Μοτοβόλτα στη Βραυρώνα

Η Νοτιοανατολική Αττική μπορεί να στερείται υποδομών και ανάπτυξης αλλά αν μη τι άλλο το φυσικό της κάλος ισοφαρίζει την έλλειψη αυτή και με το παραπάνω. Κάποιος θα πει ότι το δεύτερο οφείλεται στο πρώτο. Είναι αλήθεια αλλά μισή. Για να την πούμε ολόκληρη πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν φταίει εξ ορισμού η ανάπτυξη αλλά ο τρόπος που εμείς "αναπτυσσόμαστε", τις περισσότερες φορές με βασικό (ή μόνο) στόχο να είμαστε στην παρέα που θα πέσει πρώτη με τα μούτρα στο μέλι .

Γλυκιά σαν το τελευταίο είναι η διαδρομή αφήνοντας πίσω το Μαρκόπουλο πηγαίνοντας Βορειοανατολικά αλλά η κατάσταση της ασφάλτου δεν έχει καθόλου γλύκα για τους οδηγούς και ιδιαίτερα τους μοτοσικλετιστές αφού ο συντελεστής τριβής της συναγωνίζεται το σαπουνισμένο μάρμαρο. Εξ ου και η μάλλον συντηρητική οδήγησή μου στο βίντεο που ακολουθεί αργότερα. Τα πρώτα χιλιόμετρα έχουν μπόλικες ελιές:

Σύντομα οι ελιές δίνουν τη θέση τους στα πεύκα και όσο η βλάστηση ζωηρεύει η διαδρομή ομορφαίνει μαζί της:

Θα μπορούσα να οδηγώ όλη μέρα σε ένα πευκόδασος και αυτό συμβαίνει στον ίδιο δρόμο λίγο πριν συναντήσω τη θάλασσα:

Ο δρόμος συναντά τη θάλασσα στο Αυλάκι και εδώ μια σπάνια εικόνα με την ομώνυμη παραλία άδεια:

Σπάνια εικόνα για καλοκαιρινή περίοδο αλλά αυτό είναι το δώρο όταν ξεκινάς μια βόλτα νωρίς το πρωί:

Ακριβώς δίπλα και Βόρεια ο κόλπος του Πόρτο Ράφτη. Μοιάζει ζωγραφιστός ερήμην πλήθους:

Αν κυνηγά παραλίες κάποιος σε αυτή την περιοχή η δουλειά του είναι πανεύκολη. Εδώ ο Άγιος Σπυρίδων μόλις ένα λεπτό μετά:

Από κει μέχρι τη Βραυρώνα είναι λιγότερο από ένα τσιγάρο δρόμος:

Ένα βιντεάκι με κομμάτια της βόλτας ως εδώ:

Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας κερδίζει αμέσως την προσοχή μου ο καλοδιατηρημένος κήπος:

Σε συνδυασμό με τις παιδικές μου μνήμες από τον καιρό που πηγαίναμε οικογενειακά Κυριακάτικες εκδρομές στην περιοχή αυτή μπαίνω στο μουσείο με κάποια συγκίνηση. Ομολογώ πως το μουσείο το βρήκα μεγαλύτερο και πλουσιότερο από όσο περίμενα με όμορφα εκτεθειμένα κομμάτια και λεπτομερείς πινακίδες:

Βέβαια δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη ο τοπικός αυτός πλούτος καθώς η Βραυρώνα προσέλκυε πληθυσμό από τα προϊστορικά κιόλας χρόνια. Το μουσείο έχει 5 αίθουσες για να χωρέσουν όλα αυτά τα ευρήματα με τη μερίδα του λέοντος να την καταλαμβάνουν αυτά που σχετίζονται με την λατρεία της Θεάς Αρτέμιδος. Αβίαστα τραβούν το μάτι μου αυτές οι μικροσκοπικές δημιουργίες από ημιπολύτιμους λίθους, δωρεές προς τιμήν της Θεάς αυτής:

Ο θρύλος (όχι αυτός του Μαρινάκη) λέει πως τη λατρεία της Αρτέμιδος την έφεραν στην Αττική η Ιφιγένεια με τον Ορέστη (όχι εμένα). Το πλήθος των ευρημάτων μαρτυρά την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα της περιοχής εκείνα τα χρόνια:

Η Άρτεμις, κόρη του Δία και της Λητούς, εκτός από Θεά του κυνηγιού λατρευόταν και ως προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων. Αυτό εξηγεί τα εκθέματα της αίθουσας 3 με τα αγάλματα των μικρών παιδιών:

Ώρα να δω και τον υπόλοιπο χώρο. Καθώς βγαίνω από το μουσείο ο πολύχρωμος κήπος μου φωνάζει να τον φωτογραφίσω ξανά:

Μπράβο για τις πινακίδες αναγνώσιμες από τυφλούς που δίνουν πληροφορίες για την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής:

Ακόμη και συκεώνα έχει ο χώρος!

Συνεχίζω το μονοπάτι που οδηγεί στον κυρίως χώρο ώσπου αρχίζω να έχω την πρώτη εικόνα του:

Καθώς μπαίνω μου χαρίζει ένα χαμόγελο από αυτί σε αυτί:

Οι ανασκαφές στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφεραν αυτό το θησαυρό στο φως μετά από τις πρώτες προσπάθειες στα μέσα της δεκαετίας του 40. Όπως μπορείτε να δείτε είναι κρίμα που το μόνο εφικτό να αναστηλωθεί ήταν αυτή η Στοά η οποία μάλιστα έμεινε ημιτελής από τα αρχαία χρόνια.

Εμφανείς οι προσπάθειες να συμπληρωθούν τα κενά κατά την αναστήλωση στις παραπάνω εικόνες. Όπως μπορείτε να δείτε στην επόμενη, υπήρχε και μια δεύτερη στοά πίσω από την κύρια:

Μπορείτε να δείτε τα δυο σπουργίτια σε αυτή;

Μπορείτε σίγουρα να τα ακούσετε στο βίντεο:

Πανύψηλοι ευκάλυπτοι επιβλέπουν το χώρο :

Αν η επόμενη εικόνα είχε τραβηχτεί στην περίοδο ακμής του χώρου θα έδειχνε το Ναό της Αρτέμιδος σε όλη του την αίγλη όμως σήμερα 2500+ χρόνια μετά το μόνο που μπορεί να δει κανείς είναι αυτό δυστυχώς:

Σα να μην έφτανε η φθορά του χρόνου και (κυρίως) των εισβολέων, ο συγκεκριμένος Ναός από τον 16 αιώνα έπρεπε να συμβιώσει και με ένα Χριστιανικό αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο :

Το Νοτιοδυτικό άκρο του χώρου μπορεί να μην είναι τόσο πλούσιο σε αρχαιότητες αλλά δεν παύει να είναι όμορφο:

Όπως και να δίνει στον επισκέπτη αυτή την υπέροχη θέα προς τον υπόλοιπο χώρο:

Μπροστά από το Ναό της Αρτέμιδος αυτή η πέτρινη γέφυρα επιμένει να υπάρχει, έστω σε αυτή την κατάσταση:

Βρίσκεται ακριβώς εκεί που τελείωνε ο δρόμος που ένωνε το Ναό με την Αθήνα. Ίσως δείχνει αχρείαστη σήμερα αλλά σκεφτείτε πως το τοπογραφικό ανάγλυφο θα ήταν αρκετά διαφορετικό εκείνα τα χρόνια κάνοντας αναγκαία τη γεφύρωση του τοπικού ποταμού Ερασίνου, πόσο δε μάλλον στο σημείο μπροστά από το Ναό όπου έπρεπε να εκδηλωθεί και ο απαραίτητος σεβασμός.

Εδώ η πίσω όψη της Στοάς τραβηγμένη από τη Βόρεια πλευρά του χώρου:

Ακριβώς δίπλα στα ερείπια του Ναού βρίσκω ότι απέμεινε από ένα τεράστιο πεύκο:

Διάμετρος κορμού 1.2 μέτρα αν όχι παραπάνω. Φανταστείτε την ηλικία του!

Η σημερινή εικόνα του Ναού είναι μάλλον αποκαρδιωτική:

Η θέα από το Ναό πάντως σίγουρα όχι:

Παίρνω το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας αυτή την ομορφιά:

Για να βρω όμως στην επιστροφή μια άλλη:

Ελπίζω να σας άρεσε όπως και σε μένα,

Τα λέμε στο επόμενο!