Αγαπητοί φίλοι, αναγνώστες, περαστικοί, το 5ο μέρος της Πασχαλινής μου μοτοβόλτας μόλις ξεκινά. Έχετε μάλιστα την τύχη να το απολαύσετε (ελπίζω) σε αυστηρά Ελληνική έκδοση, έτσι για να σπάσει η Αγγλική μονοτονία. Εντάξει, για να νιώσω και γω μια επιπλέον άνεση σαν αυτή που σου δίνει το λύσιμο των παπουτσιών μετά από περπάτημα ωρών. Πάμε στο ψητό (όχι το αρνί, ακόμη τουλάχιστον):
Υπέροχη μέρα σε μια υπέροχη περιοχή όπως αυτή μεταξύ Κορώνης και Μεθώνης. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Με χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο καβαλάω Νότια μέχρι που κάνω στην πρώτη μου στάση στο Μεμί:
Ναι, αυτό που βλέπετε στο βάθος είναι ένα τέρμα και το γήπεδο έχει κορυφαία θέα:
Και το χόρτο του είναι αξιοπρεπές, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχει τη φροντίδα του Μπερναμπέου:
Κουλό; Ναι. Ευχάριστο; Απόλυτα!
Η παραλία είναι εντελώς άδεια πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου και στις επόμενες φωτογραφίες βλέπουμε το "αποδυτήριο",
το οποίο μας θυμίζει πως και η δικιά μας Cote είναι Azur,
και τη ντουζιέρα στηριγμένη με ταινία (!) (μάλλον από κάποιον που πιστεύει ότι ο πλανήτης δεν έχει πολύ ζωή ακόμη), με τη μαμά φύση να προσπαθεί να διανθίσει (κυριολεκτικά) το αστείο:
Μετά τη μικρή αυτή γεύση Ελληνικής πατέντας ήρθε η ώρα για μια μεγαλύτερη δόση κλασσικής Ελληνικής παραλιάρας:
Η Άνοιξη βάζει το δικό της πλούτο πάνω στην άμμο:
Και δίνει μια Ουκρανική νότα στις αποχρώσεις:
Έχω να πάω και αλλού όμως - πίσω στη σέλα για τα υπόλοιπα:
Μια σχετικά σύντομη διαδρομή με λίγο χωματόδρομο με βγάζει στο Αμμούδι και από την πρώτες ματιές είμαι σίγουρος πως δεν έκανα λάθος:
Ο "Ακρίτας" αράζει στεγνός κάτω από την διατρητικό ήλιο περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του να ξεκινήσει τις καλοκαιρινές του ψαριές,
μέχρι τότε όμως η θέα πίσω του είναι Θεά:
Το ίδιο και αυτή χωρίς τον "Ακρίτα":
Ο "Ακρίτας" βγαίνει έξω από τη θάλασσα με τη βοήθεια αυτού του κατασκουριασμένου μηχανισμού:
Η οποία θάλασσα είναι πραγματικά να την πιείς στο ποτήρι:
Σας έλειψε μήπως το γήπεδο που είδα στην αρχή; Η τοπική ευρηματικότητα έχει την απάντηση σε κάθε απαίτηση:
Το ίδιο και η φύση σε ότι αφορά τις χρωματικές απαιτήσεις:
Παίρνοντας ξανά το ταλαιπωρημένο δρομάκι που με έφερε στην παραλία για να βγω πάνω στον κεντρικό, κάνω μια στάση ως όφειλα σε ένα εγκαταλειμμένο πλην χαριτωμένο οικίσκο που εντόπισα κατεβαίνοντας:
Μου "αρέσει" που έχει και ρολόι της ΔΕΗ στην πρόσοψη:
Όπως καταλαβαίνεται η φύση δεν του άφησε πολλά περιθώρια επισκεψιμότητας - βάζω εδώ δύο φωτογραφίες από την είσοδο για να πάρετε μια ιδέα του εσωτερικού:
Δεν τελείωσα ακόμη για σήμερα, πίσω στη σέλα ενώ η φύση όπως βλέπετε οργιάζει:
Μια επίσης σύντομη διαδρομή μου δίνει προς το τέλος της εικόνα από ψηλά της παραλίας Καλαμάκι (ακολουθεί βίντεο). Εντυπωσιασμένος ήδη από τη θέα δεν βλέπω την ώρα να τη δω από κοντά.
Αφήνω το άλογο που δεν βοσκάει,
και παίρνω το δρόμο που οδηγεί σε αυτό τον παράδεισο:
Και είναι όντως παράδεισος:
Ή τουλάχιστον είναι για τα δικά μου γούστα ελλείψει καλοκαιρινού πλήθους, αυτοκινήτων κλπ:
Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με τον ήλιο ευπρόσδεκτο να με ζεσταίνει μετά από αυτό τον βαρύ και μακρύ Χειμώνα που είχαμε και τη θάλασσα να μου κάνει μασάζ αυτιών με το διακριτικό κύμα της όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα ως γνωστόν οπότε κάποια στιγμή, αν και δεν χόρτασαν ούτε τα μάτια μου ούτε τα αυτιά μου, ήρθε η ώρα της επιστροφής ακολουθώντας αυτή την ανηφορίτσα με τον γέρο φοίνικα γυμνό να παρακολουθεί τη μαγεία της κάθε εποχής από ψηλά:
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε τη σύνοψη αυτής της μέρας με κομμάτια της διαδρομής και φυσικά τις παραλίες που είδατε ήδη:
Τα λέμε στο επόμενο μέρος (part 6).
No comments:
Post a Comment