Λες να υπάρχουν λεφτά;

 

Το συντροφικό ξύλο που έπεσε και πέφτει στο ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε και στον πλέον ανίδεο τι ρόλο πραγματικά βαράνε κόμματα αυτού του είδους που δεν έχουν πολιτικό ιερό και όσιο. Οι σύντροφοι (;) δεν έκανα καμία οικονομία στα πυρηνικά όπλα και έτσι έβγαλαν στη φόρα ο ένας για τον άλλο κάθε αργομισθία και ρουσφέτι που του προσέφερε η κομματική ζωή. Ζωάρα. Γιατί μια αβάντα είναι να σε χώσει κάπου το κόμμα και μια ακόμη μεγαλύτερη είναι να έχεις και την οικογένεια καβατζωμένη. Δόξα το θεό που δεν πιστεύουν έχει το κόμμα κτίριο, ΜΜΕ, ινστιτούτα κ.α. καβάτζες.

Κάπως έτσι εξηγείται η περίπτωση όλων αυτών των "Γκρουέζων" που παρά τον πολλαπλό εξευτελισμό τους σε διάφορες αναμετρήσεις τους είτε με την πραγματικότητα είτε με πολιτικούς τους αντιπάλους (που τους βλέπουν ως εχθρούς), αυτοί επιμένουν να στριμώχνονται στον ίδιο μπερντέ και να υπερασπίζονται το μη υπερασπίσιμο. Πολύ απλά γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Αν πάψει το κόμμα να ταϊζει θα πρέπει να βρουν μια κανονική δουλειά. Και ποιός θα πάει να προσλάβει ένα άχρηστο με μηδενικό βιογραφικό και μάλιστα ούτε καν "ημιπιτσιρικά" (κατά Βούτση); Κανείς εκτός αν πιέσει το κόμμα.

Ξύλο στην Κουμουνδούρου δεν έπεσε ούτε για τις κλειστές τράπεζες, ούτε για την φοροαφαίμαξη, ούτε για τα ανοιχτά σύνορα, ούτε για τη Μακεδονία, ούτε για τους ΚαμμενοΑυγίτες, ούτε για την "Κουρελού", ούτε για τον ΠΚ, μόνο τώρα για τα φράγκα και το ΑΦΜ. Γιατί όλα τα προηγούμενα δεινά δεν πείραξαν καθόλου τους συντρόφους. Αντίθετα τους εξίταρε η ιδέα πως θα πεινάει η χώρα αλλά αυτοί θα είναι εξασφαλισμένοι στο (κυβερνών τότε) κόμμα. Όταν όμως απειλήθηκε η δική τους η ζωάρα δεν έδειξαν φειδώ στα πυρηνικά εναντίον συντρόφων.

Είναι οι μόνοι; Φυσικά όχι. Αντίστοιχο λόγο ύπαρξης έχουν τα περισσότερα κόμματα της Βουλής, ιδιαίτερα τα μικρότερα. Αντίστοιχα πλακώματα (μικρότερης της αξεπέραστης κλίμακας ΣΥΡΙΖΑ) έπεσαν και σε γραφικούς, δήθεν πατριωτικούς σχηματισμούς. Αυτό όμως που δεν σχολιάζεται επαρκώς είναι το ποιός δίνει δουλειά σε όλους αυτούς τους άχρηστους και μάλιστα με λεφτά από την τσέπη του. Αυτός δεν είναι άλλος από τον πάνσοφο λαό. Αλλά ποιός θα τον σχολιάσει; Ο ίδιος ο λαός που έχει πάντα δίκιο; Οι δημοσιογράφοι που τον έχουν πελάτη ή οι πολιτικοί που περιμένουν τη ψήφο του; Η χώρα χρεωκόπησε και μέρος του κόσμου αντί να γίνει προσεκτικότερο στο που δίνει τα λεφτά του (μεταξύ άλλων και μέσω της ψήφου του) πήγε και έκανε αργόμισθους ένα σωρό σούργελα τα οποία είτε δεν δουλεύουν είτε δουλεύουν εναντίον του. Πως να σχολιάσεις π.χ. αυτόν που ψήφισε μια τύπισα που του πούλησε πατριωτισμό και την έστειλε στην Ευρωβουλή να βγάζει σε ένα μήνα όσα δε βγάζει αυτός το χρόνο για να πάει στην οικογένεια του... Ορμπάν! Του ελεεινότερου αλήτη στην ΕΕ με διαμετρικά αντίθετες θέσεις από τις Εθνικές μας.

Θα έλεγε ένας εξωγήινος βλέποντάς τα όλα αυτά απ' έξω "πρέπει να σας περισεύουν λεφτά για να τα σκορπάτε έτσι". Άδικο θα είχε; Μια χώρα που Ελβετία δεν τη λες, η Δημοκρατία της πληρώνει ένα σωρό άχρηστους οι οποίοι όχι μόνο δεν εισφέρουν ιδέες στο Κοινοβούλιό της αλλά συχνά εξυπηρετούν ατζέντες εναντίον της. Ένα κλικ απομεγέθυνσης και βλέπουμε κάτι αντίστοιχο και στο Ευρωκοινοβούλιο, πάλι με τη βούληση άλλων σοφών λαών. Χαράς ευαγγέλια για τους πράκτορες της Ανατολής: αντί να τους πληρώνουν αυτοί τους πληρώνουμε εμείς και μάλιστα πάρα πολύ καλά.

Μήπως μας περισεύουν λεφτά και δεν το ξέρουμε; Ας κάνουμε άλλη μια απομεγέθυνση να δούμε πόσα δίνουν οι άνθρωποι για να προστατευτούν από τους ανθρώπους: τα ποσά για τάξη, ασφάλεια και άμυνα ζαλίζουν. Όσο απαραίτητα και αν είναι (που προφανώς είναι) δεν παύει να έχει την (μαύρη) πλάκα του το γεγονός ότι η ανθρωπότητα συνεχίζει να καταναλώνει τεράστιους πόρους απλά και μόνο για να προστατευτεί από την ανθρωπότητα. Όσο εντυπωσιακή είναι η τεχνολογική εξέλιξη, προϊόν της ευρηματικότητας και της παραγωγικότητας κάποιων εξ ημών, άλλο τόσο εντυπωσιακή είναι και η αντιπαραγωγικότητά μας. Παραδείγματα αμέτρητα, από εταιρικά meeting όπου η ουσία διαρκεί μισή ώρα και το power game δυο τρεις, μέχρι το βλάκα που τρώει το μηνιάτικο για μια εξάτμιση στο μηχανάκι του που δεν αφήνει άνθρωπο να ησυχάσει.

Δηλαδή υπάρχουν λεφτά; Αν δεν είχαμε Εθνικούς εχθρούς θα καταργούσαμε το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και θα ρεφάραμε; Αν δεν είχαμε διαρρήκτες και μαλάκες με ανοιχτές εξατμίσεις θα γλιτώναμε τα λεφτά που δίνουμε σε συστήματα ασφαλείας και διακοπές γιατί δε θα τις είχαμε ανάγκη και θα κοιμόμασταν ξέγνοιαστοι με ανοιχτά παράθυρα;

Ούτε το ανθρώπινο είδος μου επιτρέπει καν να φανταστώ ένα τέτοιο παράδεισο ούτε μια τέτοια χίπικη απλοϊκή προσέγγιση είναι ασφαλής οδηγός συμπερασμάτων. ΟΜΩΣ, καλό είναι να μην θεωρούμε τους πόρους απεριόριστους και να μην παραβλέπουμε ποιές αγορές ταΐζουμε με τις επιλογές μας. Αν δε θες να γίνουν οι κόρες σου Τούνη μην καταναλώνεις Τούνη. Αν πιστεύει ότι πρέπει να καεί το μπουρδέλο η Βουλή μην την κάνεις μπουρδέλο για να μη χρειαστεί να την κάψεις. Αν δε θες να πατάς σκατά μη βγάζεις το σκύλο σου βόλτα χωρίς σακούλα για να τα μαζεύεις (και μπουκαλάκι με χλωρίνη να ξεπλένεις τα τσίσα, σπίτι σου δε τραβάς καζανάκι;). Είναι ατελείωτος ο κατάλογος με απλά καθημερινά πράγματα που θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν γειτονιές ολόκληρες χωρίς κόστος καν. Αλλά ο κόσμος περισσότερους πόρους καταναλώνει για διακοπάρες παρά για να φτιάξει αυτό που βιώνει καθημερινά, που αν το κατάφερνε δε θα τις είχε και τόσο ανάγκη.

Ο καθείς με τις επιλογές του. Στην Καλλιθέα π.χ. ο πάνσοφος λαός ξέθαψε και επανέφερε στη Δημαρχία τον Ασκούνη, έναν τύπο που μετά από ένα σωρό θητείες (αυτή είναι η 4η ή 5η, έχω χάσει το μέτρημα) καθηλώνει το συγκεκριμένο προάστιο σταθερά κατώτερο της Ν. Σμύρνης, παρά της φιλότιμες προσπάθειες του (άλλου ξεθαμένου από τον πάνσοφο λαό) νυν Δημάρχου Κουτελάκη, που την έχει αφήσει σαν ακούρευτο χίπη. Τα δε νέα πεζοδρόμια που (καλώς) φτιάχνει ο Ασκούνης δεν έχουν ποδηλατόδρομους. Τόσο νέα. Κατα τα άλλα το έργο το βάφτισε μεταξύ άλλων και "διασύνδεση με το Ίδρυμα Στ. Νιάρχος". Τι παραπάνω διασυνδέει δηλαδή; Με τα πόδια πηγαίναμε πριν με τα πόδια θα πηγαίνουμε και τώρα. Να μη μιλήσω για Δούκα και λοιπούς παλαιστινιολάγνους Δημάρχους, οι τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν σωρεία χαμένων ευκαιριών.

Ίσως τελικά την πλάκα να την έχω εγώ που έχω κάτι (απλά;) όνειρα όπως π.χ ποδηλατόδρομο στη Συγγρού, ηχομόνωσή της όπως έχει π.χ. η Αττική Οδός και εναέριες διαβάσεις πεζών, αφού οι υπόγειες είναι survivor, ειδικά για άτομα μεγάλης ηλικίας που ιδιαίτερα το βράδυ δεν τις χρησιμοποιούν καν. Μια τέτοια επέμβαση στη Συγγρού ή έστω μία από αυτές θα άλλαζε εντυπωσιακά τη ζωή αμέτρητων συμπολιτών και την εμπειρία των επισκεπτών όλων αυτών των προαστείων. Μην περιμένετε να γίνει καμιά συναυλία στο Καλιμάρμαρο όμως για κάτι τέτοιο.