04/10/2024

Διδάσκει ο θάνατος καλύτερα από τη ζωή;

Παρακολουθώντας στενά το κανάλι του Κώστα Ονισένκο στο YouTube είδα πριν λίγες μέρες το παρακάτω βίντεο:



Εκεί θα τον δείτε μαζί με τον φίλο του τον Ταράς, έναν Έλληνα που πολεμά υπέρ της Ουκρανίας, να κουβεντιάζουν σχετικά με τον πόλεμο και τις συνέπειές του. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα από την ανθρώπινη ποιότητα του Ταράς (του Κώστα τη γνωρίζω ήδη) αν και τον είχα ξαναδεί σε προηγούμενα βίντεο του ίδιου καναλιού όπου μου είχε ήδη αφήσει θετικές εντυπώσεις. Οι περιγραφές του όμως στο συγκεκριμένο βίντεο έχουν ποιητική/φιλοσοφική θα έλεγε κανείς προσέγγιση αν και ο άνθρωπος αυτός έχει εκτεθεί και συνεχίζει να εκτίθεται σε σκηνές που "χοντραίνουν την πέτσα" αντί να τη λεπταίνουν. Περιγράφει π.χ. πως το νου του εστιάζει στις ομορφιές της φύσης, περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε εν καιρό ειρήνης, την ώρα που βρίσκεται σε αποστολή από την οποία μπορεί να μη γυρίσει πίσω ποτέ.

Ακούγοντάς τον να μιλά σαν ήρωας βγαλμένος από το βιβλίο που δε θα γράψω ποτέ, αναρωτήθηκα "τι κάνει άραγε έναν άνθρωπο να τοποθετηθεί έτσι συναισθηματικά την ώρα που κινδυνεύει η ίδια η ζωή του και με τόσες βίαιες σκηνές ήδη στην πλάτη του;".

Πάμε για λίγο 12 χρόνια πίσω...

Ενώ η Ουκρανία βρίσκεται μια ανάσα πριν τα γεγονότα της Κριμαίας εγώ ψάχνω για νέο σπίτι μπας και γυρίσω σελίδα μετά από μια τραγική χρονιά την οποία πέρασα στα νοσοκομεία με τους 2 γονείς μου ασθενείς, χάνοντας τελικά τον πατέρα μου τα Χριστούγεννα του 2012. Η αναζήτηση αυτή με έφερε κάπου στο Νοτιοανατολικό άκρο της Αττικής, κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα, σε μια περιοχή όπου κάποτε μεγαλουργούσαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι εξ ου και τα αμέτρητα εργαστήρια ασημιού εκείνης της εποχής. Μάλιστα την εποχή που έφτασα εκεί, μέσα του 2013, λόγω της έντονης κρίσης τα περισσότερα σπίτια τριγύρω ήταν άδεια και η σιωπή που συχνά απολάμβανα ήταν πραγματικό βάλσαμο. Παρατήρησα όμως το εξής μετά από λίγο καιρό σε αυτό το υπέροχο περιβάλλον: Το τελευταίο είχε όντως αισθητή επίδραση στους ανθρώπους που το κατοικούσαν, έστω και ως μη μόνιμη κατοικία. Δεν είχε όμως την ίδια επίδραση. Ο καλός άνθρωπος γινόταν καλύτερος και ο μαλάκας χειρότερος μαλάκας. Το πρώτο δε χρειάζεται και πολύ εξήγηση φαντάζομαι οπότε θα σας πω την άποψή μου για το δεύτερο: Ο μαλάκας όχι απλά δε γίνεται πιο ταπεινός εκτιθέμενος σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό μέρος όπου κυριολεκτικά η φύση σου δίνει πολλά περισσότερα από αυτά που αξίζεις, αλλά αντίθετα το εκλαμβάνει ως δεδομένο ότι ναι, αυτό του αξίζει και κάτι ακόμη παραπάνω και 1000 φορές να ξαναζούσε τα ίδια και καλύτερα θα απολάμβανε.

Κάπου εδώ κουμπώνει η τοποθέτηση του Ταράς: Ένας άλλος στη θέση του θα είχε γίνει "σκύλος" μετά από χρόνια βίας και πολέμου αλλά αντίθετα αυτός έγινε σοφότερος, βλέποντας μέσα από το πρίσμα της απώλειας της ειρήνης πόσο μικρά είναι τα μικρά πράγματα στη ζωή τα οποία βλακωδώς εμείς οι άνθρωποι τα μεγαλώνουμε και ασχολούμαστε στην καθημερινότητά μας μαζί τους, αγνοώντας τα πραγματικά μεγάλα.

Ακούγοντας τον Κώστα να κουβεντιάζει με τον Ταράς συχνά ένιωθα πως άκουγα τον εαυτό μου. Σε σημείο που αναρωτήθηκα μήπως υπάρχουν απώλειες στη ζωή μου που μου έδωσαν αντίστοιχες προσλαμβάνουσες. Μπορεί. Χρειάστηκαν π.χ. αμέτρητα κορίτσια από διάφορες χώρες για να καταλάβω ότι μάλλον δεν υπάρχει αυτή που θα έπρεπε να υπάρχει και ένα σωρό δουλειές για να καταλήξω στο ίδιο συμπέρασμα και για αυτές. Έρχεται όμως ένα σημείο που το πένθος των απωλειών αυτών υποχωρεί μπροστά στην απαλλαγή της υποχρέωσης κατάκτησης κάποιων από τα παραπάνω (καθώς δεν υπάρχουν αφού🙂). Και ξαφνικά κάνεις απομεγένθυση, βλέπεις τον πλανήτη από ψηλά και λες "τι κάνουμε ρε γαμώτο εκεί κάτω...καθρέφτη δεν έχει κανένας μας;"

Όλα αυτά φυσικά έχουν πάντα το ερωτηματικό και τη σχετικότητά τους. Θα μπορούσε π.χ. να μου είχε κάτσει μια δουλειά από τις πρώτες που προσπάθησα να πάρω, όπου όχι μόνο δεν πήραν εμένα αλλά κανένα άντρα, θα με έστελναν για εκπαίδευση στη Σουηδία και αν κρίνω από το πόσο μου άρεσε η Στοκχόλμη χρόνια αργότερα το 2017 όταν την πρωτοεπισκέφθηκα, ίσως να έμενα εκεί για τα καλά. Και μπορεί να ταίριαζα με ένα από τα υπέροχα πλάσματα που ζουν εκεί, να γλίτωνα κρίσεις, χρεωκοπίες, πολιτικές υστερίες, ζαίους, Ελληνικά νοσοκομεία και συγγενείς παρόντες απόντες και να ήμουν ένας χαζοευτύχης που δεν διακύβευσε τίποτα ποτέ και θα έλεγα άλλα τώρα. Αντί όμως για το Σκανδιναβικό παράδεισο (σχετικός πάλι και αυτός αφού the grass is always greener on the other side) πέρασα τον δικό μου Βαλκανικό πόλεμο. Ο οποίος προφανώς δε μπορεί να συγκριθεί με του Ταράς ή όποιου άλλου παιδιού πολεμά εκεί ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί μαζί με την κόλαση έζησα όσο μπόρεσα τον παράδεισο των ταξιδιών μου (αυτά να δεις σοφία που χαρίζουν), τις ταινίες μικρού μήκους με τα κορίτσια που μύριζαν υπέροχα μέχρι να εξατμιστούν, τις μουσικάρες μου και άλλα πράγματα που μπορεί κάποιος να χαρεί στη Δύση όσο δεν τον φτάνουν οι πράκτορες της ανατολής. 

No comments:

Post a Comment