Ήττα. Βαριά. Σαν του Τσολιά τα αχαμνά.
Πληγή. Βαθιά. Σαν από μπαλτά.
Και αλάτι της βάζω. Ιμαλαΐων. Σαν τη γάτα που συνάντησε ο Αλέξης, για να αλλάξει του κόσμου τις ορέξεις.
Μα ειν' του Κυριάκου το αλάτι πιο αλμυρό. Και να τ' αντέξω δε μπορώ.
Και βάζω βέρα στο δεξί. Και άλλη μια στ' αριστερό. Το τίμιο το χέρι. Το δυνατό.
Αυτό που ξέρει να χαϊδεύει. Εμένα. Που άλλος πια δε μ' ακουμπά. Λες και δεν έχω πένα.
Πένα που γράφει και σκορπά στους 4 ανέμους, το νεοφιλελεύθερο ψηλό του ερέβους.
Τέτοια είναι η πένα μου και την πενία διώχνει. Φέρνει όμως και γέλωτα που δεν επιδιώκει.
Γέλιο νεοφιλελεύθερο και δεξιά ειρωνεία και γίναμε την Κυριακή πολύ εύκολη λεία. Λεία για μη αριστερούς και όχι Λία Βίσση. Εκείνη ίσως μας έφερνε και μία κάποια λύση.
Καλύτερα θα ήτανε αυτή απ' την Ποπάρα, που η φόρα της στον πρόεδρο ήτανε σαν κατάρα.
Ήττα. Βαριά. Αχώνευτη.
Και πίνω περιέ. Και παπαριές ακούω. Για να πάει η βέρα από το δεξί στο αριστερό ξανά θέλει δουλειά φιλενάδα. Ανδίο.
No comments:
Post a Comment