Χτες κυκλοφόρησε μία τοποθέτηση του Υπουργού Άμυνας Ν. Δένδια βάσει της οποίας διαφοροποιούνταν από την Πρωθυπουργική/Εθνική γραμμή και "κρέμαγε" την Ουκρανία. Δε θα με εξέπληττε αναγκαστικά κάτι τέτοιο μιας και ο συγκεκριμένος δίνει την αίσθηση δελφίνου που κινείται εκ του ασφαλούς, έχοντας μείνει μακριά και ατσαλάκωτος από οτιδήποτε μυρίζει πολιτικό κόστος (ενδεικτικό π.χ. ότι δεν υπερασπίστηκε την κυβέρνησή του ούτε καν όταν όλα τα ρωσοσυσχετιζόμενα πολιτικά και ενημερωτικά εργαλεία προσπαθούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ο σταθμάρχης δεν έφταιγε για τα Τέμπη). Έψαξα όμως να βρω τον ίδιο να λέει όσα του αποδώθηκαν για να δω αν παραποιήθηκαν τα λόγια του, ιδιαίτερα βλέποντας πως το συγκεκριμένο θέμα το σήκωσαν σχεδόν αποκλειστικά τα προαναφερθέντα μέσα.
Στο 12:44 το επίμαχο σημείο:
Σε κάποια αυτιά μπορεί να ακούγεται ρεαλιστικό το "πάγωμα", ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη πως ο Τραμπ θα γίνει το διαμετρικώς αντίθετο του Τσώρτσιλ απέναντι στο σημερινό Χίλτερ τον Πούτιν (ούτε καν Τσάμπερλεϊν) και οι μόνοι που (θεωρητικά έστω) θα μπορούν να συνεχίσουν το δίκαιο αυτό αγώνα των Ουκρανών θα είμαστε εμείς οι Ευρωπαίοι. Για να είμαστε ειλικρινείς βέβαια, η όποια αποδοχή βρει αυτή η θέση δε θα είναι τόσο βασισμένη στο ρεαλισμό (ή θα είναι όσο π.χ. διαβασμένη ήταν η πάνω και η κάτω πλατεία σχετικά με το μνημόνιο). Είναι περισσότερο το "βαρέθηκα την ακρίβεια, βρείτε τα, κάπου το έχει και ο πούτιν το δίκιο του, στην τελική χέστηκα, Ουκρανός είμαι;".
Ακόμη και αν δεχτούμε πως ο Τραμπ θα σημάνει την οριστικοποίηση του ακρωτηριασμού της Ουκρανίας, έχω σοβαρές ενστάσεις για τα λεχθέντα του Δένδια και μάλιστα με τη χαρακτηριστική αυτή ευκολία μπροστά δε στο συγκεκριμένο ακροατήριο. Θα μου ακουγόταν "κάπως" η θέση του αυτή ακόμη και σε ιδιωτική του συνομιλία, αλλά εκεί θα μπορούσε να δεχτεί κανείς την ευκολία μιας ανεπίσημης προσωπικής εκτίμησης. Εδώ όμως έχουμε τον Υπουργό Άμυνας της Ελλάδας να έχει θέση εμφατικά ενδοτικότερη άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων (Μακρόν, Κάλας) αλλά ακόμη και του ίδιου του Πρωθυπουργού του.
"Και τι θες να βγούμε εμείς μπροστά;". Γιατί να μείνουμε πίσω απαντώ. Τι πάει να πει "leave the sovereignty issues for the fullness of time" που είπε ο Δένδιας στην Ουκρανία; Αυτό ακριβώς έγινε στο Κυπριακό. Μας αρέσει; Ας κάνει τον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνει "πάγωμα" του πολέμου. Δεν είναι pause στο playstation. Η ρωσία καβατζώνει ότι κατάφερε ως τώρα, της δίνεται χρόνος να ανασυνταχθεί, να οργανώσει συμμαχίες αλλά και να πανηγυρίσει τις κατακτήσεις της καθώς και να αποφύγει τη δυσαρέσκεια μιας νέας επιστράτευσης και την περαιτέρω οικονομική της αιμορραγία.
Η Ουκρανία αντίθετα, όχι απλά θα χαιρετίσει τα εδάφη που έχασε ως τώρα (σιγά μην ελπίζει πως οι Δένδιες του μέλλοντος θα υποχρεώσουν τη ρωσία να τα επιστρέψει, στις καλένδες κάποιου "fullness of time" - βλ. foulness of time) και δε θα μπορεί ούτε να βάλει κατά ρωσικών στόχων βάσει της συμφωνίας που θα αναγκαστεί να υπογράψει. Τη συμφωνία αυτή βέβαια μια χαρά θα την καταπατήσει η ρωσία όπως έκανε με όλες τι προηγούμενες, θα μπορεί να συνεχίσει σκοποβολή εναντίων Ουκρανών στα σύνορα όπως έκανε μετά τα γεγονότα του 2014 και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Οι Τραμπ και οι Μέρκελ του μέλλοντος να είναι καλά.
Τα λέει όλα αυτά Έλληνας Υπουργός Άμυνας για μια χώρα που αφάνισε ουσιαστικά τον Ελληνισμό της Μαριούπολης αλλά και την ιστορία μας με την καταστροφή του τοπικού μουσείου. Αυτός ο Ελληνισμός τον ανάγκασε να επισκεφθεί την Ουκρανία εν μέσω πολέμου. Μέχρι εκεί ήταν η Εθνική μας ψυχοπονιά και η Διεθνή μας αλληλεγγύη;
Θα μπορούσα να δεχτώ με βαριά καρδιά αυτό τον "ρεαλισμό" αν πραγματικά είχαμε εξαντλήσει τα περιθώρια στήριξης της Ουκρανίας και βλέπαμε πως απλά δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Ούτε η πρώτη φορά στην ιστορία θα ήταν για ένα δυσάρεστο συμβιβασμό, φοβάμαι ίσως ούτε καν η τελευταία. Είναι όμως έτσι; Αμφιβάλλω. Εδώ ακόμη και σήμερα, μετά από τόσο αίμα ακόμη και αμάχων συζητάμε για το αν θα πρέπει η Ουκρανία να μπορεί να βάλει στόχους ανεξαρτήτως απόστασης με δικά μας όπλα.
Η πιο εύκολη δουλειά θα ήταν για μένα να εστιάσω το ζήτημα απλά σε ένα δελφίνο υπουργό που ερωτοτροπεί με τη ρωσοκίνητη "πολυδιάστατη" εξωτερική πολιτική του άχρηστου χοντρού της Ραφήνας. Αλλού όμως είναι ο λόγος που ένας δένδιας μπορεί να πει κάτι τέτοιο τόσο εύκολα, τόσο χαλαρά και ευδιάθετα ώστε να παραθέτει και το καλό (!) της σύγκρουσης (που όντως είναι η αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης):
Εμείς είμαστε ο λόγος. Εμείς είμαστε παντού ο λόγος και πίσω από κάθε πρόβλημα. Το 2024 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να μην ξέρεις πόση Ελλάδα κρύβει η Ουκρανία, ούτε να μην ξέρεις πόσο Χίτλερ κρύβει ο Πούτιν (και μάλιστα σε χειρότερη πιο απαίδευτη έκδοση, ευτυχώς και πιο ανίκανη). Οι συγκεντρώσεις στην Ελλάδα κατά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ήταν όλες ισχνές. Η ρωσική πρεσβεία δεν είδε καν διαδηλωτές έξω από την πόρτα της παρά μόνο ένα απόγευμα που μαζεύτηκαν 10 άτομα.
Ο πούτιν πόνταρε στον κορεσμό των Δυτικών κοινωνιών (όχι πως η δική του είναι καλύτερη, κάθε άλλο, απλά δε τον νοιάζει ελλείψει δημοκρατίας). Σε εποχές του 40 μπορεί να βλέπαμε Έλληνες με χαμόγελο να μπαίνουν στα τρένα να πολεμήσουν για τη Μαριούπολη, αντί να βλέπουμε πολιτικούς και δημοσιογράφους να βρίζουν το Μιχαήλ και άλλα πατριωτάκια μας ως "Ναζί". Υπαρκτός λοιπόν ο κορεσμός αυτός αλλά και πάλι θα το έχανε το στοίχημά του ο βλαδίμηρος. Ο Τραμπ του ισοφάρισε το παιχνίδι στο 90 με (όχι φρούδες δυστυχώς) ελπίδες να του το χαρίσει στην παράταση. Κανονικά αυτή είναι η τιμωρία που αξίζει σε κοινωνίες που δεν κάνουν ό,τι μπορούν και ό,τι πρέπει όταν κάποιος απειλεί τον τρόπο ζωής τους. Θα το πάθει η Αμερικανική full scale και τα απόνερα θα φτάσουν και σε μας. Δυστυχώς τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα κάποτε τελειώνουν, ακόμη και οι πιο ευρηματικές ιδέες όπως η Δημοκρατία. Εκτός αν γίνει αντιληπτό το διακύβευμα, έστω και τώρα.
No comments:
Post a Comment