Μοτοβόλτα: Ραμνούς & Μπρεξίζα

Κάθε Νομός της Ελλάδας μπορεί να σου βάλει δύσκολα αν πρέπει να διαλέξεις να επισκεφθείς ένα αρχαιολογικό χώρο αντί κάποιον άλλο, πόσο δε μάλλον αυτός της Αττικής. Πιάστε το δεύτερο μισό της σέλας μου και πάμε μια βόλτα στο Βορειοανατολικό άκρο της με σκοπό να επισκεφθούμε τον αρχαιολογικό χώρο του Ραμνούντα.

Πλησιάζοντας τον προορισμό απολαμβάνω τη διαδρομή χωρίς κίνηση λόγω της στιγμής (καθημερινή νωρίς το πρωί) αλλά και επειδή η ευρύτερη περιοχή κάθε άλλο παρά πυκνοκατοικημένη είναι. Αρώσιμες εκτάσεις, εναλλάσσονται με ελιές και πεύκα ενώ τμήμα του δρόμου έχει αυτή την υπέροχη σκιά, ευγενή χορηγία των κυπαρισσιών εκατέρωθέν του:

Φυσικά τα όμορφα αυτά δέντρα θυμίζουν την ύπαρξη του τοπικού νεκροταφείου αλλά εγώ εστιάζω στο αισθητικό κομμάτι της παρουσίας τους. Τα εξίσου γενναιόδωρα δέντρα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο του Ραμνούντα κρατούν στη σκιά το σιδερένιο άλογό μου ενόσω αυτό θα με περιμένει να τελειώσω την επίσκεψη:

Η ενέργεια του συγκεκριμένου μέρους σε χαλαρώνει άμεσα. Αν μη τι άλλο σε αυτό συμφωνούν και τα σκυλιά που αράζουν έξω από την είσοδο:

Αυτό που κάθε άλλο παρά χαλαρωτικό το λες είναι η ενημέρωση από την υπάλληλο στα εισιτήρια ότι δεν έχουν ανοίξει ακόμη όλο τον χώρο και ως εκ τούτου μπορώ να δω μόνο ένα μέρος του (κάτω του μισού). Τώρα τι να πει κανείς...Αν ένας ντόπιος (εγώ είμαι αυτός) που έχει ψάξει πληροφορίες για το συγκεκριμένο χώρο πριν τον επισκεφθεί βρίσκεται προ τέτοιας έκπληξης φανταστείτε οι τουρίστες τι τραβάνε. Προφανώς είχα διαβάσει ότι εκτός καλοκαιρινής περιόδου μεγάλο μέρος του χώρου συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας πόλης είναι μη προσβάσιμο αλλά που να φανταστώ ότι αρχές καλοκαιριού ενώ έχουν ήδη υιοθετήσει το καλοκαιρινό ωράριο από μέρες αυτό το κομμάτι θα είναι ακόμη κλειστό; Αλλά αν εγώ θα έπρεπε να ξεχειλώσω την φαντασία μου σε τέτοιο μήκος γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα είναι καταπληκτική χώρα (κυριολεκτικά κατά της πλήξης λόγω τέτοιων απρόοπτων) φανταστείτε ένα τουρίστα στη θέση μου. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αντισταθώ στο υπέροχο αυτό μέρος, πληρώνω και ξεκινώ το περπάτημα.

(Για το ζήτημα ενημέρωσα το ΥΠΠΟ, εσείς καλό είναι να τους ρωτήσετε στο 2294063477 τι ισχύει πριν πάτε εκεί).

Ο Ραμνούντας ήταν μία από τις Αρχαιοελληνικές πόλεις. Πραγματικά αισθάνομαι πολύ περίεργα γράφοντας "ήταν" και ο λόγος είναι πως η συγκεκριμένη τοποθεσία είναι τόσο όμορφη που μοιάζει σχεδόν πολύ καλή για να είναι αληθινή. Και ενώ προφανώς είναι και υπέροχη και αληθινή αναρωτιέται κανείς πως και εγκαταλείφθηκε. Μοιάζει πέραν φαντασίας και κατανόησης μέχρι να σκεφτούμε πως η Αθήνα είχε φτάσει να είναι ένα λασποχώρι πριν γίνει τελικά πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους όπως της άξιζε. Μάλιστα δεν ήταν καν η πρώτη πρωτεύουσα. Τυπικά ούτε καν η δεύτερη.

Το τοπωνύμιο πιθανότατα οφείλεται στο ράμνο, τον αειθαλή και ανθεκτικό αυτό θάμνο που αντέχει σε παραθαλάσσιες περιοχές.

Το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος ξεκινώντας από το Νότιο άκρο του χώρου είναι αρχαίοι τάφοι όπως αυτός ο κυκλικός:

Η διαδρομή που περπατά κάποιος για να δει το χώρο σου δίνει την αίσθηση ότι απλά έχεις βγει βόλτα στη φύση λόγω του γεγονότος ότι είναι αδιαμόρφωτη με ότι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό. Καλό αν θέλεις να έρθεις όσο πιο κοντά γίνεται στο πως ήταν τα πράγματα τότε, κακό αν συνοδεύεις κάποιον με κινητικά προβλήματα:

Σε μια τόσο ελκυστική τοποθεσία δεν αποτελεί έκπληξη η κατοίκησή της ακόμη και πριν την Ελληνιστική περίοδο. Παρακάτω βλέπουμε ερείπια σπιτιών της Μυκηναϊκής περιόδου:

Φωτογραφίζω τα όμορφα αυτά δέντρα καθώς συνεχίζω Βόρεια:

Φτάνω σε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του χώρου, το Ιερό της Ραμνουσίας Νεμέσεως (5ος π.χ.):

Αυτό όπως και τόσα άλλα αρχαία Ιερά, θύματα των Περσών και αργότερα των Χριστιανών που ήταν κατά του πολυθεϊσμού, σήμερα βρίσκονται πολύ μακριά από την αρχική τους αίγλη. Ούτε το πρώτο ιστορικό κρίμα ούτε το τελευταίο. Σήμερα έχουμε μια εφαρμογή για κάθε δουλειά, στα αρχαία χρόνια οι πρόγονοί μας ελλείψει είχαν Θεούς και η Νέμεσις αποτελούσε την προσωποποίηση της "Θείας Δίκης". 

Ξεκινώ το γύρο του Ιερού:

Τα πελώρια αυτά δέντρα δεν παύουν να με εντυπωσιάζουν:

Σε αυτό το σημείο αγγίζω τα όρια της περιοχής που μπορώ να δω υπό το άγρυπνο βλέμμα του υπαλλήλου που με ακολουθεί καθόλη τη διάρκεια. Το γεγονός ότι είμαστε μονάχα οι δυο μας σε όλο το χώρο κάνει την όλη φάση  να μοιάζει σαν αποτυχημένη αστυνομική ταινία μπολιασμένη με Woody Allen. Φωτογραφίζω από αυτό το σημείο ό,τι μπορώ να δω από το υπόλοιπο του χώρου πριν ξεκινήσω την επιστροφή:

Να και μια μεγέθυνση που δείχνει λίγο καλύτερα την αρχαία πόλη του Ραμνούντα στο βάθος:

Την επόμενη φορά θα σας μεταφέρω εικόνα και από το υπόλοιπο αλλά για την ώρα υπάρχουν δυστυχώς όρια:

Ευτυχώς τα δέντρα ως είθισται είναι πιο γενναιόδωρα:

Καθώς περπατώ πίσω στην είσοδο (μαζί και ο υπάλληλος) βρίσκω το μεγαλύτερο από όλα. Μέγα:

Μπαίνω κάτω από την κόμη του να απολαύσω την μεγαλειώδη σκιά και ομορφιά του:

Οι εικόνες δεν έχουν ήχο αλλά τα βίντεο έχουν - δείτε αυτό.

Εδώ είναι άλλο ένα βίντεο από το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μέχρι τον Ραμνούντα. Στο 3:59 μπορείτε να δείτε ένα σκύλο να δοκιμάζει την τύχη του κοιμώμενος ακριβώς πάνω στη μέση του δρόμου.

Αφήνω πίσω αυτό το ιδιαίτερο πραγματικά μέρος αλλά νιώθω την υποχρέωση να συμπληρώσω το κενό που μου αφήνει αυτή η γεύση του μισού (κάτω του μισού για να είμαι ακριβής) και έτσι αποφασίζω να επισκεφθώ άλλο ένα. Κάνετε κέφι για περισσότερη ιστορία στα Ανατολικά παράλια της Αττικής; Εγώ λέω ναι.

20 χιλιόμετρα αργότερα φτάνω στην παραλία της  Μπρεξίζας:

Ένα μέρος με όμορφη παραλία και φοίνικες να φροντίζουν τη σκιά του οχήματός σου ερήμην θορυβώδους πλήθους (αρχή καλοκαιριού πρωί καθημερινής έστω) δεν έχει αντίπαλο:

Μου αρέσει αυτό το ρυάκι γλυκού νερού που συναντά τη θάλασσα:

Αξίζει ένα βιντεάκι για να ακούσετε και τον ήχο του εδώ:

Ευχαριστώ για την σκιά καλέ μου φοίνικα:

Πως σας φαίνεται αυτό το εκκλησάκι?

Σα να το έφτιαξαν παιδιά δεν είναι; Ώρα να δούμε τη μαμά του:

Ας δούμε όμως και άλλα τελείως διαφορετικά θρησκευτικά στοιχεία με την ευκαιρία.  Ακριβώς πίσω από την παραλία της Μπρεξίζας βρίσκεται το Ιερό των Αιγυπτίων Θεών. Είναι ένα συγκρότημα που περιλαμβάνει και Λουτρά, πιθανότατα κρισμένο από την Ηρώδη το 160 μ.χ. και λειτούργησε ως τον 4ο αιώνα.  Όμορφη θέση, ελεύθερη είσοδος, πόσο "λάθος" μπορεί να είναι; Μπαίνω μέσα.

Ξεκινώ περπατώντας ανάμεσα σε αυτές τις καλαμιές που θεριεύουν από το γλυκό νερό που είδατε πριν:

Σύντομα βρίσκομαι στην πλάτη αυτού του ζευγαριού αγαλμάτων:

Πραγματικά όμορφα:

Και εξ αποστάσεως:

Τα λουτρά σχήματος ορθογωνίου πλαισιώνονται από ζεύγη αγαλμάτων:

Εδώ ένα βίντεο που τράβηξα στο συγκεκριμένο σημείο.

Ο χώρος από το Βορειοανατολικό του άκρο:

Λίγες ακόμη εικόνες δεν έβλαψαν κανένα (ελπίζω😊) :

Ελπίζω να σας άρεσε όπως και σε μένα.

Τα λέμε στο επόμενο!