Η πρώτη του Αυγούστου ξημέρωσε αρκετά συννεφιασμένη, όχι και ό,τι καλύτερο για όσους σκόπευαν να απολαύσουν τις χάρες της Κυανής Ακτής αλλά μάλλον θετικό για μένα που σκόπευα να πάω από τη Νίκαια στο Μονακό και έτσι θα γλίτωνα τον βασανιστικό ήλιο του καλοκαιριού που κάνει το κράνος φούρνο και το πλυντήριο τον καλύτερό σου φίλο. Βέβαια ήξερα ότι η θολή αυτή μέρα θα μου σκότωνε τις φωτογραφίες αλλά δεν θα έκλαιγα κιόλας. Η οδηγική απόλαυση πάνω απ' όλα, το Instagram ας κλείσει. Δυστυχώς η κίνηση δεν άφησε και πολλά περιθώρια για το πρώτο, αν και η διαδρομή είναι ωραία διασχίζοντας αξιοζήλευτα μέρη (και περιουσίες).
Πάρτε μια γεύση στις παρακάτω μέτριες αλλά ενδεικτικές εικόνες:
Παρά την πλήρη απουσία φωτογραφικού εξοπλισμού και τις μέτριες καιρικές συνθήκες δεν δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί τι υπάρχει σε αυτό το κομμάτι του Γαλλικού Νότου και τι αξία έχουν αυτά τα παράκτια ακίνητα.
Στο Μονακό έφτασα με μεγάλες προσδοκίες να επισκεφθώ επιτέλους το μέρος που από παιδάκι έβλεπα λόγω του τοπικού Γκραν Πρι και να οδηγήσω και εγώ σε στους ίδιους δρόμους, όχι βέβαια στους ίδιους ρυθμούς, όμως η (εν μέρει αναμενόμενη) πολύ βαριά κίνηση δεν άφησε πολλά περιθώρια απόλαυσης - μάλλον κανένα. Πήρα μια γεύση οδηγώντας μέσα στο κρατίδιο και τα τούνελ του που κάνουν το βουνό σουρωτήρι και έφυγα κάπως ξενερωμένος. Στο γυρισμό προς Νίκαια σταμάτησα σε 1-2 μέρη που μου ξέφυγαν πριν για λίγες φωτογραφίες όπως αυτή:
Να και το βίντεο σχετικό βίντεο:
Καθώς πέρναγα τον καιρό μου μένοντας σε αυτό το Δυτικό προάστιο της Νίκαιας σκεφτόμουν τι εντύπωση θα έκανε σε άλλους το γεγονός ότι έμενα κυριολεκτικά λίγα βήματα από την θάλασσα αλλά δεν αισθανόμουν την ανάγκη να βουτήξω. Ο λόγος ήταν ότι η συγκεκριμένη παραλία (σε αντίθεση με αυτή μπροστά στην πόλη της Νίκαιας) ήταν εξαιρετικά ρηχή και οι λουόμενοι δεν επιτρεπόταν να προχωρήσουν πέρα από λίγα μέτρα από την ακτή διότι εκεί φιλοξενούνταν διάφορα θαλάσσια σπορ. Ιδανικό για οικογένειες με μικρά παιδιά αλλά όχι για μένα. Χαμογελούσα έτσι στην σκέψη πως αυτός θα ήταν ένας έμμεσος τρόπος να περιγράψω την θάλασσα στο σπίτι μου. "Είναι ωραία η θάλασσα εκεί που μένεις;" "Κοίτα...ήμουν μια βδομάδα έξω από τη Νίκαια και δεν βούτηξα ούτε μία μέρα". As spoiled sea wise as it gets που θα λέγαμε στα Ελληνικά. Περπατώντας πάντως στην Promenande des Angles δίπλα στη θάλασσα και γενικότερα στην πόλη χάρηκα που δεν είναι ανιχνεύσιμο κάποιο αποτύπωμα του μακελειού που προηγήθηκε εκεί λίγα χρόνια πριν. Μόνο στους άνδρες ασφαλείας των μεγάλων εμπορικών κέντρων φαινόταν μια εγρήγορση χωρίς όμως υπερβολές. Αυτά με τη ματιά ενός επισκέπτη, προφανώς ένας ντόπιος έχει περισσότερα να πει γι αυτό. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς έβλεπα στο σπίτι οικογενειακές φωτογραφίες της οικοδέσποινάς μου, γεμάτες με υπέροχες χαμογελαστές φατσούλες παιδιών. Λες και διαγωνίζονταν για το "Καλύτερο Γαλλικό χαμόγελο 2019". Μην περιμένετε φωτογραφίες, είμαι πολύ διακριτικός για να κάνω κάτι τέτοιο, χαίρομαι όμως που δεν το έχασαν το χαμόγελο και μακάρι να μην το χάσουν ποτέ τους.
Έπεται συνέχεια...
No comments:
Post a Comment