"...in this upside down world..." είπε προχτές μια Αμερικανή παρουσιάστρια ειδήσεων και γέλασα με τον εαυτό μου που δεν την είχα συναντήσει νωρίτερα την έκφραση αυτή παρά το πόσο upside down είναι ο κόσμος μας και παρότι οι περισσότερες επαφές μου εδώ και χρόνια είναι (και) Αγγλόφωνες. Εύκολα θα πει κανείς "ε, με όλα αυτά που γίνονται" αλλά μήπως πάντα ήταν κάπως έτσι;
Κάθε λίγο (όλο και συχνότερα) έρχομαι αντιμέτωπος με το γεγονός πως αν γυρίσει κάποιος την εικόνα του κόσμου μας ανάποδα τότε αυτός αρχίζει να βγάζει νόημα πιο εύκολα. Αυτό έχει να κάνει εν πολλοίς με το γεγονός πως οι άνθρωποι τις επιλογές τους τείνουν να τις βασίζουν στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Και μάλιστα στην πορεία του χρόνου αυτή η τάση δε δείχνει να διορθώνεται αν και η ιστορία θα έπρεπε να διδάσκει. Βέβαια ένας καλός λόγος που δε διορθώνεται αυτή η δυσλειτουργία είναι ότι ζούμε ολοένα και εντονότερα βασισμένοι στην εικόνα λόγω των social και της διαδικτυακής ζωής μας, άρα μάλλον χειροτερεύει.
Πόσες φορές έχουμε "κλείσει τα μάτια" όταν μιλάει κάποιος, για να εστιάσουμε στο τι πραγματικά λέει (αν λέει κάτι συγκεκριμένο γιατί ακόμη και αυτό είναι ζητούμενο); Φοβάμαι ελάχιστες και αν. Στη σειρά "Madam Secretary" με την απολαυστική Tea Leoni, οι σεναριογράφοι δεν απέφυγαν να βάλουν τη φράση "people judge by the optics" αρκετές φορές και φυσικά υπάρχει καλός λόγος γι αυτό: γιατί πολύ απλά έτσι ήταν και έτσι είναι και μάλλον έτσι θα παραμείνει.
Η Thatcher π.χ. ήταν από τις πιο μισητές φιγούρες στον τόπο της και όχι μόνο. Ο θάνατός της αποτέλεσε αιτία για πάρτυ στο ΗΒ παρόλο που συνέβη δεκαετίες μετά την πρωθυπουργία της. Βέβαια παράλληλα είχε και φανατικούς φίλους γι αυτό και κατάφερε να μείνει στην εξουσία ολόκληρη τη δεκαετία του 80 (΄79-΄90). Περίσσεψε το μίσος αλλά η αλήθεια είναι πως ανέλαβε το δύσκολο και άχαρο αλλά αναγκαίο έργο του μετασχηματισμού της Βρετανικής οικονομίας. Αν δεν το είχε κάνει θα ήταν δέσμια του Άγγλου Φωτόπουλου και Λυμπερόπουλου. Στη Thatcher δεν περνάγανε αυτά γιατί ήταν Τίνα Μπιρμπίλη. Στα νησιά Falkland απέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την άποψή της για το τι κάνει κάποιος σε ζητήματα αμφισβήτησης κυριαρχίας. Φανταστείτε τι θα είχαμε γλιτώσει σήμερα αν αντί για Merkels είχαμε Thatchers.
Δυσκολεύεται ο κόσμος να διαχωρίσει το με ποιόν θα ήθελε να πάει για καφέ με το ποιος θα του λύσει πραγματικά τα προβλήματά του. Αδυνατεί να ψηφίσει με βάση την ψυχρή κοινή λογική και όχι με το θυμικό και την εκδίκηση που θέλει να πάρει (συχνά χωρίς να αναρωτηθεί από ποιόν και γιατί). Εδώ δεν αναρωτιέται καν τι προβλήματα του έλυσαν όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που έσπρωξε στην εξουσία πάνω στην τρέλα του. Ποια ήταν η εθνική και οικονομική ανάταση που έφερε ο trump; Και τι δείγματα βελτίωσης έχει επιδείξει ως άνθρωπος για να επανέλθει στο γραφείο; Ρητορικά ερωτήματα φυσικά, πιο χάλιας από ποτέ είναι και πιο ανεξέλεγκτα θα φερθεί και γιατί ο ίδιος γουστάρει και γιατί ο βλαδίμηρος θα παίξει το τελευταίο του χαρτί να διαλύσει τη Δύση.
Αλλά και στα δικά μας, τι κέρδισε η χώρα από την προώθηση όλων αυτών των καραγκιόζηδων στη βουλή από το 2012 και ιδιαίτερα από το 2015 και μετά; Γιατί το τι έχασε το ξέρουμε. Αναρωτήθηκε κανείς από τους ψηφοφόρους τους από τι γλιτώσαμε δηλαδή βάζοντας στη Βουλή σπαρτιάτες, νίκες, ζωές, βελό και κάθε απόβλητο του χρυσαυγιτισμού και του συριζαϊσμου;
Μιας και μας τελειώνει ο σύριζα με τον πλέον εξευτελιστικό τρόπο και απόλυτα ταιριαστό για ένα αριστερό τσίρκο σαν αυτό (γιατί κάθε τι αριστερό είναι και τσίρκο), θέλω με την ευκαιρία να θέσω άλλη μια αντιφατικότητα: Είμαι από αυτούς τους πολλούς που έχουν πει ουκ ολίγα καλά λόγια για τις εξέχουσες προσωπικότητες αυτού του χώρου, το Λεωνίδα Κύρκο και το Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Εξακολουθώ φυσικά να τους θεωρώ αξιοπρεπείς και έντιμες περιπτώσεις πολιτικών που δυστυχώς μας άφησαν καιρό τώρα, αλλά άθελά τους τελικά έκαναν ίσως και περισσότερο κακό παρά καλό. Η αγνότητα και η ανιδιοτέλεια αμφότερων ήταν τέτοια που έκρυψε τον πραγματικό εαυτό της αριστεράς, ο οποίος εκδηλώνεται τελευταία στο σκυλάδικο σπλάτερ του σύριζα με ορθάνοιχτες τις κουρτίνες πλέον. Το γελοίο της Αριστεράς πρόλαβε ο Κύρκος να περιγράψει στις τελευταίες του συνεντεύξεις. Ακόμη και για τον (πράο στα μάτια κάποιων αφελών) Αλαβάνο είχε βέλη να ρίξει για το πως τον υπονόμευσε σε ζωντανή εκπομπή αρχές του ΄80. Αφελής ο αείμνηστος, έπρεπε να φτάσει στα γεράματα για να δει την πλήρη εικόνα του τι άτομα είχε γύρω του. Ο Παπαγιαννάκης που ήταν πιο εύστροφος δεν κατάλαβε πως μετά την επικράτηση του Αλαβάνου εις βάρος του έπρεπε να τα μαζέψει και να δημιουργήσει άλλο πόλο. Θα μου πείτε με ποιους; Τους είδαμε και τους άλλους...
Κάνοντας ανάποδη ανάγνωση λοιπόν συχνά βγάζουν νόημα πιο εύκολα τα πράγματα. Οι υπερασπιστές των εργασιακών δικαιωμάτων είναι οι νεκροθάφτες των εργαζομένων (αριστερά). Τα "καλά" παιδιά της πολιτικής αφήσαν πίσω τους περισσότερα ασκούπιστα από τους "ψυχρούς διαχειριστές". Οι υπερδικαιωματιστές των LGBT+ (ούτε ο Woody Allen δε θα φανταζόταν τον πλήρη τίτλο τους) είναι οι καλύτεροι αβανταδόροι των εχθρών τους. Οι "feminazi" είναι ο καλύτερος σπόνσορας του μισογυνισμού/τραμπισμού. Οι οπαδοί της απόλυτης πολιτικής κορεκτίλας (συχνά αυτοσχέδιας μάλιστα) είναι η χαρά του δυνάστη (που θα έρθει να σώσει τον κόσμο από τη σκλαβιά που αυτοί του επιβάλουν). Η λίστα ατέλειωτη...
Στα μέσα της 1ης δεκαετίας του αιώνα μας η χώρα άγγιξε μια κορυφή, έστω βασιζόμενη και σε μια φούσκα. (Φούσκα ξεφούσκα, λιγότερο ανήθικη από τη Γερμανική ανάπτυξη του φθηνού ρωσικού αερίου). Παράλληλα με το λίγδωμα του εντέρου μας, μέσα στη γενικότερη ανετούρα είχαμε βελτιώσει και την κοινωνική ισορροπία μας. Δεν υπάρχει π.χ. gay που θα προτιμούσε να ζει στην Ελλάδα του 80 από αυτή του 2004. Μετά όμως ήρθε η κρίση, ξετσούμισαν μεταξύ άλλων και οι δικαιωματικατζήδες, τα social έγιναν πιο έγκυρη πηγή από το "MEGA" (ας πρόσεχε και αυτό) και καπάκι οι πράκτορες του βλαδίμηρου τρομπάρησαν ΟΛΑ τα τοξικά κοινωνικά ρεύματα που αναδύθηκαν (αν δε δημιούργησαν και κάποια από αυτά) με αποτέλεσμα έκτοτε να πλακωνόμαστε στο ξύλο και να πάει περίπατο ο κοινωνικός ιστός.
Θυμάμαι τον εθελοντισμό που προκάλεσαν αυτόματα οι Ολυμπιακοί αγώνες παρά την αποκρουστική Αγγελοπούλου. Γιατί ο κόσμος τότε δρούσε πιο έξυπνα και πατριωτικά πριν τον σύρουν από τη μύτη τα social. Αντί λοιπόν να σταθεί στο δέντρο της Γιάννας είδε το δάσος της χώρας. Έμπαινες στο μετρό και έβλεπες όλα αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα κάθε ηλικίας, ντυμένα με τα ρούχα των Ολυμπιακών, να γυρνάνε σπίτι αργά και ξεπατωμένοι από τη βάρδια τους μα τόσο λαμπεροί και ικανοποιημένοι. Σε λίγα μόλις χρόνια αυτές οι ανεκτίμητες εικόνες θάφτηκαν και ούτε καν μνημονεύτηκαν. Αντίθετα, σπιλώθηκαν κιόλας γιατί λέει μας φέσωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ναι, δε μας χρεωκόπησε ο αντρέας, ο πάκης και ο γιωργάκης, οι Ολυμπιακοί μας μάραναν που έδωσαν τόσες δουλειές, άφησαν τόσες υποδομές και έδωσαν φήμη στη χώρα παγκοσμίως. Παίζουν και μερικά αστεία με τον τοτό αλλά δεν είναι τόσο κρύα.
No comments:
Post a Comment