REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 2ο)

Στις 22 του Ιούνη ξεκίνησα για τα Γαλλικά σύνορα αφήνοντας πίσω στο Τορίνο καλούς φίλους και όμορφες αναμνήσεις. Προορισμός το καταφύγιο Madone de Fenestre, το οποίο βρίσκεται κοντά στα σύνορα Γαλλίας – Ιταλίας, βόρεια της Νίκαιας. Πρώτα όμως θα έκανα την περίφημη Route de la Bonette, γνωστή για την ομορφιά της διαδρομή.

Τα πρώτα χιλιόμετρα στην Ιταλία στον SS25 περνώντας από τη Susa δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο, εκτός από τον πολύ καλό καιρό και τη θέα των χιονισμένων Αλπικών κορυφών στο βάθος.

Μπαίνω στη Γαλλία από το Montgenevre.

Στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αμέσως μετά τα σύνορα  με καλωσορίζει μια νταλίκα με ρυμουλκό ξαπλωμένη στο δικό μου ρεύμα. Προφανώς ο οδηγός της μπήκε με αρκετά χιλιόμετρα στη φουρκέτα που είχε το σημείο αυτό και του γύρισε ολόκληρη στην αριστερή της μεριά. Βλέποντας τον ελαφρά ευτυχώς τραυματισμένο να κοιτάζει το όχημά του, μου προκάλεσε τον οίκτο ομολογώ. Στη σκέψη όμως ότι θα μπορούσα να είχα ξαπλώσει και γω κάτω από την νταλίκα του έγινα λιγότερο συμπονετικός. Αυτό ήταν και το πρώτο ατύχημα που αντίκρισα. Ευχόμενος να ήταν και το μοναδικό, συνέχισα προς το όμορφο Briancon και άρχισα να ανεβαίνω το βουνό μέσω του D902. Κλασικό αλπικό τοπίο και πάλι, πραγματικά απολαυστικό. Υπέροχος καιρός, το καθαρό μπλε του ουρανού το έσπαγαν κατά διαστήματα κάτασπρα σύννεφα, έτσι για να μην βαρεθεί κανείς την πολύ λιακάδα, μερικές λίμνες, πράσινο χαλί κάτω από τα δέντρα στις πλαγιές, όμορφες στροφές και στο βάθος πάντα άσπρες οι κορυφές από το χιόνι.

Η απόλυτη απόλαυση όμως ήταν αργότερα στον D64 ή αλλιώς στη  Route de la Bonette. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι το απόλυτο Αλπικό σκηνικό, διασχίζει το πανέμορφο δάσος Mercantour και ανεβαίνει λίγο πάνω από τα 2800 μέτρα. Περιττό να σας πω ότι ειδικά πλησιάζοντας το πέρασμα Col de la Bonette είχε αρκετό χιόνι, τα τελευταία μέτρα του δρόμου - βρόγχου που έχουν φτιάξει εκεί για να κερδίσει το ρεκόρ του υψηλότερου ήταν εντελώς αποκλεισμένα και έπρεπε να κόψω δρόμο λίγο πριν για να αρχίσω να κατεβαίνω πάλι τον D64 από την άλλη πλευρά προς Νίκαια, αφού πρώτα  έγραψα το όνομα μου στο χιόνι, στον υψηλότερο ασφάλτινο δρόμο της Γαλλίας και το υψηλότερο πέρασμα της Ευρώπης.

Μοναδική εμπειρία...Βρείτε ευκαιρία να κάνετε αυτή τη διαδρομή. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το μετανιώσετε. Φροντίστε μόνο αν έχετε μικρό ρεζερβουάρ να το γεμίσετε πριν πάρετε τα βουνά γιατί για αρκετά χιλιόμετρα δεν έχει ανεφοδιασμό – ούτε καν σπίτια.

Αφήνω πίσω το κρύο και τα χιόνια κατεβαίνοντας τον D64 και ευτυχώς η απόλαυση δεν σταματά εδώ. Ο D2205 τον οποίο πήρα στη συνέχεια με νότια κατεύθυνση είναι πολύ όμορφος δρόμος με στροφές που ακολουθούν ποτάμι σε μεγάλο μέρος του, διασχίζει και αυτός το δάσος Mercantour και στο τέλος του τον άφησα για να πάω ανατολικά στο καταφύγιο Madone de Fenestre. Έφτασα κουρασμένος εκεί έχοντας κάνει σχεδόν 300 χιλιόμετρα σε ορεινούς δρόμους με αμέτρητες στροφές, αλλά και εντυπωσιασμένος όχι μόνο από όσα είδα μέχρι να φτάσω αλλά και από το ίδιο το μέρος εκεί.

Αρκετά σύννεφα, τόσο κοντινά ώστε να νιώθεις ότι τα φτάνεις με το χέρι, κρύβανε τον ήλιο που είχα απλόχερα στην υπόλοιπη μέρα. Το υψόμετρο εκεί είναι λίγο πριν τα 2000 μέτρα, χιόνια λίγα μέτρα πιο ψηλά και πολύ κρύο. Καθόλου σήμα στο κινητό, ίντερνετ στο καταφύγιο ούτε για συζήτηση, ούτε καν πρίζες για να φορτίσω το τηλέφωνο δεν είχε. Τα δύο πρώτα δε με στεναχώρησαν αλλά το τελευταίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Το φαγητό ευτυχώς πολύ και νόστιμο και οι τύποι που συνάντησα εκεί (ορειβάτες όλων των ηλικιών από διάφορες χώρες) ήταν πολύ ευχάριστοι και άνετοι. Ήμουν ο μοναδικός μη ορειβάτης εκεί καταλαβαίνετε ότι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τους έλεγα ότι ξεκίνησα με τη μηχανή μου από την Ελλάδα εκτός από έκπληξη εύκολα έφερνε στο στόμα τους την ερώτηση “καλά πως βρέθηκες εδώ?” Κουρασμένος όντας, μετά το φαΐ την κουβέντα και λίγο κόκκινο κρασί -  ευγενική προσφορά 2 τύπων από το Μόναχο – με το που έπεσε το σκοτάδι έπεσα και γω νωρίς για ύπνο μη έχοντας και τίποτα άλλο να κάνω.

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με λιακάδα, ωραίο πρωινό φαγητό, μια παρέα Γάλλων φοιτητών μου εύχεται καλό ταξίδι και με ρωτά αν έχω χώρο να τους πάρω μαζί μου. Όλα έδειχναν ιδανικά. Μέχρι που φορτώνοντας τη μηχανή παρατηρώ στο πίσω λάστιχο καρφωμένη μια βίδα! Ένα τρύπιο λάστιχο ΔΕΝ είναι ότι καλύτερο στα 2000 μέτρα, χωρίς μπαταρία στο κινητό και μερικά χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό. Κιτ επισκευής είχα μαζί μου αλλά προτιμούσα να το πάω σε συνεργείο γιατί αν δεν τα κατάφερνα μόνος τότε πραγματικά θα έμενα με ένα λάστιχο άχρηστο και το δικό μου ευτυχώς δεν είχε προλάβει ακόμη να ξεφουσκώσει. Κατηφορίζω οδηγώντας επιφυλακτικά και στο πρώτο χωριό (Saint Martin Vesubie) σταματάω σε ένα βενζινάδικο όπου με χαρά βλέπω ότι φτιάχνουν λάστιχα αυτοκινήτων. Tubeless λάστιχο και το δικό μου, ολόιδιος τρόπος επισκευής, εδώ είμαστε λέω. Αυτό που δεν υπολόγισα ήταν η Γαλλική αντίληψη των πραγμάτων. Όσο και να τους παρακάλεσα, όσο ευγενικοί και να ήταν, δεν ήθελαν να μου το φτιάξουν! Μου προτείνουν να πάω σε άλλο συνεργείο του χωριού λίγα μέτρα πιο κάτω. Οδηγώ για 300 μέτρα χωρίς κράνος και βλέπω πίσω μου ένα Land Rover με το μοτέρ στους κόφτες σε απόσταση αναπνοής. Ήταν η τοπική αστυνομία η οποία και με σταμάτησε. Εξηγώντας τους την κατάσταση γλιτώνω την κλήση. Δεν γλιτώνω το λάστιχο όμως αφού το συνεργείο ήταν κλειστό. Επιστρέφω στο βενζινάδικο πάλι όπου ξανά αρνούνται να μου το φτιάξουν. Μια κοπέλα που έτυχε να περνά και ήξερε Αγγλικά μου εξήγησε ότι δεν είναι πιστοποιημένοι να κάνουν κάτι τέτοιο και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ανοίγοντας το δικό μου κιτ για να το φτιάξω βλέπω μια κόλα που περιείχε να έχει τρυπήσει και να έχει αδειάσει. Αν και μάλλον θα επισκεύαζα το λάστιχο χρησιμοποιώντας το κιτ χωρίς την κόλα, δεν το τόλμησα. Μου πρότειναν να πάω στο μεθεπόμενο χωριό (Lantosque), 15 χιλιόμετρα μετά. Βγάζω τη βίδα, της βάζω μια τσίχλα, τη ξαναβιδώνω στο λάστιχο, το φουσκώνω γύρω στα 45psi και πάω εκεί όπου και τελικά μου έφτιαξαν το λάστιχο σε ένα λεπτό για 8 ευρώ. Τέλος καλό, όλα καλά.

Συνεχίζω με αναπτερωμένο πλέον ηθικό έχοντας τελικό προορισμό την Aix En Provence. Κατηφορίζω νότια στον D2565. Το τοπίο ήδη αρχίζει να γίνεται πιο μεσογειακό και λιγότερο αλπικό, διαφορετική και πλουσιότερη βλάστηση, ολοένα και περισσότερα έντομα στολίζουν τη ζελατίνα μου, εικόνες πιο οικείες πλέον μου δημιουργούν άλλη αίσθηση και όλα δείχνουν πως βρίσκεσαι πλέον στο νότο. Ευχάριστη αλλαγή μετά την άγρια ομορφιά των Άλπεων.

Η διαδρομή γενικά όμορφη συνεχίζοντας δυτικά μέσω του D8 και του D2, αλλά το απίθανο κομμάτι είναι αυτό που περνά μέσω του Gorges du Verdon, του μεγαλύτερου φαραγγιού της Ευρώπης. Εκεί πραγματικά μπορεί κανείς να κάνει αμέτρητες στάσεις για φωτογραφίες.

Πρόκειται για ένα φυσικό αριστούργημα μήκους 25 χιλιομέτρων με τα βράχια να στέκονται 1000 μέτρα ψηλότερα από τον πυθμένα σε κάποια σημεία και καταλήγει στην όμορφη λίμνη “Lac de Saint Croix”.

Το τοπίο και η διαδρομή είναι κάτι που απλά δεν πρέπει να χάσει κανείς για κανένα λόγο αν βρεθεί εκεί κοντά. Σε μερικά σημεία υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένα πέτρινα μικρά μπαλκόνια όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει με δέος το δημιούργημα αυτό της φύσης αρκεί να μην πάσχει από υψοφοβία.

Μετά το φαράγγι ακολούθησα κατά κάποιο τρόπο τη συντομότερη οδό για να φτάσω στην Aix en Provence, διαδρομή η οποία δεν μπορούσε να συναγωνιστεί σε κάλος όλα όσα είχα δει πριν. Διασχίζοντας αρκετές αγροτικές εκτάσεις χαμηλού πλέον υψομέτρου, έφτασα στην όμορφη πόλη της Aix.

Εκεί με υποδέχτηκε η Πόπη και ο Φρανκ (με την ευκαιρία θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ), οι οποίοι είχαν την καλοσύνη να με φιλοξενήσουν και να με ξεναγήσουν στην πόλη όπου μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε υπέροχο αλγερινό φαγητό.

Στο κέντρο υπήρχαν εκτεθειμένα διάφορα έργα τέχνης τα οποία προσωπικά τα βρήκα ενδιαφέροντα.

Ένα τοπικό δρώμενο στην κεντρική πλατεία της πόλης δυστυχώς δεν είχα την υπομονή να παρακολουθήσω καθώς ο πρόλογος του συμπαθέστατου υπερήλικα Γάλλου επί σκηνής ήταν παραπάνω από μακρύς. Εκείνος διάβαζε ένα τεράστιο βιβλίο και εγώ είχα ήδη περάσει αρκετά εκείνη τη μέρα...

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα με προορισμό την Βαρκελώνη. Τα χιλιόμετρα αρκετά και έτσι για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτό παίρνω τον δρόμο με διόδια, αφού η εναλλακτική διαδρομή έχει αρκετή κίνηση και διασχίζει πολλές πλατείες.

Όπως μπορείτε ίσως να φανταστείτε δεν έχω και πολλά ωραία στιγμιότυπα στη μνήμη μου από αυτό το κομμάτι. Δώστε προσοχή τις ημέρες που έχει έντονους ανέμους καθώς σε μερικά κομμάτια της διαδρομής αυτής το φαινόμενο είναι πολύ έντονο ως και επικίνδυνο. Υπάρχουν μερικά ανεμούρια στο δρόμο οπότε μπορείτε να έχετε μια εικόνα της έντασης και της κατεύθυνσης του ανέμου. Εγώ ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα καθώς ο καιρός ήταν πολύ καλός.

Μετά από περίπου 330 βαρετά χιλιόμετρα στον Α9 φτάνω στα Ισπανικά σύνορα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η άμεση αλλαγή του σκηνικού. Με το που περνάς την πινακίδα που γράφει ESPANΑ νιώθεις ότι περνάς σε τελείως άλλο κόσμο. Σε κανένα άλλο πέρασμα συνόρων δεν είχα τέτοια αίσθηση αλλαγής. Τα χωριά λιγότερο καθαρά και περιποιημένα από τα Γαλλικά, τα χωράφια επίσης, ενώ εμφανίστηκαν ξανά οι κοπέλες που εκδίδονται έναντι αμοιβής στο δρόμο μέρα μεσημέρι όπως και στην Ιταλία. Παίρνοντας τον Ν11 χωρίς μεγάλες συγκινήσεις (οικείο σκηνικό για κάποιον ο οποίος έρχεται από την Ελλάδα) φτάνω στην Βαρκελώνη η οποία έχει να προσφέρει συγκινήσεις ανεξάρτητα από που έρχεται ο επισκέπτης της. Πόλη με ισχυρό χαρακτήρα, ιδιαίτερο χρώμα και ιστορία, έχει αμέτρητα αξιοθέατα και χώρους να επισκεφτείς.

Ξεχωριστή στιγμή για μένα ήταν τα κτίρια του Γκαουντί, ο οποίος έδωσε στην πέτρα μοναδικές καμπύλες, με αποτέλεσμα τα απίστευτα αυτά δημιουργήματα να είναι τόσο μεγαλοπρεπή αλλά και τόσο ανθρώπινα την ίδια στιγμή.

Κάτι που πρέπει να προσέξουν οι κάτοχοι μοτοσυκλετών στη σπουδαία αυτή πόλη είναι ότι έχει πολύ άσχημη φήμη ως εξαιρετικά ανασφαλής για να αφήσεις τη μηχανή σου έξω το βράδυ και το χειρότερο είναι ότι το πάρκιν για μηχανές κοστίζει απίστευτα ακριβά. Ήταν το μόνο μελανό σημείο που έχω να θυμάμαι από τη Βαρκελώνη. Έμεινα λίγες μέρες εκεί κατά τη διάρκεια του μουντιάλ και αυτό ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά την τρέλα που έχουν Ισπανοί για το ποδόσφαιρο. Όσες φορές σκοράριζε η ομάδα τους αυτό σήμαινε ισάριθμες καθολικές εκρήξεις ενθουσιασμού οι οποίες γίνονταν αντιληπτές χιλιόμετρα μακριά...

Η Βαρκελώνη έμελλε να ήταν η αρχή της αναζήτησης διαδρομής επιστροφής πίσω στην ανατολή και πάλι. Πρώτα όμως θα πέρναγα από Τουλούζη μπαίνοντας ξανά στην Γαλλία. Η χώρα αυτή μου έδωσε την εντύπωση μιας όμορφης διαχωριστικής γης ανάμεσα στην Ιταλία και την Ισπανία. Ενώ στις 2 τελευταίες χώρες μπορεί να βρει κανείς κάποια κοινά στοιχεία στο πνεύμα, η Γαλλία είναι κάτι διαφορετικό. Οι Γάλλοι εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πλέον υπερόπτες μεσόγειοι από εμάς τους υπόλοιπους αλλά μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι. Εάν υιοθετήσεις ένα κώδικα ευγένειας  χρησιμοποιώντας έστω και μία λέξη από τη γλώσσα τους, τότε σχεδόν πάντα το ανταποδίδουν με διάθεση εξυπηρέτησης ακόμη και αν δεν ξέρεις καθόλου Γαλλικά όπως εγώ.

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (June 2010 Part 1)

Even when you know more or less when you're gonna come back home after your trip, if you don't book your return ticket then it tastes better. I decided to do so on this trip which though it is a bike trip it requires a ferry to get to Italy straight from Greece, in my case from Patra to Ancona. I had no strict plans about the route itself. Just a general idea of tripping around the beautiful mountains of central Italy then head for Torino to meet some friends and later on cross South France to go as west as my zero sponsoring allows me to do. My basic motivation comes from the JUST DO IT!! spirit as I described in that previous article of mine. In a funny mood I named this trip “REHUMANIZE THE P.I.G.S.” making a joke on the financial pigs of South Europe that I was about to visit on my way.

I started on 15/6 from Athens to Patra on such a hot day that riding a bike felt like having tens of hairdriers aiming at me. I ride wearing only my summer jacket on top without any t-shirt inside but still I suffer. I chose to take the non toll old road to Patra since I was in no hurry and excluding some spots with lots of traffic it wasn't a bad idea. Part of this route is quite nice with a lot of attractive beaches on the way but if you're not familiar with the area you may loose your way as there are not enough signs around. If you drive a car just DON'T do so. Take the toll road otherwise this narrow one I took combined with heavy traffic will soon make you regret it.

The Adriatic sea was again calm as a pool like one year ago when I was going to Venice at that time and this resulted in a very relaxing and comfortable trip.

The arrival at Ancona though was not relaxing and comfortable at all. The Superfast ferry had a delay of one hour and it took us another one hour to escape from the ferry's garage while some guys had the great idea to move my bike in the garage during the trip without informing me at all and I went pale till I managed to find it later hidden behind some trucks. Totally unacceptable and disrespectful behavior.  

Weather at Ancona was perfect. First kilometers on the way to Pesaro were not that impressive – just some pleasant parts with low in general traffic. Heading for San Marino the route became much more interesting. Small and beautiful, this state won't make you regret if you decide to cross it but don't change your route too much only for this reason.

Heading on Northwest the route is beautiful in general but the really fantastic part lies between Predappio and Rocca San Casciano. Tight curves in full green mountain on a road covered by trees. Let's mention that Predappio is the birthplace of Mousolini and fortunately the events on his memorial are fading away year after year. In the past when his fans were younger and more active, they used to have a guard on his grave for all 24 hours of that day.

I stayed outside Rocca San Casciano, at the very hospitable Agrotouristic business of the Mini family ( www.lumachetto.it ) which I totally suggest if you come around this area. Great place for hiking as well.

Next day I decided to visit Florence and I have no regrets about it as all 80kms of SS67 offer emotions crossing gorgeous forests passing through Passo del Muraglione at 907 meters.

Florence as you may already know is really beautiful.

By the time I entered the city weather decided to rain in one day as much as an annual precipitation with hail included. You can guess I didn't have the chance to enjoy Firence. This could be my penalty for the joy I had on my way to the city so these conditions followed me during all my way back to Rocca San Casciano.

Fortunately next day was much more pleasant than last afternoon so I continued my trip in great conditions. Heading Northeast this time the SP21 is a nice mountainous road as well as SP81. Via SS9 I reach the area outside Parma without any special experiences. The same goes for the first kilometers on SS62 heading south for Tuscany. After Rocci though, the road is going up the mountain and is really a joy. Endless cornering, great view, no traffic. What else can you ask for? Passo dela Cisa is a nice spot to stop for a rest.

I ended up at Pontremoli as it started to rain again. The name of the city probably comes from the earthquakes that often occur there and make the bridges shake (Pon-tremo-li). Nice little one with scenic narrow backstreets.

At the B 'n B where I decide to stay I was welcomed by a nice couple, Geoff Chamberlain (relative of the famous ex Prime Minister of England) and Serena (Armenian - Italian born in Libia). I had a very interesting chat with Geoff while he showed me around Pontremoli and both of them were kind enough to invite me for dinner to try Serena's cook. I won't forget the surprise they offered me as they proposed me to follow them outside at night, they closed all lights of the building and...countless fireflies took over the lighting! The combination of this view with the sound of River Marga was really a unique experience that can only be found in fairytales. Some scenes can't be captured by a camera – you have to experience them.

Next day's destination was Torino. Rainy and unpredictable weather. Heading back North to Passo della Cisa I drive for a while inside a cloud with limited visibility due to rain and fog. Weather on the other side of the mountain was better but not for long and the rest part of my trip to Torino was terrible driving for hours under heavy rain. Not that much of joy as it felt like  I was chased by a storm for the second half of my route.

At Torino I was hosted by Antonello and Deborah.  Amazing couple, super hospitable, they both admited that I was unlucky as this was the worst June they can remember. However, the fact is that in a beautiful city like Torino, with a good company like theirs, and nice food (don't forget I am still in Italy) you can easily forget any bad weather conditions.

The bad luck's parenthesis continued as my bike fell of the stand and I got a broken shift lever and a bended clutch lever. Murfy's law, all these happened on Sunday and in Italy dealers are close on Monday as well. Antonello's inventiveness (by the way he is a mechanical engineer) with a good help from his friend Julio fixed the whole thing. Both great guys, they turned a setback to a pleasant procedure of a few minutes at Julio's lab.

The test ride included a route to to Lake Malciaussia Northwest of Torino. This route is what you can call “Biker's Heaven”.    Endless curves, including super tight switchbacks, in a very beautiful forest lead you up in the mountain where there's still snow at its picks. At 1800 meters altitude lies the lake where the view is unimaginable.

Keep in mind as well that you can return to Torino following another route...just in case you might feel bored enough to do the same route back :).

On the next day I would leave Italy behind in order to head for France with really a lot of nice experiences. The food, the landscape, the routes, the cities of Italy, everything is designed to satisfy all senses and though I speak no Italian I managed to communicate somehow. Italians don't speak English that much but they want to help you in general and this helped me a lot, combined with the fact that for some reason I can understand them somehow when they speak their mother language ☺.

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 1ο)

Ακόμη και όταν ξέρεις περίπου το πότε θα γυρίσεις πίσω από ένα ταξίδι, το να μην κλείσεις το εισιτήριο της επιστροφής δίνει μια διαφορετική αίσθηση. Έτσι αποφάσισα να κάνω σε αυτό το ταξίδι, το οποίο αν και με μηχανή χρειάζεται τη βοήθεια του πλοίου για να πας από Πάτρα στην Άνκονα και την επιστροφή δεν την έκλεισα. Ούτε την διαδρομή προσδιόρισα ακριβώς από πριν. Αρχικός και γενικός στόχος ήταν, μετά από μερικά χιλιόμετρα στα όμορφα βουνά της κεντρικής Ιταλίας και μια επίσκεψη σε φίλους στο Τορίνο, να διασχίσω τη νότια Γαλλία και να φτάσω όσο δυτικά μου επιτρέψει η παντελής απουσία χορηγών ☺. Βασικό μου κίνητρο ήταν το «ΑΠΛΑ ΚΑΝΤΟ!!» όπως έγραφα σε προηγούμενο άρθρο. Το εν λόγω ταξίδι το ονόμασα χαριτολογώντας “REHUMANIZE THE P.I.G.S.”, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο με τα οικονομικά γουρούνια του προς επίσκεψη Ευρωπαϊκού νότου.

Ξεκίνημα από την Αθήνα λοιπόν για Πάτρα στις 15/6 με πολύ ζέστη, τόση που η οδήγηση μοιάζει με το να σε φυσάνε δεκάδες σεσουάρ μαζί. Οδηγώ φορώντας το καλοκαιρινό μου τζάκετ γυμνός από μέσα και πάλι υποφέρω. Πήγα από την παλιά Εθνική οδό μιας και δε βιαζόμουν και αν εξαιρέσω μερικά σημεία που είχαν πολύ κίνηση δεν ήταν και άσχημη ιδέα. Μερικά τμήματα του δρόμου είναι αρκετά όμορφα και έχει πάρα πολλές παραλίες για όμορφο μπάνιο αλλά δυστυχώς για όσους δεν ξέρουν την περιοχή ίσως μπερδευτούν λόγω έλλειψης σήμανσης. Με αυτοκίνητο απλά ΜΗΝ κάνετε αυτή τη διαδρομή. Είναι αρκετά στενός δρόμος για προσπεράσεις και σε συνδυασμό με την πολύ κίνηση σε κάποια κομμάτια θα το μετανιώσετε ☺.

Η Αδριατική θάλασσα ήταν για μια ακόμη φορά όπως και πέρυσι τέτοιο καιρό που πήγαινα Βενετία ήρεμη σαν νεκρή, προσφέροντας ένα πραγματικά πολύ ήσυχο και άνετο ταξίδι.

Η άφιξη δυστυχώς δεν ήταν αντίστοιχα γαλήνια καθώς το Superfast ferry έφτασε με 1 ώρα καθυστέρηση, και από το γκαράζ του πλοίου δραπετεύσαμε μετά από άλλη μια ώρα ενώ κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να μετακινήσουν τη μηχανή μου εν αγνοία μου και μέχρι να ανακαλύψω που την είχαν βάλει έχασα μέρος του χρώματος μου. Τουλάχιστον απαράδεκτη συμπεριφορά.

Φτάνοντας Άνκονα ο καιρός ήταν πραγματικά τέλειος. Τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι το Πέζαρο δεν είχαν κάτι συνταρακτικό, μόνο μερικά ευχάριστα κομμάτια με μέτρια γενικά κίνηση. Πηγαίνοντας όμως αργότερα για Σαν Μαρίνο το τοπίο γίνεται αρκετά πιο ενδιαφέρον. Μικρό όσο και όμορφο το κρατίδιο αυτό, αν αποφασίσετε να το διασχίσετε δεν θα το μετανιώσετε αλλά μην κάνετε και μεγάλη παράκαμψη από τη διαδρομή σας μόνο γι αυτό το λόγο.

Συνεχίζοντας βορειοδυτικά, η διαδρομή έχει γενικά όμορφα κομμάτια αλλά το πραγματικά καταπληκτικό τμήμα είναι από το Predappio ως τη Rocca San Casciano. Πολύ σφιχτές στροφές, σε καταπράσινες πλαγιές ενώ ο δρόμος είναι σκεπασμένος από δέντρα. Σημειώνουμε εδώ ότι το Predappio είναι η γενέτειρα του Μουσολίνι και ευτυχώς οι ετήσιες εκδηλώσεις θαυμασμού στο μνημόσυνό του ολοένα και λιγοστεύουν ☺. Τον καιρό που οι οπαδοί του ήταν πιο ενεργοί βάζανε φρουρό στον τάφο του όλο το 24ωρο την συγκεκριμένη μέρα. Διανυκτέρευση έξω από την Rocca San Casciano, στην πολύ φιλόξενη αγροτουριστική επιχείρηση της οικογένειας Mini ( www.lumachetto.it )την οποία και σας συστήνω ανεπιφύλακτα. Εξαιρετική τοποθεσία και για πεζοπορία.

Την επόμενη μέρα αποφάσισα να πάω προς Φλορεντία και δεν το μετάνιωσα αφού σχεδόν όλα τα 80 χιλιόμετρα του SS67 χαρίζουν συγκινήσεις διασχίζοντας πανέμορφα δάση καθώς και το Passo del Muraglione στα 907 μέτρα υψόμετρο.

Η πόλη της Φλορεντίας είναι πραγματικά υπέροχη.

Μόλις μπήκα στην πόλη όμως, ο καιρός αποφάσισε να ρίξει το νερό όλου του έτους μαζί με χαλάζι και έτσι δεν πρόλαβα να την χαρώ ιδιαίτερα. Αυτή η τιμωρία μου για την απόλαυση που είχα πριν στον SS67 με ακολούθησε σχεδόν σε όλο το μήκος του μέχρι να επιστρέψω στη Rocca San Cascianno.

Ευτυχώς το επόμενο πρωί ήταν πολύ πιο ευχάριστο από το χτεσινό απόγευμα και έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε με ευνοϊκές συνθήκες. Πηγαίνοντας βορειοανατολικά αυτή τη φορά, ο SP 21 είναι πάρα πολύ όμορφη ορεινή διαδρομή όπως και ο SP81 στη συνέχεια. Μέσω του SS9 φτάνω έξω από την Πάρμα χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, όπως και τα πρώτα χιλιόμετρα στον SS62 πηγαίνοντας νότια για Τοσκάνη. Μόλις όμως φτάσει κανείς στο Rocci εκεί ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει το βουνό και πραγματικά είναι απολαυστικός. Ατέλειωτες στροφές με απίστευτη θέα και λίγη κίνηση. Ότι μπορεί να ζητήσει κανείς με άλλα λόγια. Όμορφο και το Passo dela Cisa στο οποίο έγινε η απαραίτητη στάση.

Κατέληξα στο Pοntremoli μιας και άρχισε να βρέχει πάλι, πόλη που μάλλον φέρει το όνομά της από τους αρκετούς σεισμούς της περιοχής οι οποίοι και κάνουν τις γέφυρες να τρέμουν (Pon-tremo-li). Όμορφη μικρή πόλη με γραφικά στενά δρομάκια.

Στο B 'n B όπου τελικά αποφάσισα να διανυκτερεύσω με υποδέχτηκε ένα υπέροχο ζευγάρι, ο Geoff Chamberlain (της γνωστής οικογένειας του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας) και η Serena (Αρμένικης-Ιταλικής καταγωγής γεννημένη στη Λιβύη). Στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχα με τον Geoff συνέβαλε και η βραδυνή μαγειρική της Serena. Αμφότεροι μου είπαν κάποια στιγμή να τους ακολουθήσω έξω από το σπίτι να δω μια έκπληξη. Βγαίνουμε έξω, σβήνουν τα φώτα και...αμέτρητες πυγολαμπίδες ανέλαβαν το φωτισμό! Απίστευτο θέαμα που σε συνδυασμό με τον ήχο του ποταμιού Magra έφτιαχναν απολύτως παραμυθένιο συνδυασμό. Μερικές σκηνές (ευτυχώς ίσως) δεν καταγράφονται με κάμερες...πρέπει απλά να τις βιώσεις.

Αναχώρηση το πρωί με τελικό προορισμό το Τορίνο. Ο καιρός βροχερός και απρόβλεπτος. Ανεβαίνοντας ξανά πίσω βόρεια, στο Passo della Cisa οδηγώ για μερικά χιλιόμετρα κυριολεκτικά μέσα σε ένα σύννεφο με περιορισμένη ορατότητα λόγω βροχής και ομίχλης. Ο καιρός φτιάχνει καθώς περνάω το βουνό απέναντι αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ και έτσι σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι να φτάσω στο Τορίνο οδήγησα κάτω από δυνατή συνεχόμενη βροχή. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω και πολύ ρομαντικές εικόνες να σας μεταφέρω από αυτό το κομμάτι αφού για ώρες οδηγούσα κυριολεκτικά σαν να με ακολουθούσε μια καταιγίδα.

Στο Τορίνο με υποδέχτηκε ο Αντονέλλο και η Ντέμπορα. Καταπληκτικό ζευγάρι, εξαιρετικά φιλόξενο, οι οποίοι παραδέχτηκαν πως δεν είμαι αρκετά τυχερός καθώς ο καιρός είναι ο χειρότερος που θυμούνται ποτέ Ιούνη μήνα. Όμως σε μια όμορφη πόλη όπως το Τορίνο με καλή παρέα όπως η συγκεκριμένη και καλό φαγητό (μην ξεχνάτε πως είμαι ακόμη Ιταλία) μπορείς να ξεχάσεις εύκολα τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

Η παρένθεση της κακοτυχίας συνεχίστηκε όταν μου έπεσε η μηχανή από το σταντ με αποτέλεσμα να σπάσει ο λεβιές των ταχυτήτων και να στραβώσει και η μανέτα του συμπλέκτη. Όλα αυτά Κυριακή με κλειστά τα μαγαζιά προφανώς. Οι αντιπροσωπίες στην Ιταλία δεν δουλεύουν ούτε Δευτέρα. Η εφευρετικότητα όμως του Αντονέλλο (μηχανολόγος μηχανικός βλέπετε) και η βοήθεια του καλού του φίλου Τζούλιο έφτιαξε τη βλάβη στο μηχανουργείο του τελευταίου. Εξαιρετικοί τύποι και οι δύο, μετέτρεψαν μια ζημιά που σε ακινητοποιεί σε διασκεδαστική υπόθεση λίγων λεπτών.

Η δοκιμή που κάναμε με τον Αντονέλλο για να δούμε αν όντως διορθώσαμε τη βλάβη περιελάμβανε μια βόλτα ως τη Λίμνη Malciaussia βορειοδυτικά του Τορίνο. Η διαδρομή αυτή ανήκει στην κατηγορία «τέλειες». Αμέτρητες στροφές μέσα σε πανέμορφο δάσος σε οδηγούν ψηλά στο βουνό το οποίο Ιούνη μήνα κρατά ακόμη αρκετό χιόνι στις κορφές του και στα 1800 μέτρα φτάνεις στην Λίμνη όπου το θέαμα είναι απίθανο.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι μπορείς να επιστρέψεις στο Τορίνο ακολουθώντας άλλο δρόμο εξίσου όμορφο - σιγά μη βαριόσουν ποτέ να κάνεις τον ίδιο αλλά λέμε τώρα :) .

Την επόμενη μέρα θα άφηνα πίσω την Ιταλία για χάρη της Γαλλίας με πολύ όμορφες εντυπώσεις. Το φαγητό, το τοπίο, οι διαδρομές, οι πόλεις της Ιταλίας είναι φτιαγμένα όλα με στόχο την απόλαυση για όλες τις αισθήσεις και αν και δεν μιλάω καθόλου Ιταλικά κατάφερα να συνεννοηθώ με κάποιο τρόπο. Οι Ιταλοί δεν μιλάνε ιδιαίτερα Αγγλικά όμως γενικά έχουν διάθεση να εξυπηρετήσουν και αυτό με βοήθησε σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για κάποιο λόγο μπορώ να τους καταλάβω όταν μιλάνε τη γλώσσα τους ☺.

Ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Λίγες μέρες πριν, περπατώντας από την Καλλιθέα προς το κέντρο της Αθήνας παρατήρησα την ελιά της φωτογραφίας με την κυλινδρική κόμη μπροστά από ένα πανέμορφο παλαιό κτήριο, βανδαλισμένο από δίποδα που ψέκασαν στον ανοιχτόχρωμο τοίχο του μερικές από τις ελάχιστες λέξεις που ξέρουν. Καθώς φωτογράφιζα την φρικτή αντίθεση ο ιδιοκτήτης του ευγενικά με ρώτησε αν ψάχνω κάτι. Η κουβέντα ανέδειξε το προσωπικό του δράμα: Η διάθεσή του να εξωραϊσει τις παρατημένες ελιές του πεζοδρομίου ενεργοποίησε την ευαισθησία του κατά τα άλλα αναίσθητου τοπικού Δήμου ο οποίος και τον απείλησε με αυτόφωρο, ενώ η επιλογή του να διατηρεί ένα νεοκλασσικό σπίτι σε άψογη κατάσταση τον υποχρεώνει να το βάφει συνεχώς - θύμα του κάθε άχυτου που βλέπει καθαρό τοίχο και θέλει να τον κάνει σαν τα μούτρα του.

Το συγκεκριμένο ταλέντο της φυλής το περιέγραψα στον τίτλο.

1st House Birthday :)

Ένα σκυλί κοιμάται στο διπλανό σπίτι

πιο πέρα ένα πουλάκι κοιμάται για πάντα

Το πουλάκι έκλεισε τον κύκλο του και εγώ έκλεισα σήμερα ακριβώς ένα χρόνο σε αυτή την άκρη της Αττικής. Να και η επετειακή βολτούλα με το πλεούμενο μου στην βραχνησίδα Αρχή (ή Χώρα) του Σουνίου.

 Είμαι στο νοτιοανατολικό όριο της στεριάς και η απεραντοσύνη της καθημερινής θέας στη θάλασσα βάζει και ένα άλλο όριο μιας και μοιάζει τόσο συχνά να είναι...Τέλοια. Το Τέλοιο βάζει και τελεία μιας και δεν σηκώνει βελτίωση και αυτό με ανησυχεί λίγο γιατί παρόλο που μου αρέσουν τα όρια (σου δείνουν τη χαρά να τα ξεπερνάς ενίοτε) δεν είμαι ακόμη συμβιβασμένος με το Τέλος. Αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να ανησυχώ οπότε μπορείτε και να αγνοήσετε την προηγούμενη πρόταση. Ούτως ή άλλως είναι ένα ακόμη ζήτημα από αυτά που αν τα βλέπει ο τρίτος κόσμος γελά (ή κλαίει;).

Τώρα ποιοί είσαστε εσείς; Που να ξέρω...Οι περισσότεροι επισκέπτες μου πλέον είναι εκτός συνόρων, αποτέλεσμα των συχνών ταξιδιών μου και της ανυπόφορης εγχώριας Επανάστασης του Αμόρφωτου. Για όλους αυτούς τους υπέροχους φίλους που έχω κάνει ταξιδεύοντας "it's all Greek" όσο και να αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα αυτής της γλώσσας. Δυστυχώς οι διαδικτυακοί μεταφραστές δε βοηθούν εδώ μιας και κάνουν συχνά χειρότερη δουλειά και από τον Αντιπρόεδρα του Εδεσσαϊκού  . Είπα Greek πιο πριν, ας πω και μια ευχή: Αν μια μέρα αποφασίσουμε να γίνουμε λίγο πιο άνθρωποι θα μου άρεσε να αντικαταστήσουμε το κακόηχο Greece με το ορθότερο Hellas. Επιθυμίες που έχω και γω ώρες ώρες...κι όμως ποτέ δεν ξέρεις. Για παράδειγμα στα 20 μου μέσα στην αγαπημένη γενέτειρά μου που μόλις άρχιζε τότε να αναπνέει αμόλυβδη, αναρωτιόμουν πως θα ήταν το κλίμα της Αττικής πριν την ανθρώπινη παρέμβαση (βλ. ιστορικό και διαρκές έγκλημα). 20 χρόνια μετά μου δόθηκε αυτό το ανεκτίμητο δώρο. Οι περισσότεροι βέβαια σε αυτό το σημείο θα λέγανε "κατάφερα" ή "κατέκτησα" και άλλα ρήματα ενδεικτικά της "σεμνής" φυλής μας. Και εγώ θα μπορούσα να πω το ίδιο χωρίς να πω ψέματα. Το χειρότερο ψέμα όμως είναι η μισή αλήθεια και όσοι βλέπουν την μεγάλη εικόνα αντί της μικρής του πληγωμένου εγωισμού το ξέρουν καλά. Τις μεγάλες στιγμές τις απολαμβάνω γιατί εκτός από τον πλούτο που παρέχουν υπογραμμίζουν και το μικρό των διαστάσεών μας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας και ως εκ τούτου με ότι μας περιβάλλει. Η πλειοψηφία τις αγνοεί ή τις καταναλώνει. Υπάρχει και μια μερίδα ημιέξυπνων που τις καβαλάει. Ελάχιστοι γίνονται σοφότεροι. Το τελευταίο δε συμφέρει κιόλας γιατί δημιουργεί ευθύνες και άλλα ακαβλέ παρελκόμενα οπότε...

Τι μου έκανε ένας χρόνος εδώ; Ένα μοναδικό μασάζ στην ταλαιπωρημένη πλατούλα της δικιάς μου Little Baby Soul όπως συχνά αποκαλεί την ψυχούλα του ο Neil Peart στο ωραίο βιβλίο του Ghost Rider. Διαβάστε το εδώ. Εγώ το σχολίασα το Μάη του 2011 εδώ. Η LBS μου διορθώνεται, το σώμα μου με την καθημερινή άσκηση επίσης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει τον σχεδιασμό μιας και είναι γνωστό όσο και η ιδιαιτερότητα του "Long Way to the Top" που γαύγιζε ο μακαρίτης ρόκερ όταν οι άλλοι πάνε All the Way to the Fall :)

Αττική μου γη σε ευχαριστώ πολύ. Και σένα Ποσειδώνα που με αφήνεις που και που να βγαίνω βόλτα γύρω από το Ναό σου αλιεύοντας αντί ψάρια σκουπίδια που σου αφήνουν με αγάπη διάφορα δίποδα :)