Βλέποντας τις παραπάνω σκηνές αναρωτιέμαι τι θα έκανε η Ελληνική κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα στη θέση των Ουκρανών. Απολύτως μη συγκρίσιμα μεγέθη φυσικά αφού εμείς τη Ρωσία τη γνωρίσαμε μόνο μέσω της προπαγάνδα της (όσοι εξ υμών την πήραμε χαμπάρι) ενώ οι Ουκρανοί έχουν φάει στη μάπα Ρωσική αρβύλα και καθεστώς και ξέρουν από πρώτο χέρι αυτό το διαχρονικό βόθρο. Είναι ένας βασικός λόγος που πολεμούν με αυτό το απίστευτο πείσμα σε αντίθεση με μας που την κατάπιαμε αμάσητη. Ξέρουν ότι Ρωσική ζωή για αυτούς είναι θάνατος ούτως ή άλλος και αυτό λέει πολλά για το αξιακό τους σύστημα, αφού χωρίς τέτοιο δεν θα είχαν πρόβλημα να σκύψουν σα το Λαφαζάνη να μη χύνουν και τσάμπα αίμα.
Τα ρούβλια που έπεσαν στην Ελλάδα δεν δικαιολογούν σε όλο της το μέγεθος την ευκολία με την οποία βρήκε διείσδυση το Ρωσικό παραμύθι. Το άθροισμα Αριστεράς, Λαϊκής Δεξιάς (όρος και αυτός...), ΧΑ, και λοιπών ψεκοειδών δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο που σημαίνει ότι έχουμε επικίνδυνους υποδοχείς μέσα μας ως προσωπικότητες στους οποίους φωλιάζουν τέρατα όπως ο πουτινισμός. Είναι αυτή η περίεργη σχέση που έχουμε με τη Δημοκρατία όπου ενώ μας βολεύει μια χαρά για να λέμε την παρόλα μας από την άλλη λοξοκοιτάζουμε λιγούρικα καθεστωτικούς ηγέτες άλλων χωρών των οποίων η συμπεριφορά βρωμάει (κούφια έστω) βαρβατίλα κι ενώ δεν θα πηγαίναμε ποτέ να ζήσουμε εκεί τους επικαλούμαστε δείχνοντας τα δουλικά ήθη μας.
Ας μην αυτομαστιγωνόμαστε όμως, γενικά η Δύση χρήζει σοβαρής απορωσοποίησης, έστω αποπουτινοποίησης. Η κλασική γελοιότητα "ναι αλλά και το ΝΑΤΟ παραεπεκτάθηκε" παίζει πολύ πέρα των πληρωμένων ντόπιων πιθήκων. Ιδιαίτερα στο Μερκελιστάν. Είναι βαριά η ντροπή μας που δεν αποτρέψαμε το να γίνει η Ουκρανία Ιφιγένεια στο βωμό της δικής μας μαλάκυνσης/διαφθοράς. Δείτε για παράδειγμα πως μια (όχι τυχαία) κοπέλα από τη Ρωσία πάει στο Λονδίνο και αγοράζει ακίνητο 4μιση εκατομμυρίων χωρίς να τη ρωτήσουν καν που τα βρήκε. Τώρα η δύσμοιρη Ουκρανία με τις ιδιαίτερα ιστορικές πόλεις βασανίζεται αποτελώντας παράλληλα το ξυπνητήρι της Δύσης. Μιας Δύσης στην οποία δουλειές για αυτούς που έκαναν τα γούστα του Κρεμλίνου υπήρχαν ενώ αν ήσουν δημοσιογράφος που ήθελες να πεις τα πράγματα με το όνομά τους για την Ανατολή έπρεπε να μείνεις στην πείνα.
Τώρα εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πλην της ανατροπής του Πούτιν εκ των έσω. Λογική η ανησυχία για τα πυρηνικά αλλά αν πειστεί ο Πούτιν ότι μας χορεύει και μόνο στο άκουσμα της απειλής αυτής τότε δεν πολυαξίζει η ζωή που μας περιμένει υπό αυτό το καθεστώς. Αν έχετε απορίες ρωτήστε τους Ουκρανούς. Θέλω να πω για τους τελευταίους κάτι που με εντυπωσιάζει: Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι φίλοι/γνωστοί μου στην Ουκρανία μου λένε πως δεν σκοπεύουν να φύγουν. Μεταξύ άλλων γυναίκες με παιδιά (μια εξ αυτών single mother με νήπιο) και ηλικιωμένοι. Το ηθικό όλων δε απίστευτα υψηλό. Τι να τους πούμε τώρα εμείς, τι να πει η Πουτινοφρένεια, το Ράδιο Ρωσίλα...
No comments:
Post a Comment