Italy - France part 2

A sunset like this:

and a sunrise like this:

are things you can enjoy on a ferry. I had both (at the gold of Patra and the Adriatic respectively) a couple of days ago.

Now there's a breakfast waiting for me here:

Delicious it was but unfortunately the same opinion was shared by the local wasps which didn't allow me to enjoy it in peace as I'd like, needless to say they didn't allow pictures of it without themselves in either.

I hit the road early in the morning for Nice France. Not too far from my next destination but I expected heavy traffic so it was good to have enough time since my appointment there didn't allow any delays. Since I was up in the mountain the first traffic I found couldn't be anything else than the local herd having it's morning walk (watch video below). The next kilometres where quite nice in sweet winding roads and parts fully covered by trees:

All good fun till I hit the coastline and it's touristic heavy traffic which was even heavier than expected. Not that I expected to cross San Remo and Ventimiglia on top speeds at the end of July but...Fortunately the queue at the French border didn't delay me as much as it looked like at first. With the chance of arriving late at Nice I started driving in a more Greek way. I hate to do that - no fun passing my side panniers through the car's mirrors with a tolerance of a cigarette paper for many tens of km. 

You can watch parts of the whole route here:

I make it to Nice finally, anxious but fortunately not too late. Sweetheart Catherine, my host, had already called her friend Stephan to take her to the airport so she could have some extra time to wait for me to arrive. I couldn't have a better welcome from both of them. They even made a diagram of the area around the apartment with the points of interest. Hats off to the French people for their manners - not an old urban legend, it's a culture that's still alive. Though they had no time to spare they never showed any signs of being in a rush and kept thinking about helpful tips to share. Catherine's apartment matched it's owner so match: Sweet and comfy, only a few steps away from the water, generously offering me an everyday view like this:

Finally I had some real chance to relax. After a couple of days being pushed to get from A to B and not always under the best circumstances, now my desires would dictate the pace and not any expected or unexpected things. As soon as I did the necessary but time consuming cleaning of myself and my gear I went to the local supermarket to buy some first much needed things. Hence I was able to cook my first fresh pasta with artichokes:

Though I must say the thing I appreciated the most was the blue Chimay beer costed only 1.5 euro!

Having such a convenient base to start from, the road to explore the surroundings looked like paved with roses.

A walk to the local marina offered my nice images like this:

I couldn't hesitate a ride to the center of the city so next day after breakfast it was the first thing to do. Nice is a gem and its location is super nice. I didn't walk the city as much as it deserves but I'm sure that if I do so next time I'll be even more impressed.

The beach is wonderful even for my high (Greek) standards:

Nice and simple like France: No plastic, no beach bars, no BS in general. We used to be like this in Greece before we developed unnecessary obnoxious needs. Loud exhausts and cars with tons of decibels were so rare that I don't recall any. Another much appreciated thing was that it never felt overcrowded. I could park my bike by the beach at the preserved spaces for bikers without much effort.

Like this:

I rode up to the hill which overlooks the old city and the view was good enough to flood a whole hard disk.

Here's only a few:

Beauty waits the visitors outside the center as well, like here for example at Villefranche sur Mer:

I returned extra satisfied from the aesthetic bath my eyes just had and impatient to explore what was waiting beyond the city's limits.

See you on the next one!

Italy - France part 1

Few but good people who know me are not surprised when I set off to travel. Actually they rather believe I do it no matter what. "Officially" though, the reason for this trip was the chance to stay for a week at Nice France which would then give me the opportunity to explore this area which escaped me during my previous motorcycle trips around. I got close to Nice on 2010 when I did Gorge du Verdon on my bike coming from Torino heading to Aix en Provance via Col de la Bonnette (see how amazing this part of Europe is: so many top places in just one sentence!). So...time to see what Nice has to show.

As I was eating up the miles ion my loaded bike n the heart of summer from Athens to Parta's port, I often recalled Harica - that beautiful girl from Turkey, years ago, a few days after my bedroom was texting me from France telling me "Nice is nice!". Though I was reading her text on a soulless display I could see her face flooded by her smile and her long legs growing taller from extra happiness. She was so eager to explore something more progressive than her birthplace that even a medium suburb of Athens looked like Paris to her. Back in the day when I drove her to the station, right after my bike missed her legs she looked at me and asked me "Will you miss me?". Girls and their questions...

I arrive at the port of Patra and the guy at the check in tells me the last thing I wanted to hear: "Ferry will depart @ 19:30 instead of 18:00". Wonderful...Consider now that I had to do more than 200km next day from Ancona, therefore most of them at night and see the forecast to get a taste of how wet these would be:

All these made me sit and wait for the delayed ferry in one of the rare shady places at the port like this:

Actually things got even worse as the ferry finally departed at 20:00 and when we arrived at Ancona they delayed us an extra hour till they opened the gate of the garage where bikes were parked. Here I am at dusk, driving in full traffic with the whole convoy of trucks ahead and the weather waiting impatiently to rain dogs and cats. Few minutes later wasn't even waiting. My cell provider thought at the same time that it was a good idea to make things more adventurous as I couldn't connect to any network (for most of my time only in Italy as proved later) even though I tried manually the networks recommended by their site, making communication with my airbnb mission (almost) impossible. Seems like the whole thing wasn't already adventurous enough so...THIS happened. I won't repeat it here so you read what I wrote when the incident was more fresh. Yes...it was as as much as a cause for hairloss as it looks like and a bit more.

After all this madness I manage to arrive at my destination at 11:00pm  at a village South of Florence. I felt so lucky in my unluckiness which could ruin my whole trip that I didn't bother much about the awful mattress of my big bed at the beautiful studio I had rented which also had one more funny touch:

I went to sleep trying to focus on the positive side of things and one of them was that the heavy rain for large parts of the route was a good test for the connections I made myself on my front blinkers recently (I installed 4 of them) and yes they passed it with flying colours.

Every next day would be better than this previous one but objectively the one that dawned was gorgeous and so was the landlord's daughter who came to say goodbye with a rich smile as I was loading my bike before she left for work. Absolutely welcome details before 430+km on non toll roads (I don't do tolls abroad). All these helped me enjoy my around through Tuscany's beauties:

Around the borders of Tuscany and Liguria I see a truck stopped in the middle of the road. Having no clue why I try to overtake hime and then I see a sign in Italian (which I don't speak) reading something which probably was "road closed". Since there was a river on the side I assumed that a bridge had some problem and Italians are more sensitive after Genova's accident. While I was thinking how I could work myself out of it with no other signs of any help in sight a family arrives in a car so I approach the driver for help. To my surprise he was a fluent English speaker (you know how rare this is in Italy) and told me "I have no idea what's going on but let me call my father who's waiting us for lunch". Fortunately I just had a short of lunch on my bike otherwise I'd be drooling picturing an Italian Sunday table full of goodies waiting a hungry family. He calls his father indeed and I can him through the car's bluetooth repeating "Porca miseria!" numerous times. With my poor Italian I can understand that he is doing a verbal Harakiri for not telling them in advance about the closed road and the whole scene starts looking like a Woody Allen's film which brings me close to burst out laughing. At the same time the kids in the backseat had already gone into LOL mode so I couldn't help it anymore. The end of the phone call found the fluent English speaker Italian with the necessary instructions from his self-whipped Dad so he told me to follow him till he nods at me to split ways. Nice scene to have an Italian family waving at you at a roundabout while they go South and you go North trying to find a free hand to answer their gestures.

After all these plus some sweet winding mountainous roads in the last km which I totally enjoyed on my warmed up tires  I arrived at my next destination at a village on the border of Savona and Imberia. Here's the video of the ride of that day:

I was just looking for an accommodation not too far from Nice but turned out I had booked a place at an Enduro nest run by Enrica Perego, a master of this kind. She wasn't there but I was introduced to the bikes and the bar of her lovely place. I didn't hesitate to fall like a brick on the bed.

To be continued...

Ιταλία - Γαλλία 2019 μέρος 1ο

Οι λίγοι καλοί άνθρωποι που με ακολουθούν ξέρουν ήδη πως δε χρειάζομαι και πολλούς λόγους για να ξεκινήσω ένα ταξίδι, μάλλον είδηση είναι αν δεν το κάνω ανεξαρτήτως συνθηκών. Πάντως "επίσημη" αιτία για το φετινό ήταν η ευκαιρία που είχα να μείνω για μια εβδομάδα στη Νίκαια (της Γαλλίας ευτυχώς) οπότε έτσι θα εξερευνούσα και το κομμάτι αυτό της Ευρώπης που μου διέφυγε σε προηγούμενα ταξίδια. Είχα φτάσει σχετικά κοντά στη Νίκαια το 2010 όταν πέρασα με τη μηχανή το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας από Τορίνο μέσω Col de Bonnette στην Aix en Provance (δείτε με την ευκαιρία τι υπέροχο είναι αυτό το κομμάτι της Ευρώπης: σε μια και μόνο πρόταση το ένα φιλέτο μετά το άλλο!). Καιρός ήταν λοιπόν να δω τις διαφορές της δικιάς μας Νίκαιας από τη Γαλλική (λες και έχουν καμία σχέση εκτός από το όνομα).

Καθώς έτρωγα στη μέση του καλοκαιριού την Εθνική για Πάτρα φορτωμένος με τη μηχανή, συχνά μου ερχόταν στο μυαλό η πανέμορφη Χάρικα από την Τουρκία, μια κοπέλα που χρόνια πριν - λίγο μετά από το υπνοδωμάτιό μου βρέθηκε στη Νίκαια από όπου μου έγραφε "Nice is Nice!" και εγώ σα να έβλεπα μέσα από το κείμενο στην άψυχη οθόνη να ξεχειλίζει το χαμόγελό της και τα ήδη μακρυά της πόδια να την ψηλώνουν από χαρά. Ήταν τόση η δίψα της για κάτι προοδευτικότερο της Τουρκίας που στην πρώτη της απόδραση προς τη Δύση ακόμη και η Καλλιθέα της Αθήνας της φαινόταν Παρίσι - πόσο δε μάλλον ο Γαλλικός Νότος. "Θα σου λείψω;" με είχε ρωτήσει τότε μόλις ξεκαβάλησε τη μηχανή μου στο σταθμό που την άφησα πριν φύγει. Τα κορίτσια και οι ερωτήσεις τους...

Φτάνω στην Πάτρα και στο check in για το πλοίο ο τύπος στο γκισέ των Μινωικών μαζί με τα εισιτήρια μου δίνει και την τελευταία είδηση που θα ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή: "Το πλοίο θα φύγει 19:30 αντί 18:00". Τέλεια. Βάλτε τώρα ότι είχα να κάνω πάνω από 200χλμ την επόμενη μέρα από Ανκόνα, άρα τα περισσότερα βράδυ και δείτε και την πρόβλεψη βροχής για όλη την διαδρομή:

Τα παραπάνω με έκαναν να περιμένω το καθυστερημένο πλοίο σε κάποια από τις ελάχιστες σκιές του λιμανιού της Πάτρας κάπως έτσι:

Τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα όμως μιας και το καράβι έφυγε τελικά στις 20:00 και όταν φτάσαμε Ανκόνα μας κράτησαν άλλη μια ώρα πριν ανοίξουν την πόρτα ειδικά του δικού μας γκαράζ. Με αυτά και εκείνα βρίσκομαι σούρουπο να έχω μπροστά μου όλο το κομβόι με τις νταλίκες και τον καιρό να περιμένει να ρίξει καρέκλες από στιγμή σε στιγμή, πράγμα που δεν άργησε. Για να γίνει όμως ακόμη πιο ζόρικο το παιχνίδι, η Cosmote είχε την καλοσύνη να με αφήνει εκτός δικτύου την περισσότερη ώρα (ειδικά στην Ιταλία σε αντίθεση με άλλες χώρες) κάνοντάς μου την επικοινωνία με το σπίτι που είχα κλείσει για διανυκτέρευση τεστ κοπώσεως, ακόμη και όταν προσπαθούσα χειροκίνητα να συνδεθώ στα δίκτυα που η ίδια προτείνει στο site της. Επειδή το σκηνικό δεν ήταν ακόμη αρκούντως αρνητικό, στη μέση περίπου της διαδρομής συνέβη...AYTO EΔΩ. Δεν το επαναλαμβάνω για να διαβάσετε το λινκ όπως το έγραψα όταν το γεγονός ήταν πιο φρέσκο. Ναι...ήταν όσο καραφλιαστικό διαβάσατε και λίγο παραπάνω.

Μετά την περιπέτεια αυτή που μπορούσε να εξελιχθεί πολύ πολύ χειρότερα, φτάνω στον προορισμό μου γύρω στις 11 το βράδυ σε ένα χωριό Νότια της Φλωρεντίας. Ένιωθα αρκετά τυχερός πάνω στην ατυχία μου που θα μπορούσε να μου κάνει το ταξίδι τελείως κώλο, ώστε να μην με απασχολεί ιδιαίτερα το ελεεινό στρώμα του μεγάλου κρεβατιού μου στο όμορφο κατά τα άλλα στούντιο που είχα νοικιάσει, και το οποίο είχε και μια αστεία πινελιά μεταξύ άλλων:

Κοιμήθηκα προσπαθώντας να εστιάσω στα θετικά, όπου μεταξύ άλλων ήταν και το γεγονός ότι η για μεγάλα διαστήματα δυνατή βροχή ήταν ένα καλό και ευτυχώς επιτυχημένο τεστ για τις ενώσεις των καλωδίων στα μπροστινά φλας (έχω βάλει 4) που έκανα μόνος μου λίγο καιρό πριν.

Κάθε επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη σε σχέση με αυτήν που πέρασα αλλά αντικειμενικά ξημέρωσε μια όντως ωραία μέρα με λίγη συννεφιά έτσι ώστε να μην έχει πολύ ζέστη. Ωραία σαν το πρωινό ήταν και η κόρη του ιδιοκτήτη που ήρθε να με χαιρετήσει με πλούσιο χαμόγελο πριν φύγει για τη δουλειά της ενώ εγώ φόρτωνα τη μηχανή μου. Απολύτως ευπρόσδεκτα όλα αυτά μετά από όσα πέρασα πριν και έχοντας μπροστά μου 430 κάτι χλμ να κάνω προς Βορρά, εκτός διοδίων όπως πάντα επιλέγω στο εξωτερικό. Μπόρεσα έτσι να ευχαριστηθώ οδηγώντας τις γνωστές και μη εξαιρετέες ομορφιές της Τοσκάνης.

Στα όρια Τοσκάνης - Λιγυρίας βλέπω μπροστά μου σταματημένη μια νταλίκα στη μέση του δρόμου. Απορώντας γιατί δεν προχωρά προσπαθώ να την προσπεράσω οπότε βλέπω μια ταμπέλα που στα Ιταλικά που δεν μιλάω μάλλον έγραφε "κλειστός δρόμος". Προφανώς κάποια γέφυρα θα είχε πρόβλημα γιατί είχαμε ποτάμι δίπλα μας και μάλλον μετά το ατύχημα στη Γένοβα υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία. Πάνω που σκεφτόμουν πως θα βρω εναλλακτική διαδρομή μιας και δεν υπήρχαν αντίστοιχες ταμπέλες νωρίτερα, φτάνει ένα αυτοκίνητο με μια οικογένεια οπότε πλησιάζω τον οδηγό να δω μήπως βγάλω άκρη. Προς τεράστια  έκπληξη και τύχη μιλούσε άπταιστα Αγγλικά (σπάνιο στην Ιταλία) και μου λέει "δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει αλλά κάτσε να πάρω τον πατέρα μου που μας περιμένει για φαΐ να δω τι θα μου πει". Ευτυχώς είχα τσιμπήσει κάτι λίγο πριν πάνω στη μηχανή γιατί η εικόνα και μόνο ενός οικογενειακού τραπεζιού στην Ιταλία μου πλημμυρίζει το στόμα. Παίρνει όντως τον πατέρα του τον οποίο τον ακούω μέσω του bluetooth του αυτοκινήτου να λέει συνέχεια "Porca miseria!" Με τα ελάχιστα Ιταλικά που καταλαβαίνω αντιλαμβάνομαι ότι απολογείται συνεχώς σε στυλ  "μα τι μαλάκας είμαι να μη σας το πω πριν ξεκινήσετε" και το όλο Γούντυ Άλεν σκηνικό με φέρνει στα όριά μου να σκάσω στα γέλια. Βλέποντας δε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να χαχανίζουν δεν με βοήθησε καθόλου και αρχίσαμε να γελάμε συνωμοτικά μαζί. Εν κατακλείδι, ο ευγενέστατος Αγγλομαθής Ιταλός πήρε οδηγίες από τον αυτομαστιγωμένο μπαμπά του και μου είπε να τον ακολουθήσω μέχρι να μου κάνει νόημα να χωρίσουμε. Όμορφο σκηνικό να σε χαιρετά μια οικογένεια εν κινήσει πάνω σε μια πλατεία που εσύ πας Βόρεια και αυτοί Νότια ενώ ψάχνεις ελεύθερο χέρι να ανταποδώσεις τα χέρια που σου κουνάνε.

Κάπως έτσι και μετά από πανέμορφα ορεινά στροφιλίκια στα τελευταία χιλιόμετρα τα οποία γλέντησα δεόντως με ζεστά λάστιχα, έφτασα στον επόμενο προορισμό μου σε ένα ορεινό χωρίο στα όρια Σαβόνας - Ιμπερίας. Να και το βίντεο από την διαδρομή της ημέρας:

Εγώ έψαχνα απλά μια διαμονή όχι πολύ μακρυά από την Νίκαια για να είμαι κοντά την επόμενη μέρα αλλά χωρίς να το ξέρω έκλεισα δωμάτιο σε μια φωλιά εντουράδων που διατηρεί η Enrica Perego φανατική του είδους. Η ίδια έλειπε αλλά ξεναγήθηκα στις μοτοσυκλέτες και το μπαρ του όμορφου ξενώνα της. Δεν άργησε η ώρα που έπεσα τάβλα στο κρεβάτι.

Συνεχίζεται...

The smallest gap is between pleasure and pain.

This trip could have a smoother start than having the guy at the ferry check in telling me in the most dry way possible "ferry's gonna be here an hour and a half late". Especially when next day is prognosed rainy and any delay on the expected arrival adds driving at night to the next destination. Ferry was 2 hours late actually, the trip to Ancona lasted another hour more than usual (all these with no explanations) and when we finally made it to Italy after sunset we got stuck in the garage for another hour. Through this last hour of delay we were packed in front of the garage door only listening to announcements that our garage will open later than the rest ones. 4 hours later in total. Brilliant.

Since we were the last ones to leave the ferry I had the whole convoy of truckers ahead to overtake. Soon it was full dark, then it started raining, often dogs and cats and I had 230km to arrive at my Airbnb south of Florence. My bridgestones A41 offered enough confidence to do 150km/h on wet in the straights on my efforts to not arrive around midnight, while I also tried to keep my hosts informed about the whole thing. Nice feature to have a waterproof phone in such conditions since I travel gadget free and that's my gps as well. How much we depend on these things ... well, this thought was about to be confirmed...

Dark and wet, somewhere halfway, after a fast left downhill corner, I am doing past 120km/h on the straight when I hit a pothole, a bump, you name it - it was too dark to identify but felt like a punch in the stomach and boom...my phone flies off my X-Grip mount and disappears in total darkness. Now get the picture: it's late, it's dark, it's wet, on an unlit highway, desperate to find my way to that village of my hosts and I have no phone. I was almost sure it fell on the tarmac but took a quick look on the bike just in case I was lucky. Nope. And how can you find a phone in such conditions? After I slammed on the brakes I parked on the right with the bike on and all blinkers on. Walked back hoping to find it...no luck. Easier to find a needle in the ocean. At some point I see a broken piece of plastic with the same colour. Pick it up, wasn't it. Hopeless in the dark the only option of decent light was to use the lights of the bike which means...U turn it - no other way on a loaded bike like this on uphill. At a point the traffic allowed so I had the nerve to do that, not the most politically correct thing in the world obviously but unfortunately there's a first time for all things. No results no matter how intense I scanned. I could spot a needle of mine in the emergency state I was but no phone anywhere. I didn't even want to think it was ditched. Turned the bike back on the right way again, double scan, nothing. I stop again at the spot with the "it's gotta be somewhere and I gotta find it". In my last hope as there was nowhere else I could search further in such conditions I have a closer look on my bike just because the first one I took after the incident was a bit quick - I was rushing to save it from being run over by the traffic. As I look under the handle bars I see a bit of light on the left. I look closer and...guess what...I see the bloody thing facing down stuck in the left plastic cover of the bike, next to the radiator! Fun fact, both plastics, left and right, have a V shaped bottom (to hold the cable trays I guess) and this acted as a pocket for my phone and saved it. Want more fun fact? I thought a couple of times about storing some stuff in that space and if I had done so my phone wouldn't take a nap there. The fact that it was facing down and (more importantly) the night mode of the gps app which reduces the light drastically made me miss it on first glance. If it was on normal mode I would have seen its light in the dark easily and that would have saved me time and heartbeats. I don't have to explain you how it felt right? Why it flew from such a sturdy mount? I think it was a combination "slippery when wet" in the least sexy way possible, high speed over high bump and probably the last time I put it on after I took it off to contact my hosts I wasn't so careful so I misplaced it in the dark.

Well, think of a funny alternative: Let's say I drive rock bottom "without it" trying to find the first town to seek help when suddenly I hear my helmet's intercom "in 1 km take the exit on the right"...and then eyes go wide open like headlights.

Time to grab me some wine and watch the sunset now, safe rides everyone, it's all nice as long as we can tell the story with a smile.

Μια εικόνα χίλιες ενέσεις.

Από που να αρχίσω...

Η υπόγα του παλιού "Αν" στην εικόνα, ιστορικό χρέπι, με αυτή τη μαύρη μπάρα των φωτιστικών πάνω από τη σκηνή που άρεσε στον Αλέξη των Last Drive να κρεμιέται σαν εσταυρωμένος πάνω της, ο ενισχυτής της κιθάρας του Βασίλη Πετρίδη (R.I.P.) πάνω σε βαρέλι μπύρας (αλλά με το μικρόφωνο στη μέση μπας και γλιτώσει λίγες κακές συχνότητες από το κέντρο του ηχείου), τα άσπρα Pearl τύμπανα δεν θα μπορούσε να τα βάραγε άλλος από τον Κυριάκο Δαρίβα, ο Αλέκος Αράπης μισοφαίνεται με ντύσιμο "τράκαρα με τη ντουλάπα του κλόουν" (ο Οδυσσέας Γαλανάκης της άλλης κιθάρας δεν φαίνεται) ακόμη και το δίχρωμο πολύμπριζο είναι ολόιδιο με ένα που είχα όταν έπαιζα στα Εξάρχεια μερικά χρόνια αργότερα με ένα συγκρότημα. Όταν εμείς αξιωθήκαμε να παίξουμε στο Αν αυτό είχε ανακαινισθεί πλέον και η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Παρόλο που ήταν εντελώς γεμάτο (όχι εξ αιτίας μας - εμείς ήμασταν support στο μεγαλύτερο όνομα της εποχής το οποίο νομίζω δεν είδε μεγαλύτερες δόξες έκτοτε) επιβίωνες εύκολα και μάλιστα με καλό ήχο. Απλά ήθελε λίγο κολύμπι μέσα στον κόσμο για να φτάσεις στα καμαρίνια. Μπροστά από τη σκηνή ήταν ένα μάτσο λιωμένα πιτσιρίκια. Καταθλιπτικό κάπως να τα βλέπεις από ψηλά αλλά είχα άλλα να με απασχολούν εκείνη τη στιγμή. Η συγκεκριμένη μάζα πρόσθεσε και επιπλέον άγχος στον τραγουδιστή μας αφού κάποιος του τράβηξε κάτι καλώδια από ένα τροφοδοτικό ιδιοκατασκευή που είχε για να δίνει ρεύμα στα εφέ της κιθάρας του. Αυτό έκανε την εισαγωγή του πρώτου κομματιού να κρατήσει αρκετά παραπάνω και εγώ να αυτοσχεδιάζω λίγο μέχρι να τελειώσει το Spinal Tap της όλης φάσης. Πίσω στο προ ανακαίνισης χρέπι του "Αν" πάλι, εκεί είχαν δώσει μια συναυλία οι Τρύπες το 90 η οποία σταμάτησε μετά από 3 μόλις τραγούδια λόγω..ασφυξίας. Είχε τόσο κόσμο μέσα που από το ντουμάνι όλοι οι καθρέπτες του μαγαζιού είχαν θολώσει και δεν έβλεπες πέρα από τον αμέσως διπλανό σου.

Πολλές άλλες λεπτομέρειες και ιστορίες μπορεί να ξυπνήσει η φωτογραφία αυτή αλλά καμία δεν είναι σημαντικότερη του Παύλου, με το χεράκι του κρεμασμένο (αφού το ξέκανε πάνω σε μια ένεση) λίγο πριν φύγει για τα καλά. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως δεκαετίες μετά την απομυθοποίηση των εφηβικών μου ηρώων θα καθόμουν να γράψω κάτι για έναν από αυτούς αλλά έτυχε να δω επιπλέον λεπτομέρειες σχετικά με το θάνατό του τελευταία και μου ήταν αδύνατο να το προσπεράσω. Νωρίς του Δεκέμβρη το 90, ένα βράδυ στην κατάληψη του σχολείου μου έρχεται μια μικρότερη φίλη μου και με το που με βλέπει μου λέει "πέθανε ο Παύλος". Πρέπει να είναι η πιο ισχυρή μνήμη μου από όλη αυτή την ιστορία στα σχολεία τότε που γέννησε Τσίπρες. Πάγωσα. Τον είχα δει να παίζει τέλος του καλοκαιριού την ίδια χρονιά στο Άλσος της Ν. Σμύρνης. Ανεβαίνει στη σκηνή και λέει "Έχω πιει ίσα με (νομίζω διψήφιο αριθμό είπε) μπουκάλια ούζο". Αυτή την τόσο υπερβολική φράση μπορούσε να την κάνει πιστευτή μόνο η κατεστραμμένη αν και χαμογελαστή φιγούρα του. Ξεκινά η μπάντα, ο Παύλος συχνά ξεχνάει λόγια και φωνάζει "Οδυσσέα" στον Γαλανάκη για να γεμίσει τα κενά του με σόλο. Άντεξε μόλις πολύ λίγα κομμάτια πριν φύγει από τη σκηνή εντελώς λιώμα και ανεβούν εκτός προγράμματος κάποιοι φίλοι μας να τζαμάρουν.

Το ήξεραν και οι πέτρες, ακόμη και εμείς παιδιά στο σχολείο τότε, ότι είχε προχωρήσει πολύ με την πρέζα. Ακόμη και με ένα καθηγητή μας το συζητάγαμε ο οποίος λόγω ταμπού το αρνιόταν. Δεν χρειαζόσουν Youtube που δεν υπήρχε τότε, άκουγες το "Εν Λευκώ" του 82 και καταλάβαινες ακόμη και αν δεν τον έβλεπες ζωντανά. Στο έλεγαν και αυτοί που του μίλαγαν. Θυμάμαι τον drummer μιας μπάντας της εποχής στου οποίου το σπίτι είχαμε πάει ως μουσικά βρέφη να μας πει δυο λόγια εμπειρότερος όντας (το 89 μάλλον) και θυμάμαι να μας λέει "του λέμε ρε συ Παύλο τι κάνεις; κόφτο" και αυτός μας λέει "ΟΚ παιδιά, το ελέγχω". Τι και αν τα είχε προβλέψει και τραγουδήσει όλα αυτά χρόνια πριν στο "Η", τι και αν του άρεσε να λέει στα παιδιά "πρέζες υπάρχουν πολλές αλλά η Ηρωίνη σκοτώνει", μπήκε στο μίζερο τρενάκι του πρόωρου τέλους. Αυτό που δεν γνώριζα και έμαθα πρόσφατα ήταν ότι είχε χάσει τη μητέρα του και το πρόβλημα στο χέρι του ήταν μόνιμο (μάλιστα ήταν να του το έκοβαν). Σίγουρα αυτά τα δύο τον έσπρωξαν στο να σβήσει από πρέζα σε ένα παλιοντίβανο στο Νέο Κόσμο, στο σπίτι μιας κοπέλας που άδειασε από κόσμο όταν οι υπόλοιποι κατάλαβαν τι παίζεται. Ούτε η ίδια η τύπισσα ήθελε να τον πάει στο νοσοκομείο να μην μπλέξει. Όταν ήρθε ο Πετρίδης να τον πάρει με ένα φίλο του ήταν ήδη μελανιασμένος. Είχε πει στον Αράπη μέρες πριν "ότι βρεθεί κάτω από τη μύτη μου θα το πάρω και θα την κάνω¨. Δέκα χρόνια και κάτι μετά την έκανε και ο Πετρίδης. Και ο Γκόλφης που ήταν με τον Παύλο εκείνο το βράδυ. Και η Γιόλα, ίσως ο μεγαλύτερος έρωτάς του. Το ερωτικό στοιχείο όμως είναι αυτό που με κάνει να γράφω ότι γράφω. Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα, ούτε στου πατέρα μου δεν πήγα. Ήμουν εκεί όσο ζούσε μέχρι που του έκλεισα τα μάτια με τα χέρια μου. Τα ερωτικά του Παύλου ίσως τον έφεραν πιο κοντά στον άδοξο όσο γίνεται θάνατό του. Διαβάζοντας ιστορίες και λεπτομέρειες που υπογραμμίζουν αυτά που γνώριζα ήδη από τα τραγούδια του, μου δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που ζούσε με το βάρος της γνώσης ότι η γυναίκα δεν θα υπάρξει ποτέ αυτό που αυτός φανταζόταν/χρειαζόταν. Φαίνεται σα να έσερνε αυτό το θρήνο. "But I'll be sailing, goodbye waving, to me the Clown" έλεγε στο "Clown", αναχωρητισμός βλέποντας τον εαυτό του να γίνεται τόσο ευάλωτος απέναντι στον έρωτα. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν όμως αν η Κάθυ, συμμαθήτρια της Γιόλας, προτιμούσε τότε αυτόν αντί του Απόστολου Δοξιάδη; Αν έτσι ο Παύλος προχωρούσε με αυτό το πανέμορφο ευγενικό κορίτσι που "δεν είχε ούτε ένα εφηβικό σπυράκι" αντί της πρεζού συμμαθήτριάς της που τον απασχόλησε μετά από αυτήν για 2 χρόνια, τα οποία φαίνεται πως τον σημάδεψαν ανεξίτηλα. Για τα οποία μάλιστα η ίδια η Γιόλα μιλά με ελεεινή εγωπάθεια σε αποσπάσματα που είχα την ατυχία να ακούσω.

Πάντως ακόμη και μέσα στην πρεζοφιλοσοφία του μπορούσες να διακρίνεις το διαμάντι του Παύλου. Είναι ο μόνος που κατάφερε να πατήσει και στις δύο βάρκες, ανατολής και δύσης, χωρίς να πέσει μέσα. Έπαιξε ροκ με ελληνικό στίχο χωρίς να ακούγεται σαν burger με φέτα. Πολύ δύσκολο να το γράψεις αλλά και να το τραγουδήσεις. Είδε από νωρίς την οπισθοδρομικότητα της Αριστεράς και των τοτέμ της (βλ. Μίκη κλπ). Οπλισμένος από το υπέροχο σπίτι του και προικισμένος από τη φύση. Η πρέζα χέστηκε για όλα αυτά. Το ήξερε και ο ίδιος καλά. Όμως...

Αναρωτιέμαι, πρέζα ή χωρίς, μήπως σε αυτό τον τόπο ψυχούλες σαν του Παύλου τυραννιούνται όπως και να έχει ή είναι απλά θέμα τύχης να πέσουν στο κατάλληλο αιδοίο ώστε να αντέξουν παραπάνω; Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Παύλος ξεχώρισε όχι μόνο γιατί ορίτζιναλ ρόκερ δεν μας περίσσεψαν ποτέ αλλά διότι ο κόσμος που φαντάστηκε με την καθαρή ψυχή του και τραγούδησε με την καθαρή φωνή του ήταν φτιαγμένος από αγάπη και όχι από γκρίνια όπως σχεδόν όλων των υπολοίπων. Κρίμα που σε αυτόν δεν μπήκαν οι αντίστοιχες γυναίκες. Ίσως να τον καμαρώναμε περισσότερο και (το κυριότερο) να λαχταρούσε η αξιολάτρευτη οικογένειά του λιγότερο.

"Παυλάκη γύρω σου πεθαίνουν. Τους φτάνει που ανασαίνουν. Τι ζητάς;" Έλα ντε ρε Παύλο; Τι ζήταγες...

Εγώ τώρα κανονικά θα έπρεπε να ετοιμάζομαι για το ταξίδι μου με τη μηχανή, το οποίο σύντομα θα με φέρει μέχρι τις ΙταλοΓαλλικές Άλπεις. Τι θέλω και αναμοχλεύω ιστορίες παλιάς Αθηναϊκής μιζέριας...

Να'σαι καλά εκεί πάνω ρε Παύλο.