Ασχήμια

Στην καρδιά του φετινού καλοκαιριού σε απάνθρωπη θερμοκρασία, επιστρέφω κάθιδρος στο σπίτι το βράδυ μετά από μια ευχάριστη συνάντηση αλλά με όχι τόσο ευχάριστο μακρύ ποδαρόδρομο. Περιμένοντας το ασανσέρ στην πολυκατοικία μου στο σκοτάδι (καμένη λάμπα) ακούω να μπαίνει στην είσοδο και κάποιος άλλος. Όποιος και να είναι λέω μέσα μου θα τρομάξει μόλις με δει στο σκοτάδι. Όπερ και εγένετο. Το "θύμα" ήταν η κοπέλα που μένει κάτω από μένα, η οποία πάγωσε στιγμιαία όταν είδε στο σκοτάδι μια μαλλιαρή ιδρωμένη φιγούρα, τη δική μου δηλαδή. Έρχεται το ασανσέρ και μπαίνουμε μαζί μέσα, σε αυτή την αμήχανη περίσταση (γείτονες μεν αλλά πρώτη φορά συναντιόμαστε). Παρόλα αυτά καταβάλει μάλλον φιλότιμες προσπάθειες να αμβλύνει το αμήχανο της κατάστασης.

Εγώ "δραπετεύω" από αυτό παγώνοντας το χρόνο μέσα μου καθώς μας ανεβάζει το ασανσέρ και μετατρέπω τη σκηνή αυτή σε μία άλλη φανταστική βγαλμένη από δική μου ταινία. Σε αυτήν θα τη ρώταγα:

"Τι κάνεις με την ασχήμια του κόσμου;"

Πως μου ήρθε; Μάλλον από το γεγονός πως μέσα στο χειρότερο καλοκαίρι μετά από τόσο περπάτημα και ιδρώτα μπορεί να είχα γίνει και γω μέρος αυτής της Ασχήμιας. Η κοπέλα καθόταν μπροστά στον καθρέπτη του ασανσέρ οπότε δεν μπόρεσα να το επιβεβαιώσω αυτό αλλά κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις ούτως ή άλλως ας μην το αφήνεις να σε χαλάει.

Δε φτάνει όμως αυτό, κάτι παραπάνω πρέπει να μου ανέβασε αυτή τη λέξη στο νου. Η κοπέλα σίγουρα όχι, μάλλον το αντίθετο. Ίσως το γεγονός ότι γνωρίζω την αφόρητη ασχήμια του σπιτιού της από μαρτυρία επισκέπτη. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στην εικόνας της ίδιας και την εικόνα του σπιτιού όπου ζει με την υπόλοιπη οικογένεια μάλλον έδωσε τροφή στη φαντασία. Φτάνει αυτό; Μπα, πρέπει να είναι και κάτι ακόμη. Ίσως τη φανταζόμουν να περπατά τις ίδιες άσχημες γειτονιές που περπάτησα και γω στην ηλικία της (ναι, το ίδιο άσχημες παραμένουν) και να συναντά τους ίδιους χάλια τύπους με αυτούς που βλέπω και εγώ σήμερα.

Η εσωτερική μου αντιπολίτευση πετάγεται και λέει: "Μήπως οι χεβυμεταλλάδες όταν ήσουν στην ηλικία της προξενούσαν τις ίδιες εντυπώσεις;". Σε ένα βαθμό σίγουρα. Η σημερινή ασχήμια όμως έχει μια διαφορά προς το χειρότερο σε σχέση με την προηγούμενη: Έχει πιο έντονη την αισθητική του εγκληματία και επίσης έχει γίνει πιο κοινώς αποδεκτή (mainstream που λέμε και στα "Ελληνικά"). Το μέταλ είχε μεταξύ άλλων και ασχήμια αλλά περισσότερο στο επίπεδο μιας γραφικής σαχλαμάρας. Ένα "Breaking the law" των Judas Priest δεν κατάφερε ούτε ήθελε να βάλει το έγκλημα σε πρώτο πλάνο, το αντίθετο με ότι κάνουν άλλα είδη σήμερα ελλείψει ταλέντου (που είχε ακόμη και το Breaking the law).

Καμιά φορά κοιτάζω γύρω μου όταν περιμένω για ώρα στο φανάρι και οι μούρες που βλέπω μέσα στα αμάξια (ιδιαίτερα τα ψευτοπειραγμένα που φωνάζουν την απελπισία του οδηγού τους να νιώσει "κάποιος") είναι για casting ταινίας που θέλει να κάνει το "Σπιρτόκουτο" να μοιάζει light Hollywood αλλά κατέληξε B gangsta movie. Που να βλέπαμε και τι υπάρχει μέσα από τα μαύρα τζάμια🙂

Ο αγαπημένος Κωνσταντίνος Τζούμας ήταν ένα από τα σπάνια και πολύτιμα αντίβαρα αυτής της χώρας, το απολύτως και διαμετρικά αντίθετο του μπουζουκολεβεντομαλάκα (είδος εν αφθονία στον πανέμορφο κατά τα άλλα αυτό τόπο μας). Στο παρακάτω βίντεο (μεταξύ άλλων) περιγράφει το φαινόμενο με τη γνωστή του απολαυστικά γλαφυρή ευστοχία:

Σας έχω βάλει το βίντεο στο επίμαχο χρονικό σημείο (17:40) αν και αξίζει να το δείτε ολόκληρο. Στο συγκεκριμένο σημείο λοιπόν σχολιάζει καυστικά το πως κακοποιούν οι συμπολίτες μας τους δημόσιους χώρους. Μου διαφεύγει το όνομα αυτού που είχε κάποτε πει επίσης εύστοχα "τους δημόσιους χώρους είτε τους καταπατούν είτε τους λερώνουν". Συνήθως το 2ο μιας και είναι ευκολότερο. Αναρωτιέται λοιπόν ο Τζούμας και μαζί του κάθε λογικός άνθρωπος: 

"Το σπίτι σου έτσι βρώμικο το έχεις;"

Προφανώς όχι. Αυτή μάλιστα είναι από τις πλέον κραχτές περιπτώσεις μιας υποκριτικής κοινωνίας. Τα σπίτια και τα αυτοκίνητα των Ελλήνων συνήθως λάμπουν, μερικές φορές περισσότερο και από εκείνα των χωρών που έχουν τους δημόσιους χώρους τους καθαρούς. Θα σας μεταφέρω ένα περιστατικό ενδεικτικό της νοοτροπίας: Ένα πρωί πάω να πάρω τη μηχανή μου και βλέπω ένα γέρο να έχει αφήσει το σκυλί του να μου κατουράει την κουκούλα της σε πλήρη γνώση του και με επίσης πλήρη αδιαφορία. Προσπαθώ να καταπιώ την οργή και του λέω "έχει παρτέρι εδώ δίπλα (κυριολεκτικά μισό βήμα δίπλα εντωμεταξύ), έχει παρτέρι παρακάτω, δε μπορείς να μη μου κατουράς την κουκούλα;". Ακούστε απάντηση: "Το δικό μου σκυλί είναι το θέμα ότι κατουράει ή όλα τα υπόλοιπα που κατουράνε εδώ;"

Aν έχετε στοιχειώδη κοινή λογική δεν θα πιστέψατε τι ξεστόμισε ο τύπος οπότε θα σας το επαναλάβω με άλλα λόγια: "Εγώ είμαι το θέμα που είμαι μαλάκας ή όλοι οι υπόλοιποι που είναι μαλάκες;". Βέβαια από ένα τύπο που βγάζει το σκυλί του βόλτα χωρίς να κρατάει τίποτα μαζί του (ούτε σακούλες, ούτε νερό με χλωρίνη για τα τσίσα) τι να περιμένεις. Αν για κάθε 100 προφίλ στο FB που έχουν αντικείμενο τα ζώα γινόταν έστω 1 που να εξηγεί στους κατόχους τους ότι το πεζοδρόμιο (πόσο μάλλον τα οχήματα ή άλλα αντικείμενα που πιάνουν οι άνθρωποι) δεν είναι αφοδευτήρια, θα ζούσαμε σε καλύτερες γειτονιές.

Στο τέλος της ημέρας το θέμα είναι τι ρόλο διαλέγει ο καθένας μας. Στο παραπάνω βίντεο (στο ίδιο χρονικό σημείο αμέσως μετά) ο Τζούμας το σχολίασε και αυτό πολύ εύστοχα και πάλι γλαφυρά, παραθέτωντας τις "διαθέσιμες επιλογές ρόλων" και το ποιοί από αυτούς "υιοθετούνται" τελικά. Όταν οι κοινωνίες κορέννυνται σε απελπιστικό βαθμό όπως οι δικές μας σήμερα μετά από τόσα χρόνια ειρήνης και (σχετικού έστω) πλούτου, στενεύουν τα περιθώρια σωτηρίας τους χωρίς να μεσολαβήσει διδακτική καταστροφή.