Φωνάζει τόσο πολύ από μόνη της η εικόνα που για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω αν έχει νόημα να γράψω κάτι παραπάνω. Τη φωτογραφία αυτή από το άρθρο του Κ. Ονισένκο την είχα στα draft μου για μέρες αναρωτόμενος τι μπορεί να γράψει κάποιος για κάτι που μιλά τόσο πολύ από μόνο του. Στο ίδιο άρθρο μπορείτε να διαβάσετε μεταξύ άλλων το πως προσπαθεί η Ουκρανική μόδα να επιβιώσει μέσα στον πόλεμο. Όλα αυτά αναπόφεκτα οδηγούν στην καθόλου τιμητική για μας σύγκριση με τον εαυτό μας.
Όχι πως δεν περίσσεψαν οι σαχλαμάρες στην ανάλυση των Αμερικανικών εκλογών αλλά μια από το σωρό που είδα να περνά από μπροστά μου ήταν η τοποθέτηση της Ντόρας (not the explorer, the other one) που αν κατάλαβα καλά "αφού μια κόκα και μια πίτσα πήγαν στα 18$ επόμενο ήταν". Όπως αρκετές φορές έχω πει (και στο προηγούμενο άρθρο μου) το βασικό φταίχτη (που είναι ο κόσμος στις δημοκρατίες) δε θα τον θίξει κανείς. Και εντάξει, οι πολιτικοί είναι ακόμη πιο δύσκολο να σε πουν μαλάκα όταν αύριο θα ζητάνε τη ψήφο σου αλλά το πρόβλημα είναι πως και οι δημοσιογράφοι δε σε λένε μαλάκα γιατί θέλουν τα κλικ σου. Οπότε μένει μόνο ο μαλάκας ο λαός να πει τον εαυτό του μαλάκα αφού πνευματική ηγεσία μετά το Μάνο Χατζιδάκι δεν αξιωθήκαμε να βρούμε.
Δε χρειάζεται να αναλύσω ιδιαίτερα πόσο ανόητο και προκλητικό είναι να κανονικοποιηθεί η επιλογή "δεν άντεχα την ακρίβεια (ή όποιο άλλο πρόβλημα) και ψήφισα trump" γιατί ως επιλογή ήταν βλακωδώς αυτοκαταστροφική από το 2016 ήδη που (και καλά) δεν τον ήξεραν όσο τώρα που είναι ηλίου φαεινότερον πως πρόκειται για ένα τύπο που σε ΟΛΗ του τη ζωή δεν τον απασχόλησε ΤΙΠΟΤΕ άλλο εκτός από το να μουσκεύει το πουλί του σε πληρωμένα αιδοία/στόματα και να κονομάει με κάθε βρώμικο τρόπο δυνατό. Αυτός θα σου λύσει τα προβλήματα που δε σου έλυσε ο Biden ή η Kamala...
Άσε που αν ξέρω εγώ τον trump δεν έχει δικαιολογίες κανένας να μην τον ξέρει στις ΗΠΑ. Από τους πρώτους μου δίσκους βινυλίου ήταν το Salutations from the Ghetto Nation των Warrior Soul. Σε αυτόν, ο αρχηγός της μπάντας Kory Clarke τραγουδά "Donald Trump is just a money whore" και αναφορικά με το κοινό της χώρας του "you love to be screwed". Αλήθειες που εντόπιζε ήδη από το 1992 ένας μεσαίος ροκάς ε, μάλλον δεν ήταν και πολύ δύσκολο να τις δει κανείς. Που να φανταζόταν ο Kory (που έπαιξε λίγα χρόνια πριν εδώ στο μισοάδειο "Αν" απ' ότι είδα) ότι στα γεράματά του θα έβλεπε αυτό το βόδι πρόεδρο των ΗΠΑ και μάλιστα 2 φορές...
Πολύ σοφά έγραψε πρόσφατα η εξαιρετική Σώτη Τριανταφύλλου πως "ο trump δεν έχει κανένα ταλέντο και τον γουστάρουν αυτοί που δεν έχουν κανένα ταλέντο". Αντί λοιπόν να χάσουμε ακόμη περισσότερο χρόνο σε πίπες που όχι μόνο κανονικοποιούν τη σαπίλα της Αμερικανικής κοινωνίας (που πάει πέρα από τον trump και πιάνει μεγάλο μέρος και των Δημοκρατικών βλ. Sanders) ας δούμε το δεδομένο: Η Αμερική γέμισε ΚΑΦΡΟΥΣ που θέλουν όμοιό τους για πρόεδρο και όσο πιο κάφρος θα είναι αυτός (που θα είναι περισσότερο από πριν) τόσο περισσότερο θα τον χειροκροτούν. Ειλικρινά δεν ξέρω ακόμη και αν ο Reagan θα μπορούσε να κερδίσει τον τραμπισμό. Ποια Kamala...
Δε μπορώ με την ευκαιρία να παρακάμψω το πόσο ασύγκριτα καλύτερη ήταν η Αμερικανική πολιτική σκηνή τον καιρό που το εκλογικό της σώμα το λέγαμε "αμερικανάκια" (πασοκάρες ρωσόπληκτοι αφού) απέναντι στο σημερινό χάλι που αντίθετα πολλοί πάνε να το αγιοποιήσουν. Αλλά πάμε και άλλη μια σύγκριση που δείχνει μια ενδεχομένως ακόμη πιο χαοτική διαφορά: Βάλτε τώρα το παλικάρι αριστερά της παραπάνω φωτογραφίας ο οποίος έχασε τα πόδια του παλεύοντας για το όνειρό του να ζήσει σαν κανονικός ελεύθερος δημοκράτης όπως οι υπόλοιποι στη Δύση, δίπλα σε ένα μπιφτεκοκέφαλο τραμπικό που φαντασιώνεται τον trump να κάνει νόμο να υποχρεώνει τις γυναίκες να πηδιούνται με γίδια σαν αυτόν οπότε και αυτός θα έχει κάποιες ελπίδες. Ή την κοριτσάρα της φωτογραφίας δίπλα στη "Marjorie Moscow".
"Σε λίγο θα μας πεις και ότι είναι θέμα DNA".
Θα σας πω ότι είναι θέμα κολλοσιαίας διαφοράς εμπειριών.
Οι Ουκρανοί δεν πρόλαβαν να ζήσουν σε πλήρη Δυτική άνεση όπως οι προαναφερόμενοι που δε γνώρισαν ΤΙΠΟΤΕ άλλο εκτός από Δυτική άνεση (μην ξεχνάμε ότι αυτοί που πρόλαβαν το 2ο ΠΠ μας έχουν δυστυχώς χαιρετίσει στη συντριπτική πλειοψηφία τους). Αν οι Ουκρανοί ευτυχήσουν να νικήσουν το ρώσικο τέρας και αργότερα καταφέρουν να μην ευτελιστούν εν ειρήνη όπως αρκετοί εξ υμών (δεν το θεωρώ ως το πιθανότερο) μπορεί να δοθούν λαβές για συζήτηση περί DNA αλλά ο δρόμος αυτός γλιστράει και ο Χίτλερ περιμένει. Ας σταθούμε στο ότι παλεύουν στους αιώνες με το τέρας και συνεχίζουν τον αγώνα με εντυπωσιακή συνέπεια.
Εμείς δυστυχώς έχουμε άλλες προτεραιότητες. Για να μην τις χαρακτηρίσω εγώ, θα πάω πίσω πολλά χρόνια να θυμηθώ έναν που έζησε τη σφαγή στη Ρουάντα και έλεγε με κλάματα: "Αν είμασταν σκυλιά θα είχαμε προκαλέσει μεγαλύτερο διεθνές ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς είμασταν άνθρωποι". Σκεφτείτε ότι ο Άνθρωπος αυτός είχε νιώσει ήδη από τότε στο πετσί του ότι εμείς στην εύφορη κοιλάδα της Δύσης από τότε φαινόταν να νοιαζόμαστε περισσότερο για τα ζώα παρά για εμάς τους ίδιους τους ανθρώπους. Ε, πολλαπλασιάστε το αυτό με θετικό αριθμό της αρεσκείας σας μεγαλύτερο της μονάδας και είστε κοντά στο πως είμαστε σήμερα.
Δεν ξέρω τι μπορεί να μιλήσει πια σε ένα κόσμο που επιμένει να φέρεται ως αντιπρόσωπος ρωμαϊκής παρακμής. Η Ουκρανία δεν τον συγκινεί, η 80η επέτειος της D-day δεν του είπε κάτι, ένα γατί στο Ίνστα όμως μπορεί να το βλέπει όλη μέρα. Μετά λέμε "που είναι οι ηγέτες;". Λες και είμαστε κοινωνίες ηρώων που θα ψηφίζαμε Τσώρτσιλ. Χαμστεράκια των social είμαστε, τα έχει αγοράσει όλα ο βλαδίμηρος και μέσω αυτών κάνει περισσότερο κουμάντο απ' ότι ο στρατός του που δε μπορεί ούτε την Ουκρανία να κάνει καλά. Τον παλιό (καλύτερο) καιρό θυμάμαι με πόση χαρά είχα μπει στο G+ και πόσο ευχόμουν να επιζήσει της υστερίας του FB. Και πιο όμορφο ήταν και λιγότερη φασαρία είχε. Αλλά ο λαός είχε άλλα γούστα και έτσι έκλεισε.
Καλά πήγε αυτό - "you love to be screwed" αφού...
No comments:
Post a Comment