Κανονικά θα έλεγα "αφήνω τη Νίκαια με βαριά καρδιά" χωρίς να λέω ψέματα, το γεγονός όμως πως είχα τόσα μέρη να με περιμένουν στις Γαλλικές Άλπεις μετρίασε αρκετά την απώλεια μιας πόλης που πλέον καμαρώνει πολύ ψηλά στην ιδιαίτερη λίστα μου "μέρη στα οποία ευχαρίστως μετακόμιζα". O Stephan, φίλος της οικοδέσποινάς μου Catherine, προθυμοποιήθηκε να έρθει νωρίς ώστε να του δώσω τα κλειδιά του διαμερίσματός της μιας και αυτή θα έλειπε. Εκτός από την ζέστη και την κίνηση ήθελα να φύγω νωρίς για να γλιτώσω και την απογευματινή βροχή έτσι τον έφερα τον καημένο στις 8 να με συναντήσει, αν και προσφέρθηκε να έρθει ακόμη νωρίτερα. Ε, είπα να του χαρίσω λίγο ύπνο. Τι υπέροχοι άνθρωποι...
Καβαλάω με λαχτάρα να διασχίσω τα υπέροχα αυτά όρη ελπίζοντας να φτάσω στεγνός. Υπέροχος καιρός νωρίς το πρωί πριν ο ήλιος ζεστάνει τα χαμηλά υψόμετρα και δεν αργώ να βρεθώ μέσα στο δρυμό του Mercantour οπότε και παύει να με απασχολεί η ζέστη μιας και από εκεί και πέρα θα με δροσίζουν υψόμετρα της τάξεως χιλιάδων μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Οδηγώντας πλάι στον ποταμό Tinee αλλά και στον Bar πιο πριν ο δρόμος μου θυμίζει πολύ την διαδρομή που είχα ακολουθήσει 9 χρόνια πριν μετά το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας προς Aix en Provance. Ίδια μηχανή, ίδιος οδηγός, διαφορετικές ελπίδες πλέον αλλά ας μην βγούμε εκτός θέματος...
Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία πέφτει, είμαι στο όριο του να σταματήσω να βάλω κι άλλα ρούχα αλλά λέω άσε θα αντέξω μέχρι την κορυφή και μετά δεν έχει κάτι πιο κρύο από αυτό. Γιατί; Επειδή φτάνω στο Col de la Bonnete, στα 2800 μέτρα. Για δεύτερη φορά μετά από 9 χρόνια. Συγκίνηση; Πολύ. Κρύο; Αρκετό - κυρίως ως αίσθηση διότι άφησα τη Νίκαια που φλερτάριζε με τους 30 και έφτασα σε μονοψήφιες θερμοκρασίες μέσα σε λίγες μόλις ώρες. Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί ήταν τέλη Ιούνη και είχε ακόμη πολύ χιόνι. Τώρα (Αύγουστος γαρ) είχε λιώσει σχεδόν όλο αποκαλύπτωντας την άγρια ομορφιά των γυμνών βράχων. Αυτοί όμως οι γυμνοί βράχοι ανέδιδαν μια απίστευτη μυρωδιά από τα βότανα που καταφέρνουν να επιβιώνουν σε τέτοιες ακραίες συνθήκες. Εντυπωσιασμένος και κουκουλωμένος από Γαλλικά αρώματα βγάζω μερικές φωτογραφίες από το υψηλότερο σημείο που έχω βρεθεί ποτέ να οδηγώ:
9 χρόνια πριν όταν πρωτοβρέθηκα εκεί δεν θυμάμαι να είδα επαγγελματίες φωτογράφους. Τώρα πλέον υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα γνωστά Γαλλικά Αλπικά περάσματα. Εδώ η αυτού εξοχότης μου αποθανατισμένη εν κινήσει και απρόσμενα από το Declic Photo:
Αυτή η τελευταία έχει αρκετή δόση Λούκυ Λουκ - μοναχικού καβαλάρη - ώστε να γίνει εξώφυλλο του βιβλίου που ίσως δεν γράψω ποτέ, αν και το τελευταίο κορίτσι που μοιράστηκε το κρεβάτι μου επέμενε για το αντίθετο (να το γράψω δηλαδή). Λέτε εκτός από σεξουαλική ευφυΐα να είχε και λογοτεχνικό ένστικτο; Ευτυχώς δοκίμασα μόνο το πρώτο - φρόντισε να με προστατέψει η ίδια από τα υπόλοιπα.
Κατηφορίζω σε υψόμετρο, ανηφορίζω στον χάρτη και τα επόμενα χιλιόμετρα είναι χαρμάνι από συγκίνηση λόγω επανάληψης μέρους της διαδρομής (μέχρι το Briancon) μετά από χρόνια και σπάνια Αλπική ομορφιά με μπόλικα ψηλά περάσματα πάνω από τα 2000 μέτρα.
Ένας ποδηλάτης με φωτογραφίζει στο Col de Vars:
Και το Col Photos στο Col de Galibier στα 2642 μέτρα:
Γουστάρετε συγκριτικό στο ίδιο (σχεδόν) σημείο με διαφορά 9 χρόνων;
2010:
2019:
Ευτυχώς ο καιρός με λυπήθηκε και μπόρεσα να διασχίσω το δρυμό Ecrins (υπέροχος και αυτός όπως φαντάζεστε) χωρίς πρόβλημα αν και είχε αρχίσει να συννεφιάζει βαριά. Κάπως έτσι, μετά από 6 (ελπίζω να μην ξέχασα κανένα) Αλπικά περάσματα όλα πάνω από τα 2000 μέτρα και καμιά 300αριά χιλιόμετρα φτάνω στον προορισμό μου, το χωριό Valmeinier, πάνω από τα 1500 μέτρα υψόμετρο. Με περιμένει ο ιδιοκτήτης του στούντιο που είχα νοικιάσει, ένας Γάλλος συνταξιούχος που (σιγά την έκπληξη) δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά. Με λίγη καλή θέληση εκατέρωθεν ψευτοσυνεννοούμαστε στα βασικά και αρχίζω να τακτοποιώ τα πράγματά μου. Εσωτερική θερμοκρασία; 17 βαθμοί! Πρώτη φορά αναγκάστηκα να βάλω σόμπα Αυγουστιάτικα. Γεμίζω τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μπαίνω να χαλαρώσω.
Δείτε το βίντεο από τη διαδρομή εκείνης της μέρας και τα λέμε στο επόμενο:
No comments:
Post a Comment