01/10/2022

The ancient sites of Athens and their 4 legged fauna (part 1)

Among my favourite hobbies is experiencing my birthplace as a visitor. It makes me more objective about Athens and freshens up my point of view which is an intriguing procedure. Luckily enough, you can just sit and watch what I harvested during my last walk around the historic center, or maybe unlucky enough to not experience this bright sunny Athenian day.

Let's go!

My initial intention is to visit Acropolis (yeah, surprise surprise eh?) the site of sites. This brings me outside the museum of Acropolis early in the morning in my attempt to skip the crowd:
DSC_0002.JPG

As you can see (it's the building on the left) it doesn't really blend with the rest much older buildings around but that's my only criticism about it as they have done such a wonderful job inside. However, I can't wait to enter Acropolis itself so I pass it and steps later I have my first view to it in the background right in front of Acropolis metro station:
DSC_0003.JPG

Not close enough yet though. As soon as I reach the pedestrian street that connects several antiquities around the center I take a couple of distant shots:
DSC_0004.JPG

DSC_0005.JPG

This next building is so lucky to be decorated like this only because the museum of Acropolis was built next to it:

DSC_0006.JPGDSC_0007.JPG

Of course the most lucky thing about all the guys staying around is that they are THAT close to this:
DSC_0008.JPG

This might be the most important thing around by far but it's not the only one. Here is Herodion theater, a gem from the Roman period which today is venue for some of the most important gigs in Athens:

DSC_0009.JPGDSC_0010.JPGDSC_0011.JPG

Aaaand finally I walk up to the entrance of Acropolis in full excitement to revisit this place for the Nth time...only to see this:

DSC_0012.JPG

DSC_0013.JPG

I hate queues like no one else does. Sorry to disappoint you but can't wait for all these guys to enter. However, a local always has a plan B and I certainly do. Follow me;)

You see this?
DSC_0014.JPG

Empty as it gets right? Extremely rare image as it's a very popular destination but not for early birds like me. It's the Areios Pagos hill, named after the ancient supreme court which used to be there. So, let's see what's on top.

There's two ways to make it to the top, one is the old rocky stairway which today is slippery AF:

DSC_0015.JPG

And the other is this metal stairway:
DSC_0016.JPG

The early bird catches the best images so here I am (almost) all alone taking the first picture:
DSC_0018.JPG

I intentionally left my shadow in it so you have an idea of how low the sun still is. I love the overview of Athens this spot offers so, be my guest:
DSC_0020.JPG

DSC_0024.JPG

DSC_0019.JPG

DSC_0023.JPG

Sorry for the absence of Acropolis, here is its West side though:
DSC_0025.JPG

I take a walk on the pedestrian streets around Acropolis on this lovely early morning enjoying the green surrounding area as well:

DSC_0026.JPG

DSC_0028.JPG

DSC_0029.JPG

DSC_0027.JPG

Lucky residents in these cute houses - view to Acropolis every single day!
DSC_0030.JPG

DSC_0033.JPG

DSC_0034.JPG

And this nice walk right in their front door:
DSC_0031.JPG

OK, I skipped Acropolis but this doesn't mean I'll leave you without ancient sites.
Fancy visiting the Ancient Agora? Follow me:
DSC_0035.JPG

As you can already see, nothing like the crowds Acropolis attracts but that's because I'm early enough there. Later this will be flooded too. This area is one of my favourites. You get a good amount of vegetation,
DSC_0037.JPG

and an even greater amount of ancient Hellenic art:
DSC_0040.JPG

DSC_0041.JPG

DSC_0038.JPG

However, the most impressive part of this site is (IMHO at least), the Temple of Hephaestus, the one you can see in the background in the middle:
DSC_0042.JPG

Still there's nice bits around,
DSC_0043.JPG

And important ones like this headless statue of Emperor Adrian:

DSC_0045.JPG

But I can't wait to walk up to my favourite temple:
DSC_0044.JPG

DSC_0046.JPG

And as soon as I manage I adore its beauty complimented by the early morning warm sunlight:
DSC_0048.JPG

As you can see I struggle to fit its entirety in one image but I hope you literally get the picture. I'd better let images do the talking for this temple which is the most well preserved of its kind:
DSC_0050.JPG

DSC_0056.JPG

DSC_0049.JPG

DSC_0051.JPG

DSC_0052.JPG

DSC_0054.JPG

DSC_0057.JPG

DSC_0058.JPG

DSC_0060.JPG

DSC_0061.JPG

DSC_0062.JPG

The view from the temple is gorgeous too. Acropolis included:
DSC_0063.JPG

DSC_0064.JPG

DSC_0065.JPG

Gives you a good overview of the Ancient Agora though the harsh sunlight drying up the night's moisture is not camera friendly.

Bye temple, see you later:
DSC_0066.JPG

Hello kitty!
DSC_0067.JPG

DSC_0068.JPG

That's the first 4 legged sweetheart I meet and discretely picture in order to not spoil her sunbathing. Glad to see that actually she needed some company so walked towards me hence the last catwalk shot.

To be continued...

29/09/2022

Merkel who?

 

Το παιδάκι που βλέπετε να κρατά την ταμπέλα της "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας" είμαι εγώ. Βλέπεται εκείνη την εποχή υπήρχε ακόμη η Ανατολική Γερμανία αν και στα τελευταία της, με σημαία παρόμοια της Δυτικής (μόνο το εθνόσημο διέφερε) πράγμα που μας μπέρδευε στις πρόβες που κάναμε για την τελετή λήξης των αγώνων (η εικόνα είναι από την επίσημη τελετή. Προσπερνάω το γιδοπασόκο που έγραψε "ΦΙΛΛΑΝΔΙΑ" στην ταμπέλα της αγαπητής αυτής χώρας και εστιάζω στη μαμά της φινλανδοποίησης της Ευρώπης.

Ενώ εγώ παρήλαυνα όπως με βλέπεται στην εικόνα, η μαντάμ η μέρκελ και ο βλαδίμηρος ήταν στην ίδια χώρα, τη γενέτειρα της πρώτης. Δε νομίζω να απαντήσουν με ειλικρίνεια ποτέ στις επικρίσεις για το τι έκαναν μαζί αυτοί οι δύο, συνεπικουρούμενοι από τα Ρωσικά που μιλά αυτή και τα Γερμανικά που μιλά αυτός, αλλά να μην εκπλησσόμαστε για το γεγονός πως η μέρκελ σήμερα αβαντάρει ουσιαστικά τις πυρηνικές απειλές του κρεμλίνου.

Μιλάμε για τη γυναίκα που δεχόταν να παίρνει δώρα από τον Ερντογάν on camera ενώ αυτός απειλούσε την Ευρώπη (και την απειλεί ακόμη) με μεταναστευτική κρίση όντας μέρος πουτινικών σχεδίων. Η ίδια γυναίκα δε βρήκε λέξη να πει για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Σιγά μην την πιάσουν οι ντροπές τώρα, αυτό απαιτεί θάρρος και αυτοκριτική.

Αυτό που αξίζει να σχολιάσει κάποιος όμως είναι τα ψυχολογικά κουσούρια ορισμένων κοινωνιών. Κατάντησε ολόκληρη Γερμανία να αφήσει το τιμόνι της χώρας της σε μια τύπισσα σαν αυτή για τόσα χρόνια και μάλιστα να τη χειροκροτά ως τη "σοβαρή ήρεμη δύναμη". Με τρομάζει η άποψη των Γερμανών για τη "μαμά" τους, όσο και αν (φαντάζομαι) σήμερα κάποιοι θα έχουν αλλάξει γνώμη. Γιατί αν κάτι τόσο στραβό μπορεί να ριζώσει τόσο γερά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τότε θα επαναληφθεί κάποια στιγμή.

Είναι αηδιαστικό να σκεφτεί κανείς ότι ολόκληρο Γερμανικό σύστημα έχτισε την οικονομική του άνθηση στο φτηνό αέριο του αλήτη ρώσου και σα να μην έφτανε αυτό κουνούσε και το δάχτυλο στους (δήθεν) τεμπέληδες του Νότου για το τι είναι ορθό. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα καθυστερούν οι αποστολές οπλισμού στην Ουκρανία ενώ εξακολουθούν υψηλόβαθμοι του Γερμανικού Ναυτικού να αβαντάρουν το ρώσο. Πόσα ρούβλια πήρανε όλοι αυτοί; Και από πόσα ρούβλια και πάνω αξίζει να γίνεις ένας καραγκιόζης που κονομά πουλώντας όπλα στον Έλληνα αφήνοντάς τον ξεβράκωτο απέναντι στον Τούρκο για να του ξαναπουλήσεις όπλα και μετά να τον κατηγορείς για τα οικονομικά του ενώ εσύ δε χρειάζεται να δώσεις φράγκο για άμυνα;

(προφανώς δεν υπονοώ πως οι αμυντικές δαπάνες ήταν η μόνη αιτία της Ελληνικής κρίσης)

Η εικόνα αυτή αδικεί τους Γερμανούς που είχα την τύχη να γνωρίσω στα ταξίδια μου, άνθρωποι αξιόπιστοι και θετικοί στην πλειοψηφία τους. Άλλωστε σήμερα μπορεί να έχω περισσότερους φίλους εκεί παρά εδώ. Όμως πρέπει να ψαχτούν ψυχολογικά για το πως έγιναν φιλικό οικοσύστημα της ρώσικης διαφθοράς σε βαθμό μεγαλύτερο από κάθε άλλον. Τόσοι και τόσοι τους έλεγαν να μην προχωρήσουν στο Nord Stream 2 και η "μαμά" τους έσκισε τα ρούχα της να ολοκληρώσει τη σύνδεσή του λίγο πριν φύγει. Δείτε σήμερα τον αγωγό τρύπιο και πηγαίντε στον καθρέπτη σας να κουβεντιάσετε με τον εαυτό σας.

Στο μεταξύ η Ελλάδα πήρε το μάθημά της, έχει αλλάξει επίπεδο σε βαθμό που έγινε role model ακόμη και για τη Γερμανία σε ορισμένα θέματα (π.χ. διαδικασία εμβολιασμών) και ήδη έχει γίνει μικρό Ισραήλ της περιοχής. Θα γίνει και κανονικό Ισραήλ αν αποφύγουμε το ατύχημα στις επόμενες εκλογές. Βοήθησε πολύ το γεγονός ότι δεν επαναπαυτήκαμε στις δάφνες μας. Ότι π.χ. "φτιάχνουμε τα καλύτερα αυτοκίνητα" ή ότι "πουλάμε τα καλύτερα όπλα" ή πως "έχουμε τη μεγαλύτερη οικονομία" κλπ. 😉

Προφανώς δεν είναι απλά ένα Γερμανικό πρόβλημα όλο αυτό. Τι να πει π.χ. κανείς για το χάλι της Ουγγαρίας. Καμαρώνουν για αρχηγό τους μια πουλημένη κοιλιά που απλώνεται. Μήπως το Ιταλικό τσίρκο είναι καλύτερο; 

Έχω χαλάσει ώρες και μέρες από τη ζωούλα μου να βρίζω τους Έλληνες για τις βλακώδεις επιλογές τους στα χρόνια της κρίσης και τα παραπάνω τα γράφω με το δικαίωμα που μου αυτή η στοιχειώδη έστω αντικειμενικότητα - κάθε άλλο παρά ευχάριστο μου είναι να σηκώνω το δάχτυλο. Στο τέλος της ημέρας όμως, οφείλω να πω πως μια χαρά ευελιξία έδειξαν έστω και καθυστερημένα οι Έλληνες. Σήμερα βρίσκεις ακόμη και πρώην πρασινοφρουρό που θα ψηφίσει Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές. Οι μερκελοφρουροί δεν ξέρω αν έχουν καταλάβει πόσα Ουκρανάκια κόστισε η χλιδή τους.

21/09/2022

Δέκα χρόνια πριν...

...η Yulia από τη Σιβηρία περπατά με τα όρθια χιλιόμετρα των ποδιών της την Αθήνα για πρώτη φορά. Μοιραζόμαστε το μίσος για τον πούτιν και κάποια αγάπη (για μας όχι τον πούτιν). Τη θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει "αυτός μια μέρα θα μας πάρει τα διαβατήρια να μην μπορούμε να φύγουμε".

Περπατώντας μια πουτινόπληκτη γειτονιά των νοτίων προαστίων της λέω πως εδώ έχουμε πολλούς Ρώσσους. Δε θα ξεχάσω το απολογητικό της βλέμμα όταν με ρώτησε "και τι γνώμη έχετε γι αυτούς;" Δεν θυμάμαι τι της απάντησα ακριβώς. Ίσως δεν έχει και πολύ σημασία τι απαντάς σε δύο πράσινα μελαγχολικά μάτια στο ρετιρέ των αγαλμάτινων ποδιών τους. 

Προσπαθώ πάντα να βρω φως στο έρεβος και ο κοντοστούπης του κρεμλίνου με την επιστράτευση της απελπισίας του μου έφερε άθελά του αυτές τις μνήμες. Που να ήξερε η Yulia που θα μας έφερνε το καθεστώς αυτό 10 χρόνια μετά. Ή μάλλον ήξερε γι αυτό έψαχνε να κάνει την τύχη της στο εξωτερικό.

Λίγα χρόνια αργότερα μια άλλη Yulia, μισή Γερμανίδα που της άρεσε να τη φωνάζουν Julia, είχε πιο απαλή προσέγγιση για τον πούτιν. Ή μάλλον τον ψιλογούσταρε κιόλας αλλά για να μη με ξενερώσει μου είπε "ε, τι να κάνουμε, αυτός είναι ο πρόεδρός μας". Όπου μισή Γερμανίδα βάλτε μισή Μερκελίδα αλλιώς δεν θα απάνταγε έτσι στην ερώτησή μου "τόσα χρόνια με αυτό το μαλάκα δε βαρεθήκατε;" Επέμενε πάντως πως πρέπει να γράψω την αυτοβιογραφία μου αφού είμαι "ολόκληρος πλανήτης". 

Μέχρι σήμερα έχω αντισταθεί σε αυτή την προτροπή θεωρώντας τη απλώς μαλαγανιά μιας καθηγήτριας Φιλοσοφικής της Αγ. Πετρούπολης η οποία προσπαθούσε να με ευχαριστήσει για τις υπέροχες μέρες που περάσαμε εκδρομικά στα ορεινά της Αττικής και τις ακόμη καλύτερες νύχτες στα παράλιά της όπου μάλιστα αυτές οι προσπάθειές της ήταν παραπάνω από επιτυχείς.

Κοιτώντας πίσω βρίσκω υλικό για να γράψω ακόμη και χωρίς να κοιτάω το χάρτη των ταξιδιών μου:


Δε βλέπω να πείθομαι εύκολα όμως πως όλο αυτό θα το κάνω βιβλίο που να αξίζει να διαβαστεί. Βέβαια ούτε εγώ διαβάζω βιβλία...Τελικά διαβάζει κανείς βιβλία σήμερα;

Μπορεί και να λέω απλά δικαιολογίες. Άλλωστε αν ξεκινάγαμε κάτι μόνο με τη βεβαιότητα της επιτυχίας δε θα κάναμε τίποτα. Πολλά από τα ταξίδια που έκανα είχαν δυσκολίες που αν τις ήξερα από πριν δεν θα τα ξεκίναγα καν και όμως όχι απλά δε μετανιώνω για κανένα αλλά χαίρομαι που δεν ήξερα από πριν τι με περίμενε σε μερικά από αυτά.

Φοβάμαι όμως πως το βασικό που με αποτρέπει είναι το ότι αμφιβάλλω αν θέλω να επισκεφθώ όλες μου τις μνήμες. Γιατί κάποιες από αυτές απλά θα μου υπογράμμιζαν το μάταιο της ανθρωπότητας και ο πόλεμος σήμερα το έχει ήδη κάνει αυτό με το παραπάνω.

Εξελισσόμαστε (τεχνολογικά κυρίως παρά ως προσωπικότητες) μόνο για να φτάσουμε στο επόμενο πλατώ παρακμής και να φάμε τα μούτρα μας πάλι. Και ναι μεν η τεχνολογική εξέλιξη είναι παραπάνω από απολαυστική (για μένα, όχι για τους σύγχρονους Λουδίτες) η απουσία όμως αντίστοιχης εξέλιξης στο υπόλοιπο κομμάτι είναι πιο βαρετή από ομιλία Φώτη Φανούρη Κουβέλη. Τα ίδια θα συμβαίνουν όσο οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Σοφότεροι εμού το έχουν αναλύσει από τα αρχαία χρόνια (Θουκυδίδης) ως τα πιο πρόσφατα (Hegel) - λόγια αμφοτέρων έχω επικαλεστεί εδώ.

Ας ευχηθούμε οι Ουκρανοί μετά τη νίκη τους να σπάσουν το φαύλο αυτό κύκλο της ανθρώπινης ιστορίας και να αποτελέσουν ιστορικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Από ηρωικοί μαχητές σήμερα δηλαδή, να μην καταντήσουν μετά από ειρηνικές δεκαετίες πλούτου να ασχολούνται με τα δικαιώματα της μπλε πεταλούδας που γεννήθηκε με το ένα φτερό λίγο πιο σκούρο από το άλλο και άρα θα πρέπει το κράτος επιχορηγούμενο από την ΕΕ να της τα βάψει ομοιόμορφα για να μην χάσει η κυβέρνηση τις επόμενες εκλογές.

Υ.Γ. Σόρρυ που το κείμενο είναι χωρίς φωτό, το ξέρω ότι θα του κοστίσει κλικ και αντί για 25 θα πάρει 19 αλλά όταν κλείνει ένα κεφάλαιο σβήνω και τις φωτογραφίες του ώστε το επόμενο να ξεκινήσει από λευκό χαρτί. Γιατί το επόμενο δε σου φταίει σε τίποτα. Κάπως έτσι και η Yulia και η Julia βρήκαν τις υπόλοιπες με shift+delete . 

11/09/2022

11/9


 


Δεν ξεχνιέται αυτή η μέρα ακόμη και να ήθελα που δεν θέλω. Εκείνο τον καιρό τελείωνα τη θητεία μου. Βρισκόμενος σε "άδεια απολύσεως" έχοντας κολλήσει στο τέλος ότι άδειες είχα και δεν είχα, είμαι έξω για καφέ όταν με παίρνει μια φίλη και μου λέει "ρε συ λένε πως έπεσε ένα αεροπλάνο πάνω σε ένα ουρανοξύστη στην Αμερική". Μέχρι να τη ρωτήσω τι και πως μου λέει "τώρα λένε πως έπεσε και άλλο ένα". Εκεί το έριξα στην πλάκα αβέβαιος αν με δουλεύει ή αν έχει πιεί ή βλέπει αρβύλα news αλλά δυστυχώς όπως ξέρουμε κάπως έτσι έγινε. 

Γυρνώντας στη μονάδα μου να πάρω το χαρτί απολύσεως ο κόκκινος συναγερμός την είχε κάνει αγνώριστη κυριολεκτικά. Στην πύλη είχαν βάλει όγκους από τσιμέντο που σε ανάγκαζαν σε ζικ ζαγκ, στην ουρά για να μπω έψαξαν το αυτοκίνητό μου με καθρέπτη από κάτω, στο διοικητήριο απαγορευόταν να παρκάρει οποιοδήποτε όχημα ενώ είχαν τεθεί σε λειτουργία σκοπιές που είχαν να φυλαχθούν ο θεός ξέρει από πότε.

Είναι και κάτι άλλο όμως που δεν ξεχνιέται: το γεγονός πως η Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό πανηγύριζε. Θυμάμαι ακόμη και (πρώην) φίλους, μετριοπαθείς και καλοπροαίρετους κατά τα άλλα, να χαμογελούν. Θυμάμαι Αμερικάνους να παίζουν live στην Αθήνα και σχεδόν να γιουχάρονται κάνοντας αναφορά στο γεγονός. 

 Προφανώς η Ελλάδα σήμερα είναι πλέον σε καλύτερη κατάσταση πράγμα που αντανακλάται και στην πολιτική της ηγεσία. Ιδιαίτερα μετά την Ουκρανική αντίσταση έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο αφήνοντας τα ορίτζιναλ ρωσοψέκια να παίζουν αυτό το ρόλο καθώς οι μεσαίοι πολίτες έχουν καταλάβει πλέον τι παίζεται σε καλό βαθμό (όχι πλήρως φυσικά αλλά αρκετά). Να μην ξεχνάμε όμως πως βάψαμε και εμείς τα χέρια μας με Ουκρανικό (και όχι μόνο) αίμα ανοίγοντας τα πόδια για τόσα χρόνια στη ρώσικη προπαγάνδα. Όπως και ο Γερμανός που κράτησε στο τιμόνι της χώρας του μια ΣΤΑΖΙτισα για τόσα πολλά χρόνια, ο Άγγλος που άκουσε τη Βασίλισσά του και βγήκε εκτός ΕΕ κάνοντας το χατίρι του βλαδίμηρου, ο Κύπριος με παπαδόπουλους και καταστρόφιες κ.ο.κ.

Να μην ξεχνάμε λοιπόν πως όταν περισσεύουν οι δημοσιογράφοι που βλέπουν "γεράκια του ΝΑΤΟ" και "Ναζί Αζωφίτες" αλλά αντίθετα λιγοστοί εντοπίζουν τα γεράκια του πούτιν και τους Ναζί Wagner, αυτή η ανισορροπία και είναι ανήθικη και κάποια στιγμή θα στάξει αίμα. Το ότι έτυχε σήμερα το αίμα να μην είναι δικό μας είναι καθαρά θέμα κωλοφαρδίας. Βλέπεις η Ιστορία μπορεί να είναι μεγάλη καριόλα. Αντί να πέφτει στο μέτωπο ο Ιβανόπληκτος δούλος ή ο Γερμανοχαλβάς μερκελογλύφτης, πεθαίνει το 18χρονο Ουκρανάκι που έκανε το λάθος να αντιστέκεται αντί να δώσει κώλο στον αλήτη, όπως προτείνουν και σε μας τόσο καιρό τα τσουτσέκια της FSB να κάνουμε με τον πούστιν και τον ταγίπ.

Ποτέ ξανά.