REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 1ο)

Ακόμη και όταν ξέρεις περίπου το πότε θα γυρίσεις πίσω από ένα ταξίδι, το να μην κλείσεις το εισιτήριο της επιστροφής δίνει μια διαφορετική αίσθηση. Έτσι αποφάσισα να κάνω σε αυτό το ταξίδι, το οποίο αν και με μηχανή χρειάζεται τη βοήθεια του πλοίου για να πας από Πάτρα στην Άνκονα και την επιστροφή δεν την έκλεισα. Ούτε την διαδρομή προσδιόρισα ακριβώς από πριν. Αρχικός και γενικός στόχος ήταν, μετά από μερικά χιλιόμετρα στα όμορφα βουνά της κεντρικής Ιταλίας και μια επίσκεψη σε φίλους στο Τορίνο, να διασχίσω τη νότια Γαλλία και να φτάσω όσο δυτικά μου επιτρέψει η παντελής απουσία χορηγών ☺. Βασικό μου κίνητρο ήταν το «ΑΠΛΑ ΚΑΝΤΟ!!» όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο. Το εν λόγω ταξίδι το ονόμασα χαριτολογώντας “REHUMANIZE THE P.I.G.S.”, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τα οικονομικά γουρούνια του προς επίσκεψη Ευρωπαϊκού νότου.

Ξεκίνημα από την Αθήνα λοιπόν για Πάτρα στις 15/6 με πολύ ζέστη, τόση που η οδήγηση μοιάζει με το να σε φυσάνε δεκάδες σεσουάρ μαζί. Οδηγώ φορώντας το καλοκαιρινό μου τζάκετ γυμνός από μέσα και πάλι υποφέρω. Πήγα από την παλιά Εθνική οδό μιας και δε βιαζόμουν και αν εξαιρέσω μερικά σημεία που είχαν πολύ κίνηση δεν ήταν και άσχημη ιδέα. Μερικά τμήματα του δρόμου είναι αρκετά όμορφα και έχει πάρα πολλές παραλίες για όμορφο μπάνιο αλλά δυστυχώς για όσους δεν ξέρουν την περιοχή ίσως μπερδευτούν λόγω έλλειψης σήμανσης. Με αυτοκίνητο απλά ΜΗΝ κάνετε αυτή τη διαδρομή. Είναι αρκετά στενός δρόμος για προσπεράσεις και σε συνδυασμό με την πολύ κίνηση σε κάποια κομμάτια θα το μετανιώσετε ☺.

Η Αδριατική θάλασσα ήταν για μια ακόμη φορά όπως και πέρυσι τέτοιο καιρό που πήγαινα Βενετία ήρεμη σαν νεκρή, προσφέροντας ένα πραγματικά πολύ ήσυχο και άνετο ταξίδι.

Η άφιξη δυστυχώς δεν ήταν αντίστοιχα γαλήνια καθώς το Superfast ferry έφτασε με 1 ώρα καθυστέρηση, και από το γκαράζ του πλοίου δραπετεύσαμε μετά από άλλη μια ώρα ενώ κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μετακινήσουν τη μηχανή μου εν αγνοία μου και μέχρι να ανακαλύψω που την είχαν βάλει έχασα μέρος του χρώματος μου. Τουλάχιστον απαράδεκτη συμπεριφορά.

Φτάνοντας Άνκονα ο καιρός ήταν πραγματικά τέλειος. Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι το Πέζαρο δεν είχαν κάτι συνταρακτικό, μόνο μερικά ευχάριστα κομμάτια με μέτρια γενικά κίνηση. Πηγαίνοντας όμως αργότερα για Σαν Μαρίνο το τοπίο γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Μικρό όσο και όμορφο το κρατίδιο αυτό, αν αποφασίσετε να το διασχίσετε δεν θα το μετανιώσετε αλλά μην κάνετε και μεγάλη παράκαμψη από τη διαδρομή σας μόνο γι αυτό το λόγο.

Συνεχίζοντας βορειοδυτικά, η διαδρομή έχει γενικά όμορφα κομμάτια αλλά το πραγματικά καταπληκτικό τμήμα είναι από το Predappio ως τη Rocca San Casciano. Πολύ σφιχτές στροφές, σε καταπράσινες πλαγιές ενώ ο δρόμος είναι σκεπασμένος από δέντρα. Σημειώνουμε εδώ ότι το Predappio είναι η γενέτειρα του Μουσολίνι και ευτυχώς οι ετήσιες εκδηλώσεις θαυμασμού στο μνημόσυνό του ολοένα και λιγοστεύουν ☺. Τον καιρό που οι οπαδοί του ήταν πιο ενεργοί βάζανε φρουρό στον τάφο του όλο το 24ωρο την συγκεκριμένη μέρα. Διανυκτέρευση έξω από την Rocca San Casciano, στην πολύ φιλόξενη αγροτουριστική επιχείρηση της οικογένειας Mini ( www.lumachetto.it )την οποία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα. Εξαιρετική τοποθεσία και για πεζοπορία.

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω προς Φλορεντία και δεν το μετάνιωσα αφού σχεδόν όλα τα 80 χιλιόμετρα του SS67 χαρίζουν συγκινήσεις διασχίζοντας πανέμορφα δάση καθώς και το Passo del Muraglione στα 907 μέτρα υψόμετρο.

Η πόλη της Φλορεντίας είναι πραγματικά υπέροχη.

Μόλις μπήκα στην πόλη όμως, ο καιρός αποφάσισε να ρίξει το νερό όλου του έτους μαζί με χαλάζι και έτσι δεν πρόλαβα να την χαρώ ιδιαίτερα. Αυτή η τιμωρία μου για την απόλαυση που είχα πριν στον SS67 με ακολούθησε σχεδόν σε όλο το μήκος του μέχρι να επιστρέψω στη Rocca San Cascianno.

Ευτυχώς το επόμενο πρωί ήταν πολύ πιο ευχάριστο από το χτεσινό απόγευμα και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε με ευνοϊκές συνθήκες. Πηγαίνοντας βορειοανατολικά αυτή τη φορά, ο SP 21 είναι πάρα πολύ όμορφη ορεινή διαδρομή όπως και ο SP81 στη συνέχεια. Μέσω του SS9 φτάνω έξω από την Πάρμα χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, όπως και τα πρώτα χιλιόμετρα στον SS62 πηγαίνοντας νότια για Τοσκάνη. Μόλις όμως φτάσει κανείς στο Rocci εκεί ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει το βουνό και πραγματικά είναι απολαυστικός. Ατέλειωτες στροφές με απίστευτη θέα και λίγη κίνηση. Ότι μπορεί να ζητήσει κανείς με άλλα λόγια. Όμορφο και το Passo dela Cisa στο οποίο έγινε η απαραίτητη στάση.

Κατέληξα στο Pοntremoli μιας και άρχισε να βρέχει πάλι, πόλη που μάλλον φέρει το όνομά της από τους αρκετούς σεισμούς της περιοχής οι οποίοι και κάνουν τις γέφυρες να τρέμουν (Pon-tremo-li). Όμορφη μικρή πόλη με γραφικά στενά δρομάκια.

Στο B 'n B όπου τελικά αποφάσισα να διανυκτερεύσω με υποδέχτηκε ένα υπέροχο ζευγάρι, ο Geoff Chamberlain (της γνωστής οικογένειας του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας) και η Serena (Αρμένικης-Ιταλικής καταγωγής γεννημένη στη Λιβύη). Στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον Geoff συνέβαλε και η βραδυνή μαγειρική της Serena. Αμφότεροι μου είπαν κάποια στιγμή να τους ακολουθήσω έξω από το σπίτι να δω μια έκπληξη. Βγαίνουμε έξω, σβήνουν τα φώτα και...αμέτρητες πυγολαμπίδες ανέλαβαν το φωτισμό! Απίστευτο θέαμα που σε συνδυασμό με τον ήχο του ποταμιού Magra έφτιαχναν απολύτως παραμυθένιο συνδυασμό. Μερικές σκηνές (ευτυχώς ίσως) δεν καταγράφονται με κάμερες...πρέπει απλά να τις βιώσεις.

Αναχώρηση το πρωί με τελικό προορισμό το Τορίνο. Ο καιρός βροχερός και απρόβλεπτος. Ανεβαίνοντας ξανά πίσω βόρεια, στο Passo della Cisa οδηγώ για μερικά χιλιόμετρα κυριολεκτικά μέσα σε ένα σύννεφο με περιορισμένη ορατότητα λόγω βροχής και ομίχλης. Ο καιρός φτιάχνει καθώς περνάω το βουνό απέναντι αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ και έτσι σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο Τορίνο οδήγησα κάτω από δυνατή συνεχόμενη βροχή. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω και πολύ ρομαντικές εικόνες να σας μεταφέρω από αυτό το κομμάτι αφού για ώρες οδηγούσα κυριολεκτικά σαν να με ακολουθούσε μια καταιγίδα.

Στο Τορίνο με υποδέχτηκε ο Αντονέλλο και η Ντέμπορα. Καταπληκτικό ζευγάρι, εξαιρετικά φιλόξενο, οι οποίοι παραδέχτηκαν πως δεν είμαι αρκετά τυχερός καθώς ο καιρός είναι ο χειρότερος που θυμούνται ποτέ Ιούνη μήνα. Όμως σε μια όμορφη πόλη όπως το Τορίνο με καλή παρέα όπως η συγκεκριμένη και καλό φαγητό (μην ξεχνάτε πως είμαι ακόμη Ιταλία) μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

Η παρένθεση της κακοτυχίας συνεχίστηκε όταν μου έπεσε η μηχανή από το σταντ με αποτέλεσμα να σπάσει ο λεβιές των ταχυτήτων και να στραβώσει και η μανέτα του συμπλέκτη. Όλα αυτά Κυριακή με κλειστά τα μαγαζιά προφανώς. Οι αντιπροσωπίες στην Ιταλία δεν δουλεύουν ούτε Δευτέρα. Η εφευρετικότητα όμως του Αντονέλλο (μηχανολόγος μηχανικός βλέπετε) και η βοήθεια του καλού του φίλου Τζούλιο έφτιαξε τη βλάβη στο μηχανουργείο του τελευταίου. Εξαιρετικοί τύποι και οι δύο, μετέτρεψαν μια ζημιά που σε ακινητοποιεί σε διασκεδαστική υπόθεση λίγων λεπτών.

Η δοκιμή που κάναμε με τον Αντονέλλο για να δούμε αν όντως διορθώσαμε τη βλάβη περιελάμβανε μια βόλτα ως τη Λίμνη Malciaussia βορειοδυτικά του Τορίνο. Η διαδρομή αυτή ανήκει στην κατηγορία «τέλειες». Αμέτρητες στροφές μέσα σε πανέμορφο δάσος σε οδηγούν ψηλά στο βουνό το οποίο Ιούνη μήνα κρατά ακόμη αρκετό χιόνι στις κορφές του και στα 1800 μέτρα φτάνεις στην Λίμνη όπου το θέαμα είναι απίθανο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι μπορείς να επιστρέψεις στο Τορίνο ακολουθώντας άλλο δρόμο εξίσου όμορφο - σιγά μη βαριόσουν ποτέ να κάνεις τον ίδιο αλλά λέμε τώρα :) .

Την επόμενη μέρα θα άφηνα πίσω την Ιταλία για χάρη της Γαλλίας με πολύ όμορφες εντυπώσεις. Το φαγητό, το τοπίο, οι διαδρομές, οι πόλεις της Ιταλίας είναι φτιαγμένα όλα με στόχο την απόλαυση για όλες τις αισθήσεις και αν και δεν μιλάω καθόλου Ιταλικά κατάφερα να συνεννοηθώ με κάποιο τρόπο. Οι Ιταλοί δεν μιλάνε ιδιαίτερα Αγγλικά όμως γενικά έχουν διάθεση να εξυπηρετήσουν και αυτό με βοήθησε σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για κάποιο λόγο μπορώ να τους καταλάβω όταν μιλάνε τη γλώσσα τους ☺.

Ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Λίγες μέρες πριν, περπατώντας από την Καλλιθέα προς το κέντρο της Αθήνας παρατήρησα την ελιά της φωτογραφίας με την κυλινδρική κόμη μπροστά από ένα πανέμορφο παλαιό κτήριο, βανδαλισμένο από δίποδα που ψέκασαν στον ανοιχτόχρωμο τοίχο του μερικές από τις ελάχιστες λέξεις που ξέρουν. Καθώς φωτογράφιζα την φρικτή αντίθεση ο ιδιοκτήτης του ευγενικά με ρώτησε αν ψάχνω κάτι. Η κουβέντα ανέδειξε το προσωπικό του δράμα: Η διάθεσή του να εξωραϊσει τις παρατημένες ελιές του πεζοδρομίου ενεργοποίησε την ευαισθησία του κατά τα άλλα αναίσθητου τοπικού Δήμου ο οποίος και τον απείλησε με αυτόφωρο, ενώ η επιλογή του να διατηρεί ένα νεοκλασσικό σπίτι σε άψογη κατάσταση τον υποχρεώνει να το βάφει συνεχώς - θύμα του κάθε άχυτου που βλέπει καθαρό τοίχο και θέλει να τον κάνει σαν τα μούτρα του.

Το συγκεκριμένο ταλέντο της φυλής το περιέγραψα στον τίτλο.

1st House Birthday :)

Ένα σκυλί κοιμάται στο διπλανό σπίτι

πιο πέρα ένα πουλάκι κοιμάται για πάντα

Το πουλάκι έκλεισε τον κύκλο του και εγώ έκλεισα σήμερα ακριβώς ένα χρόνο σε αυτή την άκρη της Αττικής. Να και η επετειακή βολτούλα με το πλεούμενο μου στην βραχνησίδα Αρχή (ή Χώρα) του Σουνίου.

 Είμαι στο νοτιοανατολικό όριο της στεριάς και η απεραντοσύνη της καθημερινής θέας στη θάλασσα βάζει και ένα άλλο όριο μιας και μοιάζει τόσο συχνά να είναι...Τέλοια. Το Τέλοιο βάζει και τελεία μιας και δεν σηκώνει βελτίωση και αυτό με ανησυχεί λίγο γιατί παρόλο που μου αρέσουν τα όρια (σου δείνουν τη χαρά να τα ξεπερνάς ενίοτε) δεν είμαι ακόμη συμβιβασμένος με το Τέλος. Αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ οπότε μπορείτε και να αγνοήσετε την προηγούμενη πρόταση. Ούτως ή άλλως είναι ένα ακόμη ζήτημα από αυτά που αν τα βλέπει ο τρίτος κόσμος γελά (ή κλαίει;).

Τώρα ποιοί είσαστε εσείς; Που να ξέρω...Οι περισσότεροι επισκέπτες μου πλέον είναι εκτός συνόρων, αποτέλεσμα των συχνών ταξιδιών μου και της ανυπόφορης εγχώριας Επανάστασης του Αμόρφωτου. Για όλους αυτούς τους υπέροχους φίλους που έχω κάνει ταξιδεύοντας "it's all Greek" όσο και να αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα αυτής της γλώσσας. Δυστυχώς οι διαδικτυακοί μεταφραστές δε βοηθούν εδώ μιας και κάνουν συχνά χειρότερη δουλειά και από τον Αντιπρόεδρα του Εδεσσαϊκού  . Είπα Greek πιο πριν, ας πω και μια ευχή: Αν μια μέρα αποφασίσουμε να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι θα μου άρεσε να αντικαταστήσουμε το κακόηχο Greece με το ορθότερο Hellas. Επιθυμίες που έχω και γω ώρες ώρες...κι όμως ποτέ δεν ξέρεις. Για παράδειγμα στα 20 μου μέσα στην αγαπημένη γενέτειρά μου που μόλις άρχιζε τότε να αναπνέει αμόλυβδη, αναρωτιόμουν πως θα ήταν το κλίμα της Αττικής πριν την ανθρώπινη παρέμβαση (βλ. ιστορικό και διαρκές έγκλημα). 20 χρόνια μετά μου δόθηκε αυτό το ανεκτίμητο δώρο. Οι περισσότεροι βέβαια σε αυτό το σημείο θα λέγανε "κατάφερα" ή "κατέκτησα" και άλλα ρήματα ενδεικτικά της "σεμνής" φυλής μας. Και εγώ θα μπορούσα να πω το ίδιο χωρίς να πω ψέματα. Το χειρότερο ψέμα όμως είναι η μισή αλήθεια και όσοι βλέπουν την μεγάλη εικόνα αντί της μικρής του πληγωμένου εγωισμού το ξέρουν καλά. Τις μεγάλες στιγμές τις απολαμβάνω γιατί εκτός από τον πλούτο που παρέχουν υπογραμμίζουν και το μικρό των διαστάσεών μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας και ως εκ τούτου με ότι μας περιβάλλει. Η πλειοψηφία τις αγνοεί ή τις καταναλώνει. Υπάρχει και μια μερίδα ημιέξυπνων που τις καβαλάει. Ελάχιστοι γίνονται σοφότεροι. Το τελευταίο δε συμφέρει κιόλας γιατί δημιουργεί ευθύνες και άλλα ακαβλέ παρελκόμενα οπότε...

Τι μου έκανε ένας χρόνος εδώ; Ένα μοναδικό μασάζ στην ταλαιπωρημένη πλατούλα της δικιάς μου Little Baby Soul όπως συχνά αποκαλεί την ψυχούλα του ο Neil Peart στο ωραίο βιβλίο του Ghost Rider. Διαβάστε το εδώ. Εγώ το σχολίασα το Μάη του 2011 εδώ. Η LBS μου διορθώνεται, το σώμα μου με την καθημερινή άσκηση επίσης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει τον σχεδιασμό μιας και είναι γνωστό όσο και η ιδιαιτερότητα του "Long Way to the Top" που γαύγιζε ο μακαρίτης ρόκερ όταν οι άλλοι πάνε All the Way to the Fall :)

Αττική μου γη σε ευχαριστώ πολύ. Και σένα Ποσειδώνα που με αφήνεις που και που να βγαίνω βόλτα γύρω από το Ναό σου αλιεύοντας αντί ψάρια σκουπίδια που σου αφήνουν με αγάπη διάφορα δίποδα :)

Canoeing...

...brings you to nice places like this

or this

or that one

or you can just sit and watch the incrediblue of the sea

Here's a video at one of the best swimming spots:

Boys like toys

Few days ago I bought my first bicycle after a couple of decades:

And now for the first time it will be not clear enough what do I mean when I say "my bike" as all through these years I only had motorized ones. That thing is good fun for the money by the way.

Just few hours ago I got my first canoe! Been thinking about having one for the last couple of years and...here it is:

That's 3.5 meters double seat. This is amazing fun for the money and it is a pity I couldn't have a decent video of me while paddling (hard to hold my phone and paddle at the same time). Here it's me testing it for the first time around my house: