The song (and its joy) remains the same

(Κανονικά θα έπρεπε να το γράψω στα Αγγλικά αυτό το κείμενο αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα απέδιδε με την ακρίβεια που θα ήθελα τη σχέση μου με τους Led Zeppelin οπότε πάμε στα Ελληνικά και όπου βγει.)

Θυμάμαι ένα κολλητό μου φίλο στα τέλη της εφηβείας μας να λέει στην παρέα "ο Ορέστης θα πεθάνει με τους Deep Purple". Ήταν βράδυ κάπως αργά, είχαμε πιεί (τι περίεργο) και κάναμε την αυτοανάλυσή μας. Μια αιωνιότητα μετά για τις ανθρώπινες χρονοδιαστάσεις αλλά μόλις μια στιγμή μετά για το σύμπαν, σήμερα δηλαδή, ο καλός φίλος επιβεβαιώθηκε απόλυτα. Με τη μόνη διαφορά πως οι Zeppelin είναι αυτοί που πραγματικά με ακολουθούν (και μάλλον θα συνεχίσουν) στον ίδιο απόλυτο βαθμό.

Κάθε άλλο παρά σπάνιο είναι κάποιος να συνεχίζει να ακούει κάτι που αγάπησε από την εφηβεία του. Στην περίπτωσή μου όμως με τους Zeppelin, αυτό γίνεται εντυπωσιακό αν συνυπολογιστεί το πόσο τα γούστα μου στη μουσική έχουν αλλάξει από τότε και πόσο βάθος έχει αποκτήσει η σχέση μου με αυτή. Τους Zeppelin τους ερωτεύτηκα μόλις πρωτοωρίμασαν οι ορμόνες μου και γρατζούναγα αρκετή κιθάρα ώστε να θέλουν κάποιοι να παίζουν μαζί μου ενώ έριχνα άμεσα άκυρο σε οτιδήποτε άσχετο με το ροκ. Ο έρωτας συνεχίζεται σήμερα που παίζω και τα υπόλοιπα όργανα της μπάντας (πλην πλήκτρων) ενώ αδιαφορώ εντελώς για το είδος της μουσικής που ακούω αρκεί να είναι Καλή. Σε αυτό το διάστημα, στο άτυπο αυτό προσωπικό τεστ του χρόνου απέτυχαν ένα κάρο ακούσματα ακόμη και από "εμβληματικές" μπάντες. Συμβαίνουν αυτά όταν είσαι φίλος και όχι οπαδός και έχεις το θάρρος να βλέπεις πέρα από τις ταμπέλες και να αναθεωρείς. Ή με άλλα λόγια όταν δεν έχεις την ανάγκη να ανήκεις κάπου μόνο και μόνο από φόβο μη τυχόν και δεν ανήκεις πουθενά. Τότε μπορείς να δεις ότι π.χ. οι Maiden τσακώθηκαν με οτιδήποτε αυθόρμητα αξιόλογο πριν μπουν τα 90s ενώ οι Beetles ήταν μουσικά ανώτεροι και πλουσιότεροι των Stones. Για τους 2ους τείνω να συμφωνήσω με τον (καρούμπαλο κατά τα άλλα) Roger Daltrey  που τους αποκάλεσε "bar band". Πιθανότατα κρύβεται μια προσωπική πικρία πίσω από τον χαρακτηρισμό αυτό αλλά αν κάποιος δικαιούται να τους πει έτσι είναι αυτός γιατί όντως μπροστά στους Who οι Stones ήταν bar band. Βέβαια, γούστα είναι αυτά, γνωστή η σχέση απόψεων και κωλοτρυπίδων οπότε ας τα αφήσουμε αυτά και πάμε πίσω στους αγαπημένους Zeppelin:

Πως άντεξαν τη δοκιμασία του χρόνου μέσα μου ενώ τόσα άλλα (όχι όλα) άλλαξαν; Διάφορα στοιχεία βοήθησαν. Όπως το γεγονός πως ήταν μια μπάντα σχεδόν ελεύθερη σαχλαμάρας. Κάποια αφέλεια στους στίχους του Plant, λίγα fillers κομμάτια σε κάποιους δίσκους (ούτε καν όλους) αλλά μέχρι εκεί. (Μιλώντας βέβαια για μπάντες ελεύθερες σαχλαμάρας φυσικά οι Rush δεν μπορούν να λείπουν). Όλα αυτά σε τόσο χαμηλό ποσοστό που όσο και να εξελιχθείς σαν άνθρωπος (πράγμα κάθε άλλο παρά δεδομένο) δεν θα φτάσεις να πεις "τι άκουγα κάποτε ρε γμτ". Επίσης, και προφανώς, η αντοχή τους στο χρόνο έχει να κάνει και με τον πλούτο της μουσικής τους. Στην εφηβεία σε συνεπαίρνει εύκολα η δύναμη και η ευαισθησία τους αλλά στην πορεία αν εξελιχθείς μουσικά ο ίδιος έχεις να ανακαλύψεις ακόμη περισσότερα όσο βουτάς μέσα τους. Ακόμη και σε κομμάτια που φαίνονται απλοϊκά με την πρώτη ματιά, υπάρχουν λεπτομέρειες που ανακαλύπτοντάς τες καταλαβαίνεις ότι οι τύποι έκαναν μουσική σαν τον επιπλοποιό που βάφει και προσέχει ακόμη και τις πλευρές του επίπλου που δεν θα τις δει κανείς ποτέ γιατί αυτές κοιτάνε τον τοίχο. Ακόμη και το Immigrant Song έχει ακόρντα που δεν τα περιμένεις και το ριφ του Whole Lotta Love έχει ταυτοφωνία που ακόμη την αγνοούν πολλοί (μεταξύ άλλων και εγώ όταν το έπαιζα live μια αιωνιότητα πριν).

Αυτό όμως που άνοιξε για μένα ένα ολόκληρο νέο κόσμο μέσα στον κόσμο των Zeppelin ήταν όταν ξεκίνησα να παίζω τύμπανα (έπαιζα μόνο κιθάρα αρχικά) και ως εκ τούτου άρχισα να αποκωδικοποιώ τι έπαιζε ο Bonham. Φυσικά, δε χρειάζεται να παίζεις τύμπανα για να σε εντυπωσιάσει ο Bonzo (δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω πως χρειάζεται να μην παίζεις τύμπανα για να σε εντυπωσιάσει ο Lars όπως και εμένα στην εφηβεία μου) αλλά μπαίνοντας σε αυτό το τριπάκι μετά από τόσα χρόνια έρωτα με τη συγκεκριμένη μουσική είναι σα να ξαναερωτευτείς τη γυναίκα σου μετά από χρόνια αδιάλειπτου έρωτα.

Έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη έρωτα ήδη πολλές φορές μιλώντας για τους Zeppelin παρόλο που είναι χιλιοτσαλακωμένη at cridge levels και επικίνδυνα ξεπερασμένη πλέον. Πολύ απλά γιατί η μουσική τους ήταν πλημμυρισμένη από έρωτα και ορμόνες. Και αγάπη. Και υγεία. Σπάνιος συνδυασμός που μόνο μπάντες όπως οι Yes πλησίασαν. Για αυτό και μπορεί κάποιος να παρατηρήσει πως σε forums ή κανάλια με θέμα τους Zeppelin απουσιάζουν οι συμπλεγματικοί μαλάκες που αρέσκονται στο να πλακώνονται. Αντίθετα βλέπεις μια άτυπη μάζωξη των καλών ανθρώπων. Υπέροχο; 100%, όπως και η μουσική τους. 

Από αυτά που έχω γράψει ως τώρα εύκολα μπορείτε να φανταστείτε πως ο αλγόριθμος του YouTube δεν άργησε να με ταΐσει Zeppelin περιεχόμενο. Έτσι, κάποια στιγμή βλέπω το κανάλι του Terry Keating που απολύτως σωστά βάφτισε Bonzoleum. Κόλλησα εύκολα με το κανάλι του Terry απολαμβάνοντας τα βίντεο στα οποία ανέλυε λεπτομέρειες από διάφορα κομμάτια, όχι μόνο Zeppelin, με τη γνωστή μπόλικη θετική του ενέργεια χωρίς ίχνος φτιασιδώματος, raw as it gets. Κάποια στιγμή μαζεύει στο σπίτι του κάποιους φίλους του και ξεκινάνε jam ξεσκονίζοντας κομμάτια των Zep. Στα τύμπανα κάθεται ο George Fludas και ο Terry με τον άλλο φίλο του ψευτοτραγουδάνε. Δε θα ξεχάσω τη φάση που ο George λύνεται στα γέλια όταν προσπαθούν οι άλλοι δύο να τραγουδήσουν το τελευταίο μέρος του Stairway to Heaven. Το απολαυστικό όμως της όλης φάσης ήταν το να βλέπεις μεσήλικες να κάνουν σαν παιδιά ενθουσιασμένοι που ξεσκονίζουν κομμάτια που πρωτοάκουσαν στην εφηβεία τους.

Κόλλησα τόσο πολύ μαζί τους που όταν ο George έφτιαξε κανάλι στο YouTube πάτησα subscribe όταν ο μετρητής του έγραφε μηδέν! Ναι, παίζει να είμαι ο πρώτος του συνδρομητής :) Το κανάλι του έχει και αυτό απολύτως ταιριαστό όνομα και λέγεται  Bonhamology Θα έσκαγα αν δε ρώταγα τον George αν έχει Ελληνικές ρίζες και αναμενόμενα ως Φλούδας απάντησε ναι. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας, γεννημένος και αυτός στο Σικάγο ενώ οι γονείς του είχαν έρθει στην Αμερική το 1908 στο Elis Isnland, όπως τόσοι άλλοι Έλληνες εκείνο τον καιρό. Επίσης drummer και λάτρης της Jazz. Για τον Γιώργο ότι και να πω είναι λίγο, ο τύπος είναι ένας από τους καλύτερους drummers που έχετε ακούσει και αν όχι να τον ακούσετε γιατί εντυπωσιάζει σε ένα ευρύ φάσμα από Jazz μέχρι Rock, ιδιαίτερα όμως σε ό,τι αφορά τους Zeppelin δεν έχω ακούσει κανένα άλλο που να πλησιάζει τον ήχο και το παίξιμο του Bonzo όσο αυτός. Πολύ απλά επειδή δε γίνεται να πλησιάσει κανείς περισσότερο. Ο Γιώργος είναι ίδιος ο Bonzo αν κλείσεις τα μάτια σου. Θα μπορούσε άνετα να πουλάει bootlegs των Zeppelin και να μην έπαιρνε χαμπάρι κανείς τίποτα. Ακόμη και οι εναπομείναντες Zeppelin θα έπαιρναν ο ένας τον άλλο τηλέφωνο "ρε συ πότε το παίξαμε αυτό;".

Ο Terry και ο George αξίζουν κάθε λέξη που έγραψα ως τώρα αφού τα κανάλια τους μου έχουν δώσει τόσο πολύτιμο υλικό για κάτι που αγαπώ τόσο πολύ. Αυτό όμως που με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο ήταν οι πρόσφατες εμφανίσεις του δεύτερου με τον "Mr. Jimmy" Akio Sakurai. Εδώ οφείλω δυο (τουλάχιστον) λόγια για τον Ιάπωνα αυτό κιθαρίστα ο οποίος έπαθε Zeppelin όπως τόσοι άλλοι από μας με τη διαφορά όμως ότι έθεσε ως στόχο του να γίνει πιο Jimmy και από τον ίδιο τον Page. Και ξέρετε τι γίνεται όταν οι Ιάπωνες στοχοθετούν...

Κάποια στιγμή το σύμπαν έκανε στον Akio ένα δώρο ζωής. Όχι απλά να συναντήσει το είδωλό του αλλά να έρθει ο ίδιος ο Page να τον δει να παίζει τον... εαυτό του σε μια αναπαράσταση ενός live set των Led Zep του 1973. 

Αξίζει να δείτε το σχετικό βίντεο:

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς. Θα σταθώ στην εκτίμηση που αντήλλαξαν αυτοί οι άνθρωποι, σε σημείο μάλιστα που ο Page να είναι τόσο συγκινημένος που να του στέλνει φιλιά ενώ δεν έπαψε να κουνάει το κεφάλι του σε όλο το σετ. Τι και αν ο Page έπινε μόνο μπύρα 0% πλέον, τι και αν πέρασαν όχι απλά χρόνια αλλά δεκαετίες, The song (and its joy) remains the same σε αυτή την κορυφαία συνάντηση σπουδαίων κουλτουρών, Αγγλικής και Ιαπωνικής. Γιατί στο τέλος της ημέρας, όπως έχουμε πει εδώ, Τον πολιτισμό σου αν ξεχάσεις σύντομα θα τον χάσεις.

Με αυτό τον υπέροχο Ιάπωνα λοιπόν και τη μπάντα του ο Γιώργος Φλούδας έπαιξε πριν λίγες μέρες στο Τορόντο. Το σετ ήταν πάλι εκείνο του 1973 που έπαιξαν οι Led Zeppelin στο Madison Square Garden. Η μαγεία της προσέγγισης του επικού Live εκείνης της εποχής όμως ήταν πρωτοφανής για να μην ανεπανάληπτη, εκτός μόνο από απόπειρες που μπορεί να κάνουν οι ίδιοι στο μέλλον. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο ότι πίσω από τα τύμπανα καθόταν ο Γιώργος. Μπορείτε να κρίνεται μόνοι σας βλέποντας διάφορα κλιπ από τη συγκεκριμένη συναυλία σε αυτό το playlist. Εκεί μπορείτε να δείτε μεταξύ άλλων και τον τύπο που έστησε το όλο σκηνικό, με σκηνή ακριβώς των ίδιων διαστάσεων αλλά και ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό (ενισχυτές κλπ)! Μην προσπεράσετε το πόσο καλός και ταπεινός αλλά ικανότατος δείχνει αυτός ο τύπος. Είπαμε, it's the Led Zep effect, η μάζωξη των δυνάμεων του καλού.

Εκεί που συγκινήθηκα τόσο βλέποντας αποσπάσματα του live ώστε να πω "πρέπει να γράψω γι αυτό" ήταν στο No Quarter. Χωρίς καν να κλείσω τα μάτια, ο ήχος ήταν τόσο Zeppelin που μου σήκωσε την τρίχα όπως το πρωτότυπο. Λέω "κοίτα να δεις, κάποιοι άνθρωποι αγαπούν κάτι τόσο πολύ και είναι τόσο ταλαντούχοι σε αυτό που μπορούν να το φτάσουν ακόμη και αν αυτό φάνταζε άπιαστο".

Δείτε το στο παρακάτω βίντεο:

Ατμόσφαιρα που σε αγκαλιάζει όπως μια ζεστή κουβέρτα το Χειμώνα. Τι άλλο να πει κανείς, ξεκίνησα να γράφω στη μητρική μου γλώσσα και παρόλα αυτά ξέμεινα. Δεν πειράζει, φτώχια τα πολλά λόγια. Κλείνω θυμίζοντας την τεράστια επίδραση στη μουσική και το συναισθηματικό μας κόσμο που προκάλεσαν 4 παιδιά από την Αγγλία στα τέλη των 60s και επισυνάπτω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Terry, George, Akio και όποιον άλλο fan της υπέροχης αυτής καλής μουσικής που κάνει τους καλούς ανθρώπους να μαζεύονται, έστω και διαδικτυακά.