...ή μήπως ο πραγματικός της πλούτος;
Μάλλον και τα δύο.
Ας δούμε μια σχεδόν τυχαία φωτογραφία που τράβηξα νότια του κέντρου:
Στην παραπάνω εικόνα αποτυπώνεται η μοναδική ικανότητα της Αθήνας να σου δίνει αμέτρητα αντικρουόμενα στοιχεία σε μία και μόνη (σχεδόν τυχαία) φωτογραφία. Αυτό φυσικά δεν οφείλεται σε κανένα φωτογραφικό ταλέντο αλλά στην ιδιάζουσα αυτή κατάσταση που χαρακτηρίζει την πόλη αυτή.
Βλέπουμε λοιπόν στο βάθος το λόφο του Φιλοπάππου που χάριζε την υπέροχη αυτή θέα στους αρχαίους ημών, το χριστιανισμό που ήρθε μετά εξ ου και η εκκλησία του Αγ. Νικολάου που βρίσκεται πίσω από αυτό το δημοτικό σχολείο - κουτί (ένα από τα αμέτρητα πανόμοια προκάτ της δεκαετίας του 80), οι πολυκατοικίες τέκνα της αντιπαροχής που τη δεκαετία του 70 έπρεπε να έχουν όλες πράσινες τέντες και συχνά να βρίσκονται αδιάφορου και άσχημου γωνία, ακόμη περισσότερο δε αυτές του 80.
Ανάμεσα όμως σε όλα αυτά, ακόμη και σήμερα στριμώχνονται τα ερείπια μιας προηγούμενης εποχής κατά την οποία κυριαρχούσε το κεραμίδι, η πέτρα και το ξύλο. Και φυσικά η φτώχεια. Το χρέπι που βρίσκεται στο προσκήνιο της παραπάνω εικόνας είναι ένα από αυτά. Το ξύλο σαπίζει, δεν αντέχει άλλο να βαστά τα κεραμίδια, πέφτουν και αυτά και μένουν οι πέτρινοι τοίχοι να αναρωτιόνται "εμείς τι κάνουμε εδώ μόνοι μας;" ώσπου ένας καλός σεισμός από αυτούς που δεν στερείται δυστυχώς η πρωτεύουσα τους ξαπλώνει και αυτούς κάποια στιγμή.
Η Αθήνα, η Ελλάδα γενικότερα, είναι η χαρά του URBEXer. Είναι σα να έριξε κάποιος από τον ουρανό κομμάτια της ιστορίας της χώρας και αυτά τη μετέτρεψαν σε αυτό το ιδιότυπο ανοιχτό μουσείο. Το οποίο είναι μεν συχνά μια οφθαλμορύπανση αλλά την ίδια στιγμή είναι και ένα ανοιχτό βιβλίο ιστορίας. Βέβαια και άλλες πόλεις είναι ανοιχτά μουσεία αλλά λόγω του ότι η ιστορία τους είχε περισσότερη συνέχεια από την δική μας είναι πιο συνεκτικές αισθητικά ακόμη και αν στερούνται το ασύγκριτο ιστορικό βάθος της δικής μας. Όσο κουράζει λοιπόν η Αθήνα άλλο τόσο ενθουσιάζει. Σας θυμίζει κάτι αυτό; 😉
Την Αθήνα προτιμώ να την περπατάω αν και θα μπορούσα να κάνω τις δουλειές μου με τη μηχανή. Εκτός αν το περπάτημα ξεπερνά τα 10 χιλιόμετρα οπότε θα πάρω και κάποιο ΜΜΜ. Σε μία στάση λεωφορείου λοιπόν πέτυχα το παρακάτω νόστιμο γατάκι να περιμένει και αυτό, φαντάζομαι όχι το λεωφορείο:
Δεν ήταν και πολύ ανεκτικό στις φωτογραφίες αλλά μπόρεσα και του τσίμπησα άλλες δύο:
Παραδίπλα πάνω σε αυτό το ζεμπίλι κοιμόταν αυτό το κατάμαυρο γατί:
Επισκέπτες από πόλεις της κεντρικής Ευρώπης εντυπωσιάζονται από τον αριθμό των αδέσποτων στην Αθήνα και δικαιολογημένα γιατί είναι ακόμη υψηλός αν και ευτυχώς γίνονται προσπάθειες πλέον να περιοριστεί. Αφού κατανοώ την έκπληξή τους, τους προτείνω να πάνε Κωνσταντινούπολη ή Μαρακές ώστε να αλλάξουν (υπέρ μας) το μέτρο σύγκρισής τους.
Να περάσετε όλοι όμορφα στις γιορτές και ακόμη καλύτερα στο Νέο Έτος!
No comments:
Post a Comment