Μοτοβόλτα στο Αμφιαράειο Ωρωπού μέσω Πεντέλης & Μαραθώνα

Ανάμεσα σε τηλεοπτικές εκπομπές που έτυχαν ισχνής τηλεθέασης μπορεί να βρει κανείς διαμάντια. Ένα από αυτά είναι και μια σειρά επεισοδίων του 2009 που προβλήθηκε τελευταία σε επανάληψη από το κανάλι της Βουλής με τον τίτλο "Ένας Μοντέρνος Παυσανίας" και η οποία αποτελείται από περιηγήσεις του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη σε μια σειρά αρχαιολογικών χώρων. Ομολογώ πως δε γνώριζα το βαθμό αγάπης και γνώσης του πρώην πολιτικού για την ιστορία μας αλλά με χαρά τον ανακάλυψα βλέποντας τα συγκεκριμένα επεισόδια, αρχής γενομένης από εκείνο που αφορούσε στο Αμφιαράειο, το οποίο και με έκανε να θέλω να τον δω από κοντά για πρώτη φορά.

Ξεκινώ νωρίς το πρωί από την Νοτιοανατολική απόληξη της Αττικής με ιδανικό καιρό. Δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερο καθώς αφήνω το Βόρειο άκρο του Δρυμού του Σουνίου πίσω μου:

Ανεβαίνοντας τη Λεωφόρο Διονύσου αργότερα στην Πεντέλη απολαμβάνω την κλασσική αυτή διαδρομή με την καλή γενικά άσφαλτο και τις όμορφες στροφές. Τα σημεία με θέα είναι σχεδόν αμέτρητα και σε ένα από αυτά ξεκαβαλάω για να απολαύσω τη γενναιόδωρη θέα προς την Αθήνα από ψηλά:

Αν μη τι άλλο η ησυχία ερήμην ανθρώπινης δραστηριότητας στο βουνό είναι ακόμη μια απόλαυση:

Η Πεντέλη προφανώς δεν στερείται χωματόδρομων που σε οδηγούν σε επιπλέον σημεία με ιδιαίτερη θέα:

Η γενναιοδωρία των βουνών δεν σταματά στα μάτια αλλά (πρωτίστως) αφορά και βασικότερες ανάγκες:

Ώρα να πάρω πάλι το δρόμο που γεμίζει τα μάτια με πράσινο εμπλουτισμένο με λίγο κίτρινο έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία πιθανότητα να πλήξει κανείς:

Είναι όμως τόσο όμορφη η θέα από ψηλά που οι στάσεις γίνονται αναπόφευκτες:

Μερικά κομμάτια της διαδρομής:

Η Πεντέλη είναι πίσω μου πλέον και κατευθύνομαι Βόρεια προς Μαραθώνα. Άλλη μία κλασσική και ευχάριστη διαδρομή, τουλάχιστον όσο αποφεύγει κανείς την κίνηση που προκαλούν τα "μπάνια του λαού" και η μάσα του λαού. Φτάνοντας στο Μαραθώνα όλα είναι κλασσικά πλέον όπως και η αναμενόμενη στάση ανεξάρτητα πόσες φορές έχει πάει κάποιος εκεί ήδη. Μέρη του συστήματος υδροδότησης στέκονται ακόμη εκεί καλοσυντηρημένα και όμορφα παρά το ότι κοντεύουν να κλείσουν τα 100 χρόνια:

Το πράσινο ξεκουράζει τα μάτια, τα πουλιά τα αυτιά:

Η μονή λωρίδα του φράγματος μας θυμίζει ότι το 1929 που ολοκληρώθηκε οι κυκλοφοριακές ανάγκες ήταν πολύ διαφορετικές αν μη τι άλλο:

Μέρος της βόλτας ως εκεί:

Κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί ευχαριστώ τους κατασκευαστές του φράγματος που ένιωσαν την ανάγκη να το φτιάξουν με τόσο έντονες Αρχαιοελληνικές αναφορές:

Μάλιστα προχώρησαν και σε λεπτομέρειες φτιάχνοντας το παρακάτω κτίριο ως πιστό αντίγραφο του Ναού που δώρισαν οι Αθηναίοι στους Δελφούς μετά τη νίκη τους στη μάχη του Μαραθώνα:

Αφήνοντας το φράγμα πίσω μου αποφασίζω σύντομα να αφήσω και τον κεντρικό δρόμο στο Βόθωνα όπου και στρίβω αριστερά να δοκιμάσω μια εναλλακτική διαδρομή που δεν είχα κάνει ποτέ. Έτσι βρίσκομαι στο λιλιπούτειο θέατρο του Καλετζίου, χαριτωμένο και με μπόλικη σκιά από τα δέντρα:

Πραγματική κάθαρση το μέρος αυτό:

Ο χωματόδρομος που θα με έβγαζε Ανατολικά της λίμνης του Μαραθώνα σχεδόν κατευθείαν στον προορισμό μου αποδείχτηκε δυσκολότερος των αρχικών εκτιμήσεων και όντας μόνος, γεμάτος βενζίνη (βλ. ψηλό κέντρο βάρους) και με ασφάλτινα λάστιχα αποφάσισα να αφήσω τα χιαστί νεροφαγώματα στις κατηφόρες τα οποία μπορεί να με έφερναν ξάπλα σε ένα δρόμο που ίσως δεν δει ψυχή για μέρες. Μια άλλη φορά με παρέα ή/και λιγότερο βάρος θέλω να τον κάνω. Για την ώρα πίσω στην άσφαλτο για να περάσω τη λίμνη από τη Δυτικής της πλευρά κινούμενος Βορειοανατολικά όπως οι δείκτες του αναλογικού ρολογιού.

Στα τελευταία χιλιόμετρα της βόλτας μια όμορφη διαδρομή κυριολεκτικά μέσα στα πεύκα με φέρνει στην είσοδο του Αμφιαράειου. Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσιάζει είναι η θέση του. Οι επιλογές των Αρχαίων Ελλήνων σε ότι αφορά τις τοποθεσίες (και όχι μόνο) κάθε άλλο παρά τυχαίες ήταν και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση: μια μικρή πευκόφυτη κοιλάδα με τα τελευταία να πλημμυρίζουν τη μύτη των επισκεπτών με το άρωμά τους.

 

Από τα πρώτα κιόλας βήματα μέσα στον χώρο είναι προφανές ότι αξίζει τον κόπο:

Αξίζει τον χρόνο πρέπει να πω καλύτερα γιατί η σχέση κόπου/απόλαυσης είναι υπέρ της τελευταίας με διαφορά. Ο συγκεκριμένος Ιερός Χώρος δημιουργήθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π.χ. αφιερωμένος στον μυθικό ήρωα (μάντη και θεραπευτή) Αμφιάραο. (Για περισσότερες ιστορικές λεπτομέρειες θα ανατρέξετε στις αντίστοιχες πηγές γιατί δεν πρόκειται να το παίξω σύγχρονος Παυσανίας. Αφενός γιατί δεν είμαι και αφετέρου το βρίσκω άχαρο να κάνω αντιγραφή/επικόλληση έτοιμων πληροφοριών που ο καθένας μπορεί να βρει στο διαδίκτυο ούτως ή άλλως). 

Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπει κανείς γραφές σε μάρμαρο ηλικίας 24 αιώνων  με το ίδιο αλφάβητο που χρησιμοποιούμε και σήμερα:

Ο ανοιξιάτικος διάκοσμος φτιάχνει εντυπωσιακό χαλί μπροστά στα μάρμαρα:

Δεν έχουν σωθεί πολλά κομμάτια από τον Αρχαίο Ναό αλλά μπορεί όποιος θέλει να αφήσει την φαντασία του να συμπληρώσει τα κενά βλέποντας την εικόνα των ερειπίων:

Το επόμενο κομμάτι με την βοήθεια της επεξηγηματικής πινακίδας μας δίνει μια ιδέα για τα πολιτικά της εποχής εκείνης:

Κάθε 5 χρόνια λάμβαναν χώρα τα Αμφιαράεια, γιορτή η οποία είχε μεταξύ άλλων μουσικούς, θεατρικούς αλλά και αθλητικούς διαγωνισμούς. Σε αυτό το κομμάτι μπορεί κανείς να δει την λίστα των νικητών:

Οι παρακάτω εικόνες δείχνουν το μέρος που βρισκόταν ο βωμός, το λουτρό αρρένων καθώς και η Ιερή Πηγή:

Το ρέμα φαίνεται άνυδρο με την πρώτη ματιά:

Όμως ακόμη και σήμερα τρέχει νερό σε ένα τμήμα του:

Είναι πραγματικά ιδιαίτερη εμπειρία να ακούς το νεράκι να τρέχει μέσα σε αυτό το χώρο, ιδιαίτερα αν βρεθείς εκεί μια ήσυχη μέρα και ώρα χωρίς κόσμο (πράγμα όχι δύσκολο).

Η Νότια πλευρά του χώρου είναι επικλινής με σκόρπια αδιευκρίνιστα ερείπια περικυκλωμένα από πεύκα:

Εξαίρεση στο "αδιευκρίνιστα" αποτελεί αυτή η Κλεψύδρα:

Το υδραυλικό αυτό ρολόι είχε μια δεξαμενή νερού με ένα ξύλο να επιπλέει. Καθώς η δεξαμενή άδειαζε μέσω μιας μικρής οπής, το ξύλο συμπαρέσερνε ένα δείκτη ο οποίος έδειχνε την ώρα. Παρόμοια κατασκευή βρίσκεται και στην Αρχαία Αγορά.

Πίσω στον κεντρικό χώρο, ανεβαίνω αυτά τα σκαλιά για να απολαύσω τη θέα:

Αυτό είναι ότι έχει απομείνει σήμερα από την Στοά:

Εδώ είναι το πρώτο τέταρτο του Χώρου με το Ναό του Αμφιάραου να βρίσκεται πάνω δεξιά:

Όμορφα παγκάκια έξω από το λουτρό θηλέων:

Θέα στη Στοά από το Βορειοανατολικό άκρο του Χώρου:

Πίσω στα σκαλιά που χρησιμοποίησα πριν για επισκόπηση, αυτή τη φορά όμως για να δω το Θέατρο:

Το μικρό αυτό πέτρινο θέατρο χτίστηκε κατά τον 20 αιώνα π.χ., είχε ξύλινα καθίσματα και φιλοξενούσε 300 θεατές. 5 εκ των σημαντικότερων μπορούσαν να απολαύσουν το θέαμα σε κάποιον από αυτούς τους θρόνους:

Αυτή είναι η είσοδος/έξοδος δίπλα στη σκηνή:

Εδώ είναι το υψηλότερο σημείο από το οποίο μπόρεσα να το φωτογραφίσω:

Τα άτομα που βλέπετε στη σκηνή είναι μοντέλα που είχαν έρθει εκεί για φωτογράφιση. Ευγενέστατα και ξένα τα περισσότερα, έδειχναν να τα έχει συνεπάρει το τοπίο. Μόνη παραφωνία η μητέρα ενός, εξ αιτίας της οποίας αναγκάστηκα να σβήσω μερικά βίντεο αφού τα βίασε ηχητικά, φωνάζοντας λες και η κόρη δεν θα την άκουγε σε τέτοια ησυχία αν δεν μιλούσε σα συνδικαλιστής ΔΕΚΟ σε τηλεπαράθυρο απέναντι σε υπουργό.

Εδώ είναι ένα άθροισμα από τα βίντεο που τη γλίτωσαν: 

Ελπίζω να σας άρεσε όπως και σε μένα,

Τα λέμε στο επόμενο!