Ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες στο σκληρό μου δίσκο, μιας και παίζω με εργαλεία που τις διορθώνουν εντυπωσιακά, βρήκα και την παρακάτω που τράβηξα πρωτοχρονιά του 2007 στη Θεσσαλονίκη:
Πάμε πίσω στο χρόνο να πιάσουμε το κουβάρι γιατί η ιστορία πάει ακόμη πιο πριν: Αρχές 90s, το πανεπιστήμιό μου είναι κλειστό λόγω κατάληψης (μεγάλη έκπληξη ε;) οπότε με ένας συμφοιτητής μου προτείνει να ανέβουμε παρέα στη Θεσσαλονίκη όπου θα μέναμε σε συντοπίτες φίλους του που σπούδαζαν εκεί. Οι τελευταίοι, αν και πρωτοετείς όπως εμείς, είχαν ήδη εντοπίσει τα απαραίτητα στέκια της πόλης, πράγμα που είναι το πρώτο που μαθαίνεις βέβαια σε αυτή τη φάση της ζωής σου, πριν καν πάρεις μυρωδιά τι πρόκειται να σπουδάσεις, αν το σπουδάσεις. Θυμάμαι θολά, λόγω ποτού και περασμένου πια χρόνου, να τα πίνουμε πχ. στο Berlin αλλά σίγουρα δεν θα ξεχάσω την ανάβαση για να πάμε στο "Τζότζο" δίπλα στα Βόρεια τείχη της πόλης. Στο κουτούκι αυτό περισσότερο φανταζόσουν τι γινόταν παρά έβλεπες, είτε από το ποτό, είτε από την καπνίλα, είτε από συνδυασμό και των δύο. Δεν θα ξεχάσω πως κοίταζα την τζαμαρία του στο βάθος και έλεγα "φαντάσου τι θέα θα είχε αν την καθάριζαν κάποτε", πράγμα που πιθανότατα δεν είχε συμβεί ποτέ. Προς το τέλος θυμάμαι να σκάβουμε το "I wanna be your dog" του Iggy σε μια φουκαριάρα κιθάρα που πέρναγε από χέρι σε χέρι.
Μιάμιση δεκαετία μετά, βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη με ένα φίλο για Πρωτοχρονιά και καθώς πλησιάζουμε τη γειτονιά του "Τζότζου" αρχίζω να θυμάμαι πως κάπου εδώ ήτανε και τον παρακεινώ να το βρούμε. Εξ ου και η παραπάνω φωτογραφία. Θυμάμαι να μου λέει "ρε συ τι παρακμή είναι αυτή;". Που να του εξηγούσα και τι γινόταν μέσα...
Άλλη μια δεκαετία και μισή μετά, σήμερα ξαναείδα τη φωτογραφία και με συγκίνηση άρχισα να ψάχνω τι απέγινε ο "Τζότζος". Καταρχήν, φανταστείτε ότι η φωτογραφία που τράβηξα είναι χρόνια μετά το κλείσιμο του μαγαζιού (γύρω στο 2004) και στα μάτια μου, γνωρίζοντας την περίπτωσή του, δε μου φάνηκε ότι η παρακμή στην όψη μπορεί να οφείλεται σε κλείσιμο. Μαθαίνω πως απεβίωσε ο ιδιοκτήτης (το 2017) και η "υπογραφή" του κάτω από τον τιμοκατάλογο στον τοίχο της πρόσοψης μοιάζει σαν τίτλους τέλους ταινίας.
Το συγκεκριμένο κτίριο είναι σα να φωνάζει την ιστορία της γειτονιάς μέσα στην παρακμή του. Ο "Τζότζος" Γ. Καφετζίδης ζούσε πάνω από την ταβέρνα και στη φωτογραφία που έβγαλα το 2007 δεν μπορώ να διακρίνω αν είχε φύγει ήδη ή αν έμενε ακόμη. Βλέπω κάτι καρέκλες στο μπαλκόνι δεξιά, ίσως να τα μάζευε. Βρήκα μια φωτογραφία 4 χρόνια μετά από τη δική μου, του 2011:
Σε αυτήν όπως βλέπετε έχει αδειάσει το μπαλκόνι, έχουν πέσει οι σοβάδες, έχει φύγει ο τιμοκατάλογος. Βλέπουμε όμως να έχει σφραγιστεί η πόρτα και να έχει μπει ταμπέλα τεχνικής εταιρείας. Επρόκειτο να ανακαινιστεί το κτίριο; Πάντως κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ και το μαρτυρούν οι σημερινές εικόνες της Google που μιλάνε όσο ένα βιβλίο:
Δυσκολεύομαι να σχολιάσω εικόνες που φωνάζουν τόσα πολλά και τόσο πολύ αλλά δε γίνεται να μην πεις δυο λόγια. Κάποιος έγραψε "ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΖΟΤΖΟS" εκεί που κάποτε ήταν ο τιμοκατάλογος. Δεν είμαι βέβαιος αν θα το ήθελε με Αγγλικούς χαρακτήρες ο αφοσιωμένος αριστερός αντιαμερικανός ιδιοκτήτης του. Τα πορτοπαράθυρα έχουν σφραγιστεί πρόχειρα με ξύλα ενώ ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι στην είσοδο της ταβέρνας έγινε διαπλάτυνση και μπήκε γκαραζόπορτα. Το χρησιμοποίησε κάποιος ως γκαράζ για κάποιο διάστημα; Η τεχνική εταιρεία που έβαλε την ταμπέλα της στην εικόνα του 2011 ξεκίνησε ανακαίνιση που την παράτησε; Το έκαναν αποθήκη; Δεν έχω ιδέα. Το μόνο βέβαιο είναι πως το κτίριο αυτό που φιλοξενούσε αυτή την ταβέρνα από την εποχή του Μεταξά (την είχε ο πατέρας του "Τζότζου") σήμερα ουρλιάζει εγκατάλειψη και ιστορία μαζί, "περιποιημένο" από παιδιά που ήταν αγέννητα όταν αυτή έκλεισε. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό το απίστευτα προνομοιακό ακίνητο έχει μείνει έτσι. Προφανώς δεν είναι το μόνο στην Ελλάδα που είναι ο παράδεισος των ρημαδιών λόγω πολεοδομικών ή κληρονομικών θεμάτων αλλά μια επίσκεψη στο χάρτη αρκεί να καταλάβει κανείς τι θέα έχει αυτό το κυριολεκτικά και μεταφορικά "μαγαζί γωνία".
Εύκολα βρίσκει κανείς αναφορές στο διαδίκτυο για τη συγκεκριμένη ταβέρνα από ανθρώπους που σύχναζαν εκεί, αν όμως κάποιος δε θέλει να διαβάσει τη λέξη "αριστερά" περισσότερες φορές από τον ίδιο το Γιώργο Καφετζίδη "Τζότζο" τότε μπορεί να δει αυτό το ισορροπημένο κείμενο. Σε αυτό, ο συντάκτης γράφει ότι η ταβέρνα έκλεισε κάπου στα τέλη 90s αλλά ο τιμοκατάλογος που φωτογράφισα εγώ το 2007 είναι σε ευρώ οπότε δεν ισχύει. Επίσης αυτή η πηγή γράφει ότι έκλεισε περίπου το 2004 που είναι και το πιθανότερο. Το σίγουρο είναι πως άνοιξε το 1936 και σε όλα αυτά τα χρόνια η ταβέρνα και η συγκεκριμένη οικογένεια βίωσε υλικό για ολόκληρη ταινιοθήκη. Αν ξαναβρεθώ στην πόλη θα πάω οπωσδήποτε να ξαναδώ το κτίριο αυτό που μετά το κλείσιμο της ταβέρνας φαίνεται να έχει γίνει σαν τετράδιο λεύκωμα που ανταλλάσαμε στο σχολείο τα προ διαδυκτιακά χρόνια.
No comments:
Post a Comment