Ο Τέμπη ο μόρες

Κάθε φορά που επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα της τραγωδίας των Τεμπών σκέφτομαι διπλά τους συγγενείς των θυμάτων, μία για το προφανές (το πένθος) και άλλη μία για την οδύνη που (φαντάζομαι) τους προκαλεί το γεγονός ότι επιστρέφει στις ειδήσεις τις περισσότερες φορές ως μία ευκαιρία κάποιων κομμάτων να βρουν λόγω ύπαρξης. Να μη σου φτάνει δηλαδή ότι την κόρη ή το γιό σου τον έφαγε ένας μπάρμπας του δημοσίου τον οποίο μάλιστα θα συνεχίσεις να πληρώνεις μέχρι να φύγει και αυτός από αυτόν το μάταιο κόσμο αλλά να βλέπεις και ξετσίπωτα κοράκια να σπεύδουν πάνω σε αυτή την ανείπωτη τραγωδία.

Business as usual. Θα φάμε την ώρα μας αν πρέπει να πάει φυλακή ο Καραμανλής επειδή ένας άχρηστος πασοκόμπαρμπας έβαζε όλο το βράδυ τρένα στην ίδια γραμμή και δεν θα συζητήσουμε ποτέ το τι πραγματικά θα μπορούσε να είχε κάνει ο Καραμανλής στον τομέα του (και οι συναρμόδιοι όπου εμπλέκονται) για να γινόταν η ζωή μας καλύτερη:

Το αίσχος με τα ανορθολογικά τέλη κυκλοφορίας των παλαιότερων οχημάτων έμεινε απαράλλακτο όλα αυτά τα χρόνια. Και αν οι Σπίρτζηδες ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη οι επόμενοι έπρεπε. Ακόμη και αν ήθελαν να συνεχίσουν την τιμωρία των "ρυπογόνων" οχημάτων, το καραγκιοζιλίκι που ισχύει και εκτινάσσει τα τέλη των οχημάτων από 2000κ.εκ. έπρεπε να είχε πάψει με δικαιότερο διαμοιρασμό του οικονομικού βάρους. Λες και ένα παλιό όχημα 1800 κ.εκ. είναι ΟΚ και ξαφνικά 200 κυβικά παραπάνω είναι έγκλημα. Για να μην το πιάσουμε από πλευράς αξίας (αν υποθέσουμε ότι αυτή φορολογούν) γιατί θα γελάσουν και οι νεκροί. Μερσεντές 1.8 λίτρων μια χαρά, Κορεάτικο δίλιτρο πληρώνει την αξία του ετησίως. Μπούρδες που δυστυχώς δεν έγινε ΚΑΜΙΑ απολύτως κίνηση να μαζευτούν έστω.

Το 2019 κάποιος μπορούσε να διαβάσει στον προγραμματισμό του εν λόγω Υπουργείου ότι μεταξύ άλλων συμπεριλαμβανόταν και η μετατροπή συμβατικών οχημάτων σε ηλεκτρικά, δημιουργώντας το απαραίτητο νομικό πλαίσιο. Χαρήκατε τότε; Σίγουρα απογοητευτήκατε μετά. Τι έγινε; Τίποτα. Όσοι έμειναν με οχήματα που πληρώνουν τα παραπάνω "εμπνευσμένα" τέλη έχασαν τη δυνατότητα αυτή και δε βλέπω διάθεση να τους δοθεί στο κοντινό μέλλον.

Η χώρα υποφέρει ακόμη από ηχορύπανση μιας και τα οικονομικά ζόρια δεν έχουν φέρει στους δρόμους της αρκετά ηλεκτρικά οχήματα ακόμη ενώ ο κανιβαλισμός των τενεκέδων που κυκλοφορούν με ανοιχτές εξατμίσεις συνεχίζεται. Αυτό το ζήτημα είναι εντυπωσιακό σε δύο επίπεδα: Το ένα είναι ότι ακόμη και σήμερα που άνθρωποι συσπειρώνονται μέσω των σόσιαλ για το πλέον απίθανο/ανύπαρκτο πρόβλημα, για την ηχορύπανση που έχει κάνει τόσα σπίτια άχρηστα δε κουνιέται ούτε φύλλο. Δεν είναι φοβερό; Άνθρωποι χάνουν τον ύπνο τους, μπαλκόνια έχουν γίνει άχρηστα αφού θες ωτοασπίδες για να κάτσεις αλλά ούτε κουβέντα. Και (εν μέρει ως εκ τούτου) το άλλο επίπεδο είναι η απουσία αστυνόμευσης. Δε θυμάμαι ποτέ, έστω για λίγο, να υπάρξει θέληση πάταξης αυτής της καφρίλας. Κάποτε πριν πολλά χρόνια έγραψαν μια φίλη μου για θόρυβο ένα βράδυ με το παπί της. Της είπα να κορνιζάρει την κλήση γιατί δεν ξέρω κανένα που να έχει πάρει τέτοια και ακόμη και σήμερα δεν έχω συναντήσει άλλον. Πολύ απλά, δεν ήταν και δεν είναι προτεραιότητα της χώρας η ηχορύπανση και ας λένε οι γιατροί ότι προκαλεί κατάθλιψη. Λες και θέλουμε γιατρούς για το προφανές. Καλά να πάθουμε, όσες φορές έχω συζητήσει πχ. την ιδέα ηχομόνωσης της Λ. Συγγρού με κοιτάνε όλοι σαν ούφο. Και αν δεν έχουν πάει στο εξωτερικό να δουν κάτι αντίστοιχο δεν το έχουν δει στην Αττική Οδό; Ή π.χ. έξω από το πολυκλαδικό της Φιλαδέλφειας στη Λ. Κηφισού; Μια κίνηση που θα είχε σώσει τη ζωή τόσων χιλιάδων που ζουν εκατέρωθεν της μεγαλύτερης λεωφόρου της Αθήνας δεν την έχει προωθήσει (για να μην πω σκεφτεί) ΚΑΝΕΙΣ όλα αυτά τα χρόνια.

Μιλώντας για τη Λ. Συγγρού, άλλη μία αστειότητα είναι ότι δε διαθέτει ποδηλατόδρομο ακόμη και σήμερα. Παρά το γεγονός ότι προφανώς δεν είμαι ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος που το σκέφτηκε. Αν το 2023 συζητάμε ακόμη μπας και υλοποιήσουμε ιδέες του 1977 κάτι σημαίνει αυτό για τις προτεραιότητές μας. Μέσα σε αυτές προφανώς δεν ήταν το να μπορεί κάποιος να πάει με το ποδήλατό του από τη θάλασσα στο κέντρο. Ακόμη και σήμερα που συζητιέται ο περίφημος ποδηλατόδρομος που θα φτάνει Σούνιο (αμήν και πότε να γλιτώσουμε από τα ποδήλατα στην παραλιακή), για τη Συγγρού δεν ακούω κάτι. Ελπίζω να μην το βλέπω γιατί θεωρείται αυτονόητο.

Με λίγα λόγια, σπεύδουμε να σκούζουμε (συχνά άστοχα) στα μεγάλα γεγονότα και χάνουμε την εστίαση σε "λεπτομέρειες" που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τις γειτονιές μας αφάνταστα. Έχουμε συμβιβαστεί με τα κουσούρια της πόλης λες και είναι λογικό να κάνεις παρκούρ ανάμεσα σε σκατά κατοικιδίων και ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια αν θες απλά να περπατήσεις ενώ το βράδυ ο ύπνος σου πρέπει να κρέμεται από ένα παπί που για εξάτμιση έχει ένα σωλήνα πιο άδειο και από το κεφάλι του μπάζου που το καβαλάει.  Είναι αδιανόητος ο συμβιβασμός του Έλληνα με όλα αυτά (και ακόμη περισσότερο η συμμετοχή του), του οποίου κατά τα άλλα ο τράχηλος υποτίθεται ζυγό δεν υπομένει. Όπως επίσης είναι θλιβερό (αν μη τι άλλο) να χαθεί η σημερινή ευκαιρία να γίνει κάτι για όλα αυτά γιατί καλύτερη συγκυρία δεν θα βρεθεί στο μέλλον.