What more can I ask for as I take my car for a 40km ride up to my next hiking destination? It's a truly perfect September day with weather conditions beyond ideal. The only obstacle I find on my way is at the last km of a gravel road where this turtle decides to have her morning walk right in the middle:
Το εννοώ - ακριβώς στη μέση:
I mean the perfect middle:
Όχι πως το αυτοκίνητό μου δεν είναι αρκετά ψηλό για αυτή αλλά δεν ήθελα να την τρομάξω πόσο δε μάλλον να το ρισκάρω γι αυτό σταμάτησα να την πάω στην άκρη. Αφήνω δε το γεγονός ότι ο επόμενος οδηγός δύσκολα θα ήταν πιο προσεκτικός από μένα. Εδώ η χελώνα καθώς με κοιτάζει με βλέμμα "γιατί μου το έκανες αυτό;"
Παρκάρω κάτω από την φτωχή σκιά ενός ημισκελετωμένου δέντρου και το μέρος ήδη με ιντριγκάρει για εξερεύνηση:
Ο πρώτος μου στόχος είναι να δω την είσοδο της σήραγγας που έμεινε ημιτελής πίσω στη δεκαετία του 80. Επρόκειτο να συνέδεε την Αθήνα με τις Ανατολικές πόλεις του νομού αλλά το έργο εγκαταλείφθηκε. Μετά τα πρώτα μου βήματα Βορειοδυτικά βλέπω τα πρώτα σημάδια αυτής στα αριστερά του δρόμου:
Μερικά βήματα αργότερα είμαι μπροστά στην είσοδό της και περπατώ για λίγο μέσα της:
Σόρρυ που δεν προχώρησα παραμέσα σε αυτή τη μπίχλα γεμάτη έντομα. Είναι 175μ σε μήκος, γνωστή ως σήραγγα της Ντούκας και τελειώνει σε σπήλαιο. Πιθανότατα ήταν και ο λόγος που τη σταμάτησαν και ίσως γι αυτό εγκαταλείφθηκε και το έργο. Δύσκολο να πω με βεβαιότητα μιας και δε βρίσκει κανείς εύκολα πληροφορίες για το έργο. Κάτω από τον ήλιο τα πράγματα είναι πολύ πιο φωτεινά και ελκυστικότερα οπότε συνεχίζω:
Sorry but I didn't walk further in this stinky thing full of insects. It's 175m long ending at a cave. Probably they stopped because of the cave and maybe this was one of the reasons the project was abandoned. Hard to say for sure though as it's also hard to find info about why they dropped it. Things are much brighter and more attractive under the sun so I move on:
Μπορώ να πάρω το δρόμο που ενώνει τους πυλώνες της ΔΕΗ:
I have the option to follow the road that connects the local huge pillars for the power cables:
Αντίθετα, αποφασίζω να ακολουθήσω το ορειβατικό μονοπάτι. Είναι πιο δύσκολο αλλά πολύ γραφικότερο συν ότι μέρος του βρίσκεται κάτω από τη σκιά των δέντρων πράγμα πολύ ευπρόσδεκτο σε μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα. Σύντομα η θέα με αποζημιώνει:
Και το ίδιο το μονοπάτι είναι ωραίο επίσης:
And the path itself is nice too:
Με πολλές σημάνσεις για τους πεζοπόρους:
With lots of signs for hikers on the way:
Όχι πως τις χρειάζομαι και τόσο (ουδέν κρυπτόν υπό το Google) αλλά είναι όμορφο να τις κοιτάς. Το μονοπάτι παραμένει και αυτό όμορφο σε όλη τη διαδρομή:
Not that I need them that much anymore (nothing's secret after Google) but it's nice to see them. The path also stays nice all the way:
Προς έκπληξή μου βρίσκω αργότερα αυτό το τσιμεντένιο κομμάτι:
To my surprise I later find this piece of concrete on my way:
Γνωρίζοντας το μήκος της σήραγγας που είδα πριν είμαι σχεδόν βέβαιος πως προοριζόταν για τον αερισμό της εξ ου και αυτά τα πρόχειρα βαλμένα σανίδια που μπήκαν για να μην πέσει καμιά ψυχή μέσα. Το αφήνω πίσω και συνεχίζω το μονοπάτι:
Knowing the length of the tunnel I am almost sure that this was supposed to be its ventilation hence those pieces of wood roughly put on top to prevent a soul from falling in. I leave it behind and follow the path:
Συχνά η θέα με κάνει να σταματώ για φωτογραφίες:
The view often makes me stop for some pictures:
Ακολουθώ το μονοπάτι με τις χαριτωμένες σημάνσεις,
I follow the path and those cute signs,
το οποίο με οδηγεί σε αυτό το βράχο όπου έχω την αίσθηση πως κάτι όμορφο υπάρχει σε αυτή την κορυφή στα 500μ υψόμετρο:
Και όντως υπάρχει. Ένα μικρό πλατώ με πλούσια θέα στις δυο πλευρές του βουνού:
And there is indeed. A small plateau with rich view to both sides of the mountain:
Αυτός ήταν ο δρόμος που ακολουθούσαν όσοι πήγαιναν Αθήνα από την Ανατολή Αττική και αντίστροφα, από τα αρχαία χρόνια ως τη δεκαετία του 50 μιας και αυτό είναι το χαμηλότερο πέρασμα του ενός χιλιομέτρου σε ύψος βουνού. Έχω ακόμη δρόμο οπότε συνεχίζω Δυτικά:
This used to be the way people followed to go to Athens and back to the East side of the region from the ancient years even up to the 1950s as this is the lowest pass of this 1000m high mountain. I still have way to go so I continue West:
Μόλις λίγα λεπτά αργότερα σταματώ ξανά για αυτή την εξαιρετική θέα:
Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτά τα λουλουδάκια:
I can't ignore those tiny flowers:
Ενώ ένα λουλουδάκι φυτρώνει, ένα δέντρο κείτεται νεκρό καθώς το επιβλέπει αυτός ο βράχος:
Μιας και ήδη είδατε τη θέα στα Ανατολικά του νομού λίγες εικόνες πριν, ώρα να δείτε και τη Δυτική τώρα:
Το σημείο αυτό προσφέρει φανταστική θέα και στις δύο πλευρές οπότε δείτε άλλη μια προς την Ανατολή:
Μπορεί να γίνει καλύτερο; Δύσκολο αλλά ίσως με τη βοήθεια της λιλιπούτειας αυτής ομορφιάς:
Can it get any better? Hard but maybe with a little help from this tiny beauty:
Μερικά βήματα αργότερα δεν μπορώ να αντισταθώ σε άλλη μια εικόνα κοιτώντας Δυτικά:
Πληροφοριακά, τα ίχνη πολιτισμού που βλέπετε στο βάθος είναι τα Νοτιοανατολικά προάστια της Αθήνας. Συνεχίζω Δυτικά,
αλλά είναι δύσκολο να πω όχι στη θέα δεξιά μου:
but it's hard to say no to the view on my right:
Η βλάστηση πυκνώνει καθώς συνεχίζω:
Vegetation gets more dense as I continue:
Βρίσκω αυτό το παράθυρο των δέντρων για άλλη μια εικόνα:
I find this window in the woods for one more shot:
Άλλο ένα δέντρο νεκρό:
One more tree lies dead:
Ο τελικός μου στόχος είναι να φτάσω σε ένα σπήλαιο με ανοιχτή οροφή αλλά πριν το συναντήσω με έκπληξη βλέπω το παρακάτω αντ' αυτού:
My final goal is to reach an open top cave but before I reach it to my surprise I see this one instead:
Παρακάμπτω για να το δω από κοντά και αμέσως μένω άφωνος με τον διάτρητο βράχο που μοιάζει με Ελβετικό τυρί:
Φυσική βραχώδης τέχνη. Φυσικά μαλάκας αυτός που άφησε αυτό:
Pure rock art by nature. Pure wanker the one who left this:
Αισθάνομαι σα να μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με τον βράχο να με κρατά στη σκιά. Απολύτως υπέροχο αλλά έχω ακόμη κι άλλα να δω οπότε ξαναπαίρνω το μονοπάτι:
Μόλις λίγα λεπτά μετά βλέπω την πρώτη εικόνα του τελικού προορισμού, το ανοιχτό αυτό σπήλαιο:
Με εντυπωσιάζει αμέσως αυτό το "στόμα" του βουνού το οποίο δείχνει να αξίζει μια φωτογραφία από κάθε δυνατή γωνία καθώς ο ήλιος που περνά μέσα του από την οροφή εμπλουτίζει την εμπειρία:
Κάνω μια σύντομη στάση να αποθανατίσω τη θέα ξανά:
I make a short stop to capture the view once again:
Και ξεκινώ το σκαρφάλωμα:
And start climbing my way up:
Καθώς το πλησιάζω ενθουσιασμένος ξεκινώ να το φωτογραφίζω:
As I approach it in excitement I start taking pictures:
Όχι πως η θέα πίσω μου είναι τίποτα άσχημο,
Not that the view behind me is anything bad,
αλλά το στόμα του βουνού που φτύνει βράχια είναι μοναδικό:
but the mouth of the mountain spitting boulders is unique:
Όπως μπορείτε να δείτε η οροφή του λείπει - κρίμα που δεν μπόρεσα να το δω από πάνω:
Όλος αυτός ο βραχώδης σχηματισμός είναι πολύ ελκυστικός:
Actually the whole rock formation there is very attractive:
Γεμάτος χαρά που επισκέφτηκα αυτή την άγρια ομορφιά ξεκινώ το δρόμο της επιστροφής. Στα μισά περίπου τραβώ άλλη μια φωτογραφία της Ανατολικής θέας ελπίζοντας πως ο ήλιος θα είναι λιγότερο εχθρικός αυτή τη φορά. Και είναι όντως φιλικότερος:
Καλύτερη από την θέα του άσχημου πλην απαραίτητου πυλώνα:
Better than the view of this gross (yet necessary) pillar:
Μετά από 4 χλμ ορεινής πεζοπορίας και 80 χλμ οδήγησης πίσω στο σπίτι ένα έτοιμο κολατσιό από τον τοπικό φούρνο είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο:
Στην παρακάτω εικόνα παίρνετε μια ιδέα της διαδρομής:
An idea about the hike's path in the following picture:
Εδώ ένα βίντεο περίληψη της βόλτας με συνδέσμους από χάρτη στην περιγραφή:
Here is a video summarising the hike with links to locations in the timestamps of the description:
No comments:
Post a Comment