Canoeing...

...brings you to nice places like this

or this

or that one

or you can just sit and watch the incrediblue of the sea

Here's a video at one of the best swimming spots:

Boys like toys

Few days ago I bought my first bicycle after a couple of decades:

And now for the first time it will be not clear enough what do I mean when I say "my bike" as all through these years I only had motorized ones. That thing is good fun for the money by the way.

Just few hours ago I got my first canoe! Been thinking about having one for the last couple of years and...here it is:

That's 3.5 meters double seat. This is amazing fun for the money and it is a pity I couldn't have a decent video of me while paddling (hard to hold my phone and paddle at the same time). Here it's me testing it for the first time around my house:

Μαύρα Πουλιά

Του Αντρέα Ταρνανά

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΩΓΟΥ

       Μας έψαχνε όσο βαστούσε η νύχτα σε όλα τα μπαρ των Εξαρχείων. Όχι εμένα. Εκείνον που είχε τον ίδιο μ' αυτήν αϊτό ζωγραφισμένο στο μπράτσο του. Τον Γιώργο Κορδέλα, γνωστό σκηνοθέτη σήμερα, που τότε ήταν τακτικός συνοδοιπόρος μου στην ακατεύθυντη περιπλάνηση. Μ' εντυπωσίαζε πολύ αυτός ο δίδυμος αϊτός που είχε ανεξίτηλα τυπώσει ο καθένας με τατουάζ πάνω στο δέρμα του. Ήταν κάτι σαν τη “λίσπη” των αρχαίων. Το όστρακο που έσπαζαν στα δύο και κρατούσε το μισό κομμάτι ο άνθρωπος που είχε φιλοξενηθεί και το άλλο μισό ο οικοδεσπότης για να το έχουν σαν μέσο αναγνώρισης αν ύστερα από χρόνια τύχαινε να ξανασυναντηθούν. Θα συνέβαλαν τότε τα σπασμένα όστρακα κι αν ταίριαζαν θα καταλάβαιναν ότι ήταν αυτοί που τη φιλία τους είχε θεσμοποιήσει ο Ξένιος Ζεύς. “Εραλδισμός” λεγόταν η πράξη και το κάθε κομμάτι “σύμβολον”. Από εκεί πήρε τη μεταφορική της σημασία η λέξη και ορίζει πλέον το κρυμμένο πίσω από μια πρόδηλη έννοια νόημα.

       Τελικά μας βρήκε τα χαράματα, στο αχανές σπίτι της Τρίτης Σεπτεμβρίου όπου έμεναν οι δυό τους και πολλοί άλλοι. Είχαμε αποσυρθεί νωρίς, κουρασμένοι από τη συνεχή παρουσία μας στα στέκια της διασκέδασης και τρώγαμε μια αυτοσχέδια μακαρονάδα, πίνοντας ούζο καθώς ήταν το μόνο ποτό που υπήρχε εκεί και ακούγοντας με ακραία εμμονή όλη τη νύχτα το “Πρωινό τσιγάρο” του Νότη Μαυρουδή και του Άλκη Αλκαίου, ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Λοϊζου που είχε χαθεί πρόσφατα.

       Την έπιασε ένα γοερό κλάμα για την άγονη βραδιά που πέρασε, γυρεύοντας στα συνήθη μέρη το πρόσωπο που βρισκόταν στον απρόβλεπτο για τον τρόπο της ζωής του χώρο του σπιτιού. Τούτο το απλό γεγονός της προκάλεσε υστερία, κατάσταση που την ενίσχυσε ο διαταραγμένος από τις τοξικές ουσίες ψυχισμός της και την οδήγησε έξω από κάθε λογικό έλεγχο. Σε λίγο όμως ηρέμησε και κοιμήθηκε ήσυχα ανάμεσά μας.

       Ξαναβρεθήκαμε οι τρείς μας μετά από αρκετό καιρό σ' ένα κυπριακό μαγαζί στη Βαλτετσίου, δίπλα από το σπίτι που είχαμε καταλάβει για κοινοβιακή στέγαση πριν μερικά χρόνια. Ήταν πολύ εύθυμη και θετικά αναστατωμένη από ένα όνειρο που της είχε υποδείξει έναν αριθμό του λαχείου και που μετά απο έντονη αναζήτηση τον είχε βρει στη Θεσσαλονίκη. Κουβαλούσε συνέχεια πάνω της το μαγικό χαρτί και αδημονούσε να έρθει η μέρα της κλήρωσης, επειδή ήταν απόλυτα βέβαιη ότι θα κερδίσει. Ήπιαμε γενναία, ξοδεύοντας μια μεγάλη προκαταβολή από τη σοδειά της επιτυχίας και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια ευχόμενοι ο ένας στον άλλο “καλό βόλι” , γιατί κάποια αναταραχή υπήρχε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και είμασταν έτοιμοι να φύγουμε για το μέτωπο οι άρρενες, αφού ανήκαμε στην επίλεκτη κατηγορία “γιώτα πέντε”, δηλαδή στους ακατάλληλους για στράτευση λόγω ανίατης ψυχοπαθολογίας που ήταν η εκούσια νόσος της γενιάς μας.

       Κρατώ ως κεντρικό σημείο της ανάμνησής της αυτή την εικόνα της ευτυχούς προσμονής και το αβίαστο γέλιο που της είχε λείψει αργότερα όπως έμαθα. Την ξανασυναντώ καμιά φορά ως νεαρό θυμωμένο κορίτσι ή αφελή υπηρέτρια στις ταινίες του λαϊκού κινηματογράφου, που οι εικόνες τους δύσκολα γεφυρώνουν τη διαδρομή ως την αγωνιώδη προσωπικότητα που γνώρισα στην ώριμη εποχή της. Ύστερα τη θυμάμαι στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσσιου, που υπήρξε και ο πρώτος της σύζυγος, να ξεβάφεται με ταραγμένες κινήσεις μέσα στο πλάνο και να απαγγέλει με μια βίαιη απόγνωση που σου θρυμμάτιζε κάθε παγωμένο τοπίο της ψυχής, ποιήματα από τη συλλογή “Τρία κλικ αριστερά”, το πρώτο έργο της και από το “Ιδιώνυμο” που ήταν η επόμενη δουλειά της.

       Μια παράξενη συγκυρία μας έντυσε λίγο αργότερα με τον ίδιο ροκ ήχο στο δίσκο των Magic de Spell “Τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών”, όπου υπήρχε μια σύνθεση πάνω σ' ένα ποίημά της κι ένα δικό μου τραγούδι. Ήταν ωραία στις συναυλίες όταν άναβαν δεκάδες αναπτήρες σαν υπόγειος έναστρος ουρανός, την ώρα που ο τραγουδιστής έλεγε σχεδόν πεζολογικά “εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά” μνημονεύοντας όλους τους ραγισμένους που είχε συναντήσει στη ζωή της. Ακολουθούσε ή προβάδιζε, ανάλογα με την περίπτωση, το δικό μου “Ηλί λαμά”, μια προσευχή για τους καταραμένους που χωρίς να το έχω προδιαγράψει περιλάμβανε πλέον κι εκείνη.

       Η ποίησή της κρατούσε ακόμα τη νεανική ορμή του οργισμένου κοριτσιού που είχαμε γνωρίσει στις παλιές ταινίες, διασταυρωμένη όμως με τη βαθιά πίκρα της έμπειρης γυναίκας που εξάντλησε το απόθεμα των σχεδίων και δέχτηκε στο κορμί της όλες τις μορφές βιασμών. Κοινωνικών, ερωτικών, μεταφυσικών, τοξικών, που τελικά τη λύγισαν και την απέκοψαν από τη ζωή πολύ πρόωρα, σε μια ηλικία που οι περισσότεροι ποιητές βρίσκουν τον προσωπικό τους δρόμο και ξεκινούν την πιο γόνιμη πνευματική τους περίοδο. Κάποιες πλευρές αυτής της τραυματισμένης γυναίκας είδαμε να μορφοποιούνται στις λιγοστές εμφανίσεις της στις ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, στην “Όστρια” του Ανδρέα Θωμόπουλου και στο “Βαρύ πεπόνι” του Παύλου Τάσσιου, που παρουσιάζουν δύο πολύ χαρακτηριστικά δείγματα της υποκριτικής της ωριμότητας που αντικατέστησε την επιφανειακή συμπεριφορά του νεανικού της ειδώλου.

       “Το βαρύ πεπόνι” είναι μια από τις ελάχιστες στον ελληνικό κινηματογράφο προσπάθειες διείσδυσης στη δομή των λαϊκών στρωμάτων, σύμφωνα με τα πρότυπα του ιταλικού νεορεαλισμού, του αγγλικού “φρη σίνεμα”, του ουγγαρέζικου και του τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου της εποχής της “'Ανοιξης της Πράγας”, που είχαν δημιουργήσει μια δυναμική σχολή ανίχνευσης της σύγχρονης κοινωνίας. Σχεδόν ταυτόχρονα με την τελευταία ταινία αυτού του ρεύματος που είναι “Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο” του Έλιο Πέτρι, ο Τάσσιος αρθρώνει τις δύο σημαντικότερες ταινίες του άμεσου κινηματογράφου στην Ελλάδα το “Ναι μεν αλλά” και “Το βαρύ πεπόνι”.

       Η μεταμόρφωση του δροσερού κοριτσιού του Φίνου στην κουρασμένη εργάτρια με την πρόωρη ενηλικίωση, τα βουλιαγμένα όνειρα της εφηβείας στο ημιυπόγειο σπίτι, τον ραγισμένο γάμο και τη διάψευση κάθε προσδοκίας της, αποτελεί μια ένδειξη της γενικότερης μετάβασης του κινηματογράφου των αρχών του '70 από την επιφανειακή γοητεία της βιομηχανικής παραγωγής στη συνειδητή καταγραφή των πραγματικών κοινωνικών μεγεθών που επιτεύχθηκε με την εμφάνιση της ανεξάρτητης ταινίας χαμηλού κόστους. Μια τάση που άφησε έντονο ίχνος στο ξεκίνημά της αλλά στη συνέχεια αυτολογοκρίθηκε κι έχασε τη διορατική ματιά της μέσα στον περίπλοκο ιστό των υψηλών κεφαλαίων, στη γραφειοκρατική λογική της επετηρίδας και στην άγονη σπορά του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που την ενίσχυσε οικονομικά αλλά τη μάρανε εκφραστικά.

       Η πλαδαρή από την κρατική προστασία αισθητική των ταινιών δεν ταιριάζει σε μια ηθοποιό εμπλουτισμένη με την περιουσία των απογοητεύσεων και των επιλογών της φθοράς. Αποτραβιέται από τον κύκλο τους και αρχίζει να γράφει, εκχύνοντας έναν συναισθηματικά φορτισμένο προσωπικό λόγο στο χαρτί, σε μια προσπάθεια να χωρέσουν στη στενή επιφάνεια των σελίδων του όλα τα σπασμένα αγάλματα που βρίσκονται θαμμένα στη γη της μνήμης της. Οι προοπτικές της τέχνης, της γυναικείας χειραφέτησης, των κοινωνικών μετασχηματισμών που είχε αναγγείλει η δεκαετία του '60 και άρχισαν να τους αναιρούν οι επόμενοι καιροί.

       Η δικτατορία, η μεταπολίτευση, η αριστερή δημαγωγία, η κενότητα των επαναστατικών συνθημάτων στα χείλη των τεχνητά ατημέλητων φοιτητών που εκκολάπτουν μέσα τους τον αυριανό κομψό γραφειοκράτη, τον μονοδιάστατο επιχειρηματία ή το ιδιοτελές στέλεχος των κυβερνήσεων της “αλλάγης”, όπως ονομάστηκε η άνοδος των σοσιαλδημοκρατών στην εξουσία, δευρύνουν το ρήγμα στην ψυχή του κάθε ευαίσθητου ανθρώπου και τον οδηγούν σε μια εκούσια απομόνωση ή σε μια πορεία αυτοκαταστροφής.

       “Δεν κλαίω που πέθανες” λέει σ' ένα ποίημα απευθυνόμενη στον πατέρα της “αλλά γιατί δεν έζησες ποτέ”. Φράση οριακή για τη γενιά του δεύτερου πολέμου που ανατράφηκε με το όραμα της επανάστασης, το υλοποίησε ως προς ένα βαθμό και το έχασε μέσα σε μια στιγμή από τα χέρια της, για να βρεθεί καταδιωγμένη ή έγκλειστη στη σιωπή της αποδοχής της ήττας. Η θλίψη που κουβαλά ο Τάσος Λειβαδίτης από την πτώση των θραυσμάτων του κοινωνικού οράματος πάνω του, μεταγγίζεται αναλογικά και στις πρώτες γενιές της μεταπολίτευσης, που βλέπουν μια αντίστοιχη ανάφλεξη της συλλογικής αισιοδοξίας αλλά οι ελπίδες τους βουλιάζουν γρήγορα μέσα στις προσωπικές επιδιώξεις ανόδου και στην ευτελή συναλλαγή που θα φέρει η προστριβή κάποιων προερχομένων από τις λαϊκές τάξεις με την εξουσία.

       Όσοι δεν χωρούσαν στον στενεμένο από τη μεταποίησή του αγώνα εκείνη την εποχή έπεφταν στην πρέζα. Θυμάμαι όλους τους συμμαθητές μου από το 13ο Λύκειο της Γούβας, που δεν δέχονταν την τυποποιημένη αριστερά, να εγκαταλείπουν τις οργανώσεις της νεολαίας της φεύγοντας προς τις εκτάσεις του αναρχισμού και ύστερα να καταλήγουν στην ηρωίνη. Τα πιο διαυγή πνεύματα να ερωτοτροπούν με το μηδέν, αναζητώντας σε φαρμακευτικές εκχυμώσεις την υποκατάσταση του σακαταμένου οράματος που τους είχε προσφέρει ένα σύστημα αναρριχιτικών φυτών, ένας εσμός από αμόρφωτους που είχαν αυτονομαστεί επαναστάτες, ενώ το μόνο που είχαν βαθιά ριζωμένο μέσα τους ήταν οι κώδικες υποταγής, οι κομμένες κεφαλές που τους έλεγε ο Τσίρκας και συνιστούσαν τα υλικά μιας πρόχειρα υψωμένης πυραμίδας.

       Ο επιδεικτικός, σαν το άγαλμα του Ρίο, χριστιανός πρόεδρος της Βραζιλίας το 1939, όπως περιγράφει ο Χόρχε Αμάντο στην “Ανταρσία”, απαγόρευσε ως αντιχριστιανικά τα κείμενα του Χριστού από την “Επί του όρους ομιλία” που είχε δημοσιεύσει αποσπασματικά ένα λογοτεχνικό περιοδικό χωρίς να αναφέρει το δημιουργό τους θεωρώντας ότι είναι πασίγνωστα. Πράξη που φανερώνει την τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στον ιδρυτή μιας κοσμοθεωρίας και στους οπαδούς του που συνήθως τη στρεβλώνουν και τη χειρίζονται για ατομικά οφέλη. Ακριβώς τα ίδια είπε ένα στέλεχος μιας γνωστής για την ιεραρχική δομή της αριστερής νεολαίας, χαρακτηρίζοντας ως αντιμαρξιστικά κάποια αποσπάσματα από την “Κριτική της πολιτικής οικονομίας” του Μαρξ που είχα χρησιμοποιήσει για να υποστηρίξω σε μια ομιλία μου την ιστορική αξία του Καβάφη, καθώς για εκείνον ίσχυαν ακόμα οι αφορισμοί του Μάρκου Αυγέρη που τον θεωρούσε σύμπτωμα της αστικής παρακμής. 

       Η τραγική αυτή ομοιότητα δύο τάσεων που θεωρητικά ορίζονται ως αντίθετες αποθάρρυνε πολλούς ευαίσθητους στα ζητήματα της κοινωνίας ανθρώπους και τους έκανε να αποστραφούν την αριστερά χάνοντας ταυτόχρονα το τελευταίο καταφύγιο των ιδεών τους. Στη γενοκτόνο ορμή αυτού του ξεθωριασμένου στόχου οφείλονται οι απρόβλεπτες αποκλίσεις κάποιων μελών της, όπως η τρέλα του Αλτουσέρ, η αυτοκτονία του Πουλαντζά, η εκούσια αναζήτηση του θανάτου του Παζολίνι και η καταφυγή στην άσπρη σκόνη της Κατερίνας, που την οδήγησε στα χειμέρια μονοπάτια της Περσεφόνης χωρίς όμως την προοπτική της επόμενης άνοιξης.

Ιλέκτιονς

Ο ζόφος σου λύνει τα χέρια μερικές φορές...

Λυτρωτικός όμως από μια μεριά γιατί σου θυμίζει το "Καληνύχτα Κεμάλ..." Ψάχνοντας λοιπόν λόγια για τις χτεσινές εκλογές μια εικόνα σήμερα το πρωί έδωσε το καλύτερο σχόλιο για τα αποτελέσματα:

Λιγδιάρης παπάς με μαύρη τζοβενιάρικη μισοχάρβαλο BMW, παρκάρει στη ράμπα των ΑΜΕΑ και μετά παρκάρει τα ράσα και τη χυδαιοκοιλούμπα του στο κοντινό καφενείο όπου γίνεται παραπάνω από ευπρόσδεκτος σε τραπέζι μιας δεκαπενταριάς νικοτινιάρηδων καφενόβιων.

Κάπως έτσι ο Τζήμερος είναι πίσω από το Χαϊκάλη, το Ποτάμι πίσω από την Ελιά, οι Γέφυρες πίσω από το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση - Κυνήγι - Ψάρεμα - Παράδοση). Η Αφροδιτούλα της Πασοκοελιάς δηλώνει νικητής και μάλιστα καταφέρνει να μην γελάσει ξεστομίζοντάς το, Ο Αλέξης ο αμόρφωτος νιώθει θριαμβευτής και αν δεν πατήσεις off πριν τον εμετό καλά να πάθεις. Ας πρόσεχες.

Καιρό πριν έγραφα διάφορες μαλακίες για την "σιωπηρή πλειοψηφία της λογικής" που περιμένει το σχήμα που θα την εκφράσει για να αλλάξουν τα δεδομένα. Δεν υπάρχει αυτό. Παίδες είμαστε λιγότεροι από 10%. Καμμία αμφιβολία πλέον. Οι υπόλοιποι είναι ο παπάς της ιστορίας σε διάφορες λιγότερο ή περισσότερο έντεχνες παραλλαγές.

Το rock 'n roll είναι όμως πάντα εδώ.

Φάτε αυτό και διαβάστε και τα στιχάκια του παρακαλώ

Κρυφές χάρες

Πριν σφίξουν οι ζέστες αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη βόλτα σου στη φύση χωρίς καν να ιδρώσεις. Όχι πως ο ιδρώτας αφαιρεί και πολλά από την απόλαυση αλλά λέμε τώρα...

Το Λαύριο είναι η πρώτη πόλη που απήλαυσε σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα πριν οι αθάνατες συντεχνίες το σταματήσουν και η αντίστοιχη γραμμή, εγκατελλειμένη, δίχως καν τις ράγες τις, πάντα μου προκαλούσε έλξη όποτε επισκεπτόμουν το κοντινό αρχαίο θέατρο του Θορικού (το αρχαιότερο Ελληνικό).

Εδώ είναι τα λίγα μέτρα από τις ράγες που σώζονται μέχρι σήμερα:
(Η πρώτη εικόνα τραβήχτηκε στο μικρό γεφυράκι που το τοπικό χιούμορ βάφτισε "Σουέζ")

Στα επόμενα μέτρα έχουν γλιτώσει μόνο τα σανίδια της εποχής (το εν λόγω τρένο ξεκίνησε το 1885!)

Ο βασικός λόγος όμως που βρέθηκα εκεί δεν ήταν απλά να περπατήσω τη γραμμή αλλά να βρω τον περίφημο ναό Δήμητρας και Κόρης, σπουδαίο Δωρικό κτίσμα του 5ου π.χ. αιώνα, για το οποίο δεν βρίσκεις εύκολα πληροφορίες για τη θέση του ακόμη και αν μιλήσεις με ντόπιους που ξέρουν την περιοχή. Το μόνο που απεκόμισα ρωτώντας (εκτός από την φιλότιμη διάθεση ανθρώπων να βοηθήσουν πράγμα που συναντάς εύκολα στο Λαύριο) ήταν μια μουτζούρα στο τραπεζομάντηλο αγαπημένης ταβέρνας (κουτούκι ορθότερα) από κάποιον που "ήξερε" που βρίσκεται ο ναός...κάτι σαν "στρίβειν δια του αρραβώνος" από το ερώτημα σχεδιάζοντας ημιακατάληπτα...είχαμε πιεί και λίγο...

Ξεκίνησα την επόμενη μέρα μια δεύτερη απόπειρα με ελπίδα να βρω την υπάλληλο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου μήπως ήξερε κάτι παραπάνω αλλά ατύχησα. Παρακάμπτω τις εύκολες λαβές για σχόλια που δίνει η απουσία ενός Δ.Υ. και πάω με τη μηχανή κοντά στο "Σουέζ". Την αφήνω και περπατώ την γραμμή του τρένου όσπου αρχίζω και βλέπω μάρμαρα διάσπαρτα στα χωράφια.

 Αφήνω τη γραμμή, κατεβαίνω το πρανές και περπατώ στα χωράφια ακολουθώντας τα μάρμαρα κάθετα προς το σιδηρόδρομο. Τα μάρμαρα πυκνώνουν και ορίζουν το λιόφυτο εκεί ως αναβαθμίδες:

Βρισκόμενος σε μικρό ύψωμα διακρίνω αμυδρά ένα μικρό άνοιγμα στις καλαμιές του παράλληλου με το τρένο χειμάρρου και στην άλλη όχθη φαίνονται πάλι κομμάτια από μάρμαρο:

Πλησιάζω το άνοιγμα και είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτό το άθλιο, περιστοιχισμένο με μάρμαρα τσιμέντο:

Πριν σκαρφαλώσω βλέπω αρχαία τεμάχια στο χείμαρρο μέσα:

Πατώ στην πέτρα αυτή,

και ανεβαίνω σε ένα επίπεδο όπου η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Στο πουθενά ξέφραγος και χύμα αφημένος μόνος του ο Ναός Δήμητρας και Κόρης ή καλύτερα ότι άφησαν οι λεηλασίες αιώνων:

Αγκαλιάζω τα μάρμαρα και αυτόματα βουρκώνουν τα μάτια. Τελευταία φορά που δάκρυσα αντικρίζοντας κάτι ήταν στην Πίζα πριν 10 μήνες αλλά αυτή εδώ η εμπειρία είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη αφού μεταξύ άλλων αφορά και το χώμα πάνω στο οποίο πρωτοπερπατήσαμε. Αυτός ο συνδυασμός εγκατάλειψης και ιστορικής ομορφιάς δίνει σπάνια και απερίγραπτη συγκίνηση. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω να χαϊδέψω τα ερείπια...

Υ.Γ.1 Κάποιος είπε αντίο εδώ:

Υ.Γ.2  Άργησα λίγο αλλά σε άφησα με ωραία θέα:

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να τον οδηγήσω εκεί ας επικοινωνήσει μαζί μου. Άλλωστε οι φωτογραφίες είναι γεωαναφερμένες (για όσους ξέρουν) και βέβαια θα κάνετε κλικ για να τις χαρείτε σε αξιοπρεπές μέγεθος. Αν μοιραστείτε κάτι από τα ανωτέρω παρακαλώ αναφέρετε και την πηγή μιας και είχε λίγο κόπο το ψάξιμο.

KIA Vodka

After I got rid off my car's power radio antenna (as usual I DIY one with zero cost and no motor needed) I had to fill the empty hole and...I had fun with this:

Then I decided to paint the cork with nail polish to add looks and fun:

And...then I came up with this combining parts of the old antenna and again a bit of fun so...here's the one and only KIA Sportgae Vodka Special edition!

Gotta make it stay there for long now...:)

Ύμνος στο Καντέτ

Ο υποφαινόμενος βρίσκεται πίσω από το τιμόνι και ο Αντρέας Ταρνανάς έγραψε το παρακάτω ποιηματάκι με το γνωστό του χιούμορ:

ΠΕΡΙ ΑΓΟΡΑΣ

Ήμουν τσιουλκένιος, όρματος, τουτέστιν παλικάρ'
και ν' αποκτήσω ήθελα όχημα ήτοι καρ
όπως μου το ονόμασαν στην αγγλική τη γλώσσα
που μοιάζει όταν την ακούς σαν ήχος από κλώσσα
για να τηρήσω φαίνεται κάποιο παλιό αντέτ
το πρώτο που δοκίμασα ήταν ένα Καντέτ
μα κάποιος με απέτρεψε και μου 'πε ρε γκαβέ
δεν βλέπεις πως καλύτερη θα είναι μια Μπεμβέ
το σκέφτηκα και ρώτησα τι ν' αγοράσω όρσε
κι εκείνος τότε μου 'δειξε μια ασημένια Πόρσε
μα πάλι το μετάνοιωσε, άστραψε σαν φεγγάρι
και με χαρά μου πρότεινε να πάρω μια Φεράρι
μα πάλι γνώμη άλλαξε μου 'πε χαμένο τό'εις
και εν τέλει συμφωνήσαμε να πάρω τη Ρολς Ρόυς
από την τσέπη έβγαλα τα λιγοστά μου κράνα
μα είδα πως δεν έφταναν να αγοράσω κάνα
το δρόμο τότε μου 'δειξε κάποια γνωστή μου τάση
και ως συνήθως βρέθηκα στου αστικού τη στάση.

Γιώργος Σωφέρης

Πριν και Μετά

Αυτό είναι ένα ηλιοβασίλεμα Πριν:

Και αυτό είναι το πρώτο ξημέρωμα Μετά από το μπαλκόνι μου:

Μεσολάβησε μια μικρή λεπτομέρεια:

Με πολύ λίγες χιλιάδες των ευρώ μπορείς να μπεις σε ένα ψυχρό θάλαμο με κάτι εξωτικά μηχανήματα τα οποία αφού πρώτα σου κλειδώσουν τα βλέφαρα μετά σου καίνε με λέϊζερ το μάτι όσο χρειάζεται ώστε μετά να μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια γυαλιά, φακούς και όλα τα περιφερειακά που χρειαζόσουν για να βλέπεις. Την οσμή δε του καμένου ματιού την απολαμβάνεις ζωντανά μιας και έχεις πλήρεις αισθήσεις κατά την επέμβαση, η οποία είναι σύντομη, αναίμακτη και όσο ανατριχιαστική ακούγεται άλλο τόσο απολαυστικά είναι τα αποτελέσματά της. Όσο για τα περιφερειακά που ανέφερα πριν, με χαρά τους λέω αντίο μιας και έπιαναν πλέον του μισού όγκου στο αντίστοιχο τσαντάκι που έπερνα ταξιδεύοντας. Αφήνω δε το σπάσιμο του να ψάχνεις τελευταία στιγμή μικρό μπουκαλάκι υγρών για τους φακούς ώστε να περνάς τον έλεγχο στο αεροδρόμιο. Έχω και ένα έρωτα με το να κουβαλώ τα ελάχιστα δυνατά οπότε καταλαβαίνετε...You're a light packer μου λένε συχνά οι αγγλόφωνοι φίλοι μου αφού με βλέπουν να γυρνάω την Ευρώπη για πολλές βδομάδες με μια μηχανή και δυο τσάντες και για ένα χαζό λόγο μου αρέσει να το ακούω. (Μου αρέσουν και άλλες προσφωνήσεις όπως "fast hiker" ανεβαίνοντας στις Άλπεις ή "you've got hallow legs" όταν αναρωτιώνται που διάολο βάζω τόσο φαΐ που τρώω και δεν παχαίνω - βλέπετε αν βρω καλό φαΐ τρομάζω κόσμο...)

Βρίσκομαι μόλις λίγες μέρες μετά και η όρασή μου είναι ήδη (σχεδόν) τέλεια. Ε, ξέρετε τώρα...κάθε παιδί κολλάει με το καινούργιο του παιχνίδι, ειδικά αν είναι αναλυτικό με τις λεπτομέρειες όπως εγώ, οπότε η μέρα μου περνά αγναντεύοντας (με κυριολεκτικά άλλο μάτι πλέον) τις χάρες της φύσης στο προνομιακό κομμάτι της γης που έτυχε να κατοικούμε.

Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω όμως για να μην κουράσω άλλο τα ματάκια μου και ευτυχώς δηλαδή μιας και τα ελατήρια αυτού του κειμένου στερούνται έμπνευσης και απλώς βασίζονται στο κλασικό διαδικτυακό σύμπλεγμα που φουντώνει σε στιγμές που θεωρούμε σημαντικές: "πρέπει να ποστάρω!"

:)

Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΜΟΥ

Του Αντρέα Ταρνανά

Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΜΟΥ

Ο σωρός της ανόργανης ύλης που εκτίθεται τούτη τη στιγμή ενώπιόν σας περιστοιχισμένος από άνθη, για απόκρυψη των ιχνών της πραγματικότητας, δεν έχει πλέον καμιά ανάγκη,αφού δεν αποτελεί ύπαρξη παρότι διατηρεί τη μορφή της. Το όνομα, η όψη, η πνευματικότητα και γενικά τα στοιχεία που τον προσδιόριζαν δεν αντιπροσωπεύουν πια τίποτα. Συνδυάζονται αποκλειστικά με το παρελθόν του, ενώ ότι συνιστά το παρόν είναι μια κατάσταση ακινησίας και εγκατάλειψης στη διαδικασία της μετάλλαξης που τον μεταθέτει στις κατώτερες βαθμίδες της φύσης. Οποιαδήποτε συγκινησιακή ή θεσμική προσφορά λοιπόν του είναι αδιάφορη και είτε δεχτεί είτε όχι στο κέρινο μέτωπό του τον τελευταίο ασπασμό που προτείνει ο ψαλμός για να κορυφώσει τη δραματουργία, το ίδιο του κάνει, ενώ εσείς που θα τον δώσετε θα αισθανθείτε μια παγωνιά στα χείλη, ίσως ακόμα και αποστροφή σαν να γευτήκατε σκουριασμένο σίδερο ή χαλασμένη τροφή, κάτι που δεν πρέπει να σας προκαλέσει ενοχές γιατί έτσι απαιτεί η φυσιολογία.

Όσοι ισχυριστούν ότι είναι συγκλονισμένοι από το χαμό του, μάλλον υπερβάλουν ή έχουν υποβληθεί στις υποκριτικές μεθόδους της τραγωδίας, επιθυμώντας στην ουσία να εκτονώσουν τα εσωτερικά βάρη τους με τη νοερή άνοδο στη σκηνή και την έκρηξη ενός σύντομου κοπετού που θα ξεχαστεί μόλις αποχωρήσουν από τα δρώμενα. Καλά πράττουν σχετικά με τη δική τους κάθαρση αλλά ο εκλιπών δεν θεωρεί υποχρέωσή του να ενδυθεί τα τραγικά ρούχα των άλλων, γι' αυτό εκτινάσσει προκαταβολικά ένα σαρκαστικό μειδίαμα, σαν υγρό διάβρωσης πάνω στο στιλπνό επίχρισμα της τεχνητής οδύνης. Ο ίδιος άλλωστε δεν ταράχθηκε ποτέ συθέμελα από την απώλεια των γύρω του, αφού ήταν ένα γεγονός πιθανό και αναμενόμενο. Λυπήθηκε βέβαια από την απουσία κάποιων προσώπων, που ήταν στενά συνδεδεμένα με την πορεία του, αλλά ποτέ δεν κατέφυγε στο θρήνο, καθώς θεωρούσε άρνηση της αξιοπρέπειας τη δημόσια εκδήλωση των συναισθημάτων, αλλά και γιατί προσαρμοζόταν στην αναγκαιότητα της μεταβολής που θέλει να μη διατηρείται τίποτα για πολύ χρόνο, κάτι που ισχύει βέβαια και για το καλό και για το κακό, κανόνας που φέρνει τελικά μια ισορροπία στον άνθρωπο που τον έχει κατανοήσει.

Τα κατορθώματά του, είτε θετικά είτε αρνητικά, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφερθούν, γιατί θα στρεβλωθούν από τη συναισθηματική φόρτιση και την εθιμοτυπία, που απαιτούν να αρθρώνονται εύφημοι λόγοι στις σχετικές συναθροίσεις παρόλο που κανείς δεν τους πιστεύει. Αν μάλιστα δεν ήταν τόσο άρτιος ο θεατρικός διάκοσμος, που μέσα του εξελίσσεται η παρούσα τελετή, πιθανώτατα οι παρεβρισκόμενοι να είχαν σκάσει στα γέλια από την απαρίθμηση των υψίστων αρετών που αποδίδονται σε όντα που απλά κατάφεραν να βγάλουν πέρα μια φτωχή ετερόβουλη ζωή σπρώχνοντας με κόπο και αγωνία τις μέρες της.

Ο εκλιπών ποτέ δεν αγάπησε τα πτώματα κατά συνέπεια δεν αξιώνει αντίστοιχη αντιμετώπιση. Προσπάθησε όσο ήταν δυνατό να εναρμονιστεί με τις επιθυμίες των άλλων, χωρίς να υποτιμήσει τις δικές του, σε βαθμό που να πάψουν να είναι αυτούσιες και να καταντήσουν εξαρτημένα αντανακλαστικά οδηγούμενα από κάποια εξωτερικά ερεθίσματα που προκαλούν οι τυποποιημένες δομές της κοινωνίας. Η τάση του αυτή τον έκανε ελκυστικό στις συντροφιές κατά τη διάρκεια της νεότητάς του, που είναι μια περίοδος ανοιχτή στην παρορμητική συμπεριφορά και εκδηλώνει μια ζωώδη ειλικρίνεια, ενώ τον απομόνωσε κατά την ενηλικίωση, καθώς ο τρόπος που λογικοποιούσε τα πράγματα απέκλινε από τον γενικό κώδικα που ακολουθούσαν οι περισσότεροι, με την τυφλή προσάρτησή τους στο μερίδιο της καθημερινότητας που τους έτυχε όταν βγήκαν να αγρεύσουν τα πεδία της αυτοσυντήρησης.

Η επίμονη άρνησή του να ενημερωθεί από τα λεγόμενα μέσα μαζικής πληροφορίας, που αποτελούσαν την κύρια μέθοδο διαμόρφωσης της συνείδησης των υπολοίπων, τον έκανε μετά από ένα διάστημα ξένο προς οτιδήποτε τον περιέβαλλε, αφού η γλώσσα των γραμμάτων που μελετούσε και εισέδυε σταδιακά στα βάθη της γινόταν όλο πιο ασύμβατη με τη ρηχή έκφραση των εικόνων που υποδαύλιζε το συλλογικό συναίσθημα.

Η προσπάθειά του να παραμείνει ατομικότητα τον εξαίρεσε από τις κοινές παροχές, του πρόσφερε όμως τη σπάνια απόλαυση της αυτάρκειας, που ίσως να μην αποτελεί αισθητή ηδονή αλλά σου δείχνει έναν τρόπο να πορευτείς χωρίς να σε λυπεί ιδιαίτερα η φθορά σου. Το να τον επαινέσουν λοιπόν σήμερα που διακόπτεται η έμβια παρουσία του εκείνοι που τον απέκλειαν από το σύστημα των αξιών τους, μάλλον πρόκειται για παραδοξολογία. Επειδή όμως το παράδοξο, το παράλογο και το παρανοϊκό, συγκροτούν τις βάσεις στήριξης του σύγχρονου οικοδομήματος δεν θα προκαλέσει έκπληξη η ανάπτυξη μιας ευκαιριακής ρητορικής που να εξυψώσει για λίγο ότι μέχρι τότε καταβύθιζε.

Το συμπόσιο που θα ακολουθήσει και θα επισφραγιστεί από την υπέρμετρη όρεξη των παρισταμένων, καθώς η υπενθύμιση της εφημερότητάς τους θα τους κεντρίσει τη βουλιμία, είναι το μόνο που θεωρεί πραγματικά ωφέλιμο από τούτη την τελετή, γιατί το μεταφυσικό μέρος της δεν το αντιμετώπισε ποτέ σοβαρά, ιδιαίτερα από τότε που διάβασε τους νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού, όπου του είχε φανεί πολύ αστείος ο Χάροντας όταν παρακαλούσε τους κυνικούς φιλοσόφους να του δώσουν τον οβολό για να τους περάσει στην απέναντι όχθη κι εκείνοι χλεύαζαν την ευτελή του κερδοσκοπία.

Μετείχε άλλωστε ο ίδιος πρόθυμα και τακτικά στις αντίστοιχες τιμητικές των προγενεστέρων και η συμπεριφορά του ήταν απλή και μεθοδική, ώστε να ζητά κάτι ανάλογο τώρα από τους συνοδούς της δικής του πομπής. Κρατούσε μανάλι όταν ήταν παιδί, γιατί ελκόταν από την εθιμικότητα, αλλά και για την αμοιβή που απέφερε τούτη η πράξη, ενώ όταν μεγάλωσε παρέκαμπτε τα θρηνώδη παραληρήματα και επικεντρωνόταν στο πρακτικό μέρος, άλλοτε βοηθώντας στη μεταφορά του σεντουκιού, άλλοτε κατεβάζοντάς το με την τριχιά στον τάφο, βρισκόταν δηλαδή πάντα σε ετοιμότητα για τη διεκπεραίωση των απαραιτήτων διαδικασιών που αδυνατούν να τελέσουν οι διαποτισμένοι από τις συγκινήσεις.

Τα λόγια σας λοιπόν, είτε είναι μεγάλα είτε μικρά, δεν θα αλλάξουν το μέγεθος του έργουτου. Όσο κι αν προσπαθήσετε δεν θα του προσφέρετε διαφορετική υστεροφημία από εκείνη που δικαιούται. Είτε τηρήσετε κατανυκτική σιγή είτε κραυγάσετε, η αποσύνθεση που ήδη έχει αρχίσει τη δράση της θα φέρει τα πράγματα στο προκαθορισμένο από τον αιώνιο νόμο τέλος. Το σώμα με τις υψηλές νοητικές λειτουργίες θα γίνει ένας πολτός για να θρέψει τα κατώτερα όντα που δεν έχουν ιδέες, οράματα και αισθητικές επιδιώξεις, που δεν προσπαθούν να προσδιορίσουν τη θέση τους στο σύμπαν, να ερμηνεύσουν τις ενστικτώδεις τους ροπές ούτε να κωδικοποιήσουν το χάος και αφού χορτάσουν θα αφεθούν με τη σειρά τους στο στόμα κάποιων άλλων οργανισμών και από τούτη την περιπλοκή του φόβου, του άλγους και της απόλαυσης, θα ανακυκλωθεί το ακατανόητο στη γένεσή του βιολογικό σύστημα, που κινείται γύρω μας, ανατρέποντας συνέχεια την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου, καθώς ότι φαίνεται επικυρίαρχο τη μια στιγμή βρίσκεται υποταγμένο την επόμενη.

Οι ιδιότητες λοιπόν του εκλιπόντος δεν ήταν παρά ένας τυχαίος συνδυασμός των πρωτοζωικών στοιχείων, ενώ τέτοιου είδους συνθέσεις θα επανεμφανίζονται για αόριστο χρόνο αλλά ίσως ποτέ ξανά με τη συγκεκριμένη μορφή που είχαν λάβει πάνω του. Τούτη η γλυπτική που δεν αναπλάθει με ακρίβεια τον αρχικό τύπο, τον καθιστά μοναδικό γι' αυτό εκχέει μια ρανίδα λύπης η απώλειά του. Η συνεχής επανάληψη όμως των γενικών χαρακτηριστικών του στην παρουσία του είδους μειώνει τα προηγούμενα συναισθήματα, δηλώνοντας την ατομικότητα σαν ένα σημείο μέσα στη γραμμή που ποτέ δεν διακρίνεται ούτε μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητο αλλά δεν παύει να είναι εκείνο που τη συγκροτεί και κατευθύνει την εξέλιξή της.

Ας μη συσκοτίσουμε όμως άλλο τα πράγματα με αναφορές σε μεγέθη που δεν χωρούν στις στενές εκτάσεις του νου μας κι ας σταματήσουμε πια τα λόγια, ώστε να ολοκληρωθεί ήσυχα η πράξη που θα μετατρέψει ένα αβέβαιο σώμα σε έδαφος σποράς νέων πιθανοτήτων, διαδικασία που ξεκινά τούτη τη μεταιχμιακή στιγμή της τελευταίας θέασής του πριν στεγαστεί μόνιμα στα δροσερά υπόγεια της λήθης.

Sky art

Πιστεύεις στη ζωή που έχει ορθάνοιχτα παράθυρα ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι κλειδώνονται.
Η σοφία της ζωής ανοίγει τις καρδιές αλλά οι μικρουπολογισμοί των ανθρώπων τις κλείνουν.
Παρόλα αυτά επιμένεις...γιατί όχι; Ο ουρανός που ζωγραφίζει κάτι παραπάνω θα ξέρει: