Μια δεκαετία πριν επικοινωνούσα συχνά με μια διαδικτυακή φίλη από το Tel Aviv. Απολάμβανα (μεταξύ άλλων) την υπέροχη φωνή της και τα τέλεια Αγγλικά της στο Skype. Κάποια στιγμή μου λέει ότι μόλις πήρε διαζύγιο και σκέφτεται να έρθει στην Ελλάδα να με δει με την ευκαιρία. "You're more than welcome" της έγραψα αλλά ο θεός γελάει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια και έτσι αντί μαζί της πέρασα ένα ολόκληρο χρόνο στα νοσοκομεία και με τους 2 γονείς μου, χάνοντας τελικά τον ένα (τον πατέρα μου) από καρκίνο τα Χριστούγεννα. Χαριτολογώντας (αυτόματη αντίδραση του οργανισμού στις σκοτεινότερες ώρες) είπα μέσα μου "καλύτερα, γλίτωσες τη πιθανότητα να ήταν στη Μοσάντ ο άντρας της και να έκανες παρέα στον πατέρα σου νωρίτερα του αναμενομένου".
Αλλού κουμπώνει με τα σημερινά αυτή η ιστορία όμως και όχι στο πως χαθήκαμε. Θυμάμαι εκείνο τον καιρό να μου λέει πως φοβάται ότι κάποια από τις γειτονικές χώρες (αν όχι όλες μαζί) θα τους κάνει πόλεμο. Από την άνεση του καναπέ μου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) της απάντησα κάτι που δεν (θέλω να) θυμάμαι πόσες λέξεις μου πήρε αλλά συνοψιζόταν στο "έλα μωρέ υπερβολές". Πέρα από το ότι ήθελα να την καθησυχάσω, μέσα στην άγνοια του κλασικού Δυτικού μπέμπη που ήμουν, το πίστευα κιόλας αρκετά τότε.
Κρύβοντας επιμελώς την απογοήτευσή της για την επιδερμική μου προσέγγιση, τόσο που αν δεν μιλούσαμε συχνά για τόσο καιρό δεν θα καταλάβαινα τη διαφορά στη φωνή της, άρχισε να μου περιγράφει το πως ζουν στο Ισραήλ, με λεπτομέρειες που εδώ στη Ρωσόπληκτη ειδησεογραφικά Ελλάδα (για να μην πω Δύση γενικότερα) δεν ξέραμε καν. Γιατί οι ρωσοπετσομένοι δημοσιογράφοι εύκολα έγραφαν και γράφουν για τα "γεράκια του ΝΑΤΟ" αλλά κανείς δεν ενημέρωσε ποτέ τον κόσμο πως στο Ισραήλ τα σπίτια έχουν "safe room". Και όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, λεφτά και χρόνο για "safe room" δε χαλάς αν δεν το χρειάζεσαι όπως π.χ. στους αμπελώνες του Ρήνου.
Λογικό είναι οι άνθρωποι να αλλάζουν απόψεις καθώς μεγαλώνουν, ωριμάζουν και ενημερώνονται. Άλλο τόσο ανατριχιαστικό όμως είναι να ακούς σήμερα σαχλαμάρες για "δικαίωμα των Παλαιστινίων στην άμυνα" ακόμη και μετά από την έσχατη αδιανόητη καφρίλα της Χαμάς. Αφήνω τους επαγγελματίες Ισλαμολάγνους της Αριστεράς που δεν τους ενδιαφέρει η καφρίλα αλλά το από που προέρχεται. Αν είναι Ανατολική τη γουστάρουν. Τέτοιες προκλητικές μπούρδες, σε μειοψηφία έστω, βγαίνουν ακόμη και από ανθρώπους κατά τα άλλα καλοπροαίρετους και έξω από το αριστερό μαντρί. Τι συμβαίνει εκεί;
Κατά τη γνώμη μου δύο πράγματα:
Το πρώτο είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν χρόνο να επανέλθουν στην πραγματικότητα αν έχουν εθιστεί για χρόνια σε λάθος πληροφόρηση. Λίγοι έχουν την ευελιξία και τη δύναμη να παραδεχτούν ότι κατανάλωναν μια ζωή πληρωμένες μαλακίες και ως εκ τούτου πρέπει να εγκαταλείψουν το στρεβλό αφήγημα που αναπαρήγαγαν όλο αυτό τον καιρό.
Το δεύτερο και κατά τη γνώμη μου ανησυχητικότερο είναι ότι ο κλασσικός Δυτικός μπέμπης, μέσα στον κορεσμό της Ειρήνης και του πλούτου του, δεν αισθάνεται πλέον κανένα διακύβευμα, του πολιτιστικού συμπεριλαμβανομένου. Ο Ισραηλινός είναι η απόληξη του Δυτικού τρόπου ζωής. Η κοπέλα που κανιβαλίστηκε με αυτό τον αδιανόητο τρόπο (δεν είναι η μόνη, μιλάω για την πιο viral περίπτωση) αφού είχε κάνει το "έγκλημα" να απολαύσει το τοπικό φεστιβάλ και να το ομορφύνει με την παρουσία της, δεν ήταν αρκετή για να συγκινήσει αυτούς τους μπέμπηδες, ούτε καν τις μπέμπες. Αφού δεν είδαν όλοι αυτοί το τέρας της Ανατολικής καφρίλας να κάνει μια χαψιά τη Δυτική "άνεση" μάλλον δε θα το δουν ποτέ ή θα το δουν λίγο πριν φάει τους ίδιους, όταν δηλαδή θα είναι ήδη αργά. Άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι τα τούνελ της Χαμάς δεν είναι απλά "ε κάπως πρέπει να αμυνθούν και αυτοί" αλλά κάποια τούνελ βγαίνουν σε αυλές σπιτιών, από μέσα τους βγαίνει ο Χαματζής, σε βουτάει και μετά περνάς πολύ όμορφα παρέα μαζί του. Εδώ δεν τους ανησυχεί καν η διαφορά της Ανατολικής τρομοκρατίας από τη Δυτική. Άχαρη προφανώς η σύγκριση αλλά διόλου αμελητέα η διαφορά.
Όλη αυτή η αδυναμία ενσυναίσθησης και αντίληψης του διακυβεύματος είναι σημάδι παρακμής ενός πολιτισμού και μας θυμίζει το πως παρήκμασαν τόσοι και τόσοι στο παρελθόν μετά την ακμή τους. Αυτή τη στιγμή η Δύση ουσιαστικά στέκεται ακόμη εξ αιτίας της τολμηρής και καθαρής στάσης ενός υπέργηρου ηγέτη, του Joe Biden, αντίστοιχο του οποίου δυστυχώς δε βλέπω για να τον αντικαταστήσει στις ΗΠΑ ενώ στην Ευρώπη ακόμη περνάμε το μεταβατικό στάδιο του αποΜερκελισμού. Ο Joe Biden αξίζει περίοπτη θέση στην ιστορία αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι μάλλον θα θυμούνται τον (αποδεδειγμένα πλέον) κραυγαλέα υποδεέστερο Obama. Τόσα χρόνια "εξέλιξης" του ανθρώπινου είδους αλλά still optics matter...
Καλή μας τύχη.
No comments:
Post a Comment