Easter motorbike trip (part 8) - Ανάβαση στο Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου

Στο προηγούμενο μέρος σας άφησα λίγο πριν ξεκινήσω την ανάβαση για το κάστρο. Ώρα για λοιπόν το μονοπάτι που βγάζει στο Παλαιόκαστρο, ένα φράγκικο φρούριο του 13ου αιώνα:

Πλησιάζοντας την πινακίδα αυτή αναρωτιέμαι για την ακρίβειά της:

Aν όντως θέλω 45 ολόκληρα λεπτά περπάτημα το κάστρο η ιστορία αρχίζει και γίνεται Σπάρταθλο μιας και ήδη έχω κάνει μέσα στην ίδια μέρα όλα όσα διαβάσατε ως τώρα μετά το 5ο μέρος. Κουβαλάω και στην πλάτη μου ένα σχετικό βάρος (κράνος, νερό κλπ) που δεν πολυβοηθάει αλλά όσο κουρασμένος και να είμαι ήδη δεν μου πάει να αφήσω ολόκληρο κάστρο με τέτοια θέα χωρίς μια ματιά έστω οπότε προχωράω.

Ευτυχώς το μονοπάτι είναι όσο όμορφο φαίνεται και από μακριά:

Και η θέα επίσης:

Ζόρικος ο ανταγωνισμός. Μονοπάτι;

Ή θέα;

Πάντως η ανάβαση έχει αρχίσει να δοκιμάζει τα όριά μου και έχω δρόμο ακόμη:

Λίγη θάλασσα, λίγα καμένα και η Άνοιξη:

Λόγω της φορτωμένης μέρας η ανάβαση εξελίσσεται σε Γολγοθά για μένα αλλά επιτέλους αρχίζω να βλέπω το κάστρο στο βάθος για πρώτη φορά:

Πριν πλησιάσω την είσοδο απολαμβάνω τη θέα προς τη θάλασσα από ψηλά:

Και φτάνω επιτέλους στην είσοδο η οποία όπως βλέπεται είναι θέμα χρόνου ή σεισμού να καταρρεύσει τελείως:

Πριν μπω μέσα άλλη μια εικόνα από τη θέα της εισόδου:

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η είσοδος φαίνεται τώρα πιο έντονα:

Το κάστρο εντυπωσιάζει για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η κατάστασή του. Εγκαταλειμμένο και εκτεθειμένο όπως είναι στη φθορά του χρόνου είναι η απόλυτη χρονομηχανή που σε γυρνά αιώνες πίσω, ιδιαίτερα δε αν πας εκεί νωρίς για να το δεις χωρίς κόσμο. Ευτυχώς, εγώ δεν βρήκα κανένα στην άνοδο και έτσι ήμουν ολομόναχος εκεί πάνω να θαυμάσω όσα τείχη στέκονται ακόμη εκεί αγέρωχα:

Βέβαια η Άνοιξη το έχει στολίσει με μοναδικό τρόπο:

Όπως εύκολα φαντάζεστε, οι μαχητές της εποχής είχαν μοναδική θέα από εκεί ψηλά η οποία δε νομίζω να έχει αλλάξει ιδιαίτερα έως σήμερα αν όχι καθόλου:

Συνεχίζω με κάποια δυσκολία λόγω βλάστησης το περπάτημα ανάμεσα στα χαλάσματα:

Ώσπου βρίσκω νέα ευκαιρία για θέα, ακόμη καλύτερη:

Τα τείχη ντυμένα στα ανοιξιάτικα προσφέρουν μοναδικό θέαμα:

Ώρα να αφήσω το κάστρο γιατί πρέπει να λυπηθώ και τα πόδια μου - έχω πολύ δρόμο για να κατέβω και κάμποσο να οδηγήσω μετά. Το δεύτερο δε με χαλάει αλλά το πρώτο προσθέτει πολλά χιλιόμετρα περπατήματος και ορειβασίας για μια ημερήσια εκδρομή. Η θέα προς τη θάλασσα όπως κατεβαίνω δεν έχει αντίπαλο:

Φτάνω επιτέλους στο σιδερένιο άλογο που περιμένει υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο:

Η ζάντα μου κάποτε ήταν μαύρη αλλά μετά από τους χωματόδρομους της ημέρας βάφτηκε στο χρώμα της ερήμου:

Ένας από τους ενόχους αυτού του εικαστικού είναι και ο δρόμος που πρέπει να πάρω τώρα:

Όχι μόνο δεν του γκρινιάζω αλλά τον ευχαριστώ που με βγάζει σε ομορφιές όπως αυτή:

Αυτό που είδατε μόλις είναι η δίοδος που γεμίζει με θαλασσινό νερό τη λίμνη του Διβαρίου.

Η τοπική παραλία "Χρυσή Άμμος" είμαι επίσης πολύ ωραία:

Καθώς αφήνω την Πύλο πίσω μου δεν μπορώ παρά να σταματήσω για να φωτογραφίσω το τείχος της πόλης:

Κάπως έτσι έκλεισα την Πασχαλινή μου ολιγοήμερη εξερεύνηση της ΝοτιοΔυτικής Πελοποννήσου. Είναι τόσο πυκνό σε ομορφιά και σημεία ενδιαφέροντος αυτό το κομμάτι που μόνο για να δεις όπως τους αξίζει τα κύρια αξιοθέατα χρειάζεσαι πολλαπλάσιο από το χρόνο την εβδομάδα που είχα εγώ στη διάθεσή μου. Φανταστείτε ότι μόνο η τελευταία μέρα μου κάλυψε τα τρία τελευταία μέρη αυτού του ταξιδιωτικού.

Στην επιστροφή προς Αθήνα την επόμενη μέρα απλώς έφαγα τα χιλιόμετρα στην Εθνική όσο γρήγορα γινόταν γιατί έπρεπε να συναντήσω φίλους από το εξωτερικό το ίδιο βράδυ. Με βοήθησε σε αυτό ο πολύ καλός δρόμος που συνδέει πλέον την Καλαμάτα με την Αθήνα ο οποίος θυμίζει Αττική οδό σε μεγάλο του κομμάτι και σε συνδυασμό με την υπέροχη μέρα παρακάλαγα να μην υπήρχαν όρια ταχύτητας να τον ευχαριστηθώ όπως θα ήθελα.

Ελπίζω να περάσατε όμορφα διαβάζοντας και βλέποντας όσο και εγώ όταν τα βίωνα - να είστε όλοι καλά!