Merkel who?

 

Το παιδάκι που βλέπετε να κρατά την ταμπέλα της "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας" είμαι εγώ. Βλέπεται εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμη η Ανατολική Γερμανία αν και στα τελευταία της, με σημαία παρόμοια της Δυτικής (μόνο το εθνόσημο διέφερε) πράγμα που μας μπέρδευε στις πρόβες που κάναμε για την τελετή λήξης των αγώνων (η εικόνα είναι από την επίσημη τελετή. Προσπερνάω το γιδοπασόκο που έγραψε "ΦΙΛΛΑΝΔΙΑ" στην ταμπέλα της αγαπητής αυτής χώρας και εστιάζω στη μαμά της φινλανδοποίησης της Ευρώπης.

Ενώ εγώ παρήλαυνα όπως με βλέπεται στην εικόνα, η μαντάμ η μέρκελ και ο βλαδίμηρος ήταν στην ίδια χώρα, τη γενέτειρα της πρώτης. Δε νομίζω να απαντήσουν με ειλικρίνεια ποτέ στις επικρίσεις για το τι έκαναν μαζί αυτοί οι δύο, συνεπικουρούμενοι από τα Ρωσικά που μιλά αυτή και τα Γερμανικά που μιλά αυτός, αλλά να μην εκπλησσόμαστε για το γεγονός πως η μέρκελ σήμερα αβαντάρει ουσιαστικά τις πυρηνικές απειλές του κρεμλίνου.

Μιλάμε για τη γυναίκα που δεχόταν να παίρνει δώρα από τον Ερντογάν on camera ενώ αυτός απειλούσε την Ευρώπη (και την απειλεί ακόμη) με μεταναστευτική κρίση όντας μέρος πουτινικών σχεδίων. Η ίδια γυναίκα δε βρήκε λέξη να πει για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Σιγά μην την πιάσουν οι ντροπές τώρα, αυτό απαιτεί θάρρος και αυτοκριτική.

Αυτό που αξίζει να σχολιάσει κάποιος όμως είναι τα ψυχολογικά κουσούρια ορισμένων κοινωνιών. Κατάντησε ολόκληρη Γερμανία να αφήσει το τιμόνι της χώρας της σε μια τύπισσα σαν αυτή για τόσα χρόνια και μάλιστα να τη χειροκροτά ως τη "σοβαρή ήρεμη δύναμη". Με τρομάζει η άποψη των Γερμανών για τη "μαμά" τους, όσο και αν (φαντάζομαι) σήμερα κάποιοι θα έχουν αλλάξει γνώμη. Γιατί αν κάτι τόσο στραβό μπορεί να ριζώσει τόσο γερά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τότε θα επαναληφθεί κάποια στιγμή.

Είναι αηδιαστικό να σκεφτεί κανείς ότι ολόκληρο Γερμανικό σύστημα έχτισε την οικονομική του άνθηση στο φτηνό αέριο του αλήτη ρώσου και σα να μην έφτανε αυτό κουνούσε και το δάχτυλο στους (δήθεν) τεμπέληδες του Νότου για το τι είναι ορθό. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα καθυστερούν οι αποστολές οπλισμού στην Ουκρανία ενώ εξακολουθούν υψηλόβαθμοι του Γερμανικού Ναυτικού να αβαντάρουν το ρώσο. Πόσα ρούβλια πήρανε όλοι αυτοί; Και από πόσα ρούβλια και πάνω αξίζει να γίνεις ένας καραγκιόζης που κονομά πουλώντας όπλα στον Έλληνα αφήνοντάς τον ξεβράκωτο απέναντι στον Τούρκο για να του ξαναπουλήσεις όπλα και μετά να τον κατηγορείς για τα οικονομικά του ενώ εσύ δε χρειάζεται να δώσεις φράγκο για άμυνα;

(προφανώς δεν υπονοώ πως οι αμυντικές δαπάνες ήταν η μόνη αιτία της Ελληνικής κρίσης)

Η εικόνα αυτή αδικεί τους Γερμανούς που είχα την τύχη να γνωρίσω στα ταξίδια μου, άνθρωποι αξιόπιστοι και θετικοί στην πλειοψηφία τους. Άλλωστε σήμερα μπορεί να έχω περισσότερους φίλους εκεί παρά εδώ. Όμως πρέπει να ψαχτούν ψυχολογικά για το πως έγιναν φιλικό οικοσύστημα της ρώσικης διαφθοράς σε βαθμό μεγαλύτερο από κάθε άλλον. Τόσοι και τόσοι τους έλεγαν να μην προχωρήσουν στο Nord Stream 2 και η "μαμά" τους έσκισε τα ρούχα της να ολοκληρώσει τη σύνδεσή του λίγο πριν φύγει. Δείτε σήμερα τον αγωγό τρύπιο και πηγαίντε στον καθρέπτη σας να κουβεντιάσετε με τον εαυτό σας.

Στο μεταξύ η Ελλάδα πήρε το μάθημά της, έχει αλλάξει επίπεδο σε βαθμό που έγινε role model ακόμη και για τη Γερμανία σε ορισμένα θέματα (π.χ. διαδικασία εμβολιασμών) και ήδη έχει γίνει μικρό Ισραήλ της περιοχής. Θα γίνει και κανονικό Ισραήλ αν αποφύγουμε το ατύχημα στις επόμενες εκλογές. Βοήθησε πολύ το γεγονός ότι δεν επαναπαυτήκαμε στις δάφνες μας. Ότι π.χ. "φτιάχνουμε τα καλύτερα αυτοκίνητα" ή ότι "πουλάμε τα καλύτερα όπλα" ή πως "έχουμε τη μεγαλύτερη οικονομία" κλπ. 😉

Προφανώς δεν είναι απλά ένα Γερμανικό πρόβλημα όλο αυτό. Τι να πει π.χ. κανείς για το χάλι της Ουγγαρίας. Καμαρώνουν για αρχηγό τους μια πουλημένη κοιλιά που απλώνεται. Μήπως το Ιταλικό τσίρκο είναι καλύτερο; 

Έχω χαλάσει ώρες και μέρες από τη ζωούλα μου να βρίζω τους Έλληνες για τις βλακώδεις επιλογές τους στα χρόνια της κρίσης και τα παραπάνω τα γράφω με το δικαίωμα που μου αυτή η στοιχειώδη έστω αντικειμενικότητα - κάθε άλλο παρά ευχάριστο μου είναι να σηκώνω το δάχτυλο. Στο τέλος της ημέρας όμως, οφείλω να πω πως μια χαρά ευελιξία έδειξαν έστω και καθυστερημένα οι Έλληνες. Σήμερα βρίσκεις ακόμη και πρώην πρασινοφρουρό που θα ψηφίσει Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές. Οι μερκελοφρουροί δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει πόσα Ουκρανάκια κόστισε η χλιδή τους.

Δέκα χρόνια πριν...

...η Yulia από τη Σιβηρία περπατά με τα όρθια χιλιόμετρα των ποδιών της την Αθήνα για πρώτη φορά. Μοιραζόμαστε το μίσος για τον πούτιν και κάποια αγάπη (για μας όχι τον πούτιν). Τη θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει "αυτός μια μέρα θα μας πάρει τα διαβατήρια να μην μπορούμε να φύγουμε".

Περπατώντας μια πουτινόπληκτη γειτονιά των νοτίων προαστίων της λέω πως εδώ έχουμε πολλούς Ρώσσους. Δε θα ξεχάσω το απολογητικό της βλέμμα όταν με ρώτησε "και τι γνώμη έχετε γι αυτούς;" Δεν θυμάμαι τι της απάντησα ακριβώς. Ίσως δεν έχει και πολύ σημασία τι απαντάς σε δύο πράσινα μελαγχολικά μάτια στο ρετιρέ των αγαλμάτινων ποδιών τους. 

Προσπαθώ πάντα να βρω φως στο έρεβος και ο κοντοστούπης του κρεμλίνου με την επιστράτευση της απελπισίας του μου έφερε άθελά του αυτές τις μνήμες. Που να ήξερε η Yulia που θα μας έφερνε το καθεστώς αυτό 10 χρόνια μετά. Ή μάλλον ήξερε γι αυτό έψαχνε να κάνει την τύχη της στο εξωτερικό.

Λίγα χρόνια αργότερα μια άλλη Yulia, μισή Γερμανίδα που της άρεσε να τη φωνάζουν Julia, είχε πιο απαλή προσέγγιση για τον πούτιν. Ή μάλλον τον ψιλογούσταρε κιόλας αλλά για να μη με ξενερώσει μου είπε "ε, τι να κάνουμε, αυτός είναι ο πρόεδρός μας". Όπου μισή Γερμανίδα βάλτε μισή Μερκελίδα αλλιώς δεν θα απάνταγε έτσι στην ερώτησή μου "τόσα χρόνια με αυτό το μαλάκα δε βαρεθήκατε;" Επέμενε πάντως πως πρέπει να γράψω την αυτοβιογραφία μου αφού είμαι "ολόκληρος πλανήτης". 

Μέχρι σήμερα έχω αντισταθεί σε αυτή την προτροπή θεωρώντας τη απλώς μαλαγανιά μιας καθηγήτριας Φιλοσοφικής της Αγ. Πετρούπολης η οποία προσπαθούσε να με ευχαριστήσει για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε εκδρομικά στα ορεινά της Αττικής και τις ακόμη καλύτερες νύχτες στα παράλιά της όπου μάλιστα αυτές οι προσπάθειές της ήταν παραπάνω από επιτυχείς.

Κοιτώντας πίσω βρίσκω υλικό για να γράψω ακόμη και χωρίς να κοιτάω το χάρτη των ταξιδιών μου:

Δε βλέπω να πείθομαι εύκολα όμως πως όλο αυτό θα το κάνω βιβλίο που να αξίζει να διαβαστεί. Βέβαια ούτε εγώ διαβάζω βιβλία...Τελικά διαβάζει κανείς βιβλία σήμερα;

Μπορεί και να λέω απλά δικαιολογίες. Άλλωστε αν ξεκινάγαμε κάτι μόνο με τη βεβαιότητα της επιτυχίας δε θα κάναμε τίποτα. Πολλά από τα ταξίδια που έκανα είχαν δυσκολίες που αν τις ήξερα από πριν δεν θα τα ξεκίναγα καν και όμως όχι απλά δε μετανιώνω για κανένα αλλά χαίρομαι που δεν ήξερα από πριν τι με περίμενε σε μερικά από αυτά.

Φοβάμαι όμως πως το βασικό που με αποτρέπει είναι το ότι αμφιβάλλω αν θέλω να επισκεφθώ όλες μου τις μνήμες. Γιατί κάποιες από αυτές απλά θα μου υπογράμμιζαν το μάταιο της ανθρωπότητας και ο πόλεμος σήμερα το έχει ήδη κάνει αυτό με το παραπάνω.

Εξελισσόμαστε (τεχνολογικά κυρίως παρά ως προσωπικότητες) μόνο για να φτάσουμε στο επόμενο πλατώ παρακμής και να φάμε τα μούτρα μας πάλι. Και ναι μεν η τεχνολογική εξέλιξη είναι παραπάνω από απολαυστική (για μένα, όχι για τους σύγχρονους Λουδίτες) η απουσία όμως αντίστοιχης εξέλιξης στο υπόλοιπο κομμάτι είναι πιο βαρετή από ομιλία Φώτη Φανούρη Κουβέλη. Τα ίδια θα συμβαίνουν όσο οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Σοφότεροι εμού το έχουν αναλύσει από τα αρχαία χρόνια (Θουκυδίδης) ως τα πιο πρόσφατα (Hegel) - λόγια αμφοτέρων έχω επικαλεστεί εδώ.

Ας ευχηθούμε οι Ουκρανοί μετά τη νίκη τους να σπάσουν το φαύλο αυτό κύκλο της ανθρώπινης ιστορίας και να αποτελέσουν ιστορικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Από ηρωικοί μαχητές σήμερα δηλαδή, να μην καταντήσουν μετά από ειρηνικές δεκαετίες πλούτου να ασχολούνται με τα δικαιώματα της μπλε πεταλούδας που γεννήθηκε με το ένα φτερό λίγο πιο σκούρο από το άλλο και άρα θα πρέπει το κράτος επιχορηγούμενο από την ΕΕ να της τα βάψει ομοιόμορφα για να μην χάσει η κυβέρνηση τις επόμενες εκλογές.

Υ.Γ. Σόρρυ που το κείμενο είναι χωρίς φωτό, το ξέρω ότι θα του κοστίσει κλικ και αντί για 25 θα πάρει 19 αλλά όταν κλείνει ένα κεφάλαιο σβήνω και τις φωτογραφίες του ώστε το επόμενο να ξεκινήσει από λευκό χαρτί. Γιατί το επόμενο δε σου φταίει σε τίποτα. Κάπως έτσι και η Yulia και η Julia βρήκαν τις υπόλοιπες με shift+delete . 

11/9

 

Δεν ξεχνιέται αυτή η μέρα ακόμη και να ήθελα που δεν θέλω. Εκείνο τον καιρό τελείωνα τη θητεία μου. Βρισκόμενος σε "άδεια απολύσεως" έχοντας κολλήσει στο τέλος ότι άδειες είχα και δεν είχα, είμαι έξω για καφέ όταν με παίρνει μια φίλη και μου λέει "ρε συ λένε πως έπεσε ένα αεροπλάνο πάνω σε ένα ουρανοξύστη στην Αμερική". Μέχρι να τη ρωτήσω τι και πως μου λέει "τώρα λένε πως έπεσε και άλλο ένα". Εκεί το έριξα στην πλάκα αβέβαιος αν με δουλεύει ή αν έχει πιεί ή βλέπει αρβύλα news αλλά δυστυχώς όπως ξέρουμε κάπως έτσι έγινε. 

Γυρνώντας στη μονάδα μου να πάρω το χαρτί απολύσεως ο κόκκινος συναγερμός την είχε κάνει αγνώριστη κυριολεκτικά. Στην πύλη είχαν βάλει όγκους από τσιμέντο που σε ανάγκαζαν σε ζικ ζαγκ, στην ουρά για να μπω έψαξαν το αυτοκίνητό μου με καθρέπτη από κάτω, στο διοικητήριο απαγορευόταν να παρκάρει οποιοδήποτε όχημα ενώ είχαν τεθεί σε λειτουργία σκοπιές που είχαν να φυλαχθούν ο θεός ξέρει από πότε.

Είναι και κάτι άλλο όμως που δεν ξεχνιέται: το γεγονός πως η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό πανηγύριζε. Θυμάμαι ακόμη και (πρώην) φίλους, μετριοπαθείς και καλοπροαίρετους κατά τα άλλα, να χαμογελούν. Θυμάμαι Αμερικάνους να παίζουν live στην Αθήνα και σχεδόν να γιουχάρονται κάνοντας αναφορά στο γεγονός. 

 Προφανώς η Ελλάδα σήμερα είναι πλέον σε καλύτερη κατάσταση πράγμα που αντανακλάται και στην πολιτική της ηγεσία. Ιδιαίτερα μετά την Ουκρανική αντίσταση έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο αφήνοντας τα ορίτζιναλ ρωσοψέκια να παίζουν αυτό το ρόλο καθώς οι μεσαίοι πολίτες έχουν καταλάβει πλέον τι παίζεται σε καλό βαθμό (όχι πλήρως φυσικά αλλά αρκετά). Να μην ξεχνάμε όμως πως βάψαμε και εμείς τα χέρια μας με Ουκρανικό (και όχι μόνο) αίμα ανοίγοντας τα πόδια για τόσα χρόνια στη ρώσικη προπαγάνδα. Όπως και ο Γερμανός που κράτησε στο τιμόνι της χώρας του μια ΣΤΑΖΙτισα για τόσα πολλά χρόνια, ο Άγγλος που άκουσε τη Βασίλισσά του και βγήκε εκτός ΕΕ κάνοντας το χατίρι του βλαδίμηρου, ο Κύπριος με παπαδόπουλους και καταστρόφιες κ.ο.κ.

Να μην ξεχνάμε λοιπόν πως όταν περισσεύουν οι δημοσιογράφοι που βλέπουν "γεράκια του ΝΑΤΟ" και "Ναζί Αζωφίτες" αλλά αντίθετα λιγοστοί εντοπίζουν τα γεράκια του πούτιν και τους Ναζί Wagner, αυτή η ανισορροπία και είναι ανήθικη και κάποια στιγμή θα στάξει αίμα. Το ότι έτυχε σήμερα το αίμα να μην είναι δικό μας είναι καθαρά θέμα κωλοφαρδίας. Βλέπεις η Ιστορία μπορεί να είναι μεγάλη καριόλα. Αντί να πέφτει στο μέτωπο ο Ιβανόπληκτος δούλος ή ο Γερμανοχαλβάς μερκελογλύφτης, πεθαίνει το 18χρονο Ουκρανάκι που έκανε το λάθος να αντιστέκεται αντί να δώσει κώλο στον αλήτη, όπως προτείνουν και σε μας τόσο καιρό τα τσουτσέκια της FSB να κάνουμε με τον πούστιν και τον ταγίπ.

Ποτέ ξανά.

Fancy a scenic ride by the sea peppered with some Urbex?

 

---

Well, I got you covered for the whole spectrum from beauty to ugliness on this one 🙂

Wear your helmet and follow me on my most travelled but also my most favourite route or at least one of them. I had more than many so far so it's hard to tell the sole best one but riding from Athens to Sounio is guarantee money back hard to beat.

A wonderful day with super bright sunshine and a crystal clear blue sky escorts me as I ride and enhances the heavenly feeling as I leave the city behind and start enjoying the winding coastal rode. Countless corners around also countless swimming bays on the way. In case you're not a biker I have a few photos to show you how things look at an angle at those tight bends:

As attractive this road can be in the absence of heavy traffic never test the limits of your bike there cause you can become roadkill in no time. See a close call I had there many years ago recorded by a friend of mine who was following me:

Yep, that old lady just decided to casually cross a road with a double unbroken line in the middle of a blind corner as she had just finished swimming...

Fast forward now, no drama this time so here you can enjoy the whole route with my original music plus some view to the sea from Sounio at the end:

The only problem with a road like this (except stupid drivers) is that you have to leave so many places without stopping for pictures otherwise you will never make it to your destination unless you're fine with telling your friends that it took you 3 days to do 65 km.

Here's a short stop at Varkiza:

One more halfway:

It's impressive how easy it is around Sounio to find spots with a handful of swimming bays dead easy walking distance.

Here's just one of them:

I take the following path curious where it leads to:

It ends at what looks like a dead end:

However, on the left there's this hidden trail that I follow:

Which leads to this lovely little beach:

Makes sense to me now why locals don't take so much care in maintaining this trail 😉

As I head for the cape of Sounio itself I stop at one of ma favourite spots to picture the bay where Aegeon beach hotel is:

The above is among my favourite bays and as you can see it's not only me. The number of yachts docked speaks for itself.

Sounio is a well known masterpiece and it's not the first time I show you around but every single one is worth sharing undoubtedly. I'd better let the pictures do the talking:

Here is yours truly, at a rare moment of picturing myself, profoundly excited to be around though it's my Nth here:

And since Sounio is like the gift that keeps on giving let me share with you some more:

You had one too many of the beauty? Maybe it's time to meet the beast then. Let's go Urbex 🙂

The following one is the abandoned hotel Belvedere:

It must be 30 years now that it is closed, I have no memories of it being open but I do remember that when it wasn't fenced it was the heaven of an Urbexer. You could even find the notebook of the barman on the bar! Insanely beautiful property but left untouched ever since. Now it's all fenced around. I guess you can climb if you really want to but I have other priorities at the moment so let's move on.

Next to it is the relics of what used to be a police station and behind it you can see a rare case of an abandoned Greek Orthodox church:

Time to leave the neglected Belvedere behind and ride the iron horse for some more:

It doesn't take long at all to meet some more abandoned relics of tourism:

I leave the bike in the only shade available to check this thing out:

As you can see part of its view is what we saw before (you can see the church):

Obvious signs of visits from guys with spray cans:

In its primal glory this lady statue was welcoming the guests:

Now it's the last thing you'd like to book:

Here's one more picture from upstairs where you can see a few ruins we saw before:

Right behind it is its brother in loneliness. Same case, same shit:

Isn't it a pity to be like this with such view?

The absolute contrast - see what's behind me as I took the above picture:

I get a feeling I might have spoiled the sweetness of the first pictures a bit too much with all this ugliness so here's the last one for this time - an abandoned house a few kms later:

Rather odd to see it in this shape as it could be effortlessly cute if one was taking care of it. Let's have a closer look:

Looking as its interior I get a feeling I might be one the last lucky ones to experience it before the roof collapses:

However, the view of that thing is priceless. Have a look:

In case you wonder what you see on the top of that hill in the distance is the temple of Poseidon at Sounio. Makes such a contrast with this mess:

Hope you enjoyed the ride, I surely did and hope to see you on the next one.

Take care!