Ιταλία - Γαλλία μέρος 6

Έχω τελειώσει το μπάνιο μου, έχω πλύνει τα ρούχα μου τα οποία αναλαμβάνει να στεγνώσει η σόμπα και βλέποντας πως ο καιρός τελικά μάλλον θα κράταγε τα νερά του για άλλη φορά βρίσκω την ευκαιρία να περπατήσω το χωριό (Valmeinier). Μικρό και όμορφο με ωραία κτίσματα όπως αυτό:

Λίγα μόλις βήματα από εκεί που έμενα συναντώ ένα μικρό μνημείο από το αιματηρό παρελθόν της Ευρώπης:

Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν τα μνημεία και τα μαθήματα ιστορίας αφού ο άνθρωπος επιμένει να κάνει τα ίδια λάθη. Λέτε κάτι τέτοιο να σκεφτόταν και αυτός ο σκύλος που περίλυπος κοιτά από το παράθυρο τους περαστικούς;

΄

Μερικά σπίτια έχουν ευρηματικές διακοσμητικές πινελιές:

Να και ο τοπικός τοίχος αναρρίχησης.

Αλπική θέα και πισίνα. Τα παιδιά μέσα της δεν τα λες και άτυχα:

Επιστρέφω για να μαγειρέψω και να δω τι θα με αφήσει ο καιρός να κάνω την επόμενη μέρα από όλα αυτά που είχα σκοπό να επισκεφθώ. Το μειονέκτημα του να είσαι σε ωραίες περιοχές - τι να πρωτοδείς!

Η επόμενη μέρα στο Valmeinier ξημέρωσε χειρότερη από την προηγούμενη δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση βαρυχειμωνιάς στην καρδιά του καλοκαιριού, από εκείνες βέβαια που οι Άλπεις μπορούν να δώσουν σε κάθε καλοκαιρινό μήνα με περίσσεια ευκολία. Αυτό με υποχρέωσε να παρακολουθώ την εξέλιξη του καιρού ανά λίγα λεπτά από 2-3 πηγές ώστε να δω τι θα μπορούσα να κάνω από το αρχικό φιλόδοξο πλάνο ενός κύκλου 200+ χιλιομέτρων στις τοπικές Άλπεις. Όταν έχεις μπροστά σου πολλά χιλιόμετρα σε υψόμετρα άνω των 2000 μέτρων το τελευταίο που θες είναι να φας κανα κεραυνό στα μούτρα και εκείνη τη μέρα έριχνε αρκετούς. Αφήνω βέβαια το πόσο όμορφο είναι να οδηγάς σε φουρκέτες ποτάμια από τη βροχή. Βέβαια η πυκνή συννεφιά έκανε τις Αλπικές πλαγιές τις οποίες και κουκούλωνε να μοιάζουν σαν να καίγονται:

Για να πάρετε μια ιδέα, να η θέα έξω από την πόρτα μου:

Κάποια στιγμή βλέπω ότι πάει να ανοίξει ο καιρός από Δυτικά οπότε αποφασίζω να αλλάξω τη φορά της διαδρομής αντί να ξεκινήσω προς Ανατολή. Στα πρώτα χιλιόμετρα πλακώνει πάλι ομίχλη όπως στην παραπάνω φωτογραφία. Μόλις καθαρίζει αργότερα, η αντίθεση της γαλάζιας τρύπας του ουρανού που ερχόταν από τη Δύση με την σκοτεινιά του συννεφιασμένου από πάνω μου ήταν εντυπωσιακή. Πρώτος σταθμός το Montvernier με σκοπό να ανέβω μια πλαγιά σχεδόν κάθετη στο οριζόντιο επίπεδο με αποτέλεσμα ο δρόμος εκεί να είναι από τους πλέον φιδίσιους που έχω κάνει ποτέ. Λόγω κακού καιρού δεν συνάντησα πολλά αυτοκίνητα, ευτυχώς γιατί οι φουρκέτες εκεί είναι τόσο σφιχτές που με το ζόρι χωράνε ένα όχημα. Ευκαιρία βέβαια για μερικές φωτογραφίες:

Για να πάρετε μια ιδέα της κλίσης:

Θέα από την κορυφή:

Κατεβαίνω πάλι τον ίδιο δρόμο για να συνεχίσω Δυτικά και μετά Βόρεια με σκοπό να κάνω μια στάση στο Pussy. Ναι, έτσι βάφτισαν οι Γάλλοι αυτό το μέρος. Γαμώ! Κυριολεκτικά! Καθώς ανεβαίνω το επόμενο βουνό ο καιρός ξανασφίγγει. Κάποια στιγμή που φτάνω σε μια μικρή ευθεία που μου επέτρεπε να δω πιο πέρα σταματώ να δω τον καιρό πιο προσεκτικά. Πυκνά βροχερά σύννεφα. Γνωρίζοντας ότι θα ξεπέρναγα τα 2000 μέτρα αποφάσισα να μην το ρισκάρω. Αν είναι έτσι ο καιρός εδώ στα 1200 περίπου τι θα γίνεται εκεί πάνω; Κάνω αναστροφή ηττημένος και αναπροσαρμόζω τα σχέδιά μου. Επιστροφή στο Valmeinier, το Pussy θα με περιμένει κάποια άλλη χρονιά (Γαλλο-Αλπική εκδοχή του "Ας περιμένουν οι γυναίκες") και θα κάνω μία Βόρεια παράκαμψη στην αυριανή διαδρομή μου προς Μιλάνο ώστε να πάω στο Val d'Isere. Μεγάλη παράκαμψη αλλά τέτοια μέρη δεν τα αφήνεις. Άλλωστε σε περιμένει το μικρό πάσο του Αγ. Βερνάρδου και η κοιλάδα της Aosta μετά μπαίνοντας Ιταλία για να μην πολυστεναχωρηθείς.

Επιστρέφω έτσι με λίγη βροχή στο χωριό. Το Valmeinier είναι κλασσικός προορισμός για σκι το χειμώνα και ως εκ τούτου έχει μπόλικα μαγαζιά με τέτοιο εξοπλισμό. Εγώ φυσικά τα παρακάμπτω και πάω στο μίνι μάρκετ να ψωνίσω για το στομάχι μου γιατί δεν είχα και πολύ κέφι (ή υπομονή αν θέλετε) να μαγειρέψω.

Εδώ το φαΐ μου απολαμβάνει λίγη θέα πριν ικανοποιήσει την πείνα μου:

Να και το βίντεο με τη συγκομιδή της ημέρας:

Italy - France part 5

I could say " I left Nice with a heavy heart" and I wouldn't lie but the fact that there were so many wonderful places waiting for me around the French Alps reduced dramatically the sadness from the loss of a city that sits proud and high on my "places I'd reside in a heartbeat" list. Stephan, my host's friend, was willing to wake early and meet me for the keys since Catherine would still be away. Apart from the heat and traffic I also wanted to avoid afternoon's rain so I told the poor guy to come at 8 am though he offered to come even earlier. I didn't have the nerve to steal even more time from his summer sleep. So wonderful people...

I ride eager to cross all these beauties hoping to arrive dry. Lovely weather in the morning before sun heats up the lowland and not much later I find myself inside the Mercantour park where I stop bothering myself about the heat since the rest of my route will be spent in altitudes of thousands of meters above sea level. Driving by the Tinee river and previously on Bar, the road reminds me a lot a route I followed 9 years ago on my way to Aix en Provance after Gorge du Verdon. Same bike, same rider, different hopes but let's stick to the subject...

Altitude goes up, temperature goes down, I'm on the limit of  stopping to put on more clothes but I say to myself wait till I reach the top and there's nothing colder after that. Why? Because I reach Col de la Bonnette at 2800 m. For the second time after 9 years. Emotional? Very. Cold? A lot, especially the wind chill since I left Nice with max of 30s and I reached single digit temperatures in only a few hours. First time I reached this pass it was late June and there was still lots of snow. Now (August) it was almost gone unveiling the wild beauty of naked rocks. Naked but full of pleasure for the nose coming from these amazing herbs who manage to survive in such extreme conditions. Astonished and covered in French perfume I take some pictures from the highest point I've ever been as a driver:

During my first time there 9 years ago I can't recall professional photographers around but now they are almost on every famous French pass. Here's your's truly, pictured by Declic Photo, unexpectedly on the go:

 

This last one has enough Looky Look - lone rider - feeling to be the cover of the book I may never write, even though the last girl who shared my bed insisted to do so (and write one). Was she gifted with literature instinct except high sexual intelligence? Fortunately I only explored the latter, she was enough care taker to spare me from the rest.

Going down the mountain, going up on the map and the next km is a blend of emotions for partially doing the same road again after years (up to Briancon) and exceptional Alpine beauty with lots of passes above 2000m. 

A cyclist pictures me at Col de Vars:

So does Col Photos at Col de Galibier, 2642m

Fancy some 9 years challenge on (almost) the same spot?

2010:

2019:

Fortunately the weather showed mercy and I managed to cross the (very scenic as you imagine) Ecrins national park without drama though clouds started gathering as a threat. After all these and 6 (if I don't forget any) Alpine passes all above 2000m and some 300km I manage to arrive at my destination, the village of Valmeinier, above 1500m. The owner of the studio I have rented waits for me and being a French pensioner it's no surprise he speaks absolutely no English. With a bit of mutual effort and body language we manage to convince each other we communicated on the basics and I start unpacking. Indoor temperature? 17C! First time ever I had to use a heater in August. I fill the bath tub with hot water and take a dip to relax.

Watch the video from the route of that day and see you on the next part:

Ιταλία - Γαλλία μέρος 5ο

Κανονικά θα έλεγα "αφήνω τη Νίκαια με βαριά καρδιά" χωρίς να λέω ψέματα, το γεγονός όμως πως είχα τόσα μέρη να με περιμένουν στις Γαλλικές Άλπεις μετρίασε αρκετά την απώλεια μιας πόλης που πλέον καμαρώνει πολύ ψηλά στην ιδιαίτερη λίστα μου "μέρη στα οποία ευχαρίστως μετακόμιζα". O Stephan, φίλος της οικοδέσποινάς μου Catherine, προθυμοποιήθηκε να έρθει νωρίς ώστε να του δώσω τα κλειδιά του διαμερίσματός της μιας και αυτή θα έλειπε. Εκτός από την ζέστη και την κίνηση ήθελα να φύγω νωρίς για να γλιτώσω και την απογευματινή βροχή έτσι τον έφερα τον καημένο στις 8 να με συναντήσει, αν και προσφέρθηκε να έρθει ακόμη νωρίτερα. Ε, είπα να του χαρίσω λίγο ύπνο. Τι υπέροχοι άνθρωποι...

Καβαλάω με λαχτάρα να διασχίσω τα υπέροχα αυτά όρη ελπίζοντας να φτάσω στεγνός. Υπέροχος καιρός νωρίς το πρωί πριν ο ήλιος ζεστάνει τα χαμηλά υψόμετρα και δεν αργώ να βρεθώ μέσα στο δρυμό του Mercantour οπότε και παύει να με απασχολεί η ζέστη μιας και από εκεί και πέρα θα με δροσίζουν υψόμετρα της τάξεως χιλιάδων μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Οδηγώντας πλάι στον ποταμό Tinee αλλά και στον Bar πιο πριν ο δρόμος μου θυμίζει πολύ την διαδρομή που είχα ακολουθήσει 9 χρόνια πριν μετά το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας προς Aix en Provance. Ίδια μηχανή, ίδιος οδηγός, διαφορετικές ελπίδες πλέον αλλά ας μην βγούμε εκτός θέματος...

Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία πέφτει, είμαι στο όριο του να σταματήσω να βάλω κι άλλα ρούχα αλλά λέω άσε θα αντέξω μέχρι την κορυφή και μετά δεν έχει κάτι πιο κρύο από αυτό. Γιατί; Επειδή φτάνω στο Col de la Bonnete, στα 2800 μέτρα. Για δεύτερη φορά μετά από 9 χρόνια. Συγκίνηση; Πολύ. Κρύο; Αρκετό - κυρίως ως αίσθηση διότι άφησα τη Νίκαια που φλερτάριζε με τους 30 και έφτασα σε μονοψήφιες θερμοκρασίες μέσα σε λίγες μόλις ώρες. Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί ήταν τέλη Ιούνη και είχε ακόμη πολύ χιόνι. Τώρα (Αύγουστος γαρ) είχε λιώσει σχεδόν όλο αποκαλύπτωντας  την άγρια ομορφιά των γυμνών βράχων. Αυτοί όμως οι γυμνοί βράχοι ανέδιδαν μια απίστευτη μυρωδιά από τα βότανα που καταφέρνουν να επιβιώνουν σε τέτοιες ακραίες συνθήκες. Εντυπωσιασμένος και κουκουλωμένος από Γαλλικά αρώματα βγάζω μερικές φωτογραφίες από το υψηλότερο σημείο που έχω βρεθεί ποτέ να οδηγώ:

9 χρόνια πριν όταν πρωτοβρέθηκα εκεί δεν θυμάμαι να είδα επαγγελματίες φωτογράφους. Τώρα πλέον υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα γνωστά Γαλλικά Αλπικά περάσματα. Εδώ η αυτού εξοχότης μου αποθανατισμένη εν κινήσει και απρόσμενα από το Declic Photo:

Αυτή η τελευταία έχει αρκετή δόση Λούκυ Λουκ - μοναχικού καβαλάρη - ώστε να γίνει εξώφυλλο του βιβλίου που ίσως δεν γράψω ποτέ, αν και το τελευταίο κορίτσι που μοιράστηκε το κρεβάτι μου επέμενε για το αντίθετο (να το γράψω δηλαδή). Λέτε εκτός από σεξουαλική ευφυΐα να είχε και λογοτεχνικό ένστικτο; Ευτυχώς δοκίμασα μόνο το πρώτο - φρόντισε να με προστατέψει η ίδια από τα υπόλοιπα.

Κατηφορίζω σε υψόμετρο, ανηφορίζω στον χάρτη και τα επόμενα χιλιόμετρα είναι χαρμάνι από συγκίνηση λόγω επανάληψης μέρους της διαδρομής (μέχρι το Briancon) μετά από χρόνια και σπάνια Αλπική ομορφιά με μπόλικα ψηλά περάσματα πάνω από τα 2000 μέτρα.

Ένας ποδηλάτης με φωτογραφίζει στο Col de Vars:

Και το Col Photos στο Col de Galibier στα 2642 μέτρα:

Γουστάρετε συγκριτικό στο ίδιο (σχεδόν) σημείο με διαφορά 9 χρόνων;

2010:

2019:

Ευτυχώς ο καιρός με λυπήθηκε και μπόρεσα να διασχίσω το δρυμό Ecrins (υπέροχος και αυτός όπως φαντάζεστε) χωρίς πρόβλημα αν και είχε αρχίσει να συννεφιάζει βαριά. Κάπως έτσι, μετά από 6 (ελπίζω να μην ξέχασα κανένα) Αλπικά περάσματα όλα πάνω από τα 2000 μέτρα και καμιά 300αριά χιλιόμετρα φτάνω στον προορισμό μου, το χωριό Valmeinier, πάνω από τα 1500 μέτρα υψόμετρο. Με περιμένει ο ιδιοκτήτης του στούντιο που είχα νοικιάσει, ένας Γάλλος συνταξιούχος που (σιγά την έκπληξη) δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά. Με λίγη καλή θέληση εκατέρωθεν ψευτοσυνεννοούμαστε  στα βασικά και αρχίζω να τακτοποιώ τα πράγματά μου. Εσωτερική θερμοκρασία; 17 βαθμοί! Πρώτη φορά αναγκάστηκα να βάλω σόμπα Αυγουστιάτικα. Γεμίζω τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μπαίνω να χαλαρώσω.

Δείτε το βίντεο από τη διαδρομή εκείνης της μέρας και τα λέμε στο επόμενο:

Italy - France part 4

One more gorgeous day at Catherine's apartment right by Nice's airport which I was lucky enough to have it all at my disposal. Facing South and being airy made me more than happy. At night I had the fresh North Alpine wind to cool down the mild heat of the day and after sunrise it was time for the South wind coming from the sea. Every single day the same cycle. Amazing. Never too intense. Even wind had French manners. I make my breakfast and set off to enjoy the menu of the day: Cannes, Saint Tropez and other beauties in between.

I started (as usual) early enough to avoid the heat and traffic and this was the case for the next hour which helped me to cross Antibes (nice btw) without much drama. I make my first stop at Cannes where I had the chance to picture a top model:

This fine piece of Japanese engineering is so multitalented and trusty that someone with excessive biker audacity could caption  this like "Cannes crowd to get pictured behind this Suzuki". Ι won't repeat all the positive surprises I had with this bike over the last 130.000km, I will just add this (which by the way is not the most impressive): Before leaving Greece I had the front brake pads close to the end and the chain unadjusted for the last 7000km. Finally I decided to leave both untouched and fix them when I come back. After 3200+km back home, they were all in the exact same shape. Even the chain - never tightened for the last 10000km. Axle drive who?

Cannes eager to get a picture with a Suzuki is gorgeous but the heat and traffic is not so I continue west. Soon I stop again cause the beach outside the city is really nice:

At this point, right behind me, there's a guy in his late 70s with a fancy race bicycle and a rear flat tire. As soon as I start thinking about helping him and also applying my latest discovery on fixing flat tube tires (using super glue) he pulls out the wheel, the tire and the tube in seconds and starts repairing. The whole scene looked so harmonically effortless like drinking water that I didn't want to spoil it. I love such guys...better not compare them with our spoiled state pensioners.

I head West and decide to leave the coastline to avoid traffic and explore the mountain as well. If only I knew how super wise this choice was. Soon I find my self driving on the DN7 and...how can I describe this...What do you expect from a route? Good tarmac? Nicely curved corners? Low to zero traffic? Dense forest? Options for gravel roads? Lakes? Streams? This one's got it ALL. If prison is driving there all day long I commit homicide in a heartbeat. Obviously I had to make a stop for some pictures (video at the end):

A few km later I see a sign about a lake directing to a gravel road. Couldn't skip this. After 2 km of gravel downhill I reach the end where I leave my iron horse to graze,

and after a few meters walking I see this masterpiece:

Sun was no helper for pictures but lake Avellan is a little gem. There it was me, a couple of souls and the silence. Amazing. (Video at the end).

I go up the gravel road again and continue South West on DN7. Same joy on this road till I reach Frejus and meet the heavy traffic again. There were parts of the coastal road that I was overtaking idle cars for many km. After a lot of heat and traffic I finally make it to Saint Tropez. The summer sun made these 2 euros I spent for that granite look like the best investment ever:

Funny to see these yachts chatting:

As usual, the only one with Greek numbers around:

On my way back to Nice, before Frejus, I found a race track for Monster Trucks. I never expected to see such a redneck thing in France. I was also quite lucky cause as soon as I stop for pictures one monster came out to park and show off to the people who drove by:

Of course the top model we mentioned at the beginning didn't say no:

All the above beauties plus a few more included in the video below:

The rest on the next...

Ιταλία - Γαλλία μέρος 4ο

Άλλη μια ωραία μέρα ξεκινά στο όμορφο ορμητήριο της Catherine, δίπλα από το αεροδρόμιο της Νίκαιας, που είχα την τύχη να το έχω όλο στη διάθεσή μου. Το διαμπερές αυτό διαμέρισμα με πρόσωπο στο Νότο είχε απολαυστικό φυσικό κλιματισμό. Το βράδυ ερχόταν φρέσκος αέρας από τον Αλπικό Βορρά για να δροσίσει ότι ζέστανε ο ήλιος την ημέρα ενώ μετά το χάραμα γυρνούσε σε Νοτιά από τη θάλασσα. Όλα αυτά σε χαμηλή ένταση ώστε να μην γίνονται ποτέ ενοχλητικά. Ακόμη και ο αέρας είχε Γαλλικούς τρόπους. Φτιάχνω πρωινό και φεύγω για να απολαύσω το μενού της ημέρας: Cannes, Saint Tropez και ότι άλλο όμορφο ενδιάμεσα.

Ξεκινώντας νωρίς αποφεύγω την πολύ κίνηση για την πρώτη ώρα και έτσι πέρασα την ωραία Antibes χωρίς μεγάλα δράματα. Κάνω την πρώτη μου στάση στις Cannes και βρίσκω την ευκαιρία να φωτογραφίσω ένα μοντέλο:

Το συγκεκριμένο απίστευτο δείγμα Ιαπωνικής μηχανικής είναι τόσο πολύπλευρα λειτουργικό και αξιόπιστο που κάποιος με περίσσιο μοτοσυκλετιστικό θράσος θα μπορούσε να βάλει την λεζάντα "Οι Κάννες συνωστίζονται να φωτογραφηθούν πίσω από αυτή τη Suzuki" . Δεν θα επαναλάβω τις θετικές εκπλήξεις που είχα στα 130.000χλμ που έχω κάνει μαζί της, θα πω μόνο το εξής (που δεν είναι καν το σπουδαιότερο): Πριν φύγω από Ελλάδα τα μπροστινά τακάκια ήταν κοντά στο τέλος και η αλυσίδα είχε να τεντωθεί 7000 χλμ. Τελικά είπα να τα αφήσω και να τα μαζέψω όλα όταν γυρίσω. Όταν γύρισα, 3200+ χλμ αργότερα ήταν όλα εκεί που τα άφησα. Ακόμη και η αλυσίδα! 10.000χλμ χωρίς τέντωμα. Ούτε άξονας να ήταν!

Ωραίες οι Κάννες που φωτογραφήθηκαν πιο πριν με ένα Suzuki αλλά πολύ η κίνηση και η ζέστη οπότε συνεχίζω Δυτικά. Σύντομα ξανασταματώ γιατί η παραλία μόλις έξω από την πόλη είναι πραγματικά όμορφη:

Στο σημείο αυτό που βλέπεται, ακριβώς πίσω μου σταματά ένας εβδομηντάρης με ένα ωραίο ποδήλατο κούρσα το οποίο είχε σκασμένο πίσω λάστιχο. Πάνω που σκέφτομαι να τον ρωτήσω αν θέλει βοήθεια, έχοντας στο μυαλό μου να του φτιάξω το λάστιχο σύμφωνα με την τελευταία μου ανακάλυψη - με super glue που είχα μαζί μου, τον βλέπω ατάραχο και ακούραστο, ούτε καν να ψάχνει για σκιά, να βγάζει τροχό, λάστιχο και σαμπρέλα σε δευτερόλεπτα και να ξεκινά μόνος του την επισκευή. Η όλη σκηνή ήταν τόσο αρμονική καθώς τα έκανε όλα αυτά αβίαστα σαν να έπινε νερό που δεν θέλησα να την χαλάσω. Πως γουστάρω αυτούς τους τύπους δε λέγεται. Η σχέση με τα δικά μας γιδογερόντια των ΔΕΚΟ είναι αυτή του αεροπλάνου με το πατημένο σύκο.

Συνεχίζω Δυτικά και όχι παραθαλάσσια για να γλιτώσω κίνηση αλλά να δω και το βουνό με την ευκαιρία. Που να ήξερα πόσο σοφή επιλογή ήταν αυτή. Δεν αργώ να βρεθώ στον DN7 και πως να τον περιγράψω...Τι θα θέλατε από ένα δρόμο; Καλή άσφαλτο; Καλοσχεδιασμένα στροφιλίκια; Χαμηλή ως καθόλου κίνηση; Πυκνόφυτο δάσος; Σύνδεση με χωματόδρομους; Λίμνες; Ρυάκια; Ε, αυτός τα έχει ΟΛΑ. Αν η φυλακή είναι να οδηγώ εκεί όλη μέρα τότε κάνω φόνο αμέσως. Κάποια στιγμή σταματώ για λίγες φωτογραφίες (βίντεο στο τέλος).

Λίγο πιο κάτω, βλέπω μια ταμπέλα προς μια λίμνη η οποία οδηγεί σε χωματόδρομο. Ε, δεν θα μπορούσα να την αγνοήσω. Μετά από δύο χιλιόμετρα κατηφορικού χωματόδρομου φτάνω στο τέλος του, αφήνω το iron horse να βοσκήσει,

και περπατώντας λίγα μέτρα βλέπω μπροστά μου αυτό το ποίημα:

Ο ήλιος δεν βοήθησε την φωτογραφία αλλά πραγματικά η λίμνη Avellan είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Ήμουν εκεί εγώ, άλλες δυο ψυχές απέναντι και η ησυχία. Απόλαυση. (Βίντεο στο τέλος)

Ανεβαίνω ξανά τον χωματόδρομο και συνεχίζω Νοτιοδυτικά στον DN7. Η απόλαυση που περιέγραψα πριν αμείωτη μέχρι να φτάσω Frejus οπότε πέφτω πάλι στην κίνηση. Υπήρχαν κομμάτια του παραλιακού δρόμου που προσπερνούσα ακίνητα αυτοκίνητα για χιλιόμετρα. Με αρκετή ζέστη και κίνηση φτάνω κάποια στιγμή στο Saint Tropez. Ο καυτός ήλιος έκανε τα 2 ευρώ που έδωσα για μια γρανίτα να φαίνονται σαν την καλύτερη επένδυση έβερ:

Πλάκα είχαν τα δυο κότερα που είχαν πιάσει κουβέντα στη μαρίνα:

Και ως συνήθως, ο μόνος με Ελληνικές πινακίδες:

Στο δρόμο της επιστροφής για Νίκαια, λίγο πριν το Frejus, πέτυχα ένα πάρκο με Monster Trucks. Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω στη Γαλλία ήταν αυτή η Αμερικανιά. Μάλιστα ήμουν τυχερός γιατί μόλις σταματώ για φωτογραφίες βγαίνει ένα Monster Truck να παρκάρει έξω για επίδειξη στους διερχομένους:

Βέβαια και το μοντέλο για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή δεν έχασε ευκαιρία:

Αυτή αλλά και οι προηγούμενες ομορφιές, μαζί με άλλες βρίσκονται στο παρακάτω βίντεο:

Τα υπόλοιπα στο επόμενο...