Στα ιστορικά κέντρα των πόλεων της Ουμβρίας στην Ιταλία με τα μεσαιωνικά κτίσματα ο περίπατος είναι εγγυημένα ευχάριστος. Η Περούτζια δεν είναι εξαίρεση και μόλις έφυγε η πρωινή καταχνιά βγήκα σαν το σαλιγγάρι μετά τη βροχή. Υπέροχη μέρα, ακριβώς αντίθετη της χτεσινής. Να και η συγκομιδή:
Μια νύφη περιμένει...
και μια άλλη έρχεται με σκαραβαίο!
Borat was here :)
Συνάδελφος με σιδερένιο άλογο:
Όμορφο παρκάκι γεμάτο Ιπποκαστανιές:
Φανταστείτε τι γινόταν το χειμώνα σε αυτή την ταράτσα για να μπει αυτή η ταμπέλα:
Στο βάθος το άσπρο φιατάκι είναι όμοιο του παρατημένου στη Σαρδηνία που ανέβασα προχτές:
Αύριο ξεκινώ το πρωί για Ανκώνα και τι σημαίνει αυτό ως συνήθως; Επιστροφή στα πάτρια με το καράβι. Λόγω υποχρεώσεων περιέκοψα το ταξίδι λιγάκι και έτσι η Κορσική και η Νίκαια της Γαλλίας θα περιμένουν προς το παρών. Όπως και να έχει εσείς απολαύσατε ανέξοδα σε αντίθεση με μένα τη βόλτα. Το δικό μου βραβείο κρύβεται στον στίχο "vicarious existence is a fucking waste of time" το οποίο σε ελεύθερη Ελληνική μετάφραση ας πούμε ότι καυτηριάζει το "ζειν δι' αντιπροσώπου".
Ξανά με το μεγάλο πλοίο της MOBY όμορφα διακοσμημένο με Looney Tunes αφήνω πίσω τη Σαρδηνία για το λιμάνι Civitavecchia λίγο βόρεια της Ρώμης. Στο κατάστρωμα οριακά δεν ιδρώνω από τη ζέστη και αμέτρητα σκυλιά προκαλούν ανυπόφορη (ακόμη και για τους Ιταλούς) φασαρία. Κάποια δε χέζουν κιόλας με τους ιδιοκτήτες να τρέχουν πανικόβλητη για σακούλες αφού αυτές που κρατάνε μαζί τους καμιά φορά δε φτάνουν. "Ήμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα" που έλεγε και ο κορυφαίος ηθοποιός. Μετά από 5μιση ώρες και ένα άθλιο piadini που τσίμπησα εν πλω πιάνουμε λιμάνι:
Πλάι στο Νορβηγικό θηρίο ο τοίχος μας καλωσορίζει στην "καρδιά της Ιταλίας"...!;!;
Η ζέστη εξακολουθεί. Φοράω μόνο το καλοκαιρινό διάτρητο τζάκετ (γυμνός από μέσα) και ξεκινώ. Ευχάριστα τα πρώτα 60 χιλιόμετρα προς Perougia αλλά στο βάθος βλέπω πολύ πυκνά σύννεφα οπότε σταματώ για τα αδιάβροχα. Όντως λίγο αργότερα άρχισε να βρέχει αλλά αμέσως μετά αυτό που συνέβη δεν το λες βροχή - μάλλον για "οδηγώ μέσα σε πισίνα" ένα πράγμα. Απίστευτος κατακλυσμός με δυνατό αέρα και ορατότητα οριακή. Αρκετά αυτοκίνητα σταματάνε στο πλάι, άλλοι οδηγούν με τα αλάρμ αναμμένα, εγώ συνεχίζω με την ελπίδα ότι φαινόμενο με τέτοια ένταση δεν μπορεί να έχει μεγάλη έκταση και διάρκεια και θα το προσπεράσω ή θα σταματήσει. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη και έτσι σταματώ μετά από κάμποσα χιλιόμετρα σε ένα υπόστεγο βενζινάδικου να δω τι μέλει γενέσθαι. Βροχή και αέρας ασταμάτητος και τα σύννεφα δεμένα παντού. Είπα να πέσει ο αέρας λίγο τουλάχιστον και μόλις έπεσε ξεκινάω πάλι με βροχή. Φτάνοντας Perugia η GPS εφαρμογή επέμενε να με στέλνει στον προορισμό μου σε δρόμο που απλά δεν υπήρχε και έτσι έμεινα να κάνω αμέτρητες φορές το γύρω της πόλης υπό βροχή με το τρένο να κόβει την πόλη στα δύο μειώνοντας τις εναλλακτικές διαδρομές και τους Ιταλούς να σου γλείφουν τον κώλο τρέχοντας με τα κωλάμαξά τους σε δρόμους με συντελεστή τριβής σαπουνισμένου μάρμαρου (uno popolo στη μαλακία εμείς και αυτοί). Φανταστείτε ότι έδιωχνα τον πίσω τροχό με τρίτες και τέταρτες σε ανηφόρες παρά το γαϊδουρινό φόρτωμα. Μετά από αυτές τις ομορφιές έφτασα επιτέλους σώος και αβλαβής όσο και μούσκεμα. Άλλο ένα θερμικό σοκ βέβαια και ακόμη περισσότερο αυτό του επόμενου πρωινού. Τώρα που σας γράφω έχει 9 βαθμούς και ομίχλη! Δείτε:
Σε λίγο θα περπατήσω την πόλη λίγο να δω τι γίνεται, καιρού επιτρέποντος βέβαια. Καλημέρα!
Τελευταία μέρα στη Σαρδινία (αύριο παίρνω το καράβι για Civitavecchia) και είπα να αφήσω τις παραλίες για τις χάρες του βουνού. Το διαδίκτυο προσφέρει απλόχερα πληροφορίες και εγώ είμαι όλος ευήκα ώτα για κάτι τέτοια. Κάπου βρήκα λοιπόν ότι παίζει ποταμάκι με όμορφες κολύμπες περίπου 30+ χιλιόμετρα από την Olbia που μένω οπότε δε χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ για να πάω σε όμορφο μέρος που είναι ένα τσιγάρο δρόμο μακριά (άσε δε που δεν καπνίζω καν χρόνια τώρα). Το συγκεκριμένο ποταμάκι το λένε Pirtisconi και όντως έφαγα πολύ πέτρα και σκόνη για να φτάσω εκεί. Αμφότερα τα κατάπιε λαίμαργα το μοτόρι σε μια διαδρομή που τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα είχανε χώμα με φυτευτή πέτρα και λίγα κομμάτια με άγριο τσιμέντο εκεί που αλλιώς ο δρόμος θα είχε φύγει από τα νερά του χειμώνα. Παιχνίδι για εντούρο, λίγο "κάπως" για τα υπόλοιπα δίκυκλα. Σε κάποια λακούβα που χτύπησα με ταχύτητα η εφαρμογή που τραβάει βίντεο στο κινητό μου διέγνωσε κρούση μεγαλύτερη των τριών g και έτσι έσωσε μόνο το μισό από όλο το βίντεο που τράβηξα. Βλέπεται λειτουργεί σαν μαύρο κουτί και σώνει τα τελευταία 30 δεύτερα πριν το ατύχημα. Τώρα άλλαξα τη ρύθμιση στα τέσσερα g :)
Ιδού:
Πριν φτάσω εκεί συνάντησα ένα φιατάκι σε κατάσταση που ξυπνά κάθε ψυχοπονιάρικο αισθητήρα μέσα σου:
(Οι μπροστινές πόρτες του μικροσκοπικού "πολυμορφικού" της εποχής εκείνης ανοίγουν ανάποδα)
Και...έφτασα:
Σαν τα κρύα νερά:
Αμέτρητοι τύποι σαν αυτόν!:
Ο μαλάκας παντού έτσι;
Επιστροφή:
Αύριο Perugia παιδιά, αρκετά με το μπλιμπλίκι απόψε -τα λέμε!
Σήμερα ξημέρωσε με μπόλικα βροχερά σύννεφα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω μέσα. Συμβουλεύτηκα μερικά δελτία καιρού, το ρίσκαρα, βράχηκα και κρύωσα στο δρόμο αλλά στο τέλος δικαιώθηκα. Προοριμός το Stintino το οποίο βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού. Πανέμορφο ευτυχώς, πολύ τουριστικό δυστυχώς. Τόση κίνηση δέχεται που τα στενά του δρομάκια έχουν γίνει δαιδαλώδεις μονόδρομοι ενώ στην παραλία Pelosa πληρώνεις για στάθμευση ακόμη και με μηχανή. Η συγκεκριμένη παραλία βέβαια είναι πανέμορφη με το απέναντι νησί να αποτελεί την Μακρόνησο της Ιταλίας μιας και το μόνο του κτίσμα είναι μια φυλακή.
Λίγο ανατολικότερα όμως ακριβώς στην είσοδο του Stintino υπάρχει μια παραλία ωραιότατη, μεγάλη με κατάλευκο χαλικάκι - μασάζ για το πέλμα και τυρκουάζ νερό (αν και λίγο δύσοσμο κατά διαστήματα).
Ερωτεύτηκα τις αμέτρητες ολόλευκες πετρούλες και με λίγη ντροπή πήρα λίγες μαζί μου.
Να και η σημαιούλα μας:
Στο γυρισμό προς Obia πήρα άλλο δρόμο μιας και βρήκα στο χάρτη κάτι φιδίσιες διαδρομές χωρίς να έχω ιδέα του πως είναι. Πλήρης δικαίωση! Ο SS127 μετά το Sassari είναι σχεδόν σε όλο το μήκος του απολαυστικός. Ατέλειωτες στροφές υπόσχονται πεντακάθαρα και κατάμαυρα λάστιχα στο τέλος της ημέρας, εάν βέβαια έχεις διάθεση και τύχη ώστε να μην σου έρθει κανένας μερακλής Ιταλός από το αντίθετο που οδηγά στη μέση (μου ήρθε αλλά τον πρόλαβα). Οι περισσότεροι θα υπερηφανευτούν για το πόσο μεγάλα τιμόνια είναι αλλά λίγοι θα παραδεχτούν ότι μέρος της απόλαυσης οφείλεται στο ότι όλες οι στροφές του εν λόγω δρόμου έχουν πολύ σωστή κλίση και αυτό εξηγεί πως μπορείς και στρίβεις με άνεση ακόμη και στα μέτρια κομμάτια. Λίγη οικονομία στην οριακή οδήγηση για να ζήσουμε κιόλας ε; Έχει και φύλα ο δρόμος από τα δέντρα, και λίγο χαλικάκι σε μερικές φουρκέτες...
Ιδού:
Το μόνο γαμώτο ήταν αυτό!:
Αγνόησα τις πινακίδες και έπρεπε να κάνω πίσω λίγα χιλιόμετρα πάλι :(
Το κινητό μου αποφάσισε σήμερα να τσακωθεί με το γεροnetbook μου και δεν μιλιούνται ούτε ανταλλάσουν αρχεία ούτε τίποτα. Ελπίζω να τα βρούνε γιατί μου βγήκε η ψυχή να γράψω αυτήν την ανάρτηση με πλάγιες οδούς.
Χτες άφησα το St. Michele για το λιμάνι του Livorno και παρόλο που δεν έψαξα διαδικτυακά την ομορφότερη διαδρομή αυτή που τελικά ακολούθησα δεν με άφησε παραπονεμένο. Ο δρυμός του Avventura Cerwood είναι ωραιότατος και τα χιλιόμετρα γύρω από το πολλά υποσχόμενο τοπωνύμιο Monteduro τελειώνουν τα λάστιχα με ηδονιστικό τρόπο παλεύοντας να χώσεις μηχανή και μπαγκάζια στις σφιχτές φουρκέτες με μπόλικη κλίση και λακούβες.
Το πίσω λάστιχο υπέφερε περισσότερο: (το μπροστά δεν τελειώνει στα Strom)
Το συγκεκριμένο σπορ θέλει την αυτονόητη προσοχή βέβαια γιατί συμβαίνουν και τέτοια:
Paso Cerreta:
To Livorno έχει αρκετά ωραία σημεία και είναι μάλλον ευχάριστο λιμάνι - μεγαλύτερο από ότι περίμενα. Να και το κάστρο του:
Καθώς οδηγούσα προς το λιμάνι μετά από ένα μεζέ δύο μεσήλικες κυρίες πάνω σε σκούτερ μου λένε "Γεια σου τι κάνεις;" με καλά αλλά λίγο σπαστά Ελληνικά. Με ρώτησαν από που έρχομαι και τους είπα εν κινήσει στα γρήγορα το ταξίδι μου ως τώρα. Με ζήλεια και έκπληξη είπαν με ένα στόμα "ΜΟΝΟΣ;". Τι σου κάνει μια πινακίδα κυκλοφορίας με το GR... :)) Τώρα θυμήθηκα μια άλλη αστεία ιστορία προ λίγων ημερών. Ένας Τσέχος με ρωτάει από που έρχομαι και έχω τέτοια πινακίδα. "Γροιλανδία" του λέω...
Πρώτος στη σειρά μετά το check in:
Ωραίο ηλιοβασίλεμα στο Livorno. O Αυστριακός που διακρίνεται στη μέση με κέρασε ωραιότατα λουκάνικα καθώς περιμέναμε το πλοίο:
Και ανακαλύπτω ότι έχουμε Πανσέληνο!:
Αυτό το λιλιπούτειο Σαρδινιάκι δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τη σέλα!:
Άλλη μια νύχτα με σκηνή στο κατάστρωμα:
Κάπως έτσι φτάνουμε με το ωραιότατο φέρρυ της MOBY (βαμένο σε Looney Tunes παρακαλώ) στην Olbia της Σαρδινίας. Η Πανσέληνος φεύγει, μια ωραία μέρα έρχεται:
Εδώ έφαγα το πρωινό μου:
Ο καιρός εξαιρετικός (επιτέλους!) και σε συνδυασμό με τη θέα της θάλασσας (επιτέλους!) με κάνει να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Αρκετές παραλίες στο νησί δυστυχώς όμως ο τουρισμός ακόμη είναι αρκετός - πολύ υψηλότερος από ότι στην Ελλάδα αυτή την εποχή.
Και επιτέλους το πρώτο (αναγκαίο όσο και χαλαρωτικό) μπανάκι εδώ:
