Το πουλάκι έκλεισε τον κύκλο του και εγώ έκλεισα σήμερα ακριβώς ένα χρόνο σε αυτή την άκρη της Αττικής. Να και η επετειακή βολτούλα με το πλεούμενο μου στην βραχνησίδα Αρχή (ή Χώρα) του Σουνίου.
Είμαι στο νοτιοανατολικό όριο της στεριάς και η απεραντοσύνη της καθημερινής θέας στη θάλασσα βάζει και ένα άλλο όριο μιας και μοιάζει τόσο συχνά να είναι...Τέλοια. Το Τέλοιο βάζει και τελεία μιας και δεν σηκώνει βελτίωση και αυτό με ανησυχεί λίγο γιατί παρόλο που μου αρέσουν τα όρια (σου δείνουν τη χαρά να τα ξεπερνάς ενίοτε) δεν είμαι ακόμη συμβιβασμένος με το Τέλος. Αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ οπότε μπορείτε και να αγνοήσετε την προηγούμενη πρόταση. Ούτως ή άλλως είναι ένα ακόμη ζήτημα από αυτά που αν τα βλέπει ο τρίτος κόσμος γελά (ή κλαίει;).
Τώρα ποιοί είσαστε εσείς; Που να ξέρω...Οι περισσότεροι επισκέπτες μου πλέον είναι εκτός συνόρων, αποτέλεσμα των συχνών ταξιδιών μου και της ανυπόφορης εγχώριας Επανάστασης του Αμόρφωτου. Για όλους αυτούς τους υπέροχους φίλους που έχω κάνει ταξιδεύοντας "it's all Greek" όσο και να αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα αυτής της γλώσσας. Δυστυχώς οι διαδικτυακοί μεταφραστές δε βοηθούν εδώ μιας και κάνουν συχνά χειρότερη δουλειά και από τον Αντιπρόεδρα του Εδεσσαϊκού . Είπα Greek πιο πριν, ας πω και μια ευχή: Αν μια μέρα αποφασίσουμε να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι θα μου άρεσε να αντικαταστήσουμε το κακόηχο Greece με το ορθότερο Hellas. Επιθυμίες που έχω και γω ώρες ώρες...κι όμως ποτέ δεν ξέρεις. Για παράδειγμα στα 20 μου μέσα στην αγαπημένη γενέτειρά μου που μόλις άρχιζε τότε να αναπνέει αμόλυβδη, αναρωτιόμουν πως θα ήταν το κλίμα της Αττικής πριν την ανθρώπινη παρέμβαση (βλ. ιστορικό και διαρκές έγκλημα). 20 χρόνια μετά μου δόθηκε αυτό το ανεκτίμητο δώρο. Οι περισσότεροι βέβαια σε αυτό το σημείο θα λέγανε "κατάφερα" ή "κατέκτησα" και άλλα ρήματα ενδεικτικά της "σεμνής" φυλής μας. Και εγώ θα μπορούσα να πω το ίδιο χωρίς να πω ψέματα. Το χειρότερο ψέμα όμως είναι η μισή αλήθεια και όσοι βλέπουν την μεγάλη εικόνα αντί της μικρής του πληγωμένου εγωισμού το ξέρουν καλά. Τις μεγάλες στιγμές τις απολαμβάνω γιατί εκτός από τον πλούτο που παρέχουν υπογραμμίζουν και το μικρό των διαστάσεών μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας και ως εκ τούτου με ότι μας περιβάλλει. Η πλειοψηφία τις αγνοεί ή τις καταναλώνει. Υπάρχει και μια μερίδα ημιέξυπνων που τις καβαλάει. Ελάχιστοι γίνονται σοφότεροι. Το τελευταίο δε συμφέρει κιόλας γιατί δημιουργεί ευθύνες και άλλα ακαβλέ παρελκόμενα οπότε...
Τι μου έκανε ένας χρόνος εδώ; Ένα μοναδικό μασάζ στην ταλαιπωρημένη πλατούλα της δικιάς μου Little Baby Soul όπως συχνά αποκαλεί την ψυχούλα του ο Neil Peart στο ωραίο βιβλίο του Ghost Rider. Διαβάστε το εδώ. Εγώ το σχολίασα το Μάη του 2011 εδώ. Η LBS μου διορθώνεται, το σώμα μου με την καθημερινή άσκηση επίσης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει τον σχεδιασμό μιας και είναι γνωστό όσο και η ιδιαιτερότητα του "Long Way to the Top" που γαύγιζε ο μακαρίτης ρόκερ όταν οι άλλοι πάνε All the Way to the Fall :)
Αττική μου γη σε ευχαριστώ πολύ. Και σένα Ποσειδώνα που με αφήνεις που και που να βγαίνω βόλτα γύρω από το Ναό σου αλιεύοντας αντί ψάρια σκουπίδια που σου αφήνουν με αγάπη διάφορα δίποδα :)
No comments:
Post a Comment