Italy - France part 4

One more gorgeous day at Catherine's apartment right by Nice's airport which I was lucky enough to have it all at my disposal. Facing South and being airy made me more than happy. At night I had the fresh North Alpine wind to cool down the mild heat of the day and after sunrise it was time for the South wind coming from the sea. Every single day the same cycle. Amazing. Never too intense. Even wind had French manners. I make my breakfast and set off to enjoy the menu of the day: Cannes, Saint Tropez and other beauties in between.

I started (as usual) early enough to avoid the heat and traffic and this was the case for the next hour which helped me to cross Antibes (nice btw) without much drama. I make my first stop at Cannes where I had the chance to picture a top model:

This fine piece of Japanese engineering is so multitalented and trusty that someone with excessive biker audacity could caption  this like "Cannes crowd to get pictured behind this Suzuki". Ι won't repeat all the positive surprises I had with this bike over the last 130.000km, I will just add this (which by the way is not the most impressive): Before leaving Greece I had the front brake pads close to the end and the chain unadjusted for the last 7000km. Finally I decided to leave both untouched and fix them when I come back. After 3200+km back home, they were all in the exact same shape. Even the chain - never tightened for the last 10000km. Axle drive who?

Cannes eager to get a picture with a Suzuki is gorgeous but the heat and traffic is not so I continue west. Soon I stop again cause the beach outside the city is really nice:

At this point, right behind me, there's a guy in his late 70s with a fancy race bicycle and a rear flat tire. As soon as I start thinking about helping him and also applying my latest discovery on fixing flat tube tires (using super glue) he pulls out the wheel, the tire and the tube in seconds and starts repairing. The whole scene looked so harmonically effortless like drinking water that I didn't want to spoil it. I love such guys...better not compare them with our spoiled state pensioners.

I head West and decide to leave the coastline to avoid traffic and explore the mountain as well. If only I knew how super wise this choice was. Soon I find my self driving on the DN7 and...how can I describe this...What do you expect from a route? Good tarmac? Nicely curved corners? Low to zero traffic? Dense forest? Options for gravel roads? Lakes? Streams? This one's got it ALL. If prison is driving there all day long I commit homicide in a heartbeat. Obviously I had to make a stop for some pictures (video at the end):

A few km later I see a sign about a lake directing to a gravel road. Couldn't skip this. After 2 km of gravel downhill I reach the end where I leave my iron horse to graze,

and after a few meters walking I see this masterpiece:

Sun was no helper for pictures but lake Avellan is a little gem. There it was me, a couple of souls and the silence. Amazing. (Video at the end).

I go up the gravel road again and continue South West on DN7. Same joy on this road till I reach Frejus and meet the heavy traffic again. There were parts of the coastal road that I was overtaking idle cars for many km. After a lot of heat and traffic I finally make it to Saint Tropez. The summer sun made these 2 euros I spent for that granite look like the best investment ever:

Funny to see these yachts chatting:

As usual, the only one with Greek numbers around:

On my way back to Nice, before Frejus, I found a race track for Monster Trucks. I never expected to see such a redneck thing in France. I was also quite lucky cause as soon as I stop for pictures one monster came out to park and show off to the people who drove by:

Of course the top model we mentioned at the beginning didn't say no:

All the above beauties plus a few more included in the video below:

The rest on the next...

Ιταλία - Γαλλία μέρος 4ο

Άλλη μια ωραία μέρα ξεκινά στο όμορφο ορμητήριο της Catherine, δίπλα από το αεροδρόμιο της Νίκαιας, που είχα την τύχη να το έχω όλο στη διάθεσή μου. Το διαμπερές αυτό διαμέρισμα με πρόσωπο στο Νότο είχε απολαυστικό φυσικό κλιματισμό. Το βράδυ ερχόταν φρέσκος αέρας από τον Αλπικό Βορρά για να δροσίσει ότι ζέστανε ο ήλιος την ημέρα ενώ μετά το χάραμα γυρνούσε σε Νοτιά από τη θάλασσα. Όλα αυτά σε χαμηλή ένταση ώστε να μην γίνονται ποτέ ενοχλητικά. Ακόμη και ο αέρας είχε Γαλλικούς τρόπους. Φτιάχνω πρωινό και φεύγω για να απολαύσω το μενού της ημέρας: Cannes, Saint Tropez και ότι άλλο όμορφο ενδιάμεσα.

Ξεκινώντας νωρίς αποφεύγω την πολύ κίνηση για την πρώτη ώρα και έτσι πέρασα την ωραία Antibes χωρίς μεγάλα δράματα. Κάνω την πρώτη μου στάση στις Cannes και βρίσκω την ευκαιρία να φωτογραφίσω ένα μοντέλο:

Το συγκεκριμένο απίστευτο δείγμα Ιαπωνικής μηχανικής είναι τόσο πολύπλευρα λειτουργικό και αξιόπιστο που κάποιος με περίσσιο μοτοσυκλετιστικό θράσος θα μπορούσε να βάλει την λεζάντα "Οι Κάννες συνωστίζονται να φωτογραφηθούν πίσω από αυτή τη Suzuki" . Δεν θα επαναλάβω τις θετικές εκπλήξεις που είχα στα 130.000χλμ που έχω κάνει μαζί της, θα πω μόνο το εξής (που δεν είναι καν το σπουδαιότερο): Πριν φύγω από Ελλάδα τα μπροστινά τακάκια ήταν κοντά στο τέλος και η αλυσίδα είχε να τεντωθεί 7000 χλμ. Τελικά είπα να τα αφήσω και να τα μαζέψω όλα όταν γυρίσω. Όταν γύρισα, 3200+ χλμ αργότερα ήταν όλα εκεί που τα άφησα. Ακόμη και η αλυσίδα! 10.000χλμ χωρίς τέντωμα. Ούτε άξονας να ήταν!

Ωραίες οι Κάννες που φωτογραφήθηκαν πιο πριν με ένα Suzuki αλλά πολύ η κίνηση και η ζέστη οπότε συνεχίζω Δυτικά. Σύντομα ξανασταματώ γιατί η παραλία μόλις έξω από την πόλη είναι πραγματικά όμορφη:

Στο σημείο αυτό που βλέπεται, ακριβώς πίσω μου σταματά ένας εβδομηντάρης με ένα ωραίο ποδήλατο κούρσα το οποίο είχε σκασμένο πίσω λάστιχο. Πάνω που σκέφτομαι να τον ρωτήσω αν θέλει βοήθεια, έχοντας στο μυαλό μου να του φτιάξω το λάστιχο σύμφωνα με την τελευταία μου ανακάλυψη - με super glue που είχα μαζί μου, τον βλέπω ατάραχο και ακούραστο, ούτε καν να ψάχνει για σκιά, να βγάζει τροχό, λάστιχο και σαμπρέλα σε δευτερόλεπτα και να ξεκινά μόνος του την επισκευή. Η όλη σκηνή ήταν τόσο αρμονική καθώς τα έκανε όλα αυτά αβίαστα σαν να έπινε νερό που δεν θέλησα να την χαλάσω. Πως γουστάρω αυτούς τους τύπους δε λέγεται. Η σχέση με τα δικά μας γιδογερόντια των ΔΕΚΟ είναι αυτή του αεροπλάνου με το πατημένο σύκο.

Συνεχίζω Δυτικά και όχι παραθαλάσσια για να γλιτώσω κίνηση αλλά να δω και το βουνό με την ευκαιρία. Που να ήξερα πόσο σοφή επιλογή ήταν αυτή. Δεν αργώ να βρεθώ στον DN7 και πως να τον περιγράψω...Τι θα θέλατε από ένα δρόμο; Καλή άσφαλτο; Καλοσχεδιασμένα στροφιλίκια; Χαμηλή ως καθόλου κίνηση; Πυκνόφυτο δάσος; Σύνδεση με χωματόδρομους; Λίμνες; Ρυάκια; Ε, αυτός τα έχει ΟΛΑ. Αν η φυλακή είναι να οδηγώ εκεί όλη μέρα τότε κάνω φόνο αμέσως. Κάποια στιγμή σταματώ για λίγες φωτογραφίες (βίντεο στο τέλος).

Λίγο πιο κάτω, βλέπω μια ταμπέλα προς μια λίμνη η οποία οδηγεί σε χωματόδρομο. Ε, δεν θα μπορούσα να την αγνοήσω. Μετά από δύο χιλιόμετρα κατηφορικού χωματόδρομου φτάνω στο τέλος του, αφήνω το iron horse να βοσκήσει,

και περπατώντας λίγα μέτρα βλέπω μπροστά μου αυτό το ποίημα:

Ο ήλιος δεν βοήθησε την φωτογραφία αλλά πραγματικά η λίμνη Avellan είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Ήμουν εκεί εγώ, άλλες δυο ψυχές απέναντι και η ησυχία. Απόλαυση. (Βίντεο στο τέλος)

Ανεβαίνω ξανά τον χωματόδρομο και συνεχίζω Νοτιοδυτικά στον DN7. Η απόλαυση που περιέγραψα πριν αμείωτη μέχρι να φτάσω Frejus οπότε πέφτω πάλι στην κίνηση. Υπήρχαν κομμάτια του παραλιακού δρόμου που προσπερνούσα ακίνητα αυτοκίνητα για χιλιόμετρα. Με αρκετή ζέστη και κίνηση φτάνω κάποια στιγμή στο Saint Tropez. Ο καυτός ήλιος έκανε τα 2 ευρώ που έδωσα για μια γρανίτα να φαίνονται σαν την καλύτερη επένδυση έβερ:

Πλάκα είχαν τα δυο κότερα που είχαν πιάσει κουβέντα στη μαρίνα:

Και ως συνήθως, ο μόνος με Ελληνικές πινακίδες:

Στο δρόμο της επιστροφής για Νίκαια, λίγο πριν το Frejus, πέτυχα ένα πάρκο με Monster Trucks. Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω στη Γαλλία ήταν αυτή η Αμερικανιά. Μάλιστα ήμουν τυχερός γιατί μόλις σταματώ για φωτογραφίες βγαίνει ένα Monster Truck να παρκάρει έξω για επίδειξη στους διερχομένους:

Βέβαια και το μοντέλο για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή δεν έχασε ευκαιρία:

Αυτή αλλά και οι προηγούμενες ομορφιές, μαζί με άλλες βρίσκονται στο παρακάτω βίντεο:

Τα υπόλοιπα στο επόμενο...

Italy - France 2019 - part 3

1st of August began quite cloudy. Not the best conditions to enjoy Cote d' Azur but fine for me since I would be able to ride from Nice to Monaco without the torturing summer sun that turns the helmet to an oven and makes the washing machine your best friend. I knew that this kinda hazy day would ruin my pictures but I wouldn't shed a tear, enjoying the route is top priority, Instagram can go to hell. Unfortunately traffic didn't allow much space for joy though the route is quite scenic crossing great places (with great properties).

Have a taste with these mediocre but kinda indicative pictures:

Despite the absolute absence of proper gear and weather conditions it's not hard to see how beautiful this part of South France is and how untouchable its real estate is.

I reached Monaco with high expectations being eager to finally visit the place I've been watching since I was a kid due to its Grand Prix and drive the same roads, not on the same pace obviously, but the (partially expected) extra heavy traffic didn't allow much margin for joy actually not any at all. I got an idea driving around this tiny state for a while and its tunnels that make the mountain look like Swiss cheese and drove away kinda disappointed. On my way back to Nice I stopped at a couple of places I missed before.

Like this one:

Here's the ride:

As I was spending my days at this west suburb of Nice, I was thinking how it would look to other people the fact that I was staying literally a few steps away from the sea and never felt like taking a dip. The reason was that this specific beach (unlike the main one at Nice) was very shallow and swimmers were not allowed to go further than a few meters from the coast due to intense water sports activity. Ideal for families with small kids but not for me. I was smiling only by thinking that this would be a side way to describe how nice the sea is at my home:

"Is the sea nice where you live?"

"Well...I spent a whole week living by the sea west of Nice and never felt like swimming there" 

As spoiled as it gets sea wise. On the positive side, I really like that while walking Promenande des Angles and other places in the city I couldn't see any sign of the massacre that took place there a few years ago. You could only see the security guys at big malls alerted but not overacting in any case. Of course a local has so much more to say on this than me. All these things came to my mind as I was staring at family pictures of my host, flooded by extra cute smiley kids. As if they had a "Best French smile 2019" contest. Don't expect pictures, I'm too discreet therefore didn't take any, but more than happy they didn't loose their smile and hope they never will.

Stay tuned, trip's not over yet.   

Ιταλία - Γαλλία μέρος 3ο

Η πρώτη του Αυγούστου ξημέρωσε αρκετά συννεφιασμένη, όχι και ό,τι καλύτερο για όσους σκόπευαν να απολαύσουν τις χάρες της Κυανής Ακτής αλλά μάλλον θετικό για μένα που σκόπευα να πάω από τη Νίκαια στο Μονακό και έτσι θα γλίτωνα τον βασανιστικό ήλιο του καλοκαιριού που κάνει το κράνος φούρνο και το πλυντήριο τον καλύτερό σου φίλο. Βέβαια ήξερα ότι η θολή αυτή μέρα θα μου σκότωνε τις φωτογραφίες αλλά δεν θα έκλαιγα κιόλας. Η οδηγική απόλαυση πάνω απ' όλα, το Instagram ας κλείσει. Δυστυχώς η κίνηση δεν άφησε και πολλά περιθώρια για το πρώτο, αν και η διαδρομή είναι ωραία διασχίζοντας αξιοζήλευτα μέρη (και περιουσίες).

Πάρτε μια γεύση στις παρακάτω μέτριες αλλά ενδεικτικές εικόνες:

Παρά την πλήρη απουσία φωτογραφικού εξοπλισμού και τις μέτριες καιρικές συνθήκες δεν δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί τι υπάρχει σε αυτό το κομμάτι του Γαλλικού Νότου και τι αξία έχουν αυτά τα παράκτια ακίνητα.

Στο Μονακό έφτασα με μεγάλες προσδοκίες να επισκεφθώ επιτέλους το μέρος που από παιδάκι έβλεπα λόγω του τοπικού Γκραν Πρι και να οδηγήσω και εγώ σε στους ίδιους δρόμους, όχι βέβαια στους ίδιους ρυθμούς, όμως η (εν μέρει αναμενόμενη) πολύ βαριά κίνηση δεν άφησε πολλά περιθώρια απόλαυσης - μάλλον κανένα. Πήρα μια γεύση οδηγώντας μέσα στο κρατίδιο και τα τούνελ του που κάνουν το βουνό σουρωτήρι και έφυγα κάπως ξενερωμένος. Στο γυρισμό προς Νίκαια σταμάτησα σε 1-2 μέρη που μου ξέφυγαν πριν για λίγες φωτογραφίες όπως αυτή:

Να και το βίντεο σχετικό βίντεο:

Καθώς πέρναγα τον καιρό μου μένοντας σε αυτό το Δυτικό προάστιο της Νίκαιας σκεφτόμουν τι εντύπωση θα έκανε σε άλλους το γεγονός ότι έμενα κυριολεκτικά λίγα βήματα από την θάλασσα αλλά δεν αισθανόμουν την ανάγκη να βουτήξω. Ο λόγος ήταν ότι η συγκεκριμένη παραλία (σε αντίθεση με αυτή μπροστά στην πόλη της Νίκαιας) ήταν εξαιρετικά ρηχή και οι λουόμενοι δεν επιτρεπόταν να προχωρήσουν πέρα από λίγα μέτρα από την ακτή διότι εκεί φιλοξενούνταν διάφορα θαλάσσια σπορ. Ιδανικό για οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά όχι για μένα. Χαμογελούσα έτσι στην σκέψη πως αυτός θα ήταν ένας έμμεσος τρόπος να περιγράψω την θάλασσα στο σπίτι μου. "Είναι ωραία η θάλασσα εκεί που μένεις;" "Κοίτα...ήμουν μια βδομάδα έξω από τη Νίκαια και δεν βούτηξα ούτε μία μέρα". As spoiled sea wise as it gets που θα λέγαμε στα Ελληνικά. Περπατώντας πάντως στην Promenande des Angles δίπλα στη θάλασσα και γενικότερα στην πόλη χάρηκα που δεν είναι ανιχνεύσιμο κάποιο αποτύπωμα του μακελειού που προηγήθηκε εκεί λίγα χρόνια πριν. Μόνο στους άνδρες ασφαλείας των μεγάλων εμπορικών κέντρων φαινόταν μια εγρήγορση χωρίς όμως υπερβολές. Αυτά με τη ματιά ενός επισκέπτη, προφανώς ένας ντόπιος έχει περισσότερα να πει γι αυτό. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς έβλεπα στο σπίτι οικογενειακές φωτογραφίες της οικοδέσποινάς μου, γεμάτες με υπέροχες χαμογελαστές φατσούλες παιδιών. Λες και διαγωνίζονταν για το "Καλύτερο Γαλλικό χαμόγελο 2019". Μην περιμένετε φωτογραφίες, είμαι πολύ διακριτικός για να κάνω κάτι τέτοιο, χαίρομαι όμως που δεν το έχασαν το χαμόγελο και μακάρι να μην το χάσουν ποτέ τους. 

Έπεται συνέχεια...

Ιταλία - Γαλλία μέρος 2ο

Ηλιοβασίλεμα σαν αυτό:

και ξημέρωμα σαν αυτό:

μπορείς να απολαύσεις μόνο από πλοίο. Αυτά τα χόρτασα 2 μέρες πριν στον Πατραϊκό κόλπο και την Αδριατική αντίστοιχα. 

Τώρα με περιμένει πρωινό εδώ:

Νοστιμότατο, δυστυχώς όμως την ίδια άποψη είχαν και οι σφίγγες που δεν με άφησαν να το απολαύσω όπως θα ήθελα, πόσο δε μάλλον να το φωτογραφίσω ερήμην τους.

Ξεκινώ νωρίς το πρωί για Νίκαια αν και δεν ήμουν μακρυά από τα σύνορα με τη Γαλλία όμως περίμενα κίνηση στο δρόμο οπότε είπα να έχω χρόνο μιας και είχα αυστηρό ραντεβού. Η πρώτη κίνηση που βρήκα ήταν μετά από μόλις λίγες στροφές αλλά στο βουνό που βρισκόμουν δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από το ντόπιο κοπάδι που έκανε την πρωινή του βόλτα (δείτε βίντεο παρακάτω). Τα επόμενα χιλιόμετρα ήταν απολαυστικά με ωραία βουνίσια στροφιλίκια και δενδροσκέπαστους δρόμους:

Όλα καλά μέχρι που έφτασα κοντά στη θάλασσα και συνάντησα την (δυστυχώς λίγο χειρότερη του αναμενομένου) βαριά τουριστική κίνηση. Όχι πως περίμενα να περάσω Σαν Ρέμο και Βεντιμίλια με τελικές τέλη Ιούλη αλλά λέμε τώρα. Ουρά και στα Γαλλικά σύνορα αλλά ευτυχώς δεν άργησα ιδιαίτερα να τα περάσω. Βλέποντας πως μάλλον θα αργήσω στο ραντεβού μου στη Νίκαια αρχίζω να οδηγώ πιο "Ελληνικά" πράγμα που δεν μου αρέσει αφού δεν μου είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό να περνάω τις πλαϊνές τσάντες με ανοχές τσιγαρόχαρτου από τους καθρέφτες των αυτοκινήτων για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα.

Δείτε κομμάτια της διαδρομής στο βίντεο:

Κάπως έτσι κατάφερα να φτάσω στη Νίκαια, αγχωτικά αλλά όχι πολύ αργά ευτυχώς. Η γλυκύτατη Κατρίν, οικοδέσποινά μου, είχε ειδοποιήσει το φίλο της Στεφάν να την πάει στην πτήση της ώστε να έχει χρόνο για να με περιμένει να έρθω πρώτα. Δεν θα μπορούσα να τύχω εξυπηρετικότερης υποδοχής και από τους δύο. Μέχρι και διάγραμμα με τα ενδιαφέροντα σημεία της γύρω περιοχής μου είχαν φτιάξει. Βγάλτε το καπέλο στους Γάλλους γιατί οι τρόποι τους δεν είναι απλά μια φήμη του παρελθόντος, είναι ζωντανή κουλτούρα. Αν και ο χρόνος τους πίεζε, δεν έδειξαν σε κανένα σημείο βιασύνη και κοιτούσαν συνεχώς μήπως παρέλειψαν να μου δείξουν κάτι χρήσιμο. Εξίσου γλυκό και βολικό το σπίτι της Κατρίν, μόλις λίγα βήματα από την θάλασσα, το οποίο μου χάριζε καθημερινά αυτή τη θέα:

 Επιτέλους ευκαιρία να χαλαρώσω. Μετά από τα σερί αγχωτικά χιλιόμετρα των προηγουμένων ημερών είχα μπροστά μου τις πρώτες μέρες στις οποίες τον ρυθμό δεν θα τον επέβαλλαν τα απρόοπτα ή προβλέψιμα γεγονότα αλλά οι επιθυμίες μου και μόνο. Μετά από τα απαραίτητα πλην χρονοβόρα (πλύσιμο εμού και του εξοπλισμού μου) πάω στο τοπικό σουπερμάρκετ να αγοράσω τα απαραίτητα. Έτσι είχα την ευκαιρία να μαγειρέψω για πρώτη φορά φρέσκα ζυμαρικά με αγκινάρα:

Αν και ομολογώ πως αυτό που εκτίμησα δεόντως είναι ότι η μπλε Chimay έκανε μόλις 1.5 ευρώ!

Έχοντας μια τέτοια ωραία βάση για εξορμήσεις ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.

Μια βόλτα στη μαρίνα κοντά στο σπίτι μου χάρισε εικόνες σαν αυτή:

Την επόμενη μέρα, σειρά είχε προφανώς μια βόλτα προς το κέντρο της Νίκαιας και γύρω από αυτό. Πραγματικά κόσμημα η πόλη και η θέση της. Δεν την περπάτησα όσο της άξιζε αλλά είμαι σίγουρος πως αν το κάνω σε επόμενη επίσκεψη θα ενθουσιαστώ ακόμη περισσότερο.

Η παραλία της είναι υπέροχη ακόμη και για τα υψηλά (Ελληνικά) γούστα μου:

Απλή και όμορφη όπως η Γαλλία: Ούτε πλαστικούρα ούτε μπιτσόμπαρα ούτε γκαγκουριές. Όπως ήμασταν και μεις κάποτε όταν οι Τσίπρες ήταν μπόμπιρες (στην ηλικία - στα υπόλοιπα είναι ακόμη) και δεν είχαν αναπτύξει τις ευτελείς ανάγκες τους. Ανοιχτές εξατμίσεις και αμάξια με ένα σκασμό ντεσιμπέλ είναι τόσο σπάνια που δεν θυμάμαι κανένα. Άλλο ένα απολαυστικό στοιχείο ήταν ότι δεν αισθάνθηκα κάπου συνωστισμό. Στη μέση του καλοκαιριού, δίπλα στην θάλασσα, βρίσκεις να παρκάρεις τη μηχανή σου στις προβλεπόμενες θέσεις σχετικά εύκολα.

Καλή ώρα:

Ανέβηκα στο λόφο που βλέπει την παλιά πόλη και η θέα ήταν αρκετή για να γεμίσεις ένα σκληρό δίσκο με φωτογραφίες. 

Βάζω λίγες εδώ ενδεικτικά:

Αλλά και έξω από το κέντρο όπως π.χ. στο Villefranche sur Mer η ομορφιά περιμένει:

Γύρισα σπίτι χορτάτος από το μπάνιο αισθητικής που έκαναν τα μάτια μου αλλά και ανυπόμονος να δω τα υπόλοιπα πέρα από τα όρια της πόλης.

Τα λέμε στο επόμενο!