Βερολίνο

Ειλικρινά δεν θυμάμαι άλλη πόλη από αυτές που έχω επισκεφθεί που η αύρα της (τα vibes των ανθρώπων για την ακρίβεια και την ελληνικότητα της έκφρασης) να μου χαρίζει τόσο απλόχερα και αβίαστα ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν έχω συναντήσει αλλού τόση ποικιλία με αρμονική συνύπαρξη. Πλανάται στον αέρα ένα "it's all fine as long as you don' fuck up no matter who you are or where you come from" - έτσι για να τιμήσουμε πάλι την ελληνική. Με μια λέξη:

Υπέροχο.

Να και οι πρώτες εικόνες...

Μια ανάσα πριν το αεροδρόμιο (Tegel):

Ονόματα Εβραίων που χάθηκαν στον Β Π.Π. μπροστά από την οικία τους (οι Γερμανοί ΔΕΝ ξεχνάνε):

Το αριστερό κτήριο κόντεψε να με κόψει:

Απομεινάρια του τείχους (Οι Γερμανοί ΔΕΝ ξεχνάνε ΙΙ)

Trabies για τους εραστές του δίχρονου Σοβιέτ

Ολοκαύτωμα (Οι Γερμανοί ΔΕΝ ξεχνάνε ΙΙΙ):

Αγγλική πρεσβεία - μιλάμε για τεράστια σημαία με τεράστιο κοντάρι:

Μακράν το πιο βλαχάντερ κτίσμα με τα χρυσά τύπου loveboat (Ρώσικη πρεσβεία):

Ριμπολόβλεφ μπολιασμένος με Φλωρινιώτη:

Τα στρατιωτάκια στην κορυφή του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου είναι απρόσωπα (τυχαίο; Οι Γερμανοί ΔΕΝ ξεχνάνε IV;)

Ποδηλάτισες συνοδεύουν την αγαπημένη μου Ford Mustang:

Τιτανικός από σοκολάτα στο fassbender & rausch

Να και βιντεάκι με μουσική του δρόμου:

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (July 2010 Part 5)

The calendar reads 5/7/2010, I wake up to pack my things and Luna who was kind enough to host me at Dornbirn sets off to work. We say goodbye and I start preparing my breakfast in no hurry as I waited for the rain to stop (without being sure that it would stop actually). The view of the surrounding mountains full of fog, clouds and rain was not attractive at all for riding. Finally just before noon the weather cleared up a little bit so I decided to start my way East for Innsbruck.

I leave Dornbirn behind on L48 going East and was happy to experience a nice route from the very start with beautiful curves and not too tight bends. The scene is similar on L200 right after but rain came up again as I reached Au. This was the point though were the route became even more interesting with some tunnels on the way providing me short but pleasant breaks from rain. Talking about rain it became even harder later on and didn't allow me to enjoy route as much as I would like. Fortunately things got better when I was close to Otztal – Bahnof where I left B171 for L309. This looks like a circle deviation on the map going to Innsbruck but it worth doing so.

It is just a few km more but it is a very beautiful route with no traffic at all. Lots of tight bends going up the mountain up to Kuhtai which lies at 2020 meters.

If you are luckier than I was there and it is not rainy you will enjoy the route even more than I did. What was totally indifferent about the rain was a group of cows staying idle on the road obliging me to make a slow slalom between them in order to start my way going down to Innsbruck.

Actually I had to go to Igls which is about 5 km South of Innsbruck. This would be the meeting point with Axel, a very good friend and experienced biker as he works as a tour guide in motorbike adventure trips for long. It is nice to be able to chat with experienced persons but relaxed enough not to show off and Axel is one of them. Additionally,  he hosted me for the few days I was there.

Unfortunately the weather was not the best one during my stay there as it was raining almost all the time and though we wanted to do some riding around we finally did not. We had time to walk around Igls instead and see the beautiful forest that lies there,

as well as in Innsbruck which is at a great location with Alpine peaks laying all around.

This city deserves to be called “The capital of Alps”. Especially the old part of Innsbruck is just magical. Looks like scene of a history movie. You can also find lots of nice restaurants around, many Italian once as well since the borders with Italy are quite close. This is another advantage of staying at Innsbruck – it is dead easy to go to either Germany or Italy. You just have to drive for a few km North or South.

During the first night at Igls after a very cool restaurant me and Axel visited a nearby bar. As soon as he introduces me to his friends one of them turns at me in fluent Greek “You are Greek right?”. It was the first time in my whole trip that I met someone speaking my mother language and this applied a special feeling. His mother lived in Greece for many years and he has worked in the island of Rhodes for a couple of years as well so he knew the language quite well. He was also very friendly and kind and kept speaking to me in Greek all the time.

The next day Innsbruck was for me the meeting point with my good friends from Australia, Patrick and Belinda Peck. This couple works for a year and travels the next one riding their Super Tenere. You can check this out at their page www.horizonsunlimited.com/tstories/peck . This time they were going from Austria to Switzerland while I was doing exactly the opposite so we had the chance to meet for a few hours at Innsbruck. Unfortunately we didn't spend more time together as we had totally opposite destinations.

On my last night at Austria Axel and Michaela invited me for dinner at home. This is how I said goodbye to the beautiful view from Axel's balcony drinking red wine and later on trying a tasty local recipy that Michaela cooked.

Next morning I woke up with a weird feeling. For the first time after almost one month my trip had a scheduled end. That day I had to ride up to Venice where I had to catch the ferry to return to Patra and then ride back to Athens. Axel offered to keep company with me up to the borders with his bike and so we rode together following some side roads in order to make the route as beautiful as possible, though the whole area there is very nice almost wherever you go. The funny thing was that we met an officer on a police bike who probably had the same idea with us rather than chasing the crime up in the mountains. He also greeted us like bikers do when they meet on the road.

Few km before Brenner we had to split ways with Axel and after thanking him so much for all I continued South to Italy leaving behind the last good friend I made on my trip. The area around the borders is nice but SS244 later on was more interesting with lots of tunnels close to Onies and nice bends after the 22nd km. Things are even better on SP37 which leads you higher on the mountain passing through beautiful villages and SP24 right after takes me to Passo Valparola at 2192 meters on the watershed of the Dolomites.

One stop there is not a bad idea at all as well as at Passo Falzarego which lies pretty close a few km later going south.

From there I started descending via SR48, but unfortunately the closer I got to the sea the less scenic the roads became while the traffic was more and more heavy and especially close to the cities sometimes it was unbearable. In other words it was clear that the joy of riding was over and I just had to transport myself. Before Venice I made my way up to Padova for personal reasons since last year I skipped it though I was pretty close.

The family of my father has routes (a few centuries ago) from this city. Unfortunately I didn't have much time to see the city cause I had to catch the ferry from Venice but I managed to ride around for a while.

Arriving at the port of Venice later I face a lot of heat. I enter the ferry and it only took a few minutes to decide that for me the ferry line Patra-Venice-Patra is over for good. This year it was ANEK's turn to offer me bad impressions from both the vessel and the service quality. At the same time ticket prices are much more expensive, therefore it is more convenient to go to Italy through Ancona even when you travel North. Considering the fact that ferries are much better and the trip is much shorter it seems like the only way to go.

I go outside at the deck trying to leave the negative impression behind and I start taking pictures since Venice offers countless unique images to capture.

This is more or less how I ended the biggest trip I ever made up to now, after riding for more than 5000 km, passing 17 (at least) Alpine passes, in 5 countries and 3 little states. Regardless the statistics, there is a whole world about it that is left inside you after such an experience that is so hard to describe as it is something totally personal. Sometimes when asked to describe the trip I replied that it was actually a movie. A well directed one with perfect casting. Talking about casting, people I met on the road in other words, I want to say that my trip would never be the same without them. Of course I've been to amazing places that in any case would impress me in a nice way but the people I met around really made the difference and I want to thank every single one from the bottom of my heart, those who are already included in my stories and those who were “behind the cameras” and helped me or chatted with me but it is just impossible to include them all in my text. They all have a special place in my memory and this is what is the most important.

Finally, commenting the title I gave to the whole thing, of course it remained just a joke but I have to say that it did have an affect on me and when I finished the trip it made me feel more human and more close to myself.

Wish you feel the same soon!

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούλης 2010 Μέρος 5o και τελευταίο)

Το ημερολόγιο γράφει 5/7/2010, εγώ ξυπνάω για να μαζέψω τα πράγματά μου και η Λούνα που είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει στο Dornbirn της Αυστρίας ξυπνά για να πάει στη δουλειά της. Αποχαιρετιόμαστε και φτιάχνω το πρωινό μου σιγά σιγά χωρίς να βιάζομαι μιας και ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να βρέχει οπότε περίμενα μπας και έφτιαχνε αργότερα. Η θέα των γύρω βουνών πνιγμένων στην ομίχλη τα σύννεφα και τη βροχή δε με ενθάρρυνε ιδιαίτερα να φύγω.  Τελικά πριν το μεσημέρι κάπως έφτιαξε ο καιρός και έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω με προορισμό το Innsbruck.

Αφήνω το Dornbirn πίσω παίρνοντας τον L48 πηγαίνοντας ανατολικά, ο οποίος ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα χαρίζει μια πολύ ωραία διαδρομή με όμορφες και όχι ιδιαίτερα κλειστές στροφές. Παρόμοιο σκηνικό και στον L200 αμέσως μετά, αλλά ο καιρός άρχισε να βρέχει πάλι καθώς πλησίαζα στο Au. Εκεί όμως είναι που η διαδρομή αρχίζει να γίνεται ακόμη πιο ιδιαίτερη και μερικά τούνελ στο δρόμο μου χαρίζουν ευχάριστα μικρά διαλείμματα προστασίας από τη βροχή. Δυστυχώς η τελευταία δυνάμωσε αρκετά αμέσως μετά και έτσι δεν μπόρεσα να ευχαριστηθώ όσο μπορούσα τo υπόλοιπο κομμάτι παρά μόνο όταν έφτασα στο Otztal – Bahnof όπου και θα άφηνα τον Β171 για να πάρω τον L309. Αυτό μπορεί να σας φαίνεται σαν παράκαμψη – κύκλος στο χάρτη πηγαίνοντας για Innsbruck, όμως αξίζει τον κόπο να το κάνετε.

Είναι λίγα χιλιόμετρα παραπάνω αλλά πρόκειται για πολύ πιο όμορφη διαδρομή χωρίς καθόλου κίνηση, με αρκετές και κλειστές στροφές, η οποία ανεβαίνει το βουνό ως το Kuhtai το οποίο βρίσκεται στα 2020 μέτρα.

Αν είστε πιο τυχεροί από μένα και δεν βρέχει τότε θα χαρείτε τη διαδρομή αυτή ακόμη περισσότερο. Αυτό που αδιαφορούσε πλήρως για τη βροχή ήταν ένα κοπάδι ακίνητων και αμέριμνων βοοειδών, το οποίο με ανάγκασε σε ένα αργό σλάλομ ανάμεσά τους αρχίζοντας να κατεβαίνω πλέον το βουνό καθ' οδόν για το Innsbruck.

Για την ακρίβεια, σκοπό είχα να πάω στο Igls το οποίο βρίσκεται περίπου 5 χιλιόμετρα νότια του Innsbruck όπου θα συναντούσα τον Axel, ένα πολύ καλό πλέον φίλο και έμπειρο αναβάτη μιας και εργάζεται χρόνια ως tour guide σε εξορμήσεις με μηχανές και στις 5 ηπείρους του πλανήτη μας. Είναι πολύ ευχάριστο να συζητάς με άτομα τόσο έμπειρα όσο και άνετα ώστε να μην έχουν ίχνος επίδειξης και ο Axel είναι ένα από αυτά. Επιπρόσθετα είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει στο σπίτι του για τις λίγες μέρες που έμεινα εκεί.

Δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος όσο ήμουν εκεί και έτσι ενώ θέλαμε να οδηγήσουμε παρέα στην όμορφη περιοχή γύρω από το Innsbruck δεν το αποφασίσαμε μιας και έβρεχε σχεδόν συνέχεια. Είχαμε όμως το χρόνο για μια βόλτα με τα πόδια γύρω από το Igls και στο όμορφο δάσος του,

αλλά και στο Innsbruck το οποίο βρίσκεται σε μια έξοχη τοποθεσία με τις Αλπικές κορυφές να το περικυκλώνουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι αποκαλείται πρωτεύουσα των Άλπεων. Η παλιά πόλη δε του Innsbruck είναι απλά παραμυθένια. Σαν σκηνικό από ταινία εποχής. Επίσης διαθέτει πολύ καλά εστιατόρια με αρκετά από αυτά να έχουν σαφείς Ιταλικές επιρροές καθώς τα σύνορα με τη γειτονική χώρα είναι αρκετά κοντά. Αυτό είναι και άλλο ένα πλεονέκτημα αν αποφασίσει κανείς να μείνει εκεί – σε πολύ λίγο χρόνο βρίσκεσαι στην Ιταλία ή στη Γερμανία, αρκεί να κινηθεί λίγα χιλιόμετρα Νότια ή Βόρεια αντίστοιχα.

Το πρώτο βράδυ στο Igls μετά από ένα ωραίο εστιατόριο πάμε με τον Axel σε ένα μπαρ όπου με συστήνει στους φίλους του και ξαφνικά ακούω έναν από αυτούς σε άπταιστα Ελληνικά να μου φωνάζει “Έλληνας είσαι?”. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα κάποιον να μιλά Ελληνικά σε ολόκληρο το ταξίδι και όπως καταλαβαίνετε ένιωσα κάπως. Η μητέρα του είχε ζήσει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και ο ίδιος είχε δουλέψει λίγα χρόνια στη Ρόδο, οπότε είχε μάθει τη γλώσσα αρκετά καλά. Επίσης ήταν αρκετά φιλικός και ευγενικός ώστε να επιμένει να μου μιλά αποκλειστικά στα Ελληνικά όλο το υπόλοιπο βράδυ.

Την επόμενη μέρα το Innsbruck αποτέλεσε και το σημείο συνάντησης με τους καλούς μου φίλους από την Αυστραλία, τον Patrick και την Belinda Peck. Πρόκειται για ένα ζευγάρι το οποίο δουλεύει ένα χρόνο και ταξιδεύει τον επόμενο με το Super Tenere τους. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αυτό στη σελίδα τους www.horizonsunlimited.com/tstories/peck . Αυτοί πήγαιναν από την Αυστρία στην Ελβετία ενώ εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο και έτσι είχαμε τη χαρά να περάσουμε λίγες ώρες μαζί αφού οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν στο Innsbruck αλλά δυστυχώς όχι κάτι περισσότερο μιας και κινούμασταν σε αντίθετες εντελώς κατευθύνσεις.

Το τελευταίο μου βράδυ στην Αυστρία o Axel και η Michaela μου έκαναν το τραπέζι. Κάπως έτσι αποχαιρέτισα την όμορφη θέα του μπαλκονιού τους πίνοντας κόκκινο κρασί και δοκιμάζοντας μια πολύ νόστιμη τοπική συνταγή που έφτιαξε η Michaela.

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα με μια λίγο περίεργη αίσθηση. Το ταξίδι μου είχε για πρώτη φορά μετά από ένα μήνα περίπου ορατό τέλος. Το πρόγραμμα της ημέρας ήταν να φτάσω στη Βενετία από όπου και θα έπαιρνα το καράβι της επιστροφής για Πάτρα και μετά οδηγώντας θα έφτανα στην Αθήνα. Ο Axel προσφέρθηκε να πάμε παρέα με τις μηχανές ως τα Ιταλικά σύνορα και έτσι οδηγήσαμε μαζί κάνοντας και μερικές παρακάμψεις για να ακολουθήσουμε όσο το δυνατόν πιο όμορφη διαδρομή, αν και όλη η γύρω περιοχή είναι ευχάριστη σχεδόν από όπου και αν περάσεις. Η πλάκα ήταν ότι συναντήσαμε στο δρόμο ένα μοτοσυκλετιστή της αστυνομίας ο οποίος μάλλον είχε την ίδια ιδέα με μας παρά κυνηγούσε το έγκλημα πάνω στα βουνά. Μας χαιρέτησε μάλιστα όπως συνηθίζουν οι αναβάτες όταν συναντιόνται στο δρόμο.

Λίγο πριν το Brenner οι δρόμοι μας με τον Axel χωρίσανε και εγώ ευχαριστώντας τον για όλα συνέχισα  στην Ιταλία, αφήνοντας πίσω τον τελευταίο καλό φίλο που έκανα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Η περιοχή κοντά στα σύνορα είναι όμορφη αλλά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε ο SS244 πιό νότια, με αρκετά τούνελ κοντά στο Onies αλλά και ωραίες στροφές γύρω στο 22 χιλιόμετρο και μετά. Το σκηνικό ομορφαίνει ακόμη περισσότερο στον SP37 ο οποίος σε οδηγεί σε μεγαλύτερο υψόμετρο περνώντας όμορφα χωριά και δίνοντας τη σκυτάλη στον SP24 με βγάζει στο Passo Valparola στα 2192 μέτρα στον υδροκρίτη των Δολομιτών.

Μια στάση εκεί δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα όπως και αμέσως μετά στο Passo Falzarego.

Από εκεί άρχισα να κατεβαίνω μέσω του SR48, αλλά δυστυχώς όσο πλησίαζα προς τη θάλασσα τόσο λιγόστευαν οι όμορφες διαδρομές ενώ η κίνηση αυξανόταν και ειδικά κοντά στις πόλεις σε ενοχλητικό βαθμό. Με λίγα λόγια η οδηγική διασκέδαση τελείωνε κάπου εκεί και όλα με προετοίμαζαν για το τέλος αυτού του ταξιδιού. Πριν φτάσω στην Βενετία όμως, έκανα μια απαραίτητη για προσωπικούς λόγους παράκαμψη με σκοπό να περάσω από την Πάδοβα, η οποία παραλίγο μου γλίτωσε πέρυσι που βρισκόμουν εκεί τέτοιο καιρό.

Η οικογένεια του πατέρα μου έχει ρίζες (λίγους αιώνες πίσω) στη συγκεκριμένη πόλη. Δυστυχώς δεν είχα αρκετό χρόνο για να την δω αρκετά μιας και έπρεπε να προλάβω το καράβι, πρόλαβα όμως να τη δω έστω για μια βόλτα οδηγώντας.

Αργότερα φτάνω στο λιμάνι της Βενετίας όπου έχει πολύ ζέστη πλέον. Ανεβαίνω στο πλοίο και αρκούν λίγες στιγμές για να αποφασίσω ότι δεν θα ξανακάνω το ταξίδι Πάτρα-Βενετία-Πάτρα. Φέτος ήταν η σειρά της ΑΝΕΚ να μου χαρίσει άσχημες εντυπώσεις και από το καράβι και από το επίπεδο παροχής υπηρεσιών. Με την διαφορά που έχουν στην τιμή τα εισιτήρια για Βενετία, συμφέρει να πάει κανείς Άνκονα ακόμη και αν ταξιδεύει βόρεια. Αν συνυπολογίσετε το γεγονός ότι και το ταξίδι είναι συντομότερο και τα πλοία καλύτερα τότε θα δείτε ότι είναι σχεδόν μονόδρομος. Προσπαθώντας να αμβλύνω τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις ανεβαίνω στο κατάστρωμα και αρχίζω να φωτογραφίζω μιας και η υπέροχη πόλη της Βενετίας χαρίζει αμέτρητες μοναδικές εικόνες.

Κάπως έτσι έκλεινα το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανα μέχρι τώρα, οδηγώντας για περισσότερα από 5000 χιλιόμετρα, περνώντας από 17 (τουλάχιστον) Αλπικά περάσματα, σε 5 χώρες και 3 κρατίδια. Πέρα από τα στατιστικά του ταξιδιού όμως, δύσκολα περιγράφεται ο πλούτος που σου μένει μετά από μια τέτοια εμπειρία διότι είναι κάτι απολύτως προσωπικό αυτό που αφήνει μέσα σου. Μερικές φορές όταν μου ζητήθηκε να το περιγράψω είπα πως δεν ήταν ταξίδι αλλά ταινία και μάλιστα καλοσκηνοθετημένη με πετυχημένο casting. Σε ότι αφορά το casting, δηλαδή όσους συνάντησα στο δρόμο, θα ήθελα να πω ότι σε καμιά περίπτωση το ταξίδι μου δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτούς. Φυσικά και πέρασα από μέρη μοναδικά όπου ούτως ή άλλως θα τα θυμόμουν με τις καλύτερες των αναμνήσεων αλλά οι άνθρωποι που συνάντησα έκαναν τη διαφορά και θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς, τόσο αυτούς που ήδη ανέφερα όσο και αυτούς που ήταν “πίσω από τις κάμερες” και με βοήθησαν άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο ή βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε για ώρες, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους αναφέρω όλους. Έχουν όλοι όμως ιδιαίτερη θέση στη μνήμη και αυτό μετράει περισσότερο.

Αναφορικά δε με τον τίτλο που έδωσα στο όλο εγχείρημα, προφανώς και παρέμεινε απλά ένα λογοπαίγνιο, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι είχε σημαντική επίδραση επάνω μου αφού ολοκληρώνοντας το ταξίδι ένιωσα περισσότερο άνθρωπος και περισσότερο κοντά στον εαυτό μου.

Και στα δικά σας!