Ιταλία - Γαλλία μέρος 7ο

Η όγδοη μέρα του όγδοου μήνα σήμανε το τέλος της κακοκαιρίας και βλέποντας την πρόβλεψη για τις επόμενες μέρες ήξερα ότι χτες ήταν η τελευταία μέρα που θα φορούσα αδιάβροχα. Η όποια υγρασία για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου θα είχε να κάνει μόνο με τον δικό μου ιδρώτα. Αυτός βέβαια θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή του μιας και είχα ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τις Γαλλικές Άλπεις έχοντας μπροστά μου ένα από τα ομορφότερα κομμάτια τους. Αφήνω το Valmeinier με υγρούς ακόμη δρόμους και λιακάδα που άρχισε να τους στεγνώνει και να θολώνει κάπως ως εκ τούτου τον ορίζοντα. Οδηγώ επιφυλακτικά στην υγρή πλην καλή άσφαλτο κατευθυνόμενος Δυτικά ώσπου συναντώ ταμπέλες για υποχρεωτική παράκαμψη πάνω στον D1006. Είχαν κλείσει αυτόν το δρόμο καθώς και τον παράλληλο Α43 για λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω αφού δεν ξέρω Γαλλικά. Προσπαθώ να βρω άκρη με εναλλακτική διαδρομή ανεβαίνοντας λίγο το βουνό ώσπου σε μια στροφή με θέα σταματώ να δω τι γίνεται μιας και ακούω ένα ελικόπτερο να πετά πολύ χαμηλά και αργά. Αυτό που είχε συμβεί ήταν μια κατολίσθηση η οποία είχε κλείσει την κυκλοφορία ενώ το ελικόπτερο τροφοδοτούσε τους εργάτες που ήταν κρεμασμένοι στην πλαγιά με μεταλλικά δίχτυα ώστε να αποτρέψουν νέο πρόβλημα. Εντυπωσιακό θέαμα που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω διότι ο πρωινός ήλιος σε συνδυασμό με την υγρασία από τις χτεσινές βροχές δεν άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες της προκοπής, μπορείτε όμως να πάρετε μια ιδέα από το όλο σκηνικό στην αρχή του βίντεο που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου.

Κάποια στιγμή ξαναβρίσκω την διαδρομή που αρχικά είχα χαράξει και αρχίζω να ανεβαίνω σε υψόμετρο και στο χάρτη όντας πλέον στο δρυμό Vanoise. Πρόκειται πραγματικά για υπέροχη περιοχή, από τις ομορφότερες που έχω επισκεφθεί. Κοιλάδες, παγετώνες, ψηλά Αλπικά περάσματα, αγελάδες δίνοντας κονσέρτο κουδουνιών, λουλούδια και πόσα άλλα ακόμη με έκαναν να ξεχάσω την έντονη κίνηση παρόλο που ήταν ακόμη νωρίς. 

Πάρτε μια γεύση:

Tις αγελάδες μπορείτε να τις απολαύσετε στο βίντεο που ως συνήθως κλείνει τα κείμενά μου. Συνεχίζω μετά τις απαραίτητες αυτές στάσεις για οφθαλμόλουτρο, φωτογραφίες και λοιπές προσωπικές ανάγκες, ανεβαίνοντας Βόρεια και ψηλότερα μέχρι που φτάνω στα 2770 μέτρα στο Col de l'Iseran:

Από τα καλύτερα περάσματα που έχω κάνει ποτέ. Πολύ ψηλό, πολύ όμορφο και η διαδρομή ως εκεί πραγματικά μοναδική διότι το συγκεκριμένο κομμάτι των Άλπεων έχει μεν την άγρια ομορφιά των υπολοίπων μαζί όμως με μια κουταλιά γλύκας. Και δεύτερο ζευγάρι μάτια να είχα δεν θα μου έφταναν. Στο υψόμετρο αυτό ο επισκέπτης συναντά μεταξύ άλλων και αυτό το εμπνευσμένο ποδήλατο:

Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί αλλά είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Συνεχίζω λοιπόν Βόρεια κατηφορίζοντας προς Val d'Isere. Αντί να σας περιγράφω μάλλον καλύτερα είναι να το δείτε από ψηλά και να φανταστείτε πως είναι το ίδιο και η διαδρομή προς αυτό:

Να και μια από το κέντρο του ντυμένο στα γιορτινά με τα σημαιάκια του:

Μπορεί κάποιος να με διακτινίζει εκεί μαζί με τη μηχανή μου όποτε έχω τις μαύρες μου; Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Ομορφιάς συνέχεια είναι και η τεχνητή λίμνη Chevril αμέσως μετά:

Νερό καθρέπτης, λίγα σύννεφα έτσι για ποικιλία, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όμως, είχε κι άλλο. H κοιλάδα εκεί χαρίζει όμορφα χιλιόμετρα σε όσους την διασχίζουν αλλά σίγουρα και η ανάβαση προς Ιταλία μέσω του περάσματος του μικρού Saint Bernard:

Πολλά και σημαντικά άφηνα πίσω περνώντας το μικρό Saint Bernard στα 2188 μ. Γαλλία τέλος, υψόμετρα τέλος, κρύο τέλος. Κατηφορίζω προς την κοιλάδα της Αόστα σε μια επίσης ωραία διαδρομή:

Πλέον κάνει ζέστη και έχω αρχίσει να πεινάω επικίνδυνα. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα εστιατόριο πάνω σε μια πλατεία και σταματώ να το παίζω εκλεκτικός γιατί δεν είχα άλλη υπομονή. Λέω να γιορτάσω την είσοδό μου στην Ιταλία και  όλες αυτές τις επικές οδηγικές στιγμές με μια πίτσα. Κοιτάζω το μενού γεμάτος σάλια και δείχνω στην σερβιτόρα (που φυσικά δεν μίλαγε καθόλου Αγγλικά) την επιλογή μου. "Νο pizza" μου απαντά. Αφού δεν τη σκότωσα δεν ξέρω τι πρέπει να μου κάνει ένα κορίτσι για να το σκοτώσω. Τις δείχνω μια φοκάτσια και μου λέει "no focaccia" (προφανώς ο φούρνος τους είχε σταματήσει - γιατί μην με ρωτάτε). Βλέπω απέναντι την κορούλα του ιδιοκτήτη να τρώει την τελευταία φοκάτσια σαδιστικά χαμογελώντας προς εμένα. Αφού δεν ξύπνησε ο Ηρώδης μέσα μου δεν νομίζω να ξυπνήσει ποτέ. Δείχνω στη σερβιτόρα ένα πιάτο ταλιατέλες από το μενού και περιμένω να μου φέρει την μπύρα μου πρώτα να ξεδιψάσω τουλάχιστον. Πεινούσα τόσο που μέχρι να μου φέρει το πιάτο μου κόντεψα να φάω το τραπέζι. Θυμάστε τι της παρήγγειλα; Ε, δείτε τι μου έφερε:

Λίγο η πείνα λίγο τα νεύρα αλλά πάνω απ'όλα η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας με έκανε να το δεχτώ γιατί αλλιώς κινδύνευα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε κάποια Ιταλική φυλακή. Αν τράβαγα βίντεο τότε αυτό θα γινόταν αυτόματα viral με τίτλο "Only in Italy". Ότι βλέπεται στην παραπάνω εικόνα το εξαφάνισα σε χρόνο ίδιο μεταξύ αστραπής και βροντής. Κάνω νόημα στην σερβιτόρα - έρωτα της ζωής μου not - για το λογαριασμό και με ρωτά (φυσικά στα Ιταλικά πάντα) αν θέλω γλυκό. Λες και θα μου έφερνε ότι θα της έλεγα. Πληρώνω και φεύγω. Κίνηση και ζέστη. Περίπου 20 βαθμούς πάνω από ότι είχε στα Αλπικά ύψη. Μετά από περισσότερα από 360χλμ εκείνη την ημέρα φτάνω το απόγευμα έξω από το Μιλάνο στο σπίτι που είχα νοικιάσει. Διαπιστώνω ότι ο πολυαγαπημένος μου πάροχος πάλι με αφήνει χωρίς σήμα στο κινητό στην Ιταλία και έτσι δεν μπορώ να ειδοποιήσω ότι έφτασα. Προσπαθώ να συνδεθώ χειροκίνητα σε κάποια δίκτυα - τίποτα. Κοιτάζω τα κουδούνια μήπως δω κάτι που να θυμίζει το όνομα του οικοδεσπότη, τίποτα επίσης. Επειδή είμαι ευγενικό παιδί δεν τα πήρα όλα σβάρνα να ξυπνάω κόσμο στις 4 μιση - άσε δε που για να βρεις Ιταλό να συνεννοηθείς στα Αγγλικά είναι το ίδιο με το να πέσεις από την Ακρόπολη, να τη γλιτώσεις με ελαφριές γρατζουνιές και να βρεις και πορτοφόλι. Κάποια στιγμή έρχονται 2 κοπέλες τις οποίες και πλησιάζω να τους εξηγήσω το πρόβλημά μου. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να στραγγίξω τα λίγα Ιταλικά που ξέρω γιατί μιλάνε Αγγλικά. Τις παρακαλώ να τον πάρουν τηλέφωνο να του πουν ότι είμαι εδώ και περιμένω. Εκείνος δεν απαντά. Η όλη σκηνή θυμίζει άλλο ένα "only in Italy" και έτσι τις παρακαλώ να του στείλουν ένα μήνυμα. Ευγενέστατες και εξυπηρετικότατες το κάνουν. Μένω πάλι μόνος περιμένοντας έξω από την τεράστια πόρτα του μικρού συγκροτήματος κατοικιών η οποία μετά από 15 λεπτά ανοίγει και έρχεται μια κυρία που καταλαβαίνω πως είναι η μάνα του. Μου ανοίγει και μου δείχνει το χώρο. Εννοείται στα Ιταλικά όλα αυτά και συχνά με χρήση του Google Translator. Πέρασα το υπόλοιπο δίωρο πλένοντας εμένα και τα ρούχα μου και όταν τελείωσα μιας και η πολύ ζέστη είχε γίνει απλώς ζέστη είπα να περπατήσω λίγο για να ψωνίσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω περνώ έξω από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Πάντα μου κινούν την περιέργεια τα παρατημένα σπίτια και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν εξαίρεση. Είχε καταπληκτικό κήπο και αυλή που δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί στην εικόνα:

Πολύ καλό το τοπικό supermarket και εδώ να σημειώσω ότι γενικά η Ιταλία έχει καλό επίπεδο σε τέτοια μαγαζιά. Ακόμη και τα προϊόντα branded από την ίδια την αλυσίδα είναι αρκετά καλά. Επιστρέφω να φτιάξω τα αρχεία της ημέρας και να κοιμηθώ νωρίς όντας κουρασμένος μετά από όλα αυτά. Αύριο με περίμενε η λίμνη Ματζόρε στα Ελβετικά σύνορα και ανυπομονούσα να την επισκεφθώ. Μοναδικός λόγος που διάλεξα να μείνω Δυτικά του Μιλάνου άλλωστε. 

Δείτε το βίντεο - τα λέμε στο επόμενο:

Italy - France part 6

I've just finished bathing myself and washing my clothes so I let the heater do the drying and decide to walk the village of Valmeinier since weather seemed to postpone rain. Cute little one with nice buildings like this:

Only a few steps away from my door I find a small monument from Europe's blood stained history:

I wonder what's the point in monuments and history lessons since people keep doing the same mistakes over and over again. Was this dog sharing the same question while staring from the window rather moody at the people passing by?

Some houses have quite inspired decorating details:

The local climb wall:

A pool with view to the Alps. Kids swimming in it are not so unlucky:

I return to cook something and see what weather will allow me to do the next day from all the places I had in mind. The cons of being in gorgeous areas - so much to see!

Next  day at Valmeinier was much worse giving a weird sense of heavy winter in the heart of summer - Alps are notoriously generous like this on any month of the summer. This forced be to follow the forecast on a bunch of sites every few minutes so that I could see which of the 200+ km of the initial optimistic loop plan I could do. When you have lots of km ahead above 2000 meters the last thing you need is a thunder on your face and this day offered lots of them. Needless to say how joyful it is to ride those hairpins when rain turns them to rivers. The dense low clouds covering the slopes made them look as if they were on fire:

To have an idea, here's the view outside my door:

At some point I see that weather coming from the West was OKish so I decide to head this way instead of East as initially planned. After the first km I face fog just like the picture above. When it cleared up I had an amazing contrast in the sky between the clear blue of the West side and the dark clouds above my head. First stop at Montvernier intending to do this almost absolutely vertical slope there which makes the road among the most winding and narrow I've ever done. Weather was bad enough to keep the traffic low there which was very welcome as its hairpins can barely fit a medium sized vehicle. Obviously a good chance for some pictures:

See how steep it is:

View from the top:

I go down the same road to continue West and then North to ride up to Pussy. Yes, that's how French decided to name this place. Fuck yeah! Literally :) As I go up the next mountain weather gets aggressive again. As soon as I reach a kinda short but open straight I stop to have a better look on the weather. Dense rainy clouds. Knowing that the next pass was above 2000m I decided not to risk it. At 1200ish conditions were already not good enough - who knows what was going on up there. I admit I loose and sadly make a U turn. Back to Valmeinier, Pussy can wait till another time and I will do a North deviation next day on my way to Milano in order to do Val d'Isere. Long deviation but it's a crime to leave such places unseen. Besides, you have the little St. Bernard pass waiting for you as well the Aosta valley in Italy to ease your pain.

Some more rain on the way back and I return at Valmeinier half happy. This village is a classic ski destination in winter therefore there's various shops with ski gear. Obviously I skip them and go straight to the mini market to do some shopping for my stomach because I wasn't patient (or happy if you prefer) enough to cook.

Here's my food enjoying its last view before the battle against my hunger:

Here's the video from the harvest of that day:

Ιταλία - Γαλλία μέρος 6

Έχω τελειώσει το μπάνιο μου, έχω πλύνει τα ρούχα μου τα οποία αναλαμβάνει να στεγνώσει η σόμπα και βλέποντας πως ο καιρός τελικά μάλλον θα κράταγε τα νερά του για άλλη φορά βρίσκω την ευκαιρία να περπατήσω το χωριό (Valmeinier). Μικρό και όμορφο με ωραία κτίσματα όπως αυτό:

Λίγα μόλις βήματα από εκεί που έμενα συναντώ ένα μικρό μνημείο από το αιματηρό παρελθόν της Ευρώπης:

Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν τα μνημεία και τα μαθήματα ιστορίας αφού ο άνθρωπος επιμένει να κάνει τα ίδια λάθη. Λέτε κάτι τέτοιο να σκεφτόταν και αυτός ο σκύλος που περίλυπος κοιτά από το παράθυρο τους περαστικούς;

΄

Μερικά σπίτια έχουν ευρηματικές διακοσμητικές πινελιές:

Να και ο τοπικός τοίχος αναρρίχησης.

Αλπική θέα και πισίνα. Τα παιδιά μέσα της δεν τα λες και άτυχα:

Επιστρέφω για να μαγειρέψω και να δω τι θα με αφήσει ο καιρός να κάνω την επόμενη μέρα από όλα αυτά που είχα σκοπό να επισκεφθώ. Το μειονέκτημα του να είσαι σε ωραίες περιοχές - τι να πρωτοδείς!

Η επόμενη μέρα στο Valmeinier ξημέρωσε χειρότερη από την προηγούμενη δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση βαρυχειμωνιάς στην καρδιά του καλοκαιριού, από εκείνες βέβαια που οι Άλπεις μπορούν να δώσουν σε κάθε καλοκαιρινό μήνα με περίσσεια ευκολία. Αυτό με υποχρέωσε να παρακολουθώ την εξέλιξη του καιρού ανά λίγα λεπτά από 2-3 πηγές ώστε να δω τι θα μπορούσα να κάνω από το αρχικό φιλόδοξο πλάνο ενός κύκλου 200+ χιλιομέτρων στις τοπικές Άλπεις. Όταν έχεις μπροστά σου πολλά χιλιόμετρα σε υψόμετρα άνω των 2000 μέτρων το τελευταίο που θες είναι να φας κανα κεραυνό στα μούτρα και εκείνη τη μέρα έριχνε αρκετούς. Αφήνω βέβαια το πόσο όμορφο είναι να οδηγάς σε φουρκέτες ποτάμια από τη βροχή. Βέβαια η πυκνή συννεφιά έκανε τις Αλπικές πλαγιές τις οποίες και κουκούλωνε να μοιάζουν σαν να καίγονται:

Για να πάρετε μια ιδέα, να η θέα έξω από την πόρτα μου:

Κάποια στιγμή βλέπω ότι πάει να ανοίξει ο καιρός από Δυτικά οπότε αποφασίζω να αλλάξω τη φορά της διαδρομής αντί να ξεκινήσω προς Ανατολή. Στα πρώτα χιλιόμετρα πλακώνει πάλι ομίχλη όπως στην παραπάνω φωτογραφία. Μόλις καθαρίζει αργότερα, η αντίθεση της γαλάζιας τρύπας του ουρανού που ερχόταν από τη Δύση με την σκοτεινιά του συννεφιασμένου από πάνω μου ήταν εντυπωσιακή. Πρώτος σταθμός το Montvernier με σκοπό να ανέβω μια πλαγιά σχεδόν κάθετη στο οριζόντιο επίπεδο με αποτέλεσμα ο δρόμος εκεί να είναι από τους πλέον φιδίσιους που έχω κάνει ποτέ. Λόγω κακού καιρού δεν συνάντησα πολλά αυτοκίνητα, ευτυχώς γιατί οι φουρκέτες εκεί είναι τόσο σφιχτές που με το ζόρι χωράνε ένα όχημα. Ευκαιρία βέβαια για μερικές φωτογραφίες:

Για να πάρετε μια ιδέα της κλίσης:

Θέα από την κορυφή:

Κατεβαίνω πάλι τον ίδιο δρόμο για να συνεχίσω Δυτικά και μετά Βόρεια με σκοπό να κάνω μια στάση στο Pussy. Ναι, έτσι βάφτισαν οι Γάλλοι αυτό το μέρος. Γαμώ! Κυριολεκτικά! Καθώς ανεβαίνω το επόμενο βουνό ο καιρός ξανασφίγγει. Κάποια στιγμή που φτάνω σε μια μικρή ευθεία που μου επέτρεπε να δω πιο πέρα σταματώ να δω τον καιρό πιο προσεκτικά. Πυκνά βροχερά σύννεφα. Γνωρίζοντας ότι θα ξεπέρναγα τα 2000 μέτρα αποφάσισα να μην το ρισκάρω. Αν είναι έτσι ο καιρός εδώ στα 1200 περίπου τι θα γίνεται εκεί πάνω; Κάνω αναστροφή ηττημένος και αναπροσαρμόζω τα σχέδιά μου. Επιστροφή στο Valmeinier, το Pussy θα με περιμένει κάποια άλλη χρονιά (Γαλλο-Αλπική εκδοχή του "Ας περιμένουν οι γυναίκες") και θα κάνω μία Βόρεια παράκαμψη στην αυριανή διαδρομή μου προς Μιλάνο ώστε να πάω στο Val d'Isere. Μεγάλη παράκαμψη αλλά τέτοια μέρη δεν τα αφήνεις. Άλλωστε σε περιμένει το μικρό πάσο του Αγ. Βερνάρδου και η κοιλάδα της Aosta μετά μπαίνοντας Ιταλία για να μην πολυστεναχωρηθείς.

Επιστρέφω έτσι με λίγη βροχή στο χωριό. Το Valmeinier είναι κλασσικός προορισμός για σκι το χειμώνα και ως εκ τούτου έχει μπόλικα μαγαζιά με τέτοιο εξοπλισμό. Εγώ φυσικά τα παρακάμπτω και πάω στο μίνι μάρκετ να ψωνίσω για το στομάχι μου γιατί δεν είχα και πολύ κέφι (ή υπομονή αν θέλετε) να μαγειρέψω.

Εδώ το φαΐ μου απολαμβάνει λίγη θέα πριν ικανοποιήσει την πείνα μου:

Να και το βίντεο με τη συγκομιδή της ημέρας:

Italy - France part 5

I could say " I left Nice with a heavy heart" and I wouldn't lie but the fact that there were so many wonderful places waiting for me around the French Alps reduced dramatically the sadness from the loss of a city that sits proud and high on my "places I'd reside in a heartbeat" list. Stephan, my host's friend, was willing to wake early and meet me for the keys since Catherine would still be away. Apart from the heat and traffic I also wanted to avoid afternoon's rain so I told the poor guy to come at 8 am though he offered to come even earlier. I didn't have the nerve to steal even more time from his summer sleep. So wonderful people...

I ride eager to cross all these beauties hoping to arrive dry. Lovely weather in the morning before sun heats up the lowland and not much later I find myself inside the Mercantour park where I stop bothering myself about the heat since the rest of my route will be spent in altitudes of thousands of meters above sea level. Driving by the Tinee river and previously on Bar, the road reminds me a lot a route I followed 9 years ago on my way to Aix en Provance after Gorge du Verdon. Same bike, same rider, different hopes but let's stick to the subject...

Altitude goes up, temperature goes down, I'm on the limit of  stopping to put on more clothes but I say to myself wait till I reach the top and there's nothing colder after that. Why? Because I reach Col de la Bonnette at 2800 m. For the second time after 9 years. Emotional? Very. Cold? A lot, especially the wind chill since I left Nice with max of 30s and I reached single digit temperatures in only a few hours. First time I reached this pass it was late June and there was still lots of snow. Now (August) it was almost gone unveiling the wild beauty of naked rocks. Naked but full of pleasure for the nose coming from these amazing herbs who manage to survive in such extreme conditions. Astonished and covered in French perfume I take some pictures from the highest point I've ever been as a driver:

During my first time there 9 years ago I can't recall professional photographers around but now they are almost on every famous French pass. Here's your's truly, pictured by Declic Photo, unexpectedly on the go:

 

This last one has enough Looky Look - lone rider - feeling to be the cover of the book I may never write, even though the last girl who shared my bed insisted to do so (and write one). Was she gifted with literature instinct except high sexual intelligence? Fortunately I only explored the latter, she was enough care taker to spare me from the rest.

Going down the mountain, going up on the map and the next km is a blend of emotions for partially doing the same road again after years (up to Briancon) and exceptional Alpine beauty with lots of passes above 2000m. 

A cyclist pictures me at Col de Vars:

So does Col Photos at Col de Galibier, 2642m

Fancy some 9 years challenge on (almost) the same spot?

2010:

2019:

Fortunately the weather showed mercy and I managed to cross the (very scenic as you imagine) Ecrins national park without drama though clouds started gathering as a threat. After all these and 6 (if I don't forget any) Alpine passes all above 2000m and some 300km I manage to arrive at my destination, the village of Valmeinier, above 1500m. The owner of the studio I have rented waits for me and being a French pensioner it's no surprise he speaks absolutely no English. With a bit of mutual effort and body language we manage to convince each other we communicated on the basics and I start unpacking. Indoor temperature? 17C! First time ever I had to use a heater in August. I fill the bath tub with hot water and take a dip to relax.

Watch the video from the route of that day and see you on the next part:

Ιταλία - Γαλλία μέρος 5ο

Κανονικά θα έλεγα "αφήνω τη Νίκαια με βαριά καρδιά" χωρίς να λέω ψέματα, το γεγονός όμως πως είχα τόσα μέρη να με περιμένουν στις Γαλλικές Άλπεις μετρίασε αρκετά την απώλεια μιας πόλης που πλέον καμαρώνει πολύ ψηλά στην ιδιαίτερη λίστα μου "μέρη στα οποία ευχαρίστως μετακόμιζα". O Stephan, φίλος της οικοδέσποινάς μου Catherine, προθυμοποιήθηκε να έρθει νωρίς ώστε να του δώσω τα κλειδιά του διαμερίσματός της μιας και αυτή θα έλειπε. Εκτός από την ζέστη και την κίνηση ήθελα να φύγω νωρίς για να γλιτώσω και την απογευματινή βροχή έτσι τον έφερα τον καημένο στις 8 να με συναντήσει, αν και προσφέρθηκε να έρθει ακόμη νωρίτερα. Ε, είπα να του χαρίσω λίγο ύπνο. Τι υπέροχοι άνθρωποι...

Καβαλάω με λαχτάρα να διασχίσω τα υπέροχα αυτά όρη ελπίζοντας να φτάσω στεγνός. Υπέροχος καιρός νωρίς το πρωί πριν ο ήλιος ζεστάνει τα χαμηλά υψόμετρα και δεν αργώ να βρεθώ μέσα στο δρυμό του Mercantour οπότε και παύει να με απασχολεί η ζέστη μιας και από εκεί και πέρα θα με δροσίζουν υψόμετρα της τάξεως χιλιάδων μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Οδηγώντας πλάι στον ποταμό Tinee αλλά και στον Bar πιο πριν ο δρόμος μου θυμίζει πολύ την διαδρομή που είχα ακολουθήσει 9 χρόνια πριν μετά το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας προς Aix en Provance. Ίδια μηχανή, ίδιος οδηγός, διαφορετικές ελπίδες πλέον αλλά ας μην βγούμε εκτός θέματος...

Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία πέφτει, είμαι στο όριο του να σταματήσω να βάλω κι άλλα ρούχα αλλά λέω άσε θα αντέξω μέχρι την κορυφή και μετά δεν έχει κάτι πιο κρύο από αυτό. Γιατί; Επειδή φτάνω στο Col de la Bonnete, στα 2800 μέτρα. Για δεύτερη φορά μετά από 9 χρόνια. Συγκίνηση; Πολύ. Κρύο; Αρκετό - κυρίως ως αίσθηση διότι άφησα τη Νίκαια που φλερτάριζε με τους 30 και έφτασα σε μονοψήφιες θερμοκρασίες μέσα σε λίγες μόλις ώρες. Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί ήταν τέλη Ιούνη και είχε ακόμη πολύ χιόνι. Τώρα (Αύγουστος γαρ) είχε λιώσει σχεδόν όλο αποκαλύπτωντας  την άγρια ομορφιά των γυμνών βράχων. Αυτοί όμως οι γυμνοί βράχοι ανέδιδαν μια απίστευτη μυρωδιά από τα βότανα που καταφέρνουν να επιβιώνουν σε τέτοιες ακραίες συνθήκες. Εντυπωσιασμένος και κουκουλωμένος από Γαλλικά αρώματα βγάζω μερικές φωτογραφίες από το υψηλότερο σημείο που έχω βρεθεί ποτέ να οδηγώ:

9 χρόνια πριν όταν πρωτοβρέθηκα εκεί δεν θυμάμαι να είδα επαγγελματίες φωτογράφους. Τώρα πλέον υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα γνωστά Γαλλικά Αλπικά περάσματα. Εδώ η αυτού εξοχότης μου αποθανατισμένη εν κινήσει και απρόσμενα από το Declic Photo:

Αυτή η τελευταία έχει αρκετή δόση Λούκυ Λουκ - μοναχικού καβαλάρη - ώστε να γίνει εξώφυλλο του βιβλίου που ίσως δεν γράψω ποτέ, αν και το τελευταίο κορίτσι που μοιράστηκε το κρεβάτι μου επέμενε για το αντίθετο (να το γράψω δηλαδή). Λέτε εκτός από σεξουαλική ευφυΐα να είχε και λογοτεχνικό ένστικτο; Ευτυχώς δοκίμασα μόνο το πρώτο - φρόντισε να με προστατέψει η ίδια από τα υπόλοιπα.

Κατηφορίζω σε υψόμετρο, ανηφορίζω στον χάρτη και τα επόμενα χιλιόμετρα είναι χαρμάνι από συγκίνηση λόγω επανάληψης μέρους της διαδρομής (μέχρι το Briancon) μετά από χρόνια και σπάνια Αλπική ομορφιά με μπόλικα ψηλά περάσματα πάνω από τα 2000 μέτρα.

Ένας ποδηλάτης με φωτογραφίζει στο Col de Vars:

Και το Col Photos στο Col de Galibier στα 2642 μέτρα:

Γουστάρετε συγκριτικό στο ίδιο (σχεδόν) σημείο με διαφορά 9 χρόνων;

2010:

2019:

Ευτυχώς ο καιρός με λυπήθηκε και μπόρεσα να διασχίσω το δρυμό Ecrins (υπέροχος και αυτός όπως φαντάζεστε) χωρίς πρόβλημα αν και είχε αρχίσει να συννεφιάζει βαριά. Κάπως έτσι, μετά από 6 (ελπίζω να μην ξέχασα κανένα) Αλπικά περάσματα όλα πάνω από τα 2000 μέτρα και καμιά 300αριά χιλιόμετρα φτάνω στον προορισμό μου, το χωριό Valmeinier, πάνω από τα 1500 μέτρα υψόμετρο. Με περιμένει ο ιδιοκτήτης του στούντιο που είχα νοικιάσει, ένας Γάλλος συνταξιούχος που (σιγά την έκπληξη) δεν μιλάει καθόλου Αγγλικά. Με λίγη καλή θέληση εκατέρωθεν ψευτοσυνεννοούμαστε  στα βασικά και αρχίζω να τακτοποιώ τα πράγματά μου. Εσωτερική θερμοκρασία; 17 βαθμοί! Πρώτη φορά αναγκάστηκα να βάλω σόμπα Αυγουστιάτικα. Γεμίζω τη μπανιέρα με ζεστό νερό και μπαίνω να χαλαρώσω.

Δείτε το βίντεο από τη διαδρομή εκείνης της μέρας και τα λέμε στο επόμενο: