Κύπρος, Σεπτέμβριος 2009

 

Ξέρεις ότι έχεις ταξιδέψει κάμποσο όταν ακόμη και συ ο ίδιος δε θυμάσαι τι υλικό έχεις στους σκληρούς δίσκους σου. "Ξεσκονίζοντας" τα αρχεία μου λοιπόν, βρήκα ότι το παλιό ταξίδι μου στην Κύπρο (τόσο παλιό που δεν είχαν κουρευτεί οι καταθέσεις ακόμη) θα μπορούσε να δει λίγο φως. Σεπτέμβρης του 2009 λοιπόν, μπαίνω στο αεροπλάνο και αφήσω πίσω μια Αθήνα στο σβήσιμο του καλοκαιριού της.

Πρώτη μου φορά στην Κύπρο όπου με περιμένει ένα πολύ φιλόξενο ζευγάρι από τη Λεμεσό για να με δεχτεί στο σπίτι τους μιας και είχαμε ένα είδος συνεργασίας εκείνο τον καιρό (βλ. σχεδιάζαμε πιο σωστά). Με το που πατάω το πόδι μου στο αεροδρόμιο της Λάρνακας λιώνω. Η ζέστη θυμίζει ζόρικο καύσωνα στην Αθήνα τον Αύγουστο παρόλο που είναι Σεπτέμβρης. Παρέα με την άπνοια και την υγρασία κάνουν συνδυασμό ανυπόφορο ακόμη και για ένα Αθηναίο σαν εμένα. Δύσκολο να συνηθίσω τη ζέστη όπως και το ότι κάθομαι στη θέση του οδηγού χωρίς τιμόνι αφού οδηγούν Αγγλικά στην Κύπρο. Αυτό μου θυμίζει πως είναι και η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε δεξιοτίμονη χώρα.

Το σπίτι των παιδιών στη Μουτταγιάκα είναι κουκλί και έχω ένα ολόκληρο όροφο στη διάθεσή μου. Καθώς μου δείχνουν τη θέα τριγύρω μου λένε πως δεν ποτίζουν το γκαζόν λόγω λειψυδρίας. Λογικό και μπράβο τους. Κοιτάω δίπλα, βλέπω τζακούζια και διάφορα υδατοβόρα αξεσουάρ με καταπράσινο γρασίδι. Γυρνώντας να τους ρωτήσω "πωτς γκενεν αφτό;" μου λένε αμέσως "Ρώσοι..."

Το κόστος της Κύπρου για τη ρωσολαγνεία της είναι υλικό για βιβλίο και δεν θα το αναπτύξω εδώ. Θα πω μόνο το εξής: Εκείνο τον καιρό (και όχι μόνο) εκτελούνταν διάφοροι Ρώσοι, ακόμη και μέρα μεσημέρι μπροστά σε κόσμο, με τις υποθέσεις (οποία έκπληξη) να μένουν ανεξιχνίαστες. Στην τοπική κοινωνία κυκλοφορούσε η φήμη/είδηση πως ο βλαδίμηρος και η αυλή του ζητούσε από τους μαφιόζους επιστροφή μέρους από τα μαύρα λεφτά τα οποία αυτοί μετέφεραν εκεί για να τα φάνε σε μέρος απείρως ελκυστικότερο από τη μαμά Ρωσία. Μάλιστα εκείνη την εποχή οι Κυπριακές τράπεζες έδιναν αδιανόητα επιτόκια (ακόμη και πάνω από 10%) οπότε αυτοί έπαιρναν το "χαρτζιλίκι" που έβγαζαν ελέω βλαδίμηρου και το απολάμβαναν πολλαπλασιάζοντάς το στη ζεστή από κάθε άποψη αγκαλιά της Κύπρου. Ε, κάποιοι δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω και έτσι η Κύπρος έγινε το τελευταίο μέρος που είδαν ποτέ. Περίεργο που δεν έκαναν οικονομία στο νερό ε;

Μηχανόβιο και το φιλόξενο ζεύγος οπότε μια επίσκεψη στο τοπικό κατάστημα μου έδωσε την ευκαιρία να δω πόσο καλό καθρέπτη κάνει η ζελατίνα ενός κράνους που δεν θα αγόραζα ποτέ:

Κύπρος χωρίς Λούντζα δε γίνεται οπότε τη δοκιμάζω κάτω από την απαραίτητη σκιά των δέντρων στην παραλία της Λεμεσού:

Παρόλα αυτά η ζέστη δεν παλεύεται. Στην πόλη της Λεμεσού ρωτάμε μερικά μαγαζιά μήπως νοικιάσω μια μηχανή. Οι τιμές που ξεστομίστηκαν και μάλιστα σε μαγαζιά που δεν ήξερες αν όντως νοικιάζουν μηχανές ή πλένουν ρώσικα λεφτά, ακόμη με κάνουν να ξεκαρδίζομαι. Ιδιαίτερα σκεπτόμενος τι θα έγιναν όλοι αυτοί μετά το κούρεμα των τραπεζών λίγα χρόνια αργότερα, το οποίο δυστυχώς θα πόνεσε και άτομα που δεν έπρεπε. Έτσι γίνεται συνήθως με τις φούσκες, τα ζήσαμε και μεις στην Ελλάδα.

Ας είναι καλά ο οικοδεσπότης μου όμως και μια μέρα πάμε παρέα με τη BMW του στην Πάφο. Στο ενδιάμεσο σταματάμε στον Κόλπο της Επισκοπής, ακριβώς στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου πάνω από την παραλία του Κούριου:

Εδώ ενημερώνομαι πως ο συγκεκριμένος κόλπος ελέγχεται από τις Βρετανικές Δυνάμεις. Να είμαι ειλικρινής το αγνοούσα.

Μετά τον κόλπο κυριαρχούν τα γκρέμια και σε ένα από αυτά κάνουμε άλλη μια στάση:

Φτάνουμε στην Πάφο όπου οι τιμές είναι ακόμη πιο εξοργιστικές κάνοντας ακόμη και τον μειλίχιο οικοδεσπότη μου να αγανακτεί. Στο τοπικό κάστρο ετοιμάζονται για συναυλία:

Ανεβαίνω στο Κάστρο να απολαύσω τη θέα:

Βγαίνοντας από το Κάστρο βρίσκομαι για λίγο να περπατάω στα παπούτσια του drummer:

Θυμάστε την ταινία του Woody Allen στην οποία παίζει ένα ηθοποιό που για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ο φακός δεν μπορεί να εστιάσει επάνω του; Ε, δείτε το remake του με πρωταγωνιστή εμένα:

Απλά εδώ ο λόγος δεν είναι αδιευκρίνιστος αλλά ο χειριστής της κάμερας🙂

Εδώ τα πήγε καλύτερα:

Είναι πολύ νωρίς για να δούμε το δρώμενο στο Κάστρο οπότε γυρνάμε πίσω στη Μουτταγιάκα. Πείτε μου, μόνο εγώ γελάω με το "γιαπωνέζικο" αυτό τοπωνύμιο ή και εσείς; Μάλλον προέρχεται από τη "μούτα" (φάτσα) πάντως.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας πάμε σε ένα χωριό να συναντήσουμε συγγενείς των παιδιών. Βρίσκω ήδη μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ορεινή εξοχή της Κύπρου παρά στις πόλεις της:

Επίσης ενδιαφέρον αυτό το κανόνι σχεδιασμένο πάνω στο τοπικό εντομοκτόνο:

Πόσο Woody Allen! Και IZIKILL😂

Αντί περιγραφής του πως περάσαμε δείτε αυτή την εικόνα:

Σε αυτό το χωριό, του οποίου το όνομα δε θυμάμαι δυστυχώς (15 χρόνια πέρασαν, no gps, show mercy🙂), συναντώ το πιο αστείο αλλά και χαριτωμένο σκυλάκι που είδα ποτέ:

Ίσως και το πιο τυχερό:

Μα πόσες ζάρες!

Το φαΐ πλησιάζει:

Με την αρωγή πολύ καλών τοπικών φίλων έχω την ευκαιρία την επόμενη μέρα να δω την Κοιλάδα των Κέδρων:

Δυστυχώς δεν έχω εικόνες γιατί την περισσότερη ώρα οδηγούσαμε ενώ πλάκωσε και ομίχλη κάποια στιγμή αλλά είναι το καλύτερο μέρος από όσα είδα στο νησί:

Επιπρόσθετα, η σχέση τιμής/απόδοσης στα "επαρχιακά" μαγαζιά  της περιοχής αποκτά επιτέλους σχέση με τη λογική. Καταπληκτικό φαΐ σε αντίθεση με το μέτριο κάτω στις πόλεις, φοβερά τοπικά κρασιά όπως αυτό,

απλά το ντεκόρ δεν ξέρω πως θα το βρείτε:

Καταλάβατε πως είμαι στο νησί της Αφροδίτης ή μήπως έχετε ακόμη απορίες;🙂

Η Κύπρος, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, φάνηκε στα μάτια μου ως το ευκολότερο νησί να βρει δουλειά ένας ξένος γνωρίζοντας απλά λίγα Αγγλικά και χωρίς άμεση ανάγκη να μάθει περισσότερα, ούτε καν την τοπική γλώσσα. Υπήρξαν πολλές φορές που δεν μπορούσα να παραγγείλω στη μητρική μου. Ακόμη και σε ένα σκυλόμπαρο που πήγαμε ένα βράδυ για να δουν τον αγώνα ποδοσφαίρου της Λεμεσού οι λοιποί ποδοσφαιρόφιλοι, για τις σερβιτόρες ήταν "it's all Greek to me", literally όπως θα λέγαμε και στα Ελληνικά.

Κάποια στιγμή εγώ πήρα το αεροπλάνο της επιστροφής, 2 χρόνια αργότερα πήρα και τα λεφτά μου από την Κύπρο, μετά η Κύπρος έσκασε όπως σκάνε συνήθως οι φούσκες αλλά το μάζεψε γρήγορα το παιχνίδι συγκρινόμενη με την Ελλάδα μιας και εμείς το μαζέψαμε εδώ όσο πιο αργά και βασανιστικά γινόταν. Χαλάλι τα παθήματα αρκεί να μαθαίνουμε κιόλας.

Να είστε όλοι καλά, τα λέμε στο επόμενο😉