρουσφέτια και τάματα με λαγούς και πετραχήλια, οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες το έριξαν στην φυλετική και εθνική καθαρότητα. Και όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών, θα βγαίνουν στην επιφάνεια διάφορα παράπλευρα θέματα προς πολιτικό αντίλογο, που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ύφεσης και της οικονομικής πολιτικής που σκοπεύει να ακολουθήσει το κάθε κόμμα.

Δεδομένου ότι ο λαϊκισμός της αριστεράς και της ακροδεξιάς επέβαλλαν την αντιμνημονιακή στάση ως σταθερή επικοινωνιακή αξία που διέπει 9 υποψήφια κόμματα για είσοδο στη Βουλή, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου θεωρεί ότι μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα, υποτιμώντας και πάλι τη νοημοσύνη του κόσμου.

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι πρωταρχική προτεραιότητα οποιασδήποτε κυβέρνησης που θα προκύψει, θα είναι η εφαρμογή συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής. Μία χώρα που παραπαίει οικονομικά και συνεχώς αναγκάζεται να λαμβάνει οικονομικά πακέτα στήριξης με όρους που συνεχώς σοκάρουν το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της, αναγκαστικά πρέπει να εστιάσει στην οικονομική ανάπτυξή της. Παρά την πρόσφατη πίστωση χρόνου και τη διαγραφή του μισού σχεδόν χρέους, εφόσον δεν υπάρξει άμεσα επιστροφή σε πρωτογενή πλεονάσματα, βελτίωση των εσόδων και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, θα είναι αδύνατη οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή κοινωνικής ανάπτυξης και ανακούφισης των χαμηλότερων στρωμάτων.

Σε μία ιδεατή κοινωνία, με υπεύθυνους ψηφοφόρους και ευσυνείδητους πολιτικούς, οι προεκλογικές καμπάνιες θα έπρεπε να εστιάζουν σε αυτά τα θέματα, και όχι σε αυτά που προκύπτουν μετά από πρόσκαιρες εξάρσεις λαϊκισμού και συναισθηματικού φόρτου για διάφορα θέματα. Ο τρόπος, για παράδειγμα, που αντιμετωπίστηκε η αυτοκτονία ενός ανθρώπου στην πλατεία Συντάγματος τόσο από τον πολιτικό κόσμο, όσο και από ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας, αναδεικνύει στην πράξη αυτές τις εξάρσεις και χαρακτηρίζει επί της ουσίας τόσο το επίπεδο της πολιτικής ευσυνειδησίας όσο και αυτό της κοινωνικής υπευθυνότητας. Παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί και η ξαφνική «έγνοια» του πολιτικού κόσμου για το μεταναστευτικό.

Με παρόμοιο σκεπτικό οι επερχόμενες προεκλογικές καμπάνιες θα εστιάσουν στην λασπολογία, στις θεωρίες συνωμοσίας, και τον γενικότερο αποπροσανατολισμό της κοινωνίας με εύηχα ψεύδη, εις βάρος της δυσάρεστης αλήθειας.

Η αλήθεια ως έννοια δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι σαν το «γεγονός». Είναι αυτό που είναι. Δυσάρεστη ή αρεστή, η αλήθεια επιβάλλει τους πρακτικούς κανόνες  που πρέπει να ακολουθήσουμε αναγκαστικά και ρεαλιστικά. Και φυσικά, κανείς από τους πρωτοκλασάτους πολιτικούς και τους κλασσικούς θαμώνες στα «παράθυρα» των δελτίων ειδήσεων δεν βγαίνει να μιλήσει ξεκάθαρα πάνω στα προαναφερθέντα σημαντικά και πρωταρχικά θέματα. Διότι γνωρίζει ότι εν μέσω ύφεσης, οι αναγκαίες πολιτικές θα είναι αναγκαστικά επίπονες για κάποιο χρονικό διάστημα. Αντ’ αυτού, η πολιτική επικαιρότητα προτιμά να αναλώνεται σε ρητορικές που τονώνουν το ταξικό και εθνικιστικό συναίσθημα. Και φυσικά, φευ! Πλην ορισμένων εξαιρέσεων, ουδείς από αυτούς τους «πρωτοκλασάτους» πολιτικάντηδες δεν εκφράζει την οργή του και την αγανάκτησή του με τις απανταχού συντεχνίες, με τον ίδιο τρόπο που εξοργίζεται και αγανακτεί με «τα ξένα συμφέροντα που λυμαίνονται τον περιούσιο λαό». Η σαλάτα της πρόθεσης ψήφου, συνεχώς ανακατεύεται, οπότε κάθε ψήφος από όπου και αν προέρχεται είναι πολύτιμη.

Το παραμύθι φτάνει στο τέλος

Του Γιώργου Καισάριου (από το Capital.gr) :

Ο κόσμος θέλει να πιστέψει σε θαύματα. Θέλει επίσης να του χαϊδεύεις τα αυτιά και θέλει να ακούσει αυτό που έχει στο μυαλό του.

Θέλει να πιστέψει ότι “λεφτά υπάρχουν”, ακόμα και όταν ξέρει ότι δεν υπάρχουν. Και προκειμένου να πείσει τον εαυτό του ότι “λεφτά υπάρχουν”, θα ψηφίσει αυτούς που λένε ότι “λεφτά υπάρχουν”, άσχετα αν ξέρει ότι δεν είναι αλήθεια ή ότι, αυτός που το λέει είναι ψεύτης ή στην καλύτερη περίπτωση άσχετος.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμα και όταν ξέρει ότι λεφτά δεν υπάρχουν, θα υπερασπιστεί αυτόν που το λέει, με την ελπίδα ότι πράγματι υπάρχουν, άσχετα αν ο ίδιος δεν το πιστέψει, διότι ίσως αυτός που το λέει, να έχει καλύτερη πληροφόρηση από τον ίδιον.

Έτσι λοιπόν, έχουν πάρει θάρρος οι λαϊκιστές, που επιδιώκουν να εξαργυρώσουν πολιτικό μέρισμα από την αγανάκτηση του κόσμου και πωλούν ελπίδα στις λαϊκές μάζες για εθνική ανεξαρτησία, παχουλές συντάξεις και βέβαια, υπόσχονται κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος για όλους αυτούς που τον έχουν προδώσει.

Και ενώ ο μέσος πολίτης γνωρίζει πολύ καλά ότι όλοι αυτοί δεν έχουν λύσεις και δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα για να καλυτερεύσει η ζωή του, εντούτοις θέλει να τους δώσει μια ευκαιρία, μήπως κάποιος από αυτούς κάνει ή πει κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους.

Η μόνη διαφορά σήμερα από το παρελθόν, είναι ότι παλαιότερα ο μέσος πολίτης ήθελε να πιστέψει τα παραμύθια που του έλεγαν εναλλάξ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ σήμερα θέλει να παραμυθιαστεί από μια μεγαλύτερη γκάμα κομμάτων.

Έτσι λοιπόν οι ελάχιστες φωνές της λογικής που υπάρχουν όχι μόνο δεν εισακούονται, αλλά θεωρείσαι και εχθρός του λαού αν τολμήσεις να πεις την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος καταδικάζει την πολιτική ηγεσία διότι δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει το πλιάτσικο. Κατηγορεί την πολιτική ηγεσία όχι τόσο διότι έλεγε ψέματα (διότι βαθιά μέσα του ήξερε ότι του έλεγε ψέματα) αλλά διότι δεν βρήκε τρόπο έτσι ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση του μεγάλου κράτους, της ρεμούλας και της σπάταλης.

Και τώρα που τα δυο μεγάλα κόμματα θα αναγκαστούν να συγκυβερνήσουν για πολύ καιρό ακόμα και αναγκαστικά θα πρέπει να πουν τα πράγματα όπως είναι (ή εν μέρει τέλος πάντων,) ο κόσμος έχει στραφεί σε άλλους παραμυθάδες, που θα ικανοποιήσουν τον εθισμό του για ψέματα, υποσχέσεις και παραμύθια. 

Οι λαϊκιστικές δυνάμεις το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ικανοποιήσουν την ζήτηση. Είναι κάτι σαν τις οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Όταν η μια συμμορία πιάνεται από την αστυνομία και πάει φυλακή, μια άλλη έρχεται να αντικαταστήσει το κενό.

Και δυστυχώς μέχρι να εξαφανιστούν όλοι αυτοί που κατέχουν την τέχνη του να πουλούν παραμύθια, ο κόσμος θα συνεχίσει να θέλει να ακούει παραμύθια, διότι πάνω από όλα, είναι εθισμένος να τα ακούει.

Η διαδικασία της αλλαγής ποτέ δεν είναι εύκολη. Κυρίως διότι αυτοί που θίγονται κατέχουν δεσπόζουσα θέση στο σύστημα και έχουν την δύναμη (οικονομική και μη) να αντισταθούν για πάρα πολύ καιρό, ελπίζοντας βέβαια ότι τελικά το ρεύμα που θέλει τις αλλαγές θα εξασθενίσει και θα παραδοθεί και η ζωή θα συνεχίσει όπως πριν.

Έρχεται όμως η στιγμή που ακόμα και το ίδιο το σύστημα γνωρίζει ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και ότι δεν υπάρχουν άλλα μπόσικα για να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση.

Από ένα σημείο και μετά, ούτε οι παραμυθάδες, ούτε οι ψεύτες και ούτε οι λαϊκιστές μπορούν να επηρεάσουν την ροή των αλλαγών, διότι η χτένα έχει φτάσει σε πολλαπλούς κόμπους και οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες.

Το ερώτημα είναι, έχουμε άραγε φτάσει σε αυτό το σημείο; Νομίζω πως όχι, αλλά δεν απέχουμε και πολύ μακριά.

Υ.Γ Πολύ ενδιαφέρον και το ερώτημα "Κοινοβουλευτισμός ή δικτακτορία;"