Easter motorbike trip (part 7)

Στο προηγούμενο μέρος (part 6)σας άφησα ενώ είχα πλησιάσει το Σπήλαιο του Νέστορα που κοιτάζει τη Βοϊδοκοιλιά από ψηλά. Μόλις το πρωτοαντικρίζω:

Μένει λίγη ακόμη ανάβαση σε αυτή την υπέροχη πλαγιά:

Και βρίσκομαι μπροστά στο στόμιο:

Αν σας μοιάζει με κάτι μπράβο, το ίδιο σκέφτηκα και γω.

Αν όχι σκεφτείτε τη μαμά φύση καθώς προχωρώ μέσα του:

Ας αφήσουμε όμως τις παρομοιώσεις μιας και αυτές έχουν τη σχετικότητά τους ανάλογα τη φαντασία του καθένα μας και ας συμφωνήσουμε στο επόμενο που είναι προφανές:

Η θέα από την είσοδο του σπηλαίου ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΤΑΙ:

Έχω κάνει γύρω στο μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα μέχρι σήμερα, αρκετά από τα οποία για αυστηρά ταξιδιωτικούς λόγους (εδώ ο χάρτης μου). Το συγκεκριμένο μέρος με εντυπωσίασε τόσο ώστε να μπορώ με ευκολία να πω πως μοιάζει σαν η φύση να έκανε άσκηση πυκνότητας ομορφιάς. Σε συνδυασμό δε με την ιστορία του συγκεκριμένου τόπου ο τελευταίος είναι από εκείνους με τα περισσότερα αξιοθέατα ανά μονάδα μέτρησης εμβαδού.

Το σπήλαιο δεν άφησε και πολλά φωτογραφικά περιθώρια λόγω προφανούς έλλειψης φωτισμού αλλά και όσα άφηνε τα κάλυπταν τα αμέτρητα έντομα που δεν άφηναν και πολλά περιθώρια για εξερεύνηση σε συνδυασμό και την τάση των ανθρώπων να χέζουν (κυριολεκτικά) όπου βρουν τέτοια μέρη. Μπορείτε να πάρετε όμως μια γεύση στο βίντεο που θα βάλω στο τέλος και αν ποτέ βρεθείτε εκεί μην σας αποθαρρύνει το τελευταίο μου σχόλιο, αξίζει να πάτε σε κάθε περίπτωση. Άλλωστε δε νομίζω να βρείτε περισσότερα έντομα και σκ@τ@ από όσα βρήκα εγώ (την ποσότητα των πρώτων θα την καταλάβετε από την βοή τους στο βίντεο).

Αν και θέλω να δω το Παλαιόκαστρο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το σπήλαιο παίρνω αντίθετα τον ίδιο δρόμο της κατάβασης πίσω στη βοϊδοκοιλιά - άλλωστε εκεί έχω αφήσει και τη μηχανή. Ε, δε με χάλασε να τραβήξω μερικές ακόμη φωτογραφίες με την ευκαιρία:

Φαντάζομαι με πήρατε χαμπάρι ότι έχω κάτι με τα ξύλα που η θάλασσα τα δέρνει κάνοντάς τα λεία πριν τα φτύσει έξω στη στεριά και αναλάβει ο ήλιος να τα ασπρίσει. Καλλιτέχνες αμφότεροι γαρ. Δεν είμαι βέβαιος για τον τύπο που έκανε το παρακάτω αλλά έχει και αυτό την πλάκα του:

Έχω κάμποση άμμο ακόμη να διασχίσω μέχρι να φτάσω στο "πάρκινγκ":

Στο οποίο βλέπω παρκαρισμένο πίσω από μένα αυτό:

Το συγκεκριμένο ΧΤ είναι αρκετά παλιότερο από το παλιότερο μηχανάκι που είχα ποτέ οπότε κέντρισε αβίαστα το ενδιαφέρον μου. Βέβαια ο Γερμανός που το έφερε, για τη δουλειά που το θέλει δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από το συγκεκριμένο συν ότι είναι πολύ ελαφρύ πράγμα που βοηθά και τη δουλειά που θα κληθεί να κάνει και το αυτοκίνητο που το κουβαλά (βάρος πίσω από τον πίσω άξονα είναι ότι χειρότερο).

Πριν πάρω τη μηχανή για το επόμενο αξιοθέατο λέω να ρίξω μια ματιά και στον τοπικό μυκηναϊκό τάφο του Θρασυμήδη (γιού του Βασιλιά Νέστορα από τον οποίο ονομάστηκε το σπήλαιο που είδατε πριν) ο οποίος είναι ακριβώς πίσω από την Βοϊοδοκοιλιά. Ωραίο το μονοπάτι που οδηγεί εκεί:

Φτάνοντας εκεί βέβαια δεν ξεχειλίζω από ενθουσιασμό καθώς δεν έχουν καν ξεχορτίσει τον χώρο που βρίσκεται μέσα σε μια μάλλον πρόχειρη περίφραξη:

Ίσα που ξεχωρίζει ο θολωτός τάφος ανάμεσα στα χόρτα:

Δίπλα του βρίσκεται αυτή η περίεργη βραχώδης διαμόρφωση:

Ανοιξιάτικη θέα με τριπλή ζώνη θάλασσας από πίσω - μοναδικό αν μη τι άλλο:

Στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή η πινακίδα με βοήθησε όσο θα με βοηθούσε αν ήταν γραμμένη σε γραμμική Β':

Ε, μιας και βρίσκομαι σε αυτό το σημείο λέω να πάω να ρίξω μια ματιά και στην παραλία Γλώσσα που βρίσκεται ακριβώς από πίσω. Άλλωστε ποιός μπορεί να πει όχι σε τέτοια μονοπάτια - σίγουρα όχι εγώ:

Σύντομα έχω ξανά θέα στη θάλασσα ανάμεσα από αυτά τα άγρια βράχια:

Μετά από λίγο περπάτημα βλέπω τη Γλώσσα για πρώτη φορά:

Γιατί τη λένε Γλώσσα; Φαντάζομαι από τη λωρίδα νερού που την "ποτίζει":

Αν δεν το φαντάζεστε ήδη μια προσεκτική ματιά στις τελευταίες 2 φωτογραφίες σας δείχνει ότι αν κάνετε γυμνισμό εκεί δεν θα είστε οι μόνοι.

Ε, κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να φύγω όσο πολλά και ωραία αν είναι αυτά που έχει να δει κάποιος. Και εγώ έχω να δω μεταξύ άλλων και το κάστρο που βρίσκεται στην άλλη μεριά του κόλπου αν και ήδη έχω περπατήσει πάρα πολύ κάτω από τον ήλιο που πλέον δεν δείχνει έλεος.

Κάνω το γύρο της λιμνοθάλασσας του Διβαριού μέσω του χωματόδρομου (έτσι για το yolo) και μετά από αρκετή σκόνη και λίγα χιλιόμετρα φτάνω στο Δυτικό άκρο της ομώνυμης παραλίας:

Όπως βλέπεται έχει προχωρήσει η ώρα και έχει αρχίσει να έρχεται κόσμος. Όχι πολύς όμως ακόμη ευτυχώς. Θα πάρουμε εδώ όμως μια ανάσα και θα συνεχίσω στο επόμενο μέρος για να μην ξεμακρύνω πολύ σε αυτό.

Δείτε μέχρι τότε ένα βίντεο από το σπήλαιο (πρώτα 2/3) και τη θέα από το πάρκινγκ στο Διβάρι (τελευταίο 1/3):

Τα λέμε στο επόμενο μέρος (part 8).