Bret Weinstein just said something that won’t leave my head:
— Camus (@newstart_2024) November 27, 2025
For the first time in 300,000 years of human evolution, we removed the cost from the single biggest reward nature ever invented — sex and pair-bonding.
Reliable birth control + abortion = you can now cash the… pic.twitter.com/sS729STZdK
Ο κορεσμός των κοινωνιών μας με απασχολεί δυστυχώς όχι σπάνια, κυρίως γιατί είμαι ανάμεσα στα θύματά του. Βασικά όλοι μας είμαστε πάνω κάτω εκτός ίσως ελάχιστων τυχερών που βρήκαν κατάλληλο ταίρι και 3-4 ουσιαστικούς φίλους σε αυτή τη ζωή (μεγάλη και άλλη κουβέντα τι σημαίνει το κάθε ένα από αυτά για τον καθένα μας). Τελευταία φορά που έγραψα σκεπτόμενος όλα αυτά ήταν αυτή.
Από τότε που συνειδητοποίησα (ψάχνοντας κάτι άλλο και άσχετο) το ρόλο των ορμονών που φέρουμε και το πως επηρεάζουν πολύ περισσότερα από όσα ίσως φανταζόμαστε, έγινα λίγο σοφότερος (αυτό δε σημαίνει σοφός). Πήρα τον εαυτό μου και τον κόσμο λίγο λιγότερο σοβαρά και ήρθα πιο κοντά στις πραγματικές μου/του διαστάσεις. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα: Βάλτε κάτω το φιλμ της ζωής σας, τι πιστεύατε κάποτε, μετά και τώρα, τι γούστο είχατε τότε, μετά και τώρα και συνδέστε το με την ορμονική εξέλιξη του ανθρώπου. Αν συνειδητοποιήσετε πόσο η χημεία του εγκεφάλου μας επηρεάζει τις απόψεις μας θα έχετε κάνει ανεκτίμητο βήμα, τουλάχιστον αν το ερμηνεύσετε σωστά.
Όσο επιζητώ την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους (απογοητευόμενος ως εκ τούτου από την απουσία της ή έστω την φρικτά υποδεέστερη συγκρινόμενη με την τεχνολογική) άλλο τόσο βάζω και ένα μικρό ερωτηματικό κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τις "εργοστασιακές" ρυθμίσεις μας. Δείτε "πλάκα" που έχουμε: Η φύση μας πλημμύρισε ορμόνες σε ηλικίες που είμαστε ακόμη "ζώα" μπας και αναπαραχθούμε, αφού θέλουμε να πηδηχτούμε και όχι να αναλύσουμε το νόμο του Κουλόμπ. Ο πλανήτης ολόκληρος γυρνά πάνω σε αυτές τις ορμές. Στη διαδρομή καταφέραμε να κρατήσουμε από την όλη διαδικασία την ηδονή και να πετάξουμε τις υποχρεώσεις της αναπαραγωγής. Τελευταία μάλιστα πήγαμε και εντελώς απέναντι, βαφτίζοντας μαγκιά το να είσαι "άτεκνη γατομάνα". Δηλαδή ΟΚ, δεν έκανες παιδιά για Χ Ψ λόγους, δε θα σε ρωτήσει κανείς λογικός μη μαλάκας γιατί αν δεν είναι κολλητός, αλλά άσε τη μαγκιά για τα παιδιά που πέφτουν στο Ουκρανικό μέτωπο και αφήνουν ορφανά πίσω τους που εσύ δε θα ταΐσεις ποτέ γιατί προτιμάς να ταΐζεις γάτες.
Πόσο μακριά μπορούμε να πάμε έτσι; Μάλλον όχι και πολύ. Σκεπτόμενος όλα αυτά έτυχε να πέσω πάνω στο βίντεο που έβαλα στην αρχή. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο τύπος περιέγραψε πιο διεισδυτικά και εύστοχα από μένα όλο αυτό το σύγχρονο πρόβλημα. Δεν ξέρω αν έχει περίεργα κίνητρα, π.χ. δε συμφωνώ με την "έλα μωρέ" άποψή του για την κλιματική αλλαγή, αλλά τα υπόλοιπα είναι όπως τα λέει. Θα δανειστώ την εμπλουτισμένη μεταφορά αυτού του περιεχομένου στα Ελληνικά από ποστ του Κώστα Στούπα για να σας φέρω πιο κοντά στο κέντρο των προβλημάτων μας:
Ο Μπρετ Γουάινσταϊν μόλις είπε κάτι που δεν φεύγει από το μυαλό μου:
Για πρώτη φορά στα 300.000 χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης, αφαιρέσαμε το κόστος από τη μεγαλύτερη ανταμοιβή που εφηύρε η φύση — το σεξ και το δεσμό ανάμεσα στα ζευγάρια.
Αξιόπιστη αντισύλληψη + έκτρωση = μπορείς πλέον να εξαργυρώσεις το λαχείο της εξέλιξης χωρίς να πληρώσεις την 20ετή «υποθήκη» της εγκυμοσύνης, των πάνων, των άγρυπνων νυχτών και των εξόδων για το κολέγιο.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μια ολόκληρη γενιά 18–35 ετών που περπατά με την ενέργεια, τη λίμπιντο, τις ορμόνες και τα προστατευτικά ένστικτα που η εξέλιξη βαθμονομούσε επί εκατομμύρια χρόνια για την ανατροφή παιδιών… μόνο που δεν έχουν κανένα πραγματικό παιδί. Αυτή η ενέργεια δεν εξαφανίστηκε. Ανακατευθύνθηκε.
Η παρατήρηση της Heather Heying είναι σκληρή: οι νέες γυναίκες άρχισαν να αντιμετωπίζουν τις ιδεολογίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η εξέλιξη τις προόριζε να αντιμετωπίζουν τα μωρά. Κλιματική αλλαγή, κοινωνική δικαιοσύνη, όποια κι αν είναι η «αιτία του μήνα» — την υπερασπίζονται με κυριολεκτική αγριότητα μαμάς-αρκούδας. Η ίδια νευροχημεία που κάποτε προστάτευε ένα νήπιο από τα αρπακτικά, τώρα προστατεύει μια αφηρημένη ιδέα από «λανθασμένες» σκέψεις.
Και τώρα ο Έλον προαναγγέλλει ότι έρχεται το δεύτερο πλήγμα: η αφθονία που βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη θα κάνει τα χρήματα τόσο «δωρεάν» όσο έγινε το σεξ τη δεκαετία του ’70. Και τα δύο μεγάλα πλεονεκτήματα της εξέλιξης — το ζευγάρωμα και η απόκτηση πόρων — ξαφνικά δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα.
Το παγωμένο ερώτημα του Γουάινσταϊν: όταν η γέννηση και η προστασία πραγματικών παιδιών δεν αποτελούν πλέον την κεντρική οργανωτική αρχή της ενήλικης ζωής… και όταν η δημιουργία πλούτου δεν είναι πλέον απαραίτητη για κοινωνικό status, ασφάλεια ή εύρεση συντρόφου… τι απομένει για να δώσει κατεύθυνση, νόημα και δομή στην ανθρώπινη ζωή;
Θα γίνουμε μήπως ένα είδος που εφευρίσκει ολοένα και μεγαλύτερους δράκους για να τους σκοτώνει, μόνο και μόνο για να νιώθει ζωντανό; Ή θα βυθιστούμε σε πλήρη νωθρότητα;
Η δική μου ματιά έμεινε στην απομυθοποίηση των ανθρώπινων απόψεων/τάσεων που συχνότατα είναι απόρροια περίσσειας ή έλλειψης των αντίστοιχων ορμονών. Οι παραπάνω σοφότεροι εμού όμως επεσήμαναν το επόμενο ζουμί: Το ότι δεν έκανες παιδιά δε σημαίνει ότι η φύση σου ξέχασε πως γεννήθηκες για να γίνεις μάνα ή πατέρας, απλά έγινες γατομάνα ή σκυλομπαμπάς ή υιοθέτησες ιδέες αντί παιδιών. Ή αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ομάδες κλπ. Αυτό ερμηνεύει την υστερία που συνοδεύει τις σύγχρονες τάσεις (που συχνά υποδαυλίζονται και από όσους στην Ανατολή επενδύουν στη διάλυση της Δύσης). Οι τελευταίοι, έχοντας διεισδύσει στα Δυτικά πανεπιστήμια και σχολεία μέσω των ενεργούμενών τους, έχουν καταφέρει π.χ. στην Αμερική να συμβεί αυτό που είπε πρόσφατα η Σώτη Τριανταφύλλου: Να μεταδίδουν ιδέες και όχι γνώση.
Θα ήταν λυτρωτικό να κοιταχτούμε στον καθρέπτη όλων των παραπάνω, να πάρουμε μια ανάσα και να καταλάβουμε ότι μάλλον τσάμπα πλακωνόμαστε. Λίγοι αν όχι ελάχιστοι άνθρωποι είμαστε πραγματικά σοφοί και συγκροτημένες προσωπικότητες που δεν επηρεάζονται οι απόψεις μας από το τι φάγαμε, τι πηδήξαμε (και αν) ή τι καιρό έκανε τελευταία. Εγώ σίγουρα είμαι σκλάβος του τελευταίου γι αυτό και έγραψα αυτό:
Η συντριπτική πλειοψηφία είμαστε σκλάβοι όλων των παραπάνω και άλλων τόσων. Το Αγρίνιο μπορεί να γίνει ερωτικό αν γνωρίσεις το απόλυτο ταίρι σου εκεί, το Παρίσι μπορεί να γίνει ξενερουά αν δε σου κάτσει καμιά Γαλλίδα. Φωνάζουμε πολύ παραπάνω από όσο μας επιτρέπει η σχετικότητα των θέσεών μας.
Ή μάλλον γι αυτό φωνάζουμε, μπας και πείσουμε κανένα με πρώτο τον εαυτό μας.
No comments:
Post a Comment