24/07/2014

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούλης 2010 Μέρος 5o και τελευταίο)



Το ημερολόγιο γράφει 5/7/2010, εγώ ξυπνάω για να μαζέψω τα πράγματά μου και η Λούνα που είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει στο Dornbirn της Αυστρίας ξυπνά για να πάει στη δουλειά της. Αποχαιρετιόμαστε και φτιάχνω το πρωινό μου σιγά σιγά χωρίς να βιάζομαι μιας και ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να βρέχει οπότε περίμενα μπας και έφτιαχνε αργότερα. Η θέα των γύρω βουνών πνιγμένων στην ομίχλη τα σύννεφα και τη βροχή δε με ενθάρρυνε ιδιαίτερα να φύγω.  Τελικά πριν το μεσημέρι κάπως έφτιαξε ο καιρός και έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω με προορισμό το Innsbruck.

Αφήνω το Dornbirn πίσω παίρνοντας τον L48 πηγαίνοντας ανατολικά, ο οποίος ήδη από τα πρώτα χιλιόμετρα χαρίζει μια πολύ ωραία διαδρομή με όμορφες και όχι ιδιαίτερα κλειστές στροφές. Παρόμοιο σκηνικό και στον L200 αμέσως μετά, αλλά ο καιρός άρχισε να βρέχει πάλι καθώς πλησίαζα στο Au. Εκεί όμως είναι που η διαδρομή αρχίζει να γίνεται ακόμη πιο ιδιαίτερη και μερικά τούνελ στο δρόμο μου χαρίζουν ευχάριστα μικρά διαλείμματα προστασίας από τη βροχή. Δυστυχώς η τελευταία δυνάμωσε αρκετά αμέσως μετά και έτσι δεν μπόρεσα να ευχαριστηθώ όσο μπορούσα τo υπόλοιπο κομμάτι παρά μόνο όταν έφτασα στο Otztal – Bahnof όπου και θα άφηνα τον Β171 για να πάρω τον L309. Αυτό μπορεί να σας φαίνεται σαν παράκαμψη – κύκλος στο χάρτη πηγαίνοντας για Innsbruck, όμως αξίζει τον κόπο να το κάνετε.

Είναι λίγα χιλιόμετρα παραπάνω αλλά πρόκειται για πολύ πιο όμορφη διαδρομή χωρίς καθόλου κίνηση, με αρκετές και κλειστές στροφές, η οποία ανεβαίνει το βουνό ως το Kuhtai το οποίο βρίσκεται στα 2020 μέτρα.

Αν είστε πιο τυχεροί από μένα και δεν βρέχει τότε θα χαρείτε τη διαδρομή αυτή ακόμη περισσότερο. Αυτό που αδιαφορούσε πλήρως για τη βροχή ήταν ένα κοπάδι ακίνητων και αμέριμνων βοοειδών, το οποίο με ανάγκασε σε ένα αργό σλάλομ ανάμεσά τους αρχίζοντας να κατεβαίνω πλέον το βουνό καθ' οδόν για το Innsbruck.
Για την ακρίβεια, σκοπό είχα να πάω στο Igls το οποίο βρίσκεται περίπου 5 χιλιόμετρα νότια του Innsbruck όπου θα συναντούσα τον Axel, ένα πολύ καλό πλέον φίλο και έμπειρο αναβάτη μιας και εργάζεται χρόνια ως tour guide σε εξορμήσεις με μηχανές και στις 5 ηπείρους του πλανήτη μας. Είναι πολύ ευχάριστο να συζητάς με άτομα τόσο έμπειρα όσο και άνετα ώστε να μην έχουν ίχνος επίδειξης και ο Axel είναι ένα από αυτά. Επιπρόσθετα είχε την καλοσύνη να με φιλοξενήσει στο σπίτι του για τις λίγες μέρες που έμεινα εκεί.
Δυστυχώς ο καιρός δεν ήταν και ο καλύτερος όσο ήμουν εκεί και έτσι ενώ θέλαμε να οδηγήσουμε παρέα στην όμορφη περιοχή γύρω από το Innsbruck δεν το αποφασίσαμε μιας και έβρεχε σχεδόν συνέχεια. Είχαμε όμως το χρόνο για μια βόλτα με τα πόδια γύρω από το Igls και στο όμορφο δάσος του,


αλλά και στο Innsbruck το οποίο βρίσκεται σε μια έξοχη τοποθεσία με τις Αλπικές κορυφές να το περικυκλώνουν.




Δεν είναι τυχαίο ότι αποκαλείται πρωτεύουσα των Άλπεων. Η παλιά πόλη δε του Innsbruck είναι απλά παραμυθένια. Σαν σκηνικό από ταινία εποχής. Επίσης διαθέτει πολύ καλά εστιατόρια με αρκετά από αυτά να έχουν σαφείς Ιταλικές επιρροές καθώς τα σύνορα με τη γειτονική χώρα είναι αρκετά κοντά. Αυτό είναι και άλλο ένα πλεονέκτημα αν αποφασίσει κανείς να μείνει εκεί – σε πολύ λίγο χρόνο βρίσκεσαι στην Ιταλία ή στη Γερμανία, αρκεί να κινηθεί λίγα χιλιόμετρα Νότια ή Βόρεια αντίστοιχα.
Το πρώτο βράδυ στο Igls μετά από ένα ωραίο εστιατόριο πάμε με τον Axel σε ένα μπαρ όπου με συστήνει στους φίλους του και ξαφνικά ακούω έναν από αυτούς σε άπταιστα Ελληνικά να μου φωνάζει “Έλληνας είσαι?”. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσα κάποιον να μιλά Ελληνικά σε ολόκληρο το ταξίδι και όπως καταλαβαίνετε ένιωσα κάπως. Η μητέρα του είχε ζήσει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα και ο ίδιος είχε δουλέψει λίγα χρόνια στη Ρόδο, οπότε είχε μάθει τη γλώσσα αρκετά καλά. Επίσης ήταν αρκετά φιλικός και ευγενικός ώστε να επιμένει να μου μιλά αποκλειστικά στα Ελληνικά όλο το υπόλοιπο βράδυ.
Την επόμενη μέρα το Innsbruck αποτέλεσε και το σημείο συνάντησης με τους καλούς μου φίλους από την Αυστραλία, τον Patrick και την Belinda Peck. Πρόκειται για ένα ζευγάρι το οποίο δουλεύει ένα χρόνο και ταξιδεύει τον επόμενο με το Super Tenere τους. Μπορείτε να το διαπιστώσετε αυτό στη σελίδα τους www.horizonsunlimited.com/tstories/peck . Αυτοί πήγαιναν από την Αυστρία στην Ελβετία ενώ εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο και έτσι είχαμε τη χαρά να περάσουμε λίγες ώρες μαζί αφού οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν στο Innsbruck αλλά δυστυχώς όχι κάτι περισσότερο μιας και κινούμασταν σε αντίθετες εντελώς κατευθύνσεις.
Το τελευταίο μου βράδυ στην Αυστρία o Axel και η Michaela μου έκαναν το τραπέζι. Κάπως έτσι αποχαιρέτισα την όμορφη θέα του μπαλκονιού τους πίνοντας κόκκινο κρασί και δοκιμάζοντας μια πολύ νόστιμη τοπική συνταγή που έφτιαξε η Michaela.



Το επόμενο πρωί σηκώθηκα με μια λίγο περίεργη αίσθηση. Το ταξίδι μου είχε για πρώτη φορά μετά από ένα μήνα περίπου ορατό τέλος. Το πρόγραμμα της ημέρας ήταν να φτάσω στη Βενετία από όπου και θα έπαιρνα το καράβι της επιστροφής για Πάτρα και μετά οδηγώντας θα έφτανα στην Αθήνα. Ο Axel προσφέρθηκε να πάμε παρέα με τις μηχανές ως τα Ιταλικά σύνορα και έτσι οδηγήσαμε μαζί κάνοντας και μερικές παρακάμψεις για να ακολουθήσουμε όσο το δυνατόν πιο όμορφη διαδρομή, αν και όλη η γύρω περιοχή είναι ευχάριστη σχεδόν από όπου και αν περάσεις. Η πλάκα ήταν ότι συναντήσαμε στο δρόμο ένα μοτοσυκλετιστή της αστυνομίας ο οποίος μάλλον είχε την ίδια ιδέα με μας παρά κυνηγούσε το έγκλημα πάνω στα βουνά. Μας χαιρέτησε μάλιστα όπως συνηθίζουν οι αναβάτες όταν συναντιόνται στο δρόμο.
Λίγο πριν το Brenner οι δρόμοι μας με τον Axel χωρίσανε και εγώ ευχαριστώντας τον για όλα συνέχισα  στην Ιταλία, αφήνοντας πίσω τον τελευταίο καλό φίλο που έκανα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Η περιοχή κοντά στα σύνορα είναι όμορφη αλλά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε ο SS244 πιό νότια, με αρκετά τούνελ κοντά στο Onies αλλά και ωραίες στροφές γύρω στο 22 χιλιόμετρο και μετά. Το σκηνικό ομορφαίνει ακόμη περισσότερο στον SP37 ο οποίος σε οδηγεί σε μεγαλύτερο υψόμετρο περνώντας όμορφα χωριά και δίνοντας τη σκυτάλη στον SP24 με βγάζει στο Passo Valparola στα 2192 μέτρα στον υδροκρίτη των Δολομιτών.


Μια στάση εκεί δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα όπως και αμέσως μετά στο Passo Falzarego.
Από εκεί άρχισα να κατεβαίνω μέσω του SR48, αλλά δυστυχώς όσο πλησίαζα προς τη θάλασσα τόσο λιγόστευαν οι όμορφες διαδρομές ενώ η κίνηση αυξανόταν και ειδικά κοντά στις πόλεις σε ενοχλητικό βαθμό. Με λίγα λόγια η οδηγική διασκέδαση τελείωνε κάπου εκεί και όλα με προετοίμαζαν για το τέλος αυτού του ταξιδιού. Πριν φτάσω στην Βενετία όμως, έκανα μια απαραίτητη για προσωπικούς λόγους παράκαμψη με σκοπό να περάσω από την Πάδοβα, η οποία παραλίγο μου γλίτωσε πέρυσι που βρισκόμουν εκεί τέτοιο καιρό.

Η οικογένεια του πατέρα μου έχει ρίζες (λίγους αιώνες πίσω) στη συγκεκριμένη πόλη. Δυστυχώς δεν είχα αρκετό χρόνο για να την δω αρκετά μιας και έπρεπε να προλάβω το καράβι, πρόλαβα όμως να τη δω έστω για μια βόλτα οδηγώντας.
Αργότερα φτάνω στο λιμάνι της Βενετίας όπου έχει πολύ ζέστη πλέον. Ανεβαίνω στο πλοίο και αρκούν λίγες στιγμές για να αποφασίσω ότι δεν θα ξανακάνω το ταξίδι Πάτρα-Βενετία-Πάτρα. Φέτος ήταν η σειρά της ΑΝΕΚ να μου χαρίσει άσχημες εντυπώσεις και από το καράβι και από το επίπεδο παροχής υπηρεσιών. Με την διαφορά που έχουν στην τιμή τα εισιτήρια για Βενετία, συμφέρει να πάει κανείς Άνκονα ακόμη και αν ταξιδεύει βόρεια. Αν συνυπολογίσετε το γεγονός ότι και το ταξίδι είναι συντομότερο και τα πλοία καλύτερα τότε θα δείτε ότι είναι σχεδόν μονόδρομος. Προσπαθώντας να αμβλύνω τις όποιες αρνητικές εντυπώσεις ανεβαίνω στο κατάστρωμα και αρχίζω να φωτογραφίζω μιας και η υπέροχη πόλη της Βενετίας χαρίζει αμέτρητες μοναδικές εικόνες.






Κάπως έτσι έκλεινα το μεγαλύτερο ταξίδι που έκανα μέχρι τώρα, οδηγώντας για περισσότερα από 5000 χιλιόμετρα, περνώντας από 17 (τουλάχιστον) Αλπικά περάσματα, σε 5 χώρες και 3 κρατίδια. Πέρα από τα στατιστικά του ταξιδιού όμως, δύσκολα περιγράφεται ο πλούτος που σου μένει μετά από μια τέτοια εμπειρία διότι είναι κάτι απολύτως προσωπικό αυτό που αφήνει μέσα σου. Μερικές φορές όταν μου ζητήθηκε να το περιγράψω είπα πως δεν ήταν ταξίδι αλλά ταινία και μάλιστα καλοσκηνοθετημένη με πετυχημένο casting. Σε ότι αφορά το casting, δηλαδή όσους συνάντησα στο δρόμο, θα ήθελα να πω ότι σε καμιά περίπτωση το ταξίδι μου δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτούς. Φυσικά και πέρασα από μέρη μοναδικά όπου ούτως ή άλλως θα τα θυμόμουν με τις καλύτερες των αναμνήσεων αλλά οι άνθρωποι που συνάντησα έκαναν τη διαφορά και θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς, τόσο αυτούς που ήδη ανέφερα όσο και αυτούς που ήταν “πίσω από τις κάμερες” και με βοήθησαν άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο ή βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε για ώρες, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους αναφέρω όλους. Έχουν όλοι όμως ιδιαίτερη θέση στη μνήμη και αυτό μετράει περισσότερο.
Αναφορικά δε με τον τίτλο που έδωσα στο όλο εγχείρημα, προφανώς και παρέμεινε απλά ένα λογοπαίγνιο, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι είχε σημαντική επίδραση επάνω μου αφού ολοκληρώνοντας το ταξίδι ένιωσα περισσότερο άνθρωπος και περισσότερο κοντά στον εαυτό μου.

Και στα δικά σας!

No comments:

Post a Comment