Τώρα τι να πει κανείς για τον φτωχό και τη μοίρα του...2 σεισμοί σχεδόν 8 ρίχτερ ο καθένας, στα φτωχικά σύνορα Τουρκίας - Συρίας μέσα σε αυτή την παγωνιά και μάλιστα ο πρώτος την ώρα που κοιμούνται όλοι. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ τόσο τραγικός συνδυασμός έντασης και ποσότητας σεισμικών φαινομένων, χρονισμού και καιρικών συνθηκών.
Οι τρομακτικής ισχύος σεισμοί στην Τουρκία αποκαλύπτουν (μεταξύ άλλων) την εξίσου τρομακτική αντίθεση μεταξύ (του μέσου όρου έστω) των ηγεσιών της Δύσης και του Τουρκικού καθεστώτος. Με γνωστές τις εξαιρετικά προβληματικές σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και τις Η.Π.Α. ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν από τους πρώτους που πήρε τηλέφωνο τον Erdogan προσφέροντάς του και βοήθεια ενώ μίλησε μαζί του και ο Biden. Αμφότεροι έκαναν το ανθρωπίνως αυτονόητο.
Δείτε τώρα την αντίθεση της συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου σε τέτοιες στιγμές: Επέλεξε να ενημερώσει την Aksener αλλά όχι τον Kilicdaroglu. Προσωπικά δεν με εντυπωσιάζει το θράσος ενός ανθρώπου που βάζει ως προτεραιότητα την μικροπολιτική την ώρα που πρόκειται να θάψει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει δώσει όλες τις μεγάλες εργολαβίες στη χώρα του σε μόλις 5 άτομα τα οποία χτίζουν κουρέλια για να αυξήσουν το ήδη μεγάλο κέρδος τους αφού παίζουν χωρίς ανταγωνισμό μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζουν το καθεστώς. Μερικά από αυτά τα κουρέλια έπεσαν στους τελευταίους σεισμούς σκοτώνοντας τόσο κόσμο και δυστυχώς αναπόφευκτα θα πέσουν και άλλα μέχρι να τελειώσει το τεράστιο αυτό φαινόμενο.
Ο Erdogan ήταν μια ζωή ο ίδιος αλήτης και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το θέμα όμως δεν είναι ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος ο οποίος μπορεί να δει το καντήλι του να σβήνει μετά από αυτή την τεράστια τραγωδία. Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο κόσμος πως δεν πρέπει να αφήνεις απολυταρχικά άτομα ούτε καν να πλησιάζουν στην εξουσία αλλά και αν ακόμη το καταφέρουν τότε πρέπει να τους ρίξεις το συντομότερο δυνατό αλλιώς θα έχουν το χρόνο να φέρουν τη χώρα στα μέτρα τους ώστε να μην χάσουν την εξουσία ποτέ. Όταν και αν συμβεί το τελευταίο τότε αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και η Τουρκία είναι δυστυχώς κλασικό παράδειγμα (δείτε και τη Ρωσία σύντομα).
Όσο οι πολίτες της (κάθε) Τουρκίας πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη ανασύστασης της χώρας τους σε δημοκρατικά θεμέλια άλλο τόσο πρέπει και να αντιληφθούν οι μοσχοαναθρεμένοι πολίτες της Δύσης πόσο τυχεροί είναι που κληρονόμησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουν (με χρέος φυσικά να τους συντηρούν και να τους αναβαθμίζουν όταν χρειάζεται). Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα και στις δύο πλευρές του πλανήτη μας: Η πρώτη δεν έχει αντιληφθεί αρκούντως την ανάγκη και η δεύτερη υποφέρει από τον κορεσμό του να θεωρεί όλα τα δημοκρατικά κεκτημένα δεδομένα.
