REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 1ο)

Ακόμη και όταν ξέρεις περίπου το πότε θα γυρίσεις πίσω από ένα ταξίδι, το να μην κλείσεις το εισιτήριο της επιστροφής δίνει μια διαφορετική αίσθηση. Έτσι αποφάσισα να κάνω σε αυτό το ταξίδι, το οποίο αν και με μηχανή χρειάζεται τη βοήθεια του πλοίου για να πας από Πάτρα στην Άνκονα και την επιστροφή δεν την έκλεισα. Ούτε την διαδρομή προσδιόρισα ακριβώς από πριν. Αρχικός και γενικός στόχος ήταν, μετά από μερικά χιλιόμετρα στα όμορφα βουνά της κεντρικής Ιταλίας και μια επίσκεψη σε φίλους στο Τορίνο, να διασχίσω τη νότια Γαλλία και να φτάσω όσο δυτικά μου επιτρέψει η παντελής απουσία χορηγών ☺. Βασικό μου κίνητρο ήταν το «ΑΠΛΑ ΚΑΝΤΟ!!» όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο. Το εν λόγω ταξίδι το ονόμασα χαριτολογώντας “REHUMANIZE THE P.I.G.S.”, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τα οικονομικά γουρούνια του προς επίσκεψη Ευρωπαϊκού νότου.

Ξεκίνημα από την Αθήνα λοιπόν για Πάτρα στις 15/6 με πολύ ζέστη, τόση που η οδήγηση μοιάζει με το να σε φυσάνε δεκάδες σεσουάρ μαζί. Οδηγώ φορώντας το καλοκαιρινό μου τζάκετ γυμνός από μέσα και πάλι υποφέρω. Πήγα από την παλιά Εθνική οδό μιας και δε βιαζόμουν και αν εξαιρέσω μερικά σημεία που είχαν πολύ κίνηση δεν ήταν και άσχημη ιδέα. Μερικά τμήματα του δρόμου είναι αρκετά όμορφα και έχει πάρα πολλές παραλίες για όμορφο μπάνιο αλλά δυστυχώς για όσους δεν ξέρουν την περιοχή ίσως μπερδευτούν λόγω έλλειψης σήμανσης. Με αυτοκίνητο απλά ΜΗΝ κάνετε αυτή τη διαδρομή. Είναι αρκετά στενός δρόμος για προσπεράσεις και σε συνδυασμό με την πολύ κίνηση σε κάποια κομμάτια θα το μετανιώσετε ☺.

Η Αδριατική θάλασσα ήταν για μια ακόμη φορά όπως και πέρυσι τέτοιο καιρό που πήγαινα Βενετία ήρεμη σαν νεκρή, προσφέροντας ένα πραγματικά πολύ ήσυχο και άνετο ταξίδι.

Η άφιξη δυστυχώς δεν ήταν αντίστοιχα γαλήνια καθώς το Superfast ferry έφτασε με 1 ώρα καθυστέρηση, και από το γκαράζ του πλοίου δραπετεύσαμε μετά από άλλη μια ώρα ενώ κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μετακινήσουν τη μηχανή μου εν αγνοία μου και μέχρι να ανακαλύψω που την είχαν βάλει έχασα μέρος του χρώματος μου. Τουλάχιστον απαράδεκτη συμπεριφορά.

Φτάνοντας Άνκονα ο καιρός ήταν πραγματικά τέλειος. Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι το Πέζαρο δεν είχαν κάτι συνταρακτικό, μόνο μερικά ευχάριστα κομμάτια με μέτρια γενικά κίνηση. Πηγαίνοντας όμως αργότερα για Σαν Μαρίνο το τοπίο γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Μικρό όσο και όμορφο το κρατίδιο αυτό, αν αποφασίσετε να το διασχίσετε δεν θα το μετανιώσετε αλλά μην κάνετε και μεγάλη παράκαμψη από τη διαδρομή σας μόνο γι αυτό το λόγο.

Συνεχίζοντας βορειοδυτικά, η διαδρομή έχει γενικά όμορφα κομμάτια αλλά το πραγματικά καταπληκτικό τμήμα είναι από το Predappio ως τη Rocca San Casciano. Πολύ σφιχτές στροφές, σε καταπράσινες πλαγιές ενώ ο δρόμος είναι σκεπασμένος από δέντρα. Σημειώνουμε εδώ ότι το Predappio είναι η γενέτειρα του Μουσολίνι και ευτυχώς οι ετήσιες εκδηλώσεις θαυμασμού στο μνημόσυνό του ολοένα και λιγοστεύουν ☺. Τον καιρό που οι οπαδοί του ήταν πιο ενεργοί βάζανε φρουρό στον τάφο του όλο το 24ωρο την συγκεκριμένη μέρα. Διανυκτέρευση έξω από την Rocca San Casciano, στην πολύ φιλόξενη αγροτουριστική επιχείρηση της οικογένειας Mini ( www.lumachetto.it )την οποία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα. Εξαιρετική τοποθεσία και για πεζοπορία.

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω προς Φλορεντία και δεν το μετάνιωσα αφού σχεδόν όλα τα 80 χιλιόμετρα του SS67 χαρίζουν συγκινήσεις διασχίζοντας πανέμορφα δάση καθώς και το Passo del Muraglione στα 907 μέτρα υψόμετρο.

Η πόλη της Φλορεντίας είναι πραγματικά υπέροχη.

Μόλις μπήκα στην πόλη όμως, ο καιρός αποφάσισε να ρίξει το νερό όλου του έτους μαζί με χαλάζι και έτσι δεν πρόλαβα να την χαρώ ιδιαίτερα. Αυτή η τιμωρία μου για την απόλαυση που είχα πριν στον SS67 με ακολούθησε σχεδόν σε όλο το μήκος του μέχρι να επιστρέψω στη Rocca San Cascianno.

Ευτυχώς το επόμενο πρωί ήταν πολύ πιο ευχάριστο από το χτεσινό απόγευμα και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε με ευνοϊκές συνθήκες. Πηγαίνοντας βορειοανατολικά αυτή τη φορά, ο SP 21 είναι πάρα πολύ όμορφη ορεινή διαδρομή όπως και ο SP81 στη συνέχεια. Μέσω του SS9 φτάνω έξω από την Πάρμα χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, όπως και τα πρώτα χιλιόμετρα στον SS62 πηγαίνοντας νότια για Τοσκάνη. Μόλις όμως φτάσει κανείς στο Rocci εκεί ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει το βουνό και πραγματικά είναι απολαυστικός. Ατέλειωτες στροφές με απίστευτη θέα και λίγη κίνηση. Ότι μπορεί να ζητήσει κανείς με άλλα λόγια. Όμορφο και το Passo dela Cisa στο οποίο έγινε η απαραίτητη στάση.

Κατέληξα στο Pοntremoli μιας και άρχισε να βρέχει πάλι, πόλη που μάλλον φέρει το όνομά της από τους αρκετούς σεισμούς της περιοχής οι οποίοι και κάνουν τις γέφυρες να τρέμουν (Pon-tremo-li). Όμορφη μικρή πόλη με γραφικά στενά δρομάκια.

Στο B 'n B όπου τελικά αποφάσισα να διανυκτερεύσω με υποδέχτηκε ένα υπέροχο ζευγάρι, ο Geoff Chamberlain (της γνωστής οικογένειας του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας) και η Serena (Αρμένικης-Ιταλικής καταγωγής γεννημένη στη Λιβύη). Στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον Geoff συνέβαλε και η βραδυνή μαγειρική της Serena. Αμφότεροι μου είπαν κάποια στιγμή να τους ακολουθήσω έξω από το σπίτι να δω μια έκπληξη. Βγαίνουμε έξω, σβήνουν τα φώτα και...αμέτρητες πυγολαμπίδες ανέλαβαν το φωτισμό! Απίστευτο θέαμα που σε συνδυασμό με τον ήχο του ποταμιού Magra έφτιαχναν απολύτως παραμυθένιο συνδυασμό. Μερικές σκηνές (ευτυχώς ίσως) δεν καταγράφονται με κάμερες...πρέπει απλά να τις βιώσεις.

Αναχώρηση το πρωί με τελικό προορισμό το Τορίνο. Ο καιρός βροχερός και απρόβλεπτος. Ανεβαίνοντας ξανά πίσω βόρεια, στο Passo della Cisa οδηγώ για μερικά χιλιόμετρα κυριολεκτικά μέσα σε ένα σύννεφο με περιορισμένη ορατότητα λόγω βροχής και ομίχλης. Ο καιρός φτιάχνει καθώς περνάω το βουνό απέναντι αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ και έτσι σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο Τορίνο οδήγησα κάτω από δυνατή συνεχόμενη βροχή. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω και πολύ ρομαντικές εικόνες να σας μεταφέρω από αυτό το κομμάτι αφού για ώρες οδηγούσα κυριολεκτικά σαν να με ακολουθούσε μια καταιγίδα.

Στο Τορίνο με υποδέχτηκε ο Αντονέλλο και η Ντέμπορα. Καταπληκτικό ζευγάρι, εξαιρετικά φιλόξενο, οι οποίοι παραδέχτηκαν πως δεν είμαι αρκετά τυχερός καθώς ο καιρός είναι ο χειρότερος που θυμούνται ποτέ Ιούνη μήνα. Όμως σε μια όμορφη πόλη όπως το Τορίνο με καλή παρέα όπως η συγκεκριμένη και καλό φαγητό (μην ξεχνάτε πως είμαι ακόμη Ιταλία) μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

Η παρένθεση της κακοτυχίας συνεχίστηκε όταν μου έπεσε η μηχανή από το σταντ με αποτέλεσμα να σπάσει ο λεβιές των ταχυτήτων και να στραβώσει και η μανέτα του συμπλέκτη. Όλα αυτά Κυριακή με κλειστά τα μαγαζιά προφανώς. Οι αντιπροσωπίες στην Ιταλία δεν δουλεύουν ούτε Δευτέρα. Η εφευρετικότητα όμως του Αντονέλλο (μηχανολόγος μηχανικός βλέπετε) και η βοήθεια του καλού του φίλου Τζούλιο έφτιαξε τη βλάβη στο μηχανουργείο του τελευταίου. Εξαιρετικοί τύποι και οι δύο, μετέτρεψαν μια ζημιά που σε ακινητοποιεί σε διασκεδαστική υπόθεση λίγων λεπτών.

Η δοκιμή που κάναμε με τον Αντονέλλο για να δούμε αν όντως διορθώσαμε τη βλάβη περιελάμβανε μια βόλτα ως τη Λίμνη Malciaussia βορειοδυτικά του Τορίνο. Η διαδρομή αυτή ανήκει στην κατηγορία «τέλειες». Αμέτρητες στροφές μέσα σε πανέμορφο δάσος σε οδηγούν ψηλά στο βουνό το οποίο Ιούνη μήνα κρατά ακόμη αρκετό χιόνι στις κορφές του και στα 1800 μέτρα φτάνεις στην Λίμνη όπου το θέαμα είναι απίθανο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι μπορείς να επιστρέψεις στο Τορίνο ακολουθώντας άλλο δρόμο εξίσου όμορφο - σιγά μη βαριόσουν ποτέ να κάνεις τον ίδιο αλλά λέμε τώρα :) .

Την επόμενη μέρα θα άφηνα πίσω την Ιταλία για χάρη της Γαλλίας με πολύ όμορφες εντυπώσεις. Το φαγητό, το τοπίο, οι διαδρομές, οι πόλεις της Ιταλίας είναι φτιαγμένα όλα με στόχο την απόλαυση για όλες τις αισθήσεις και αν και δεν μιλάω καθόλου Ιταλικά κατάφερα να συνεννοηθώ με κάποιο τρόπο. Οι Ιταλοί δεν μιλάνε ιδιαίτερα Αγγλικά όμως γενικά έχουν διάθεση να εξυπηρετήσουν και αυτό με βοήθησε σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για κάποιο λόγο μπορώ να τους καταλάβω όταν μιλάνε τη γλώσσα τους ☺.

Ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Λίγες μέρες πριν, περπατώντας από την Καλλιθέα προς το κέντρο της Αθήνας παρατήρησα την ελιά της φωτογραφίας με την κυλινδρική κόμη μπροστά από ένα πανέμορφο παλαιό κτήριο, βανδαλισμένο από δίποδα που ψέκασαν στον ανοιχτόχρωμο τοίχο του μερικές από τις ελάχιστες λέξεις που ξέρουν. Καθώς φωτογράφιζα την φρικτή αντίθεση ο ιδιοκτήτης του ευγενικά με ρώτησε αν ψάχνω κάτι. Η κουβέντα ανέδειξε το προσωπικό του δράμα: Η διάθεσή του να εξωραϊσει τις παρατημένες ελιές του πεζοδρομίου ενεργοποίησε την ευαισθησία του κατά τα άλλα αναίσθητου τοπικού Δήμου ο οποίος και τον απείλησε με αυτόφωρο, ενώ η επιλογή του να διατηρεί ένα νεοκλασσικό σπίτι σε άψογη κατάσταση τον υποχρεώνει να το βάφει συνεχώς - θύμα του κάθε άχυτου που βλέπει καθαρό τοίχο και θέλει να τον κάνει σαν τα μούτρα του.

Το συγκεκριμένο ταλέντο της φυλής το περιέγραψα στον τίτλο.

1st House Birthday :)

Ένα σκυλί κοιμάται στο διπλανό σπίτι

πιο πέρα ένα πουλάκι κοιμάται για πάντα

Το πουλάκι έκλεισε τον κύκλο του και εγώ έκλεισα σήμερα ακριβώς ένα χρόνο σε αυτή την άκρη της Αττικής. Να και η επετειακή βολτούλα με το πλεούμενο μου στην βραχνησίδα Αρχή (ή Χώρα) του Σουνίου.

 Είμαι στο νοτιοανατολικό όριο της στεριάς και η απεραντοσύνη της καθημερινής θέας στη θάλασσα βάζει και ένα άλλο όριο μιας και μοιάζει τόσο συχνά να είναι...Τέλοια. Το Τέλοιο βάζει και τελεία μιας και δεν σηκώνει βελτίωση και αυτό με ανησυχεί λίγο γιατί παρόλο που μου αρέσουν τα όρια (σου δείνουν τη χαρά να τα ξεπερνάς ενίοτε) δεν είμαι ακόμη συμβιβασμένος με το Τέλος. Αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ οπότε μπορείτε και να αγνοήσετε την προηγούμενη πρόταση. Ούτως ή άλλως είναι ένα ακόμη ζήτημα από αυτά που αν τα βλέπει ο τρίτος κόσμος γελά (ή κλαίει;).

Τώρα ποιοί είσαστε εσείς; Που να ξέρω...Οι περισσότεροι επισκέπτες μου πλέον είναι εκτός συνόρων, αποτέλεσμα των συχνών ταξιδιών μου και της ανυπόφορης εγχώριας Επανάστασης του Αμόρφωτου. Για όλους αυτούς τους υπέροχους φίλους που έχω κάνει ταξιδεύοντας "it's all Greek" όσο και να αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα αυτής της γλώσσας. Δυστυχώς οι διαδικτυακοί μεταφραστές δε βοηθούν εδώ μιας και κάνουν συχνά χειρότερη δουλειά και από τον Αντιπρόεδρα του Εδεσσαϊκού  . Είπα Greek πιο πριν, ας πω και μια ευχή: Αν μια μέρα αποφασίσουμε να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι θα μου άρεσε να αντικαταστήσουμε το κακόηχο Greece με το ορθότερο Hellas. Επιθυμίες που έχω και γω ώρες ώρες...κι όμως ποτέ δεν ξέρεις. Για παράδειγμα στα 20 μου μέσα στην αγαπημένη γενέτειρά μου που μόλις άρχιζε τότε να αναπνέει αμόλυβδη, αναρωτιόμουν πως θα ήταν το κλίμα της Αττικής πριν την ανθρώπινη παρέμβαση (βλ. ιστορικό και διαρκές έγκλημα). 20 χρόνια μετά μου δόθηκε αυτό το ανεκτίμητο δώρο. Οι περισσότεροι βέβαια σε αυτό το σημείο θα λέγανε "κατάφερα" ή "κατέκτησα" και άλλα ρήματα ενδεικτικά της "σεμνής" φυλής μας. Και εγώ θα μπορούσα να πω το ίδιο χωρίς να πω ψέματα. Το χειρότερο ψέμα όμως είναι η μισή αλήθεια και όσοι βλέπουν την μεγάλη εικόνα αντί της μικρής του πληγωμένου εγωισμού το ξέρουν καλά. Τις μεγάλες στιγμές τις απολαμβάνω γιατί εκτός από τον πλούτο που παρέχουν υπογραμμίζουν και το μικρό των διαστάσεών μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας και ως εκ τούτου με ότι μας περιβάλλει. Η πλειοψηφία τις αγνοεί ή τις καταναλώνει. Υπάρχει και μια μερίδα ημιέξυπνων που τις καβαλάει. Ελάχιστοι γίνονται σοφότεροι. Το τελευταίο δε συμφέρει κιόλας γιατί δημιουργεί ευθύνες και άλλα ακαβλέ παρελκόμενα οπότε...

Τι μου έκανε ένας χρόνος εδώ; Ένα μοναδικό μασάζ στην ταλαιπωρημένη πλατούλα της δικιάς μου Little Baby Soul όπως συχνά αποκαλεί την ψυχούλα του ο Neil Peart στο ωραίο βιβλίο του Ghost Rider. Διαβάστε το εδώ. Εγώ το σχολίασα το Μάη του 2011 εδώ. Η LBS μου διορθώνεται, το σώμα μου με την καθημερινή άσκηση επίσης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει τον σχεδιασμό μιας και είναι γνωστό όσο και η ιδιαιτερότητα του "Long Way to the Top" που γαύγιζε ο μακαρίτης ρόκερ όταν οι άλλοι πάνε All the Way to the Fall :)

Αττική μου γη σε ευχαριστώ πολύ. Και σένα Ποσειδώνα που με αφήνεις που και που να βγαίνω βόλτα γύρω από το Ναό σου αλιεύοντας αντί ψάρια σκουπίδια που σου αφήνουν με αγάπη διάφορα δίποδα :)

Canoeing...

...brings you to nice places like this

or this

or that one

or you can just sit and watch the incrediblue of the sea

Here's a video at one of the best swimming spots:

Boys like toys

Few days ago I bought my first bicycle after a couple of decades:

And now for the first time it will be not clear enough what do I mean when I say "my bike" as all through these years I only had motorized ones. That thing is good fun for the money by the way.

Just few hours ago I got my first canoe! Been thinking about having one for the last couple of years and...here it is:

That's 3.5 meters double seat. This is amazing fun for the money and it is a pity I couldn't have a decent video of me while paddling (hard to hold my phone and paddle at the same time). Here it's me testing it for the first time around my house:

Μαύρα Πουλιά

Του Αντρέα Ταρνανά

ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΩΓΟΥ

       Μας έψαχνε όσο βαστούσε η νύχτα σε όλα τα μπαρ των Εξαρχείων. Όχι εμένα. Εκείνον που είχε τον ίδιο μ' αυτήν αϊτό ζωγραφισμένο στο μπράτσο του. Τον Γιώργο Κορδέλα, γνωστό σκηνοθέτη σήμερα, που τότε ήταν τακτικός συνοδοιπόρος μου στην ακατεύθυντη περιπλάνηση. Μ' εντυπωσίαζε πολύ αυτός ο δίδυμος αϊτός που είχε ανεξίτηλα τυπώσει ο καθένας με τατουάζ πάνω στο δέρμα του. Ήταν κάτι σαν τη “λίσπη” των αρχαίων. Το όστρακο που έσπαζαν στα δύο και κρατούσε το μισό κομμάτι ο άνθρωπος που είχε φιλοξενηθεί και το άλλο μισό ο οικοδεσπότης για να το έχουν σαν μέσο αναγνώρισης αν ύστερα από χρόνια τύχαινε να ξανασυναντηθούν. Θα συνέβαλαν τότε τα σπασμένα όστρακα κι αν ταίριαζαν θα καταλάβαιναν ότι ήταν αυτοί που τη φιλία τους είχε θεσμοποιήσει ο Ξένιος Ζεύς. “Εραλδισμός” λεγόταν η πράξη και το κάθε κομμάτι “σύμβολον”. Από εκεί πήρε τη μεταφορική της σημασία η λέξη και ορίζει πλέον το κρυμμένο πίσω από μια πρόδηλη έννοια νόημα.

       Τελικά μας βρήκε τα χαράματα, στο αχανές σπίτι της Τρίτης Σεπτεμβρίου όπου έμεναν οι δυό τους και πολλοί άλλοι. Είχαμε αποσυρθεί νωρίς, κουρασμένοι από τη συνεχή παρουσία μας στα στέκια της διασκέδασης και τρώγαμε μια αυτοσχέδια μακαρονάδα, πίνοντας ούζο καθώς ήταν το μόνο ποτό που υπήρχε εκεί και ακούγοντας με ακραία εμμονή όλη τη νύχτα το “Πρωινό τσιγάρο” του Νότη Μαυρουδή και του Άλκη Αλκαίου, ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Λοϊζου που είχε χαθεί πρόσφατα.

       Την έπιασε ένα γοερό κλάμα για την άγονη βραδιά που πέρασε, γυρεύοντας στα συνήθη μέρη το πρόσωπο που βρισκόταν στον απρόβλεπτο για τον τρόπο της ζωής του χώρο του σπιτιού. Τούτο το απλό γεγονός της προκάλεσε υστερία, κατάσταση που την ενίσχυσε ο διαταραγμένος από τις τοξικές ουσίες ψυχισμός της και την οδήγησε έξω από κάθε λογικό έλεγχο. Σε λίγο όμως ηρέμησε και κοιμήθηκε ήσυχα ανάμεσά μας.

       Ξαναβρεθήκαμε οι τρείς μας μετά από αρκετό καιρό σ' ένα κυπριακό μαγαζί στη Βαλτετσίου, δίπλα από το σπίτι που είχαμε καταλάβει για κοινοβιακή στέγαση πριν μερικά χρόνια. Ήταν πολύ εύθυμη και θετικά αναστατωμένη από ένα όνειρο που της είχε υποδείξει έναν αριθμό του λαχείου και που μετά απο έντονη αναζήτηση τον είχε βρει στη Θεσσαλονίκη. Κουβαλούσε συνέχεια πάνω της το μαγικό χαρτί και αδημονούσε να έρθει η μέρα της κλήρωσης, επειδή ήταν απόλυτα βέβαιη ότι θα κερδίσει. Ήπιαμε γενναία, ξοδεύοντας μια μεγάλη προκαταβολή από τη σοδειά της επιτυχίας και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια ευχόμενοι ο ένας στον άλλο “καλό βόλι” , γιατί κάποια αναταραχή υπήρχε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και είμασταν έτοιμοι να φύγουμε για το μέτωπο οι άρρενες, αφού ανήκαμε στην επίλεκτη κατηγορία “γιώτα πέντε”, δηλαδή στους ακατάλληλους για στράτευση λόγω ανίατης ψυχοπαθολογίας που ήταν η εκούσια νόσος της γενιάς μας.

       Κρατώ ως κεντρικό σημείο της ανάμνησής της αυτή την εικόνα της ευτυχούς προσμονής και το αβίαστο γέλιο που της είχε λείψει αργότερα όπως έμαθα. Την ξανασυναντώ καμιά φορά ως νεαρό θυμωμένο κορίτσι ή αφελή υπηρέτρια στις ταινίες του λαϊκού κινηματογράφου, που οι εικόνες τους δύσκολα γεφυρώνουν τη διαδρομή ως την αγωνιώδη προσωπικότητα που γνώρισα στην ώριμη εποχή της. Ύστερα τη θυμάμαι στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσσιου, που υπήρξε και ο πρώτος της σύζυγος, να ξεβάφεται με ταραγμένες κινήσεις μέσα στο πλάνο και να απαγγέλει με μια βίαιη απόγνωση που σου θρυμμάτιζε κάθε παγωμένο τοπίο της ψυχής, ποιήματα από τη συλλογή “Τρία κλικ αριστερά”, το πρώτο έργο της και από το “Ιδιώνυμο” που ήταν η επόμενη δουλειά της.

       Μια παράξενη συγκυρία μας έντυσε λίγο αργότερα με τον ίδιο ροκ ήχο στο δίσκο των Magic de Spell “Τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών”, όπου υπήρχε μια σύνθεση πάνω σ' ένα ποίημά της κι ένα δικό μου τραγούδι. Ήταν ωραία στις συναυλίες όταν άναβαν δεκάδες αναπτήρες σαν υπόγειος έναστρος ουρανός, την ώρα που ο τραγουδιστής έλεγε σχεδόν πεζολογικά “εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά” μνημονεύοντας όλους τους ραγισμένους που είχε συναντήσει στη ζωή της. Ακολουθούσε ή προβάδιζε, ανάλογα με την περίπτωση, το δικό μου “Ηλί λαμά”, μια προσευχή για τους καταραμένους που χωρίς να το έχω προδιαγράψει περιλάμβανε πλέον κι εκείνη.

       Η ποίησή της κρατούσε ακόμα τη νεανική ορμή του οργισμένου κοριτσιού που είχαμε γνωρίσει στις παλιές ταινίες, διασταυρωμένη όμως με τη βαθιά πίκρα της έμπειρης γυναίκας που εξάντλησε το απόθεμα των σχεδίων και δέχτηκε στο κορμί της όλες τις μορφές βιασμών. Κοινωνικών, ερωτικών, μεταφυσικών, τοξικών, που τελικά τη λύγισαν και την απέκοψαν από τη ζωή πολύ πρόωρα, σε μια ηλικία που οι περισσότεροι ποιητές βρίσκουν τον προσωπικό τους δρόμο και ξεκινούν την πιο γόνιμη πνευματική τους περίοδο. Κάποιες πλευρές αυτής της τραυματισμένης γυναίκας είδαμε να μορφοποιούνται στις λιγοστές εμφανίσεις της στις ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, στην “Όστρια” του Ανδρέα Θωμόπουλου και στο “Βαρύ πεπόνι” του Παύλου Τάσσιου, που παρουσιάζουν δύο πολύ χαρακτηριστικά δείγματα της υποκριτικής της ωριμότητας που αντικατέστησε την επιφανειακή συμπεριφορά του νεανικού της ειδώλου.

       “Το βαρύ πεπόνι” είναι μια από τις ελάχιστες στον ελληνικό κινηματογράφο προσπάθειες διείσδυσης στη δομή των λαϊκών στρωμάτων, σύμφωνα με τα πρότυπα του ιταλικού νεορεαλισμού, του αγγλικού “φρη σίνεμα”, του ουγγαρέζικου και του τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου της εποχής της “'Ανοιξης της Πράγας”, που είχαν δημιουργήσει μια δυναμική σχολή ανίχνευσης της σύγχρονης κοινωνίας. Σχεδόν ταυτόχρονα με την τελευταία ταινία αυτού του ρεύματος που είναι “Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο” του Έλιο Πέτρι, ο Τάσσιος αρθρώνει τις δύο σημαντικότερες ταινίες του άμεσου κινηματογράφου στην Ελλάδα το “Ναι μεν αλλά” και “Το βαρύ πεπόνι”.

       Η μεταμόρφωση του δροσερού κοριτσιού του Φίνου στην κουρασμένη εργάτρια με την πρόωρη ενηλικίωση, τα βουλιαγμένα όνειρα της εφηβείας στο ημιυπόγειο σπίτι, τον ραγισμένο γάμο και τη διάψευση κάθε προσδοκίας της, αποτελεί μια ένδειξη της γενικότερης μετάβασης του κινηματογράφου των αρχών του '70 από την επιφανειακή γοητεία της βιομηχανικής παραγωγής στη συνειδητή καταγραφή των πραγματικών κοινωνικών μεγεθών που επιτεύχθηκε με την εμφάνιση της ανεξάρτητης ταινίας χαμηλού κόστους. Μια τάση που άφησε έντονο ίχνος στο ξεκίνημά της αλλά στη συνέχεια αυτολογοκρίθηκε κι έχασε τη διορατική ματιά της μέσα στον περίπλοκο ιστό των υψηλών κεφαλαίων, στη γραφειοκρατική λογική της επετηρίδας και στην άγονη σπορά του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που την ενίσχυσε οικονομικά αλλά τη μάρανε εκφραστικά.

       Η πλαδαρή από την κρατική προστασία αισθητική των ταινιών δεν ταιριάζει σε μια ηθοποιό εμπλουτισμένη με την περιουσία των απογοητεύσεων και των επιλογών της φθοράς. Αποτραβιέται από τον κύκλο τους και αρχίζει να γράφει, εκχύνοντας έναν συναισθηματικά φορτισμένο προσωπικό λόγο στο χαρτί, σε μια προσπάθεια να χωρέσουν στη στενή επιφάνεια των σελίδων του όλα τα σπασμένα αγάλματα που βρίσκονται θαμμένα στη γη της μνήμης της. Οι προοπτικές της τέχνης, της γυναικείας χειραφέτησης, των κοινωνικών μετασχηματισμών που είχε αναγγείλει η δεκαετία του '60 και άρχισαν να τους αναιρούν οι επόμενοι καιροί.

       Η δικτατορία, η μεταπολίτευση, η αριστερή δημαγωγία, η κενότητα των επαναστατικών συνθημάτων στα χείλη των τεχνητά ατημέλητων φοιτητών που εκκολάπτουν μέσα τους τον αυριανό κομψό γραφειοκράτη, τον μονοδιάστατο επιχειρηματία ή το ιδιοτελές στέλεχος των κυβερνήσεων της “αλλάγης”, όπως ονομάστηκε η άνοδος των σοσιαλδημοκρατών στην εξουσία, δευρύνουν το ρήγμα στην ψυχή του κάθε ευαίσθητου ανθρώπου και τον οδηγούν σε μια εκούσια απομόνωση ή σε μια πορεία αυτοκαταστροφής.

       “Δεν κλαίω που πέθανες” λέει σ' ένα ποίημα απευθυνόμενη στον πατέρα της “αλλά γιατί δεν έζησες ποτέ”. Φράση οριακή για τη γενιά του δεύτερου πολέμου που ανατράφηκε με το όραμα της επανάστασης, το υλοποίησε ως προς ένα βαθμό και το έχασε μέσα σε μια στιγμή από τα χέρια της, για να βρεθεί καταδιωγμένη ή έγκλειστη στη σιωπή της αποδοχής της ήττας. Η θλίψη που κουβαλά ο Τάσος Λειβαδίτης από την πτώση των θραυσμάτων του κοινωνικού οράματος πάνω του, μεταγγίζεται αναλογικά και στις πρώτες γενιές της μεταπολίτευσης, που βλέπουν μια αντίστοιχη ανάφλεξη της συλλογικής αισιοδοξίας αλλά οι ελπίδες τους βουλιάζουν γρήγορα μέσα στις προσωπικές επιδιώξεις ανόδου και στην ευτελή συναλλαγή που θα φέρει η προστριβή κάποιων προερχομένων από τις λαϊκές τάξεις με την εξουσία.

       Όσοι δεν χωρούσαν στον στενεμένο από τη μεταποίησή του αγώνα εκείνη την εποχή έπεφταν στην πρέζα. Θυμάμαι όλους τους συμμαθητές μου από το 13ο Λύκειο της Γούβας, που δεν δέχονταν την τυποποιημένη αριστερά, να εγκαταλείπουν τις οργανώσεις της νεολαίας της φεύγοντας προς τις εκτάσεις του αναρχισμού και ύστερα να καταλήγουν στην ηρωίνη. Τα πιο διαυγή πνεύματα να ερωτοτροπούν με το μηδέν, αναζητώντας σε φαρμακευτικές εκχυμώσεις την υποκατάσταση του σακαταμένου οράματος που τους είχε προσφέρει ένα σύστημα αναρριχιτικών φυτών, ένας εσμός από αμόρφωτους που είχαν αυτονομαστεί επαναστάτες, ενώ το μόνο που είχαν βαθιά ριζωμένο μέσα τους ήταν οι κώδικες υποταγής, οι κομμένες κεφαλές που τους έλεγε ο Τσίρκας και συνιστούσαν τα υλικά μιας πρόχειρα υψωμένης πυραμίδας.

       Ο επιδεικτικός, σαν το άγαλμα του Ρίο, χριστιανός πρόεδρος της Βραζιλίας το 1939, όπως περιγράφει ο Χόρχε Αμάντο στην “Ανταρσία”, απαγόρευσε ως αντιχριστιανικά τα κείμενα του Χριστού από την “Επί του όρους ομιλία” που είχε δημοσιεύσει αποσπασματικά ένα λογοτεχνικό περιοδικό χωρίς να αναφέρει το δημιουργό τους θεωρώντας ότι είναι πασίγνωστα. Πράξη που φανερώνει την τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στον ιδρυτή μιας κοσμοθεωρίας και στους οπαδούς του που συνήθως τη στρεβλώνουν και τη χειρίζονται για ατομικά οφέλη. Ακριβώς τα ίδια είπε ένα στέλεχος μιας γνωστής για την ιεραρχική δομή της αριστερής νεολαίας, χαρακτηρίζοντας ως αντιμαρξιστικά κάποια αποσπάσματα από την “Κριτική της πολιτικής οικονομίας” του Μαρξ που είχα χρησιμοποιήσει για να υποστηρίξω σε μια ομιλία μου την ιστορική αξία του Καβάφη, καθώς για εκείνον ίσχυαν ακόμα οι αφορισμοί του Μάρκου Αυγέρη που τον θεωρούσε σύμπτωμα της αστικής παρακμής. 

       Η τραγική αυτή ομοιότητα δύο τάσεων που θεωρητικά ορίζονται ως αντίθετες αποθάρρυνε πολλούς ευαίσθητους στα ζητήματα της κοινωνίας ανθρώπους και τους έκανε να αποστραφούν την αριστερά χάνοντας ταυτόχρονα το τελευταίο καταφύγιο των ιδεών τους. Στη γενοκτόνο ορμή αυτού του ξεθωριασμένου στόχου οφείλονται οι απρόβλεπτες αποκλίσεις κάποιων μελών της, όπως η τρέλα του Αλτουσέρ, η αυτοκτονία του Πουλαντζά, η εκούσια αναζήτηση του θανάτου του Παζολίνι και η καταφυγή στην άσπρη σκόνη της Κατερίνας, που την οδήγησε στα χειμέρια μονοπάτια της Περσεφόνης χωρίς όμως την προοπτική της επόμενης άνοιξης.

Ιλέκτιονς

Ο ζόφος σου λύνει τα χέρια μερικές φορές...

Λυτρωτικός όμως από μια μεριά γιατί σου θυμίζει το "Καληνύχτα Κεμάλ..." Ψάχνοντας λοιπόν λόγια για τις χτεσινές εκλογές μια εικόνα σήμερα το πρωί έδωσε το καλύτερο σχόλιο για τα αποτελέσματα:

Λιγδιάρης παπάς με μαύρη τζοβενιάρικη μισοχάρβαλο BMW, παρκάρει στη ράμπα των ΑΜΕΑ και μετά παρκάρει τα ράσα και τη χυδαιοκοιλούμπα του στο κοντινό καφενείο όπου γίνεται παραπάνω από ευπρόσδεκτος σε τραπέζι μιας δεκαπενταριάς νικοτινιάρηδων καφενόβιων.

Κάπως έτσι ο Τζήμερος είναι πίσω από το Χαϊκάλη, το Ποτάμι πίσω από την Ελιά, οι Γέφυρες πίσω από το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση - Κυνήγι - Ψάρεμα - Παράδοση). Η Αφροδιτούλα της Πασοκοελιάς δηλώνει νικητής και μάλιστα καταφέρνει να μην γελάσει ξεστομίζοντάς το, Ο Αλέξης ο αμόρφωτος νιώθει θριαμβευτής και αν δεν πατήσεις off πριν τον εμετό καλά να πάθεις. Ας πρόσεχες.

Καιρό πριν έγραφα διάφορες μαλακίες για την "σιωπηρή πλειοψηφία της λογικής" που περιμένει το σχήμα που θα την εκφράσει για να αλλάξουν τα δεδομένα. Δεν υπάρχει αυτό. Παίδες είμαστε λιγότεροι από 10%. Καμμία αμφιβολία πλέον. Οι υπόλοιποι είναι ο παπάς της ιστορίας σε διάφορες λιγότερο ή περισσότερο έντεχνες παραλλαγές.

Το rock 'n roll είναι όμως πάντα εδώ.

Φάτε αυτό και διαβάστε και τα στιχάκια του παρακαλώ

Κρυφές χάρες

Πριν σφίξουν οι ζέστες αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη βόλτα σου στη φύση χωρίς καν να ιδρώσεις. Όχι πως ο ιδρώτας αφαιρεί και πολλά από την απόλαυση αλλά λέμε τώρα...

Το Λαύριο είναι η πρώτη πόλη που απήλαυσε σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα πριν οι αθάνατες συντεχνίες το σταματήσουν και η αντίστοιχη γραμμή, εγκατελλειμένη, δίχως καν τις ράγες τις, πάντα μου προκαλούσε έλξη όποτε επισκεπτόμουν το κοντινό αρχαίο θέατρο του Θορικού (το αρχαιότερο Ελληνικό).

Εδώ είναι τα λίγα μέτρα από τις ράγες που σώζονται μέχρι σήμερα:
(Η πρώτη εικόνα τραβήχτηκε στο μικρό γεφυράκι που το τοπικό χιούμορ βάφτισε "Σουέζ")

Στα επόμενα μέτρα έχουν γλιτώσει μόνο τα σανίδια της εποχής (το εν λόγω τρένο ξεκίνησε το 1885!)

Ο βασικός λόγος όμως που βρέθηκα εκεί δεν ήταν απλά να περπατήσω τη γραμμή αλλά να βρω τον περίφημο ναό Δήμητρας και Κόρης, σπουδαίο Δωρικό κτίσμα του 5ου π.χ. αιώνα, για το οποίο δεν βρίσκεις εύκολα πληροφορίες για τη θέση του ακόμη και αν μιλήσεις με ντόπιους που ξέρουν την περιοχή. Το μόνο που απεκόμισα ρωτώντας (εκτός από την φιλότιμη διάθεση ανθρώπων να βοηθήσουν πράγμα που συναντάς εύκολα στο Λαύριο) ήταν μια μουτζούρα στο τραπεζομάντηλο αγαπημένης ταβέρνας (κουτούκι ορθότερα) από κάποιον που "ήξερε" που βρίσκεται ο ναός...κάτι σαν "στρίβειν δια του αρραβώνος" από το ερώτημα σχεδιάζοντας ημιακατάληπτα...είχαμε πιεί και λίγο...

Ξεκίνησα την επόμενη μέρα μια δεύτερη απόπειρα με ελπίδα να βρω την υπάλληλο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου μήπως ήξερε κάτι παραπάνω αλλά ατύχησα. Παρακάμπτω τις εύκολες λαβές για σχόλια που δίνει η απουσία ενός Δ.Υ. και πάω με τη μηχανή κοντά στο "Σουέζ". Την αφήνω και περπατώ την γραμμή του τρένου όσπου αρχίζω και βλέπω μάρμαρα διάσπαρτα στα χωράφια.

 Αφήνω τη γραμμή, κατεβαίνω το πρανές και περπατώ στα χωράφια ακολουθώντας τα μάρμαρα κάθετα προς το σιδηρόδρομο. Τα μάρμαρα πυκνώνουν και ορίζουν το λιόφυτο εκεί ως αναβαθμίδες:

Βρισκόμενος σε μικρό ύψωμα διακρίνω αμυδρά ένα μικρό άνοιγμα στις καλαμιές του παράλληλου με το τρένο χειμάρρου και στην άλλη όχθη φαίνονται πάλι κομμάτια από μάρμαρο:

Πλησιάζω το άνοιγμα και είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτό το άθλιο, περιστοιχισμένο με μάρμαρα τσιμέντο:

Πριν σκαρφαλώσω βλέπω αρχαία τεμάχια στο χείμαρρο μέσα:

Πατώ στην πέτρα αυτή,

και ανεβαίνω σε ένα επίπεδο όπου η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Στο πουθενά ξέφραγος και χύμα αφημένος μόνος του ο Ναός Δήμητρας και Κόρης ή καλύτερα ότι άφησαν οι λεηλασίες αιώνων:

Αγκαλιάζω τα μάρμαρα και αυτόματα βουρκώνουν τα μάτια. Τελευταία φορά που δάκρυσα αντικρίζοντας κάτι ήταν στην Πίζα πριν 10 μήνες αλλά αυτή εδώ η εμπειρία είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη αφού μεταξύ άλλων αφορά και το χώμα πάνω στο οποίο πρωτοπερπατήσαμε. Αυτός ο συνδυασμός εγκατάλειψης και ιστορικής ομορφιάς δίνει σπάνια και απερίγραπτη συγκίνηση. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω να χαϊδέψω τα ερείπια...

Υ.Γ.1 Κάποιος είπε αντίο εδώ:

Υ.Γ.2  Άργησα λίγο αλλά σε άφησα με ωραία θέα:

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να τον οδηγήσω εκεί ας επικοινωνήσει μαζί μου. Άλλωστε οι φωτογραφίες είναι γεωαναφερμένες (για όσους ξέρουν) και βέβαια θα κάνετε κλικ για να τις χαρείτε σε αξιοπρεπές μέγεθος. Αν μοιραστείτε κάτι από τα ανωτέρω παρακαλώ αναφέρετε και την πηγή μιας και είχε λίγο κόπο το ψάξιμο.

KIA Vodka

After I got rid off my car's power radio antenna (as usual I DIY one with zero cost and no motor needed) I had to fill the empty hole and...I had fun with this:

Then I decided to paint the cork with nail polish to add looks and fun:

And...then I came up with this combining parts of the old antenna and again a bit of fun so...here's the one and only KIA Sportgae Vodka Special edition!

Gotta make it stay there for long now...:)