REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 1ο)

Ακόμη και όταν ξέρεις περίπου το πότε θα γυρίσεις πίσω από ένα ταξίδι, το να μην κλείσεις το εισιτήριο της επιστροφής δίνει μια διαφορετική αίσθηση. Έτσι αποφάσισα να κάνω σε αυτό το ταξίδι, το οποίο αν και με μηχανή χρειάζεται τη βοήθεια του πλοίου για να πας από Πάτρα στην Άνκονα και την επιστροφή δεν την έκλεισα. Ούτε την διαδρομή προσδιόρισα ακριβώς από πριν. Αρχικός και γενικός στόχος ήταν, μετά από μερικά χιλιόμετρα στα όμορφα βουνά της κεντρικής Ιταλίας και μια επίσκεψη σε φίλους στο Τορίνο, να διασχίσω τη νότια Γαλλία και να φτάσω όσο δυτικά μου επιτρέψει η παντελής απουσία χορηγών ☺. Βασικό μου κίνητρο ήταν το «ΑΠΛΑ ΚΑΝΤΟ!!» όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο. Το εν λόγω ταξίδι το ονόμασα χαριτολογώντας “REHUMANIZE THE P.I.G.S.”, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τα οικονομικά γουρούνια του προς επίσκεψη Ευρωπαϊκού νότου.

Ξεκίνημα από την Αθήνα λοιπόν για Πάτρα στις 15/6 με πολύ ζέστη, τόση που η οδήγηση μοιάζει με το να σε φυσάνε δεκάδες σεσουάρ μαζί. Οδηγώ φορώντας το καλοκαιρινό μου τζάκετ γυμνός από μέσα και πάλι υποφέρω. Πήγα από την παλιά Εθνική οδό μιας και δε βιαζόμουν και αν εξαιρέσω μερικά σημεία που είχαν πολύ κίνηση δεν ήταν και άσχημη ιδέα. Μερικά τμήματα του δρόμου είναι αρκετά όμορφα και έχει πάρα πολλές παραλίες για όμορφο μπάνιο αλλά δυστυχώς για όσους δεν ξέρουν την περιοχή ίσως μπερδευτούν λόγω έλλειψης σήμανσης. Με αυτοκίνητο απλά ΜΗΝ κάνετε αυτή τη διαδρομή. Είναι αρκετά στενός δρόμος για προσπεράσεις και σε συνδυασμό με την πολύ κίνηση σε κάποια κομμάτια θα το μετανιώσετε ☺.

Η Αδριατική θάλασσα ήταν για μια ακόμη φορά όπως και πέρυσι τέτοιο καιρό που πήγαινα Βενετία ήρεμη σαν νεκρή, προσφέροντας ένα πραγματικά πολύ ήσυχο και άνετο ταξίδι.

Η άφιξη δυστυχώς δεν ήταν αντίστοιχα γαλήνια καθώς το Superfast ferry έφτασε με 1 ώρα καθυστέρηση, και από το γκαράζ του πλοίου δραπετεύσαμε μετά από άλλη μια ώρα ενώ κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μετακινήσουν τη μηχανή μου εν αγνοία μου και μέχρι να ανακαλύψω που την είχαν βάλει έχασα μέρος του χρώματος μου. Τουλάχιστον απαράδεκτη συμπεριφορά.

Φτάνοντας Άνκονα ο καιρός ήταν πραγματικά τέλειος. Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι το Πέζαρο δεν είχαν κάτι συνταρακτικό, μόνο μερικά ευχάριστα κομμάτια με μέτρια γενικά κίνηση. Πηγαίνοντας όμως αργότερα για Σαν Μαρίνο το τοπίο γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Μικρό όσο και όμορφο το κρατίδιο αυτό, αν αποφασίσετε να το διασχίσετε δεν θα το μετανιώσετε αλλά μην κάνετε και μεγάλη παράκαμψη από τη διαδρομή σας μόνο γι αυτό το λόγο.

Συνεχίζοντας βορειοδυτικά, η διαδρομή έχει γενικά όμορφα κομμάτια αλλά το πραγματικά καταπληκτικό τμήμα είναι από το Predappio ως τη Rocca San Casciano. Πολύ σφιχτές στροφές, σε καταπράσινες πλαγιές ενώ ο δρόμος είναι σκεπασμένος από δέντρα. Σημειώνουμε εδώ ότι το Predappio είναι η γενέτειρα του Μουσολίνι και ευτυχώς οι ετήσιες εκδηλώσεις θαυμασμού στο μνημόσυνό του ολοένα και λιγοστεύουν ☺. Τον καιρό που οι οπαδοί του ήταν πιο ενεργοί βάζανε φρουρό στον τάφο του όλο το 24ωρο την συγκεκριμένη μέρα. Διανυκτέρευση έξω από την Rocca San Casciano, στην πολύ φιλόξενη αγροτουριστική επιχείρηση της οικογένειας Mini ( www.lumachetto.it )την οποία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα. Εξαιρετική τοποθεσία και για πεζοπορία.

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω προς Φλορεντία και δεν το μετάνιωσα αφού σχεδόν όλα τα 80 χιλιόμετρα του SS67 χαρίζουν συγκινήσεις διασχίζοντας πανέμορφα δάση καθώς και το Passo del Muraglione στα 907 μέτρα υψόμετρο.

Η πόλη της Φλορεντίας είναι πραγματικά υπέροχη.

Μόλις μπήκα στην πόλη όμως, ο καιρός αποφάσισε να ρίξει το νερό όλου του έτους μαζί με χαλάζι και έτσι δεν πρόλαβα να την χαρώ ιδιαίτερα. Αυτή η τιμωρία μου για την απόλαυση που είχα πριν στον SS67 με ακολούθησε σχεδόν σε όλο το μήκος του μέχρι να επιστρέψω στη Rocca San Cascianno.

Ευτυχώς το επόμενο πρωί ήταν πολύ πιο ευχάριστο από το χτεσινό απόγευμα και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε με ευνοϊκές συνθήκες. Πηγαίνοντας βορειοανατολικά αυτή τη φορά, ο SP 21 είναι πάρα πολύ όμορφη ορεινή διαδρομή όπως και ο SP81 στη συνέχεια. Μέσω του SS9 φτάνω έξω από την Πάρμα χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, όπως και τα πρώτα χιλιόμετρα στον SS62 πηγαίνοντας νότια για Τοσκάνη. Μόλις όμως φτάσει κανείς στο Rocci εκεί ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει το βουνό και πραγματικά είναι απολαυστικός. Ατέλειωτες στροφές με απίστευτη θέα και λίγη κίνηση. Ότι μπορεί να ζητήσει κανείς με άλλα λόγια. Όμορφο και το Passo dela Cisa στο οποίο έγινε η απαραίτητη στάση.

Κατέληξα στο Pοntremoli μιας και άρχισε να βρέχει πάλι, πόλη που μάλλον φέρει το όνομά της από τους αρκετούς σεισμούς της περιοχής οι οποίοι και κάνουν τις γέφυρες να τρέμουν (Pon-tremo-li). Όμορφη μικρή πόλη με γραφικά στενά δρομάκια.

Στο B 'n B όπου τελικά αποφάσισα να διανυκτερεύσω με υποδέχτηκε ένα υπέροχο ζευγάρι, ο Geoff Chamberlain (της γνωστής οικογένειας του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας) και η Serena (Αρμένικης-Ιταλικής καταγωγής γεννημένη στη Λιβύη). Στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον Geoff συνέβαλε και η βραδυνή μαγειρική της Serena. Αμφότεροι μου είπαν κάποια στιγμή να τους ακολουθήσω έξω από το σπίτι να δω μια έκπληξη. Βγαίνουμε έξω, σβήνουν τα φώτα και...αμέτρητες πυγολαμπίδες ανέλαβαν το φωτισμό! Απίστευτο θέαμα που σε συνδυασμό με τον ήχο του ποταμιού Magra έφτιαχναν απολύτως παραμυθένιο συνδυασμό. Μερικές σκηνές (ευτυχώς ίσως) δεν καταγράφονται με κάμερες...πρέπει απλά να τις βιώσεις.

Αναχώρηση το πρωί με τελικό προορισμό το Τορίνο. Ο καιρός βροχερός και απρόβλεπτος. Ανεβαίνοντας ξανά πίσω βόρεια, στο Passo della Cisa οδηγώ για μερικά χιλιόμετρα κυριολεκτικά μέσα σε ένα σύννεφο με περιορισμένη ορατότητα λόγω βροχής και ομίχλης. Ο καιρός φτιάχνει καθώς περνάω το βουνό απέναντι αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ και έτσι σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο Τορίνο οδήγησα κάτω από δυνατή συνεχόμενη βροχή. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω και πολύ ρομαντικές εικόνες να σας μεταφέρω από αυτό το κομμάτι αφού για ώρες οδηγούσα κυριολεκτικά σαν να με ακολουθούσε μια καταιγίδα.

Στο Τορίνο με υποδέχτηκε ο Αντονέλλο και η Ντέμπορα. Καταπληκτικό ζευγάρι, εξαιρετικά φιλόξενο, οι οποίοι παραδέχτηκαν πως δεν είμαι αρκετά τυχερός καθώς ο καιρός είναι ο χειρότερος που θυμούνται ποτέ Ιούνη μήνα. Όμως σε μια όμορφη πόλη όπως το Τορίνο με καλή παρέα όπως η συγκεκριμένη και καλό φαγητό (μην ξεχνάτε πως είμαι ακόμη Ιταλία) μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

Η παρένθεση της κακοτυχίας συνεχίστηκε όταν μου έπεσε η μηχανή από το σταντ με αποτέλεσμα να σπάσει ο λεβιές των ταχυτήτων και να στραβώσει και η μανέτα του συμπλέκτη. Όλα αυτά Κυριακή με κλειστά τα μαγαζιά προφανώς. Οι αντιπροσωπίες στην Ιταλία δεν δουλεύουν ούτε Δευτέρα. Η εφευρετικότητα όμως του Αντονέλλο (μηχανολόγος μηχανικός βλέπετε) και η βοήθεια του καλού του φίλου Τζούλιο έφτιαξε τη βλάβη στο μηχανουργείο του τελευταίου. Εξαιρετικοί τύποι και οι δύο, μετέτρεψαν μια ζημιά που σε ακινητοποιεί σε διασκεδαστική υπόθεση λίγων λεπτών.

Η δοκιμή που κάναμε με τον Αντονέλλο για να δούμε αν όντως διορθώσαμε τη βλάβη περιελάμβανε μια βόλτα ως τη Λίμνη Malciaussia βορειοδυτικά του Τορίνο. Η διαδρομή αυτή ανήκει στην κατηγορία «τέλειες». Αμέτρητες στροφές μέσα σε πανέμορφο δάσος σε οδηγούν ψηλά στο βουνό το οποίο Ιούνη μήνα κρατά ακόμη αρκετό χιόνι στις κορφές του και στα 1800 μέτρα φτάνεις στην Λίμνη όπου το θέαμα είναι απίθανο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι μπορείς να επιστρέψεις στο Τορίνο ακολουθώντας άλλο δρόμο εξίσου όμορφο - σιγά μη βαριόσουν ποτέ να κάνεις τον ίδιο αλλά λέμε τώρα :) .

Την επόμενη μέρα θα άφηνα πίσω την Ιταλία για χάρη της Γαλλίας με πολύ όμορφες εντυπώσεις. Το φαγητό, το τοπίο, οι διαδρομές, οι πόλεις της Ιταλίας είναι φτιαγμένα όλα με στόχο την απόλαυση για όλες τις αισθήσεις και αν και δεν μιλάω καθόλου Ιταλικά κατάφερα να συνεννοηθώ με κάποιο τρόπο. Οι Ιταλοί δεν μιλάνε ιδιαίτερα Αγγλικά όμως γενικά έχουν διάθεση να εξυπηρετήσουν και αυτό με βοήθησε σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για κάποιο λόγο μπορώ να τους καταλάβω όταν μιλάνε τη γλώσσα τους ☺.