Στην καρδιά του φετινού καλοκαιριού σε απάνθρωπη θερμοκρασία, επιστρέφω κάθιδρος στο σπίτι το βράδυ μετά από μια ευχάριστη συνάντηση αλλά με όχι τόσο ευχάριστο μακρύ ποδαρόδρομο. Περιμένοντας το ασανσέρ στην πολυκατοικία μου στο σκοτάδι (καμένη λάμπα) ακούω να μπαίνει στην είσοδο και κάποιος άλλος. Όποιος και να είναι λέω μέσα μου θα τρομάξει μόλις με δει στο σκοτάδι. Όπερ και εγένετο. Το "θύμα" ήταν η κοπέλα που μένει κάτω από μένα, η οποία πάγωσε στιγμιαία όταν είδε στο σκοτάδι μια μαλλιαρή ιδρωμένη φιγούρα, τη δική μου δηλαδή. Έρχεται το ασανσέρ και μπαίνουμε μαζί μέσα, σε αυτή την αμήχανη περίσταση (γείτονες μεν αλλά πρώτη φορά συναντιόμαστε). Παρόλα αυτά καταβάλει μάλλον φιλότιμες προσπάθειες να αμβλύνει το αμήχανο της κατάστασης.
A very interesting and detailed text about UN that I found on a FB page named Protocols without Zion. It's got links about the facts listed in it so it's easy to cross check it yourself. It's literally "all Greek to you" but worth translating (which is just one click away in 2024 anyway):
Actually a much needed one. Why? Months of the worst heatwave ever, commitments denying to allow me to meet them without obstacles in between, you name it. After a mountain of fuck ups I couldn't wait to move to a new place for one time in the last (far from uneventful and predictable) years. Here's the mess I had to move myself:
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (η τρέχουσα δεν είναι η πρώτη αλλά εύχομαι και πιστεύω πως θα είναι η τελευταία) όπως και η ελεεινή επίθεση της χαμάς στο Ισραήλ ανέδειξαν την αντίφαση αποκρουστικών απόψεων εκφερόμενων από ανθρώπους κάθε άλλο παρά αποκρουστικούς. Δεν είναι ο κανόνας αλλά νομίζω αξίζει να δούμε λίγο από κοντά αυτές τις εξαιρέσεις γιατί όσα περισσότερα μάθουμε για το πως φωλιάζει το τέρας της ανατολικής προπαγάνδας σε μυαλά κατά τα άλλα ικανά και καλοπροαίρετα τόσο περισσότερες άμυνες μπορεί να αναπτύξουμε απέναντί του. Θα παραθέσω μερικές ιστορίες από τον προσωπικό μου κύκλο με χρονολογική σειρά ξεκινώντας από την παλαιότερη:
(Κανονικά θα έπρεπε να το γράψω στα Αγγλικά αυτό το κείμενο αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα απέδιδε με την ακρίβεια που θα ήθελα τη σχέση μου με τους Led Zeppelin οπότε πάμε στα Ελληνικά και όπου βγει.)
Ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες στο σκληρό μου δίσκο, μιας και παίζω με εργαλεία που τις διορθώνουν εντυπωσιακά, βρήκα και την παρακάτω που τράβηξα πρωτοχρονιά του 2007 στη Θεσσαλονίκη:
A new day dawns here in Chios:
Milies is arguably the most beautiful village of the heavenly mountain called Pilio. In the previous part you read our walk around its old train station, we capture bits of its wonderful flora:
I'm still impressed by how fruitful is the undusting of my unpublished travel content. Of course that's with some AI help making my 16 years old cell phone content viewable by today's standards. Boys 'n girls, brace cause we're back in late August of 2008 and I am leaving my office to chase tops speeds on the toll roads till I arrive at Ampelakia to meet my sweet Aussie friends, Pat and Bin:
After a full day riding (see previous part 8) we're back in Innsbruck for out last night here. As we walk around Innbrucke, the main bridge of the city, we collect our last images here. I didn't notice this family was staring at us at that moment:
(continued from part 6 )
We're only a couple of km South of Austria on Italian soil and here on the left you see the church of Maria Hilf:
Our North ride out yesterday (see part 5) could have been much better weather wise so today we try our luck leaving Innsbruck behind to head South to Italy:
(continued from part 4 )
Though I have a feeling Munich wouldn't let me down I know weather probably will. And if I would survive it in my (partially) motorcycle gear I wasn't sure at all my partner in crime would in her casual outfit so it's time to head back South to Innsbruck on 2 road and leave Murnau behind:
(continued from part 3)
We're literally one breath away from the German border at Scharnitz where this cute building on the right is the local Catholic church:
(continued from part 2)
Gotta admit that the hotel's breakfast is well worth it. Jams can hardly taste any better. With some calories gained back from yesterday's exhaustion I'm ready to walk around Innsbruck once again:
(continued from part 1 )
Ferry arrives at Venice and my bike rolls its wheels over Italian soil for the first time. Actually we're both debutants so to say I'm excited is an understatement though little I knew what beyond exciting moments would follow during my travelling career later. I follow the handwritten notes on my tank bag to make it to Innsbruck (no gps) while my partner in crime would meet me at the train station of the city.
Hence her pictures:
Not my first one abroad though (if undusting my unpublished trips goes far enough you may read this as "wait for it").
So, late June 2009, I plan to meet my partner in crime at Innsbruck as she'd be coming down from Czech by bus. Prior to this I drive from Athens to Patra's port to take the ferry to Venice, Italy. My trip is much longer but much more scenic as it involves a stop at the port of Igoumenitsa:
April 2010, I decide to visit Latvia once again a year and a half after my first and previous one that I covered in my previous post, in order to spend Easter there. This year it happens that both Catholic and Orthodox Easter coincide.
Taking off from Athens offers me superb view and thanks to my cutting edge phone (by 2010 standards) this time I don't need to upscale the pictures like I did for my previous Latvian trip - congrats Sony C905!
Και κάπως έτσι, χάρη στο Ισραήλ μάθαμε γιατί ο Ξεκουτιέρες είχε Hamas tolerant διάθεση (to put it mildly AF). Έχει ωραίο βιογραφικό ο ΟΗΕ σε αβαβά θέματα βέβαια, όπως μισό αιώνα πριν όταν έκανε πλάτες στους Τούρκους στην Κύπρο. Ο ίδιος οργανισμός που ιδρύθηκε "για την αποτροπή μελλοντικών πολέμων" μετά τον ΒΠΠ. Θα γελάγαμε αν δεν παραήταν black το χιούμορ.
...τότε διάλυσε το εκπαιδευτικό της σύστημα.
Το κακό ξεκίνησε από την 1η πασοκάρα των 80s. Θυμάμαι τότε στο δημοτικό τη λύσσα των νεοδιορισμένων αριστεροειδών πασόκων που δε δίσταζαν να κάνουν πολιτική προπαγάνδα σε άβγαλτα παιδιά. Το πασόκ έχτισε μεν τότε πολλά σχολεία (αυτά τα τσιμεντένια copy paste που αισθητικά στέκονται μόνο απέναντι στις ελεεινές πολυκατοικίες της εποχής), και καλά έκανε αφού πριν γίνουν αυτά οι τάξεις του δημοτικού είχαν ακόμη και πάνω από 50 παιδιά σε τρικάβαλα θρανία, αλλά εισήγαγε παράλληλα και τη νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας.
Ένα από τα (λίγα ομολογώ) αγαπημένα μου κομμάτια στη μητρική μας γλώσσα είναι αυτό:
Η συλλογή του παρακάτω περιεχομένου οφείλεται στην τάση μου να ξυπνάω νωρίς αλλά και στην έλξη που μου ασκούν τα παράλια της Αττικής παρά το γεγονός ότι τα γεύομαι από τότε που πρωτοάνοιξα τα μάτια μου. Στο πρώτο ξημέρωμα του 2024 λοιπόν, ο δρόμος με βγάζει στην παρακάτω υπέροχη πινακίδα:
.jpeg)