...η Yulia από τη Σιβηρία περπατά με τα όρθια χιλιόμετρα των ποδιών της την Αθήνα για πρώτη φορά. Μοιραζόμαστε το μίσος για τον πούτιν και κάποια αγάπη (για μας όχι τον πούτιν). Τη θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει "αυτός μια μέρα θα μας πάρει τα διαβατήρια να μην μπορούμε να φύγουμε".
Περπατώντας μια πουτινόπληκτη γειτονιά των νοτίων προαστίων της λέω πως εδώ έχουμε πολλούς Ρώσσους. Δε θα ξεχάσω το απολογητικό της βλέμμα όταν με ρώτησε "και τι γνώμη έχετε γι αυτούς;" Δεν θυμάμαι τι της απάντησα ακριβώς. Ίσως δεν έχει και πολύ σημασία τι απαντάς σε δύο πράσινα μελαγχολικά μάτια στο ρετιρέ των αγαλμάτινων ποδιών τους.
Προσπαθώ πάντα να βρω φως στο έρεβος και ο κοντοστούπης του κρεμλίνου με την επιστράτευση της απελπισίας του μου έφερε άθελά του αυτές τις μνήμες. Που να ήξερε η Yulia που θα μας έφερνε το καθεστώς αυτό 10 χρόνια μετά. Ή μάλλον ήξερε γι αυτό έψαχνε να κάνει την τύχη της στο εξωτερικό.
Λίγα χρόνια αργότερα μια άλλη Yulia, μισή Γερμανίδα που της άρεσε να τη φωνάζουν Julia, είχε πιο απαλή προσέγγιση για τον πούτιν. Ή μάλλον τον ψιλογούσταρε κιόλας αλλά για να μη με ξενερώσει μου είπε "ε, τι να κάνουμε, αυτός είναι ο πρόεδρός μας". Όπου μισή Γερμανίδα βάλτε μισή Μερκελίδα αλλιώς δεν θα απάνταγε έτσι στην ερώτησή μου "τόσα χρόνια με αυτό το μαλάκα δε βαρεθήκατε;" Επέμενε πάντως πως πρέπει να γράψω την αυτοβιογραφία μου αφού είμαι "ολόκληρος πλανήτης".
Μέχρι σήμερα έχω αντισταθεί σε αυτή την προτροπή θεωρώντας τη απλώς μαλαγανιά μιας καθηγήτριας Φιλοσοφικής της Αγ. Πετρούπολης η οποία προσπαθούσε να με ευχαριστήσει για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε εκδρομικά στα ορεινά της Αττικής και τις ακόμη καλύτερες νύχτες στα παράλιά της όπου μάλιστα αυτές οι προσπάθειές της ήταν παραπάνω από επιτυχείς.
Κοιτώντας πίσω βρίσκω υλικό για να γράψω ακόμη και χωρίς να κοιτάω το χάρτη των ταξιδιών μου:
Δε βλέπω να πείθομαι εύκολα όμως πως όλο αυτό θα το κάνω βιβλίο που να αξίζει να διαβαστεί. Βέβαια ούτε εγώ διαβάζω βιβλία...Τελικά διαβάζει κανείς βιβλία σήμερα;
Μπορεί και να λέω απλά δικαιολογίες. Άλλωστε αν ξεκινάγαμε κάτι μόνο με τη βεβαιότητα της επιτυχίας δε θα κάναμε τίποτα. Πολλά από τα ταξίδια που έκανα είχαν δυσκολίες που αν τις ήξερα από πριν δεν θα τα ξεκίναγα καν και όμως όχι απλά δε μετανιώνω για κανένα αλλά χαίρομαι που δεν ήξερα από πριν τι με περίμενε σε μερικά από αυτά.
Φοβάμαι όμως πως το βασικό που με αποτρέπει είναι το ότι αμφιβάλλω αν θέλω να επισκεφθώ όλες μου τις μνήμες. Γιατί κάποιες από αυτές απλά θα μου υπογράμμιζαν το μάταιο της ανθρωπότητας και ο πόλεμος σήμερα το έχει ήδη κάνει αυτό με το παραπάνω.
Εξελισσόμαστε (τεχνολογικά κυρίως παρά ως προσωπικότητες) μόνο για να φτάσουμε στο επόμενο πλατώ παρακμής και να φάμε τα μούτρα μας πάλι. Και ναι μεν η τεχνολογική εξέλιξη είναι παραπάνω από απολαυστική (για μένα, όχι για τους σύγχρονους Λουδίτες) η απουσία όμως αντίστοιχης εξέλιξης στο υπόλοιπο κομμάτι είναι πιο βαρετή από ομιλία Φώτη Φανούρη Κουβέλη. Τα ίδια θα συμβαίνουν όσο οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Σοφότεροι εμού το έχουν αναλύσει από τα αρχαία χρόνια (Θουκυδίδης) ως τα πιο πρόσφατα (Hegel) - λόγια αμφοτέρων έχω επικαλεστεί εδώ.
Ας ευχηθούμε οι Ουκρανοί μετά τη νίκη τους να σπάσουν το φαύλο αυτό κύκλο της ανθρώπινης ιστορίας και να αποτελέσουν ιστορικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Από ηρωικοί μαχητές σήμερα δηλαδή, να μην καταντήσουν μετά από ειρηνικές δεκαετίες πλούτου να ασχολούνται με τα δικαιώματα της μπλε πεταλούδας που γεννήθηκε με το ένα φτερό λίγο πιο σκούρο από το άλλο και άρα θα πρέπει το κράτος επιχορηγούμενο από την ΕΕ να της τα βάψει ομοιόμορφα για να μην χάσει η κυβέρνηση τις επόμενες εκλογές.
Υ.Γ. Σόρρυ που το κείμενο είναι χωρίς φωτό, το ξέρω ότι θα του κοστίσει κλικ και αντί για 25 θα πάρει 19 αλλά όταν κλείνει ένα κεφάλαιο σβήνω και τις φωτογραφίες του ώστε το επόμενο να ξεκινήσει από λευκό χαρτί. Γιατί το επόμενο δε σου φταίει σε τίποτα. Κάπως έτσι και η Yulia και η Julia βρήκαν τις υπόλοιπες με shift+delete .
No comments:
Post a Comment