Εξάρχεια, μέσα δεκαετίας 70. Ωραία ε; Σε κάθε περίπτωση ομορφότερα. Τι έγινε μετά; Εμμέσως - αμέσως τα προσάρτησε η ρωσία και όπως όλα τα πράγματα τα έκανε σαν τα (άσχημα) μούτρα της. Και μεις πως το κατάπιαμε; Ε, δεν ήταν και το μόνο...
Η δεκαετία του 80 ήταν η 1η φορά Αριστερά. Η πασοκάρα της εποχής της άνοιξε διάπλατα την πόρτα της εξουσίας αφού το οξυγόνο του ΠΑΣΟΚ ήταν η απεριόριστη αντιδεξιίλα. Οι άσχετοι με το σπορ μπορούν να πιστεύουν ότι η αριστερά ήρθε με Τσίπρα 35 χρόνια μετά αλλά μια ματιά μόνο στα βουλευτικά έδρανα του κυβερνώντος κόμματος της εποχής αλλά και στα πεπραγμένα τους αρκεί. Το ΠΑΣΟΚ ήταν τότε τόσο αριστερό που μεταξύ άλλων βουλευτής/ευρωβουλευτής του ήταν και ο Μ. Γλέζος.
Η δύσμοιρη πλατεία Εξαρχείων, αυτό το κομμάτι της Αθήνας με τα ιστορικά κτίρια, όχι μόνο δεν προστατεύτηκε αλλά έγινε (παραφράζοντας άσμα της εποχής) πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ντόπιοι και ξένοι μπάχαλοι. Στο γενικότερο πνεύμα μπαχαλοποίησης της χώρας εκείνη την εποχή γιατί "τέρμα η Δεξιά και οι κανόνες" αυτό δε χτύπησε στο μάτι. Όταν αργότερα πρωτοεπισκέφθηκα τα Εξάρχεια, ούτε τα δικά μου γούστα είχαν ιδιαίτερο θέμα. Οι ορμόνες και το αλκοόλ κέρδιζαν το γούστο και τη λογική.
Ακόμη και τότε όμως, θυμάμαι να έχουμε ενστικτωδώς μια ενόχληση με το χάλι των Εξαρχείων την οποία βγάζαμε σε φιλικές κουβέντες λέγοντάς τα "Εξάθλια" και το "Εξ' Αρχής" (που τότε ήταν στο σημερινό ΗΒΒΗ) το λέγαμε "Εξ Αθλίς". Αδίκως, δεν ήταν καν από τα άσχημα μαγαζιά αλλά είπαμε, ορμόνες και αλκοόλ, κάποιος έπρεπε να εισπράξει τη γκρίνια🙂
Που κολλάει η ρωσία με τα Εξάρχεια; Διαβάστε μια προσέγγιση της Κατερίνας Οικονομάκου την οποία μετέφρασα στα Αγγλικά ΕΔΩ. Συγνώμη που δε βρίσκω το πρωτότυπο τώρα αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς π.χ. πως γίνεται στα Εξάρχεια να μην μπορούν να παίξουν οι Tiger Lillies μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζουν ανοιχτά την Ουκρανία. Και ας παρατηρήσει τη συμπεριφορά όλου του αναρχομπάχαλου χώρου απέναντι στα αίσχη της ρωσίας. Μηδέν. Το μετρό τους μάρανε όμως.
Τα Εξάρχεια ήταν 2ο σπίτι μου για κάμποσα χρόνια. Πρόλαβα το Στρέφη ζωντανό, να πίνουμε μαυροδάφνες στην κορυφή του και μετά από λίγα χρόνια κάποιοι έσπασαν το ουζερί που ήταν στο λόφο, έκλεισε και άλλο ένα πιο κάτω και μετά ερήμωση σκοτάδι και πρέζα με ολίγη από αυτοσχέδιες συναυλίες γκολ και ξύλο. Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει μηχανισμός με αναρχικά και κομματικά ενεργούμενα που θέλει τα Εξάρχεια κάτι σαν το δικό τους Άγιο Όρος μάλλον δε θα το καταλάβει ποτέ. Ούτε καν οι ίδιοι που μετέχουν στα αναρχοειδή εν αγνοία του ποιός είναι ουσιαστικά το μεγάλο αφεντικό τους.
Σήμερα τα Εξάρχεια έχουν μια ευκαιρία να απελευθερωθούν από δεκαετίες σκλαβιάς την οποία επέβαλλαν μικρές ομάδες εκτός νόμου με την ανοχή της πλειοψηφίας. Κάποιοι μπορεί να νοσταλγούν τις εποχές που έπινες το ποτό σου στο "Διπλό" και τα τάγματα εφόδου κατέβαιναν σπάζοντας από πάνω το Φλοράλ. Εγώ ελπίζω να τελειώσει το Μετρό, η πλατεία να ανοιχτεί σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο ο οποίος θα ξεπλύνει τις αμαρτίες του παρελθόντος. Ένα παρελθόν στο οποίο η βία μπερδεύτηκε με τη δύναμη, η αλητεία με τη μιζέρια και τα παραμύθια με τα ψέματα, για να παραφράσω ένα άλλο (εξαιρετικό) τραγούδι από την εποχή που ζούσα περισσότερο εκεί παρά σπίτι μου.
No comments:
Post a Comment