Επίσκεψη στο πρώην Βασιλικό δασόκτημα Τατοϊου

Αρχές του φετινού καλοκαιριού αποφάσισα να επισκεφθώ για πρώτη μου φορά το πρώην Βασιλικό δασόκτημα στο Τατόι.

Ως εκ τούτου, ό,τι εντυπώσεις θα διαβάσετε και όποιες εικόνες δείτε αφορούν προφανώς την κατάστασή του λίγες μόνο εβδομάδες πριν τις καταστροφικές πυρκαγιές που ακολούθησαν.

 

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθώ στην πρωινή κίνηση που συνάντησα πηγαίνοντας εκεί καθώς το μόνο ενδιαφέρον που είχε αυτή να δώσει ήταν ένα καλό τεστ για τις μετατροπές που έκανα στη υδρόψυξη του αυτοκινήτου μου (οι οποίες παρεμπιπτόντως δούλεψαν άψογα). Καθώς αφήνω πίσω το αεροδρόμιο του Τατοΐου και παίρνω την ομώνυμη λεωφόρο προς το Βορρά το υπέροχο σκηνικό με κάνει να τα ξεχάσω όλα βάζοντας στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο από αυτί σε αυτί. Μόλις λίγα χιλιόμετρα μετά είμαι έξω από την πρώην Βασιλική έκταση και αμέσως είναι προφανές πως δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο μέρος να αφήσω το αυτοκίνητο από τη γενναιόδωρη σκιά των πανύψηλων αυτών δέντρων:

(Το συγκεκριμένο σημείο μπορείτε να το δείτε και στο πρώτο λεπτό του βίντεο που θα βρείτε στο τέλος).

Βγάζω το ποδήλατο από το αυτοκίνητο και αν μη τι άλλο ο δρόμος μπροστά είναι τουλάχιστον ελκυστικός:

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός, τα μονοπάτια δεξιά και αριστερά του είναι εξ ίσου αν όχι παραπάνω υποσχόμενα:

Παρόλα αυτά συνεχίζω Βόρεια ώστε να φτάσω στο άνω άκρο του κτήματος.

Άλλωστε ένας τέτοιος δρόμος μπροστά είναι αρκετό κίνητρο:

Είναι ακόμη νωρίς και δεν έχω ζεσταθεί ως εκ τούτου οι ανηφόρες δοκιμάζουν την αναπνοή μου οπότε σταματώ για ένα μικρό διάλλειμα πράγμα που θα έκανα ούτως ή άλλως για να θαυμάσω τα υπέροχα αυτά δέντρα που κρατούν τις διατρητικές ακτίνες του καλοκαιρινού ήλιου μακριά μου:

Είναι επίσης καλή ευκαιρία να φωτογραφίσω τα λιγότερο τυχερά εξ αυτών:

Ανεβαίνει το υψόμετρο αλλά και η πυκνότητα της βλάστησης μαζί:

Κοντά στο Βόρειο άκρο του κτήματος βρίσκω την τοπική πηγή. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπια τόσο αγνό νερό:

(Την πηγή μπορείτε να τη δείτε και στο 1:00 του βίντεο).

Αν εξαιρέσεις το γελοίο θέαμα των σπρέυ από τους "Χριστιανούς" μπορείς να μείνεις στο υπέροχο αυτό σημείο όλη μέρα.

Πρωτοκοσμικά προβλήματα: Που να κοιτάξω πρώτα;

Κάτω στα υπέροχα μονοπάτια;	Πάνω στον ουρανό;

Επιτέλους ώρα να μπω στην πρώην Βασιλική έκταση. Όταν οι εργασίες αναστήλωσης τελειώσουν η άσχημη αυτή μπάρα θα αποτελεί άχρηστη μνήμη:

Πριν τσουλήσω τις ρόδες μου μέσα θέλω να πω πως αναζητώντας πληροφορίες και ιστορικές λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο μέρος μια από τις καλύτερες πηγές που βρήκα (αν όχι η καλύτερη) είναι η σελίδα των Φίλων του Κτήματος Τατοΐου. 

Ώρα για ποδήλατο 🙂

Από τα πρώτα κιόλας μέτρα είναι προφανές ότι βρίσκομαι σε παραδεισένιο τόπο με έντονα διλήμματα ως προς το ποιό δρόμο να ακολουθήσω αφού όλοι δείχνουν υπέροχοι:

Παίρνω τον αριστερό (ίσια δηλαδή) ο οποίος με φέρνει σε συνάντηση με την παρακάτω χελώνα:

(Στο 01:30 του βίντεο)

Την συνάντησα έξω από τα γκαράζ και της αφήνω το ποδήλατό μου για παρέα ώστε να δω από κοντά τα συγκεκριμένα κτίρια.

Όλα σε αξιολύπητη κατάσταση:

Όπως μπορείτε να δείτε τα παράθυρα είναι σφραγισμένα ώστε να αποτρέψουν περεταίρω βανδαλισμούς και κλοπές ως ότου ολοκληρωθούν οι εργασίες αναπαλαίωσης. Μου αρέσει ο τρόπος που η φύση εντωμεταξύ τα διακοσμεί όπως μόνο εκείνη ξέρει:

Περπατώντας πιο κοντά βρίσκω αυτά τα σκυλόσπιτα:

Ώρα να συνεχίσω. Κοιτώντας αυτό τον ποδηλατικό παράδεισο δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω, κατά προτίμηση με ένα ηλεκτρικό ποδήλατο:

Λίγα μέτρα Ανατολικά βρίσκεται το αρχαιότερο κτίριο του συγκροτήματος (1874) γνωστό και ως "Οικία Στουρμ":

Πιθανότατα δεν ήταν διώροφο εξ αρχής αλλά προσετέθει ο 2ος γύρω στο 1888 όταν ανάλογες επεμβάσεις έγιναν και στο Παλάτι. Πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο Βερολινέζο οινολόγο που έμεινε εκεί για χρόνια με τη γυναίκα του. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα όσο και τραγική ιστορία στην εοποία εμπλέκεται και ο Στούρμ καθώς ένας πίθηκός του δάγκωσε το 1920 τον μόλις 27 χρόνων Βασιλιά Αλέξανδρο ο οποίος δέχτηκε τις πρώτες βοήθειες στο εν λόγω σπίτι. Το τραύμα του υποεκτιμήθηκε αρχικά όμως αργότερα του προκάλεσε μόλυνση στο αίμα η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο.

Για να μην οδηγηθεί στο θάνατο και το σπίτι σήμερα είναι πλαισιωμένο με αυτόν τον τρόπο: 

Όπως βλέπετε δεν υπάρχει καν πάτωμα για να μπει κανείς μέσα:

Συνεχίζοντας Νότια βρίσκω την οικία του διευθυντή του άρρενος προσωπικού:

Χρονολογείται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα:

Λίγα μέτρα μακριά βρίσκω ένα στενό τούνελ στο έδαφος για το οποίο δεν μπορώ να βρω άλλες πληροφορίες:

Αν και ευμεγέθες για το επόμενο κτίριο δεν βρήκα ουσιαστικές πληροφορίες αλλά είναι πολύ καλό για να το προσπεράσω:

Όπως και στα υπόλοιπα κτίρια όλα τα ανοίγματά του είναι σφραγισμένα. Όχι όμως αυτή η πόρτα:

Χαίρομαι που με αφήνει να δω τι υπάρχει μέσα αλλά λυπάμαι για την ελεεινή κατάστασή του:

Όχι πως περίμενα και κάτι πολύ καλύτερο μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης, κλοπών και βανδαλισμών. Παρόλα αυτά σώζεται ακόμη μέρος της ομορφιάς του:

                            Ποδηλατώντας σε τέτοια υπέροχα μονοπάτια...

...φτάνω στα μαγειρεία. Θα τα δείτε στο βάθος καθώς με κέρδισε αυτός ο τεράστιος σε διάμετρο κορμός από πλάτανο. Βάζω το ποδήλατο μπροστά για να κάνετε μια σύγκριση μεγέθους:

Θα αναρωτηθήκατε τόση ώρα που είναι το ανάκτορο; Έφτασε αυτή η στιγμή αλλά θέλει και λίγη φαντασία καθώς είναι όλο περιφραγμένο:

Πραγματικά Βασιλική η ζωή εκεί το καλοκαίρι. Στην καρδιά ενός εκπληκτικού δάσους και μόλις θελήσεις να ρίξεις μια βουτιά κατεβαίνεις αυτά τα σκαλιά:

Τα οποία σε οδηγούν στην πισίνα:

Σήμερα βέβαια δεν πολυθυμίζει πισίνα αλλά άκουσα πως ούτε τότε την πολυδουλέψανε γιατί είχε κατασκευαστικές ατέλειες.

Το πλιάτσικο όλων αυτών των χρόνων έφτασε στο σημείο να λείπουν μέχρι και κολωνάκια από το κάγκελο της πισίνας:

Εδώ η θέα του ανακτόρου από την πισίνα:

Και μερικές λεπτομέρειες γύρω της:

Φανταστείτε ζωάρα να κολυμπάτε κάτω από αυτά τα δέντρα:

Υπέροχο αρκεί να μην σου έρθει κανένα δέντρο στο κεφάλι:

Και φυσικά καθόλου υπέροχο για το προσωπικό που θα έπρεπε να μαζεύει φύλα από το νερό όλη μέρα.

Ώρα για ποδήλατο πάλι. Φτάνω στο ερείπιο του εξωτερικού ελέγχου του κτήματος με τα γαλανόλευκα χρώματά του να έχουν ξεθωριάσει από καιρό:

Λίγο ακόμη ποδήλατο και φτάνω στο φυλάκιο του κεντρικού ελέγχου (δείτε το βίντεο στο 03:56).

Εγκαταλειμμένο και μισοδιαλυμένο:

Λίγα μέτρα Ανατολικά βρίσκεται το Διευθυντήριο, ένα από τα νεότερα κτίρια (1939) με επιρροές από τα Αγγλικά εξοχικά:

Μου αρέσει και η πίσω όψη του:

Όπως και ο κισσός που αγκαλιάζει το πεύκο:

Αυτό πάλι μάλλον ετοιμάζεται να ξαπλώσει για πάντα:

Στην άλλη μεριά του δρόμου βρίσκω ένα θερμοκήπιο:

Σήμερα κατακυριευμένο από την άγρια βλάστηση. Εδώ το καλοριφέρ του:

Θα μπορούσα να κάνω ποδήλατο μια ζωή σε τέτοιο μέρος. Βρίσκομαι στην καρδιά του κτήματος πηγαίνοντας Νότια (δείτε το βίντεο στο 4:35) όσπυ ο δρόμος με οδηγεί στο χαριτωμένο αυτό βουτυροκομείο:

Στρίβω δεξιά και πέφτω σε σταύλο όπου μέσα βρίσκω αυτό το φορτηγό:

Αυτό το Mercedes είναι αρκετά παλιό ώστε να έχει χειροκίνητους υαλοκαθαριστήρες (δείτε βίντεο στο 5:10)

Δύο άλλα αυτοκίνητα με περιμένουν λίγο μετά στα δεξιά:

Αυτά χρησιμοποιούνταν από τη Βασιλική οικογένεια, αμφότερα βανδαλισμένα όπως βλέπετε. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να φτάσω πιο κοντά τους αλλά η εικόνα τους λέει πολλά για το τι υπέστη ο χώρος όλα αυτά τα χρόνια. Πιο ευχάριστη είναι η εικόνα ακριβώς πίσω μου που δείχνει το βουτυροκομείο και δεξιά του το σταύλο με το φορτηγό που είδατε πριν:

Το επόμενο είναι το οινοποιείο, πλαισιωμένο και αυτό για στατικούς λόγους περιμένοντας την αναπαλαίωσή του:

Σκαρφαλώνω ένα τοίχο και βγάζω μια φωτογραφία τα βαρέλια:

Τα αυτοκίνητα που είδατε πριν βρίσκονται στην αυλή του. Δεν ξέρω πως κατέληξαν εκεί αλλά δεν νομίζω να τα άφηναν εκεί κανονικά.

Γυρίζω Ανατολικά ώσπου φτάνω σε αυτό το όμορφο κτίριο:

Ήταν το ξενοδοχείο "Τατόιον" το οποίο πρωτοάνοιξε τις πόρτες του γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα. Έκλεισε το 1936 και μετά χρησιμοποιήθηκε για άλλους σκοπούς.

Μηχανή χρόνου αυτές οι αντλίες καυσίμων κοντά του:

Προφανώς αυτό τον λάκκο τον είχαν για αλλαγές λαδιών:

Το καημένο αυτό τρακτέρ δεν έχει καν κεφαλή στο μοτέρ του:

Μια νεότερη αντλία σε σχέση με τις προηγούμενες αλλά επίσης αρκετά παλιά:

Δεν είμαι σίγουρος για την χρήση αυτών των δοχείων αλλά θα μου άρεσε να τα δω σωστά εκτεθειμένα κάποια στιγμή:

Κατηφορίζοντας Νότια φτάνω στο Γαλακτοκομείο:

Όμορφο κτίριο όπως και αυτό το Ιπποφορβείο:

Από αυτό το σημείο η θέα προς το ξενοδοχείο "Τατόιον" είναι πραγματική ζωγραφιά:

Επόμενος στόχος μου είναι να ανέβω τον λόφο του Βασιλικού νεκροταφείου. Στο δρόμο βρίσκω αυτό το όμορφο ξέφωτο:

Ο δρόμος που βγάζει στην κορυφή του λόφου ήταν κάποτε άσφαλτος αλλά σήμερα είναι μακριά από την πρώτη του νιότη:

Το γεγονός ότι η περιοχή μαζεύει χιόνι δεν βοήθησε την κατάστασή του. (Δείτε το βίντεο στο 6:19).

Φτάνω στην κορυφή η οποία αποτελεί άλλο ένα έξοχο κομμάτι του κτήματος. Ο πρώτος τάφος που βλέπω:

Ποιόν φιλοξενεί; Τον Ανδρέα, πατέρα του Πρίγκηπα Φιλίππου που πέθανε πρόσφατα στην Αγγλία. Είναι κάπως απομωνομένος από τους υπόλοιπους οι οποίοι βρίσκονται μέσα και γύρω από το Βασιλικό νεκροταφείο:

(Μπορείτε να δείτε το συγκεκριμένο κομμάτι στο 7:17 του βίντεο).

Στο ίδιο μέρος βρίσκεται και ο Ναός της Αναστάσεως:

Ένα δέντρο μας θυμίζει πως ούτε αυτά ζουν για πάντα:

Κατεβαίνοντας ακολουθώ ένα μονοπάτι αυτή τη φορά:

Στο τέλος του συναντά τον κεντρικό δρόμο σε ένα ξέφωτο με αυτό τον υπερμεγέθη αιωνόβιο πλάτανο:

(Δεν θέλω καν να ξέρω πως είναι αυτό το σημείο μετά τις φωτιές)

Δύσκολο να συλλάβει κανείς το μέγεθός του από τις φωτογραφίες αλλά δείτε τη σύγκρισή του με το ποδήλατο:

Δίπλα του υπάρχει ένας ακόμη γηραιότερος ο οποίος έχει ανοίξει στα δύο:

Δε νομίζω να έχω δει αρχαιότερα πλατάνια ποτέ - μόνο ίσως στα Ζαγοροχώρια πριν από χρόνια. Τα παραπάνω πλατάνια χωράνε ολόκληρο χωριό κάτω από την κόμη τους.

Πηγαίνοντας πίσω στο αυτοκίνητο πετυχαίνω άλλη μια χελώνα:

Ώρα για το βίντεο:

Άφησα το δασόκτημα απρόσμενα αναζωογονημένος. Το μικροκλίμα του κάνει θαύματα. Αναπνέεις πεντακάθαρο αέρα με το άρωμα της τοπικής βλάστησης που κάνει τα πνευμόνια σου να σε ευχαριστούν δια βίου. Ακόμη και στο χειρότερο καύσωνα έχει τόση σκιά από τα δέντρα που μπορείς να το περπατήσεις ευχάριστα αγνοώντας το θερμόμετρο. Ήταν τόσο υπέροχα που η επίσκεψή μου στο ΙΚΕΑ μετά έμοιαζε με θάλαμο αερίων. Βέβαια για να ξαναζήσουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία πρέπει να περιμένουμε τη φύση να κάνει πάλι το θαύμα της αναπληρώνοντας τις κολοσσιαίες απώλειες των πυρκαγιών (με άλλα λόγια αυτό αφορά επόμενες γενιές). 

Ελπίζω να σας άρεσε,

Τα λέμε στο επόμενο!