Διδάσκει ο θάνατος καλύτερα από τη ζωή;

Παρακολουθώντας στενά το κανάλι του Κώστα Ονισένκο στο YouTube είδα πριν λίγες μέρες το παρακάτω βίντεο:

One more restart

Actually a much needed one. Why? Months of the worst heatwave ever, commitments denying to allow me to meet them without obstacles in between, you name it. After a mountain of fuck ups I couldn't wait to move to a new place for one time in the last (far from uneventful and predictable) years. Here's the mess I had to move myself:

Πως το τέρας φωλιάζει μέσα σε (κατά τα άλλα) καλούς ανθρώπους

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (η τρέχουσα δεν είναι η πρώτη αλλά εύχομαι και πιστεύω πως θα είναι η τελευταία) όπως και η ελεεινή επίθεση της χαμάς στο Ισραήλ ανέδειξαν την αντίφαση αποκρουστικών απόψεων εκφερόμενων από ανθρώπους κάθε άλλο παρά αποκρουστικούς. Δεν είναι ο κανόνας αλλά νομίζω αξίζει να δούμε λίγο από κοντά αυτές τις εξαιρέσεις γιατί όσα περισσότερα μάθουμε για το πως φωλιάζει το τέρας της ανατολικής προπαγάνδας σε μυαλά κατά τα άλλα ικανά και καλοπροαίρετα τόσο περισσότερες άμυνες μπορεί να αναπτύξουμε απέναντί του. Θα παραθέσω μερικές ιστορίες από τον προσωπικό μου κύκλο με χρονολογική σειρά ξεκινώντας από την παλαιότερη:

The song (and its joy) remains the same

(Κανονικά θα έπρεπε να το γράψω στα Αγγλικά αυτό το κείμενο αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα απέδιδε με την ακρίβεια που θα ήθελα τη σχέση μου με τους Led Zeppelin οπότε πάμε στα Ελληνικά και όπου βγει.)

Is it all in the eyes?

I think so, in both ways. Meaning, they do reflect what we feel but they also define what we feel as each pair focuses on different things and even when focusing the same, the interpretation can vary a lot. For example, even between brothers, they can both visit an animal shelter but while one sees homeless dogs and kitties the other sees an ass farm: