Σε ένα από τα πρώτα ταξίδια μου με μοτό στην Ιταλία, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, είμαι φιλοξενούμενος ενός εξαιρετικού ζευγαριού στο Τορίνο. Βλέποντας ειδήσεις στην τηλεόραση (σπάνιο για μένα και ακόμη σπανιότερο σε ταξίδι) μου εξηγεί ο καλός φίλος Αντονέλο ότι έγιναν χοντρά επεισόδια μεταξύ αναρχικών (αρκετοί από τους οποίους αλλοπαδοί) και αστυνομικών, σε μία δασική περιοχή έξω από την πόλη. Εύλογο το ερώτημα τι διάολο μπορεί να ήταν η αιτία αφού συνήθως σε αστικό περιβάλλον συμβαίνουν τέτοιες "συναντήσεις". Με έκπληξη ακούω ότι οι αναρχικοί αντιδρούσαν στην κατασκευή μιας γραμμής γρήγορου τρένου. Τα επεισόδια μάλιστα ήταν απίστευτης έκτασης, θυμάμαι (αμυδρά πλέον) για τριψήφιο αριθμό συμμετεχόντων και από τις 2 πλευρές και δεκάδες τραυματιών, επίσης αμφίπλευρα, μερικοί από τους οποίους σοβαρά. Αυτό και μόνο δίνει μια ιδέα για τον "οπλισμό" που κουβαλούσαν οι αναρχικοί.
Σήμερα βέβαια η έκπληξή μου για ένα αντίστοιχο γεγονός δε θα ήταν η ίδια. Θα αφορούσε το τι κάνουν τα Ευρωπαϊκά κράτη για τους τρομοτουρίστες, μια ιστορία που κρατά 2 δεκαετίες τώρα αν όχι παραπάνω. Διαβάζουμε σχετικά με την πρόσφατη έκρηξη στους Αμπελόκηπους ότι οι εμπλεκόμενοι είχαν σημανθεί στη Γερμανία μετά από διαδηλώσεις, προφανώς λόγω του εξαιρετικά "ειρηνικού" τρόπου που αυτές έλαβαν χώρα. Όπως και στη χουλιγκανική βία, βλέπουμε και εδώ ένα αντίστοιχο μηχανισμό που μετακινεί άτομα διατεθιμένα να ασκήσουν βία με διάφορα προσχήματα αλλά με συγκεκριμένη όμως στόχευση: αναστολή κατασκευής υποδομών, διατάραξη κοινής ησυχίας, αμφισβήτηση του κράτους.
Ενδεικτικό του τι ισχνές μειοψηφίες εκπροσωπούν όλοι αυτοί οι τύποι είναι το γεγονός πως πρέπει να επιστρατεύσουν άτομα από διάφορες χώρες για να μαζέψουν τις δυνάμεις που απαιτούνται. Βέβαια τον σκοπούμενο επικοινωνιακό θόρυβο τον καταφέρνουν αφού τα ΜΜΕ διψάνε για είδηση ενώ η βαθύτερη ανάλυση των γεγονότων θέλει δουλειά και χρόνο και πιθανώς πουλάει λιγότερο από το "αίμα". Ποιος όμως είναι πίσω από τύπους που θέλουν βαβούρα αλλά δε θέλουν ανάπτυξη;
Χωρίς να υποτιμώ τη σαχλαμάρα μιας αυτοκαταστροφικής πιτσιρικαρίας (we've all been there), αυτή δε θα αρκούσε για γεγονότα όπως τα παραπάνω. Αυτή μπορεί να κάνει μια κατάληψη σε ένα σχολείο, κάποια (μικρο)επεισόδια στο γήπεδο, μέχρι εκεί. Για ποιο αναβαθμισμένες επεμβάσεις χρειάζεται μεγαλύτερη (εγκληματική) οργάνωση. Το μετρό στα Εξάρχεια π.χ. δεν έχει εχθρό απλά κάποια παιδιά που μένουν εκεί και δεν το γουστάρουν (τουναντίον, θα δυσκολευτεί να βρει κανείς κάτοικο Εξαρχίων στους διαδηλωτές). Είπα Εξάρχεια; Για ρίξτε μια ματιά σε αυτό.
Είναι κείμενο της Κατερίνας Οικονομάκου το οποίο είχα τότε μεταφράσει στα Αγγλικά μπας και το διαβάσει και κανένας εκτός συνόρων και καταλάβει που φτάνουν τα χέρια του ρώσικου τέρατος. Ακριβώς 2 χρόνια μετά ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Τι περίεργο που δεν κατάφερα να τον αποτρέψω με ένα νόμο και ένα άρθρο ε; Πίσω στα Εξάρχεια λοιπόν, η Κ. Οικονομάκου κάνει μια περιεκτική ακτινογραφία της διείσδυσης της ρωσικής προπαγάνδας σε μια περιοχή που καμιά φορά την αποκαλώ Κριμαία της Ελλάδας. Αν δεν έχει καταλάβει κάποιος γιατί αυτή η περιοχή παρουσιάζει αυτά τα χαρακτηριστικά όλα αυτά τα χρόνια (αν και θα έπρεπε) το εν λόγω κείμενο (που δυστυχώς δεν έχω το αρχικό στα Ελληνικά) αν μη τι άλλο δίνει τροφή για σκέψη. Τα Εξάρχεια τα είχα κάποτε σα δεύτερο σπίτι μου, ιδιαίτερα όταν έπαιζα με ένα γκρουπ που είχε το στούντιό του εκεί. Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ που πίνω ποτό με φίλο στην πλατεία και ξαφνικά ξεκινά μια ομάδα να σπάει τα πάντα από το Φλοράλ κατεβαίνοντας κάτω. Ο ανατριχιαστικός ήχος από σπασμένα ποτήρια και τζαμαρίες γεμίζει ακόμη τα αυτιά μου και μου θυμίζει γιατί συχνά με φίλους τα αποκαλούσαμε "Εξάθλια".
Δεν υπάρχει καλύτερος εργάτης για ένα εχθρό της χώρας από αυτόν που αντιτίθεται στην εξέλιξή της. Και επειδή ο βλαδίμηρος ξέρει ότι δεν μπορεί ποτέ να φτάσει την εξέλιξη της Δύσης επενδύει στην επιβράδυνσή της ή ακόμη καλύτερα στην οπισθοδρόμηση. Και μάλιστα του έρχεται φτηνά, ιδιαίτερα από την εμφάνιση των social και μετά. Αφήνω δε πως ένα σωρό αριστεροί και μερικοί ακροδεξιοί του κάνουν τη δουλειά του τσάμπα. Τώρα πως θα αντιδράσουν αυτοί αν μια μέρα μάθουν πως σύντροφοί τους πληρώνονταν δεν ξέρω, μάλλον θα θυμίσουν το ανέκδοτο της πόρνης που έμαθε ότι οι άλλες πληρώνονταν.
Στο τέλος της ημέρας τα πράγματα πρέπει να είναι απλά και να μην το κουράζουμε: Όταν βλέπουμε μια περίεργη στάση και μάλιστα εμμονική, τότε δύο δρόμοι υπάρχουν για την ερμηνεία της: η βλακεία ή το λάδωμα. Ας σταματήσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά π.χ. κάθε εύα που βλέπει "εργασιακή πρόοδο" στο Κατάρ γιατί η περίπτωση του να μη θέλει να αγοράσει μια τέτοια άποψη το τελευταίο για τον εαυτό του δεν είναι και η πιθανότερη.
No comments:
Post a Comment