Πράσσειν ΚΙΝΑΛογα

 Η αλήθεια είναι πως τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με τα εσωκομματικά του ΚΙΝΑΛ (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ που ντρέπεται να λέγεται έτσι) πολύ περισσότερο από όσο θα έκαναν με οποιοδήποτε άλλο κόμμα κατέγραφε μονοψήφια ποσοστά για 7 ολόκληρα χρόνια. Διάφορους λόγους μπορεί να επικαλεστεί κανείς αλλά ο βασικότερος είναι το γεγονός πως η Ελλάδα είναι ακόμη ΠΑΣΟΚ σε ένα σημαντικό βαθμό. Και μπορεί η κοινωνία να αποΠΑΣΟΚοποιείται σε ένα βαθμό όσο η χώρα αξιοποιεί τις δυνατότητές της (πράγμα που ευτυχώς κάνει η σημερινή κυβέρνηση σε βαθμό που δεν θα το έκανε κανένα άλλο κόμμα) αντί να κανιβαλίζεται αλλά η ντόπια δημοσιογραφία παραμένει σε καλό βαθμό ΠΑΣΟΚΑΡΑ.

Φυσικά το ΚΙΝΑΛ (που παίζει να κάνει outing και να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ pride) θα βολευτεί στην εξήγηση πως όλο αυτό οφείλεται στην ελπίδα που αποπνέει η παράταξη παρά τα ποσοστά της. Μια μονοψήφια παράταξη δεν τη λες. Πέραν της μπακαλιαρίλας του όρου που χαϊδεύει αυτιά χαχόλων που ψάχνουν έπος να γεμίσει τη βαρετή αδειοσύνη τους.

Να δούμε όμως τι σόι ελπίδες υπάρχουν σε αυτό το χώρο πλέον:

Πρώτα απ όλα το γεγονός ότι πετάχτηκε εκτός διεκδίκησης από τον πρώτο γύρο η με διαφορά σοβαρότερη υποψηφιότητα και με τις πλέον καθαρές θέσεις αυτό λέει κάτι και για την ποιότητα των μηχανισμών της κομματικής κουζίνας αλλά και για την ανθρωπογραφία όσων πήγαν να ψηφίσουν. Βασικό ατού του νικητή των εκλογών αυτών ήταν η ασάφεια και η ηλικία. Ήταν και τα ατού του Τσίπρα αυτά. Παίζει να τον δούμε και αυτόν Πρωθυπουργό;

Ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚΟΚΙΝΑΛ έχασε ευκαιρίες για να γίνει ουσιαστικό αντίπαλο δέος (για ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ) και μια από αυτές ήταν όταν του φαίνονταν "βαρύγδουπα" τα περί εσχάτης προδοσίας που καταλόγιζε ο Β. Βενιζέλος στο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως όπως δεν κατάλαβε τη μεθόδευση Τσίπρα μέσω Πρεσπών να μην κατάλαβε και τι σήμαινε νομικά αυτό που είπε ο ΒΒ και αυτή είναι η ευνοϊκότερη για αυτόν εκδοχή.

Λίγος alert.

Το να είσαι λίγος δε σημαίνει ότι σε αυτή τη χώρα (όπως και σε πολλές άλλες) δε μπορείς να γίνει ακόμη και Πρωθυπουργός. Απλά ο Ανδρουλάκης στερείται ιδανικών συνθηκών πέραν του ότι δεν είναι Τσώρτσιλ. Η (μειούμενη) σέχτα ΓΑΠ δεν υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσει και οι ΠΑΣΟΚΟΖΑΙΟΙ θέλουν υποσχετική για βόλεμα στο δημόσιο ώστε να επιστρέψουν στο κόμμα που έβαλε τη παντόφλα με το νύχι στο βγάλσιμο στην εξουσία. Ο ΒΒ έχασε αξιοπιστία μαγειρεύοντας τους νεκρούς της πανδημίας ώστε να έχει πολλά να προσθέσει πιθανή επιστροφή του με ή χωρίς το Φλωρίδη που και αυτός έψαχνε εναγωνίως να βρει χαραμάδα αντιπολίτευσης εσχάτως. Τη Διαμαντοπούλου τη θεωρώ πιο έξυπνη για να μπει σε αυτό το όχημα αλλά, up to her προφανώς όπως λέμε στα Ελληνικά. Πάνω απ' όλα όμως είναι το γεγονός πως ο Πρωθυπουργός έχει ήδη αξιοποιήσει τον αφρό της "παράταξης", με εξέχοντα φυσικά τον Κ. Πιερρακάκη, η δουλειά του οποίου είναι απίστευτη σε μέγεθος και ποιότητα και μάλιστα με αποτελέσματα που αλλάζουν τη ζωή μας ήδη σε σημείο κάποια επιτεύγματά μας να τα ζηλεύει ακόμη και η Γερμανία (ας πρόσεχε η τελευταία, ο Μερκελισμός έχει κόστος).

Ο Ανδρουλάκης δεν θα έχει δυσκολίες απέναντι στον Τσίπρα. Μάλιστα είναι τυχερός που δεν θα φθαρεί στη Βουλή να αντιπαρατίθεται μαζί του ενώ θα τον βλέπει από μακριά να ακολουθεί τη διαγραφόμενη πτώση του χωρίς να χρειάζεται ο πρώτος να λερώσει τα χέρια του καν. Με τον Μητσοτάκη είναι η χαοτική και θεμελιώδης διαφορά. Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία τον τρόπο που εξελέγει εσωκομματικά ο σημερινός Πρωθυπουργός, ο οποίος σε αντίθεση με τον αρχηγό του ΚΙΝΑΛ κινητοποίησε τότε ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και ποιότητα μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, το οποίο μάλιστα δεν το μετάνιωσε καθόλου. Παίζει να κινητοποίησε περισσότερους "κεντροαριστερούς" ο Μητσοτάκης παρά ο Ανδρουλάκης, οι οποίοι συναντώνται μόνο στο άκης με τον πρώτο να μην είναι καθόλου Άκης αν και για τον δεύτερο δεν είμαι τόσο σίγουρος. Τα δε εισαγωγικά στους κεντροαριστερούς δεν τα βάζω εγώ αλλά η πραγματικότητα της ξεπερασμένης πολιτικής γεωγραφίας. Η τελευταία ίσως έκανε και τον Πάγκαλο να μιλήσει για "κεντρομαλάκες" σε ανύποπτο χρόνο.

Για να έχει λοιπόν ελπίδες ο Ανδρουλάκης πρέπει η Ελλάδα να αλλάξει και όχι αυτός (που απ' ότι φαίνεται ως τώρα δεν πρόκειται). Προς το χειρότερο όμως. Απίθανο; Φυσικά και όχι. Δεν υπάρχει απίθανο στη χώρα του Κουτσόγιωργα του Πάκη και της Βαρούφας. Απλά δε φαίνεται η χώρα να γίνεται Ανδρουλάκη friendly στα αμέσως επόμενα χρόνια. Και αυτό δεν είναι κακό.